Με το βοριά να' ναι κόντρα... Σε περιμένουμε

 

Δίψα Θεοῦ: Ἅγιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης

 

Ἀρχιμανδρίτου Σωφρονίου

Διψᾶ ἡ ψυχή μου τὸν Κύριο καὶ μὲ δάκρυα Τὸν ζητῶ. Πῶς νὰ μὴ Σὲ ζητῶ; Σὺ μὲ ζήτησες πρῶτος καὶ μοῦ ἔδωσες νὰ γευθῶ τὴν γλυκύτητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ ἡ ψυχή μου Σὲ ἀγάπησε ἕως τέλους.

Βλέπεις, Κύριε, τὴ λύπη καὶ τὰ δάκρυά μου... Ἂν δὲν μὲ προσείλκυες μὲ τὴν ἀγάπη Σου, δὲν θὰ Σὲ ζητοῦσα ὅπως Σὲ ζητῶ. Ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα Σου τὸ Ἅγιο μοῦ ἔδωσε τὸ χάρισμα νὰ Σὲ γνωρίσω καὶ χαίρεται ἡ ψυχή μου, γιατί Σὺ εἶσαι ὁ Θεός μου καὶ ὁ Κύριός μου καὶ Σὲ διψῶ μέχρι δακρύων.

Ποθεῖ ἡ ψυχή μου τὸν Θεὸ καὶ Τὸν ζητῶ, μὲ δάκρυα. Εὔσπλαχνε Κύριε, Σὺ βλέπεις τὴν πτώση μου καὶ τὴ θλίψη μου. Ταπεινὰ ὅμως παρακαλῶ τὸ ἔλεός Σου: Χορήγησέ μου, τοῦ ἁμαρτωλοῦ, τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Σου Πνεύματος. Ἡ θύμησή της ὁδηγεῖ τὸ νοῦ μου νὰ ξαναβρῆ τὴν εὐσπλαχνία Σου.

Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν...

Στο σπίτι, συνιστούν οι "ειδικοί" να μην τα αγκαλιάζουμε και να μη φιλάμε τα παιδιά μας.

Στο σχολείο, τρομοκρατημένοι δάσκαλοι και φοβισμένα παιδιά περιμένουν πότε θα χτυπήσει το κουδούνι για να απαλλαγούν από το μαρτύριο των νέων μέτρων των "ειδικών".

Στην Εκκλησία, οι "ειδικοί" αρχίζουν όλο και πιο απροκάλυπτα (αφού τσέκαραν και διαπίστωσαν ότι υπάρχει τεράστιο περιθώριο) να προτρέπουν να οδηγηθούμε σε πλαστικά κουτάλια μιας χρήσης για τη Θ. Κοινωνία.

Στην κοινωνία, κατασκευάζουν έναν κόσμο απρόσωπο, αποστασιοποιημένο, αδιάφορο, χρησιμοποιώντας το πιο αποτελεσματικό όπλο ελέγχου των μαζών, το φόβο.

Κι εμείς σαν έτοιμοι από καιρό δεχόμαστε τα κόκαλα που μας πετούν για επιβίωση και θέαμα για την τέρψη των οφθαλμών (και των ωτίων μας).

Αποστειρώσαμε και αδειάσαμε τους Ναούς (αφού δεν είναι πλέον ιεροί αλλά τόποι συναθροίσεων και μάλιστα επικίνδυνοι για την υγεία μας) και γεμίσαμε τους χώρους συναυλιών, για να ξορκίσουμε τη μιζέρια και το κενό μας και να διακηρύξουμε (τραγουδώντας!!) για άλλη μια φορά το: "Μια ζωή την έχουμε..."

π.Γ.Θ.

Η δύναμη της πίστης και η αδυναμία της απιστίας.

Φώτη Κόντογλου

Οι άνθρωποι έχουν στην καρδιά τους μεγάλο φόβο μήπως απομείνουν απροστάτευτοι και φτωχοί στη ζωή τους, και για τούτο, ο νους κι’ ο λογισμός τους είναι στο να μαζέψουν χρήματα η ν’ αποκτήσουν κτήματα κι’ άλλα πλούτη, για να τα ‘χουνε στην ανάγκη τους.

Και καλά για εκείνους που δεν πιστεύουν στον Θεό, και κρεμούνε την ελπίδα τους στα χρήματα και στ’ άλλα πλούτη. Άλλα τι να πει κανένας για εκείνους που λέγονται χριστιανοί, που πάνε στην εκκλησία και παρακαλούνε τον Θεό να τους βοηθήσει στη ζωή και που λένε πώς έχουνε την ελπίδα τους στον Χριστό, στην Παναγία και στους Αγίους, κι’ από την άλλη μεριά είναι φιλάργυροι, δεν δίνουνε τίποτα στ’ αδέλφια τους, τους φτωχούς, κι’ ολοένα μαζεύουνε χρήματα και πλούτη; Στη ζωή μου είδα πώς οι τέτοιοι λεγόμενοι χριστιανοί είναι οι περισσότεροι, κι’ απορεί κανένας πώς μπορούνε να συμβιβάσουν μία ζωή συμφεροντολογική, με τα λόγια του Χριστού, που λέει και ξαναλέει: «Μη φροντίζετε για το τι θα φάτε και για το τι θα πιείτε και για το τι θα ντυθείτε. Κοιτάξετε τα πουλιά, μήτε κοπιάζουν, μήτε μαζεύουν, κι’ όμως ο Πατέρας τους ο ουράνιος τα θρέφει. Κοιτάξετε με πόση μεγαλοπρέπεια είναι ντυμένα τα αγριολούλουδα, που κι’ ο ίδιος ο Σολομώντας δεν στολίσθηκε σαν αυτά τα τιποτένια λουλούδια. Λοιπόν, αν για το χορτάρι του χωραφιού, που σήμερα λουλουδίζει κι’ αύριο το καίγουνε στον φούρνο, φροντίζει ο Πατέρας σας που είναι στον ουρανό, ποσό περισσότερο θα φροντίσει για σάς, ολιγόπιστοι;».

ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΟΥΜΕΛΑ - ΑΓΙΩΝ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ & ΙΟΥΣΤΙΝΗΣ 2020

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ

ΠΟΛΙΟΥΧΟΥ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ

ΤΗΛ. 210 4615704

ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ 

ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΟΥΜΕΛΑ  - 

ΑΓΙΩΝ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ & ΙΟΥΣΤΙΝΗΣ 

30/9 - 2/10 2020

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

ΤΕΤΑΡΤΗ 30 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2020

19:00 Μ. ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΟΥΜΕΛΑ (ΑΓΙΑΣ ΣΚΕΠΗΣ) 

ΧΟΡΟΣΤΑΤΟΥΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 

κ.κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΠΕΜΠΤΗ 1 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2020

07:00 ΟΡΘΡΟΣ ΚΑΙ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

ΙΕΡΟΥΡΓΟΥΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 

κ.κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ

19:00 Μ. ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

ΑΓΙΩΝ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ & ΙΟΥΣΤΙΝΗΣ

ΧΟΡΟΣΤΑΤΟΥΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 

κ.κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ

20:30 ΛΙΤΑΝΕΥΣΙΣ Ι. ΕΙΚΟΝΩΝ 

ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΟΥΜΕΛΑ & ΑΓΙΩΝ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ ΚΑΙ ΙΟΥΣΤΙΝΗΣ

22:30 ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 2 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2020

07:00 ΟΡΘΡΟΣ ΚΑΙ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

18:00 ΜΕΘΕΟΡΤΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ 

Ι. ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Στο Ι. Ναό μας φυλάσσονται τεμάχια Ι. Λειψάνων των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης

Ο ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

               Η πανδημία , καθώς εξακολουθεί την επέλασή της, δεν αφήνει να φύγει από πάνω μας ο φόβος για τον άλλο. Ένα νέο πεδίο αυτού του φόβου είναι το σχολείο. Μέτρα τα οποία  προβάλλονται με την προμετωπίδα της προστασίας όλων μας από την νόσο, δεν παύουν να φανερώνουν έναν μεγάλο φόβο για τον άλλο, που δεν αφήνει εκτός ούτε τα παιδιά. Αυτονόητες οι αγκαλιές μεταξύ των παιδιών. Αυτονόητο οι δάσκαλοι, ιδίως στο Δημοτικό και στις πρώτες τάξεις, να κάνουν παιχνίδια με την αφή. Αλλά και η χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή στις μεγαλύτερες ηλικίες, όπως επίσης και η συνήθης αντιγραφή ασκήσεων στα σχολικά τετράδια προϋποθέτει τα χέρια να χρησιμοποιούν τα αντικείμενα που έχουν αγγίξει οι άλλοι. Δεν είναι ασυνήθιστο τα παιδιά να μοιράζονται το κολατσιό τους, το ένα να συνεχίζει να τρώει από εκεί που έχει ξεκινήσει το άλλο. Και οι αγκαλιές των εφήβων ή ακόμη και τα σπρωξίματα είναι μέσα στην καθημερινότητα.

Η επιστημοσύνη των ειδικών

Η πίστη και η επιστήμη δεν έρχονται ποτέ σε σύγκρουση όταν γνωρίζουν τα όρια τους. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν υπάρχει σύγχυση αυτών των ορίων, καθώς και όταν η επιστήμη (που θα πρέπει να λειτουργεί με βάση το πείραμα, την παρατήρηση, την απόδειξη και την καταγραφή) γίνεται ιδεολογία - πολιτική.

Γίνομαι πιο σαφής:

Επικαλούνται στις μέρες μας οι περισσότερες κυβερνήσεις του κόσμου (μέσα σ' αυτές και η δική μας), τις θέσεις των ειδικών και κυρίως του Παγκοσμίου Οργανισμού Υγείας (Π.Ο.Υ.) ως θέσφατο και ως τις μοναδικά επιστημονικά ορθές, που όλοι θα πρέπει να δεχόμαστε και να υπακούμε είτε εκούσια ή όπου χρειάζεται δια του νόμου και της επιβολής.

Θέτω, λοιπόν, τα εξής ερωτήματα:

- Θα πρέπει να αποδεχθούμε τις "επιστημονικές" θέσεις που προωθεί ο Π.Ο.Υ. για τις εκτρώσεις και την άποψη ότι το έμβρυο δεν είναι έμψυχος άνθρωπος;

- Θα πρέπει να αποδεχθούμε τις "επιστημονικές" θέσεις του Π.Ο.Υ. σχετικά με το θάνατο του ανθρώπου και για το αν αυτός επέρχεται με τον εγκεφαλικό λεγόμενο θάνατο;

Άλλο γνώσεις, άλλο παιδεία...

Σε λίγες μέρες θα χτυπήσει για άλλη μια φορά, το κουδούνι μιας νέας σχολικής χρονιάς.

Τι ζητάμε από τα παιδιά μας; Τι ζητάμε από το σχολείο;

Ποιο όραμα ανθρώπου έχει το υπουργείο Παιδείας;

Η αλήθεια είναι πως στέλνουμε τα παιδιά μας στο σχολείο όχι για να γίνουν πολίτες, όχι για να μυηθούν στη σχέση, στην προσφορά, στο εμείς. Τα στέλνουμε όχι για να έχουν χαρά και να καλλιεργηθούν σωματικά και ψυχικά, αλλά για να αποκτήσουν γνώσεις, εφόδια, τίτλους και πτυχία που θα τα "εξασφαλίσουν" στο μέλλον και θα τα αποκαταστήσουν επαγγελματικά. Δε μας ενδιαφέρει η κοινωνία, αλλά το άτομο. Κι αυτό είναι ο σπόρος της δυστυχίας που τα περιμένει στο μακρύ ταξίδι τους.

Το σχολείο δεν παρέχει παιδεία, αλλά λειτουργεί ως ένας φορέας γνώσεων (και μάλιστα είναι ο λιγότερο ελκυστικός στην εποχή μας), δημιουργεί ανταγωνισμούς, αποθεώνει το "εγώ" και προετοιμάζει όχι υπεύθυνους και συνειδητούς πολίτες, αλλά καταναλωτικούς ανθρώπους, οπαδούς του "δικαιωματισμού" και του δόγματος: "τα πάντα επιτρέπονται".

Οι κυβερνήσεις (εδώ και πολλές δεκαετίες) έχοντας αποκόψει τους μαθητές από τη γλωσσική συνέχεια (βλέπε μονοτονικό), τη γραμματική, το συντακτικό, την ιστορία, τα αρχαία Ελληνικά, έχοντας αποσυνδέσει τη γνώση από το ήθος (εδώ εντάσσεται και η υποβάθμιση - κατάργηση των θρησκευτικών), με βιβλία που ούτε για καύσιμη ύλη δεν αξίζουν, καλλιέργησαν και καλλιεργούν τους αυριανούς κομματικούς στρατούς και τους άκριτους ψηφοφόρους.

Οι υπουργοί Παιδείας με μοναδικό τους μέλημα την αλλαγή του τρόπου εισαγωγής στα ανώτατα ιδρύματα, στοχεύουν σε ανθρώπους που θα άγονται και θα φέρονται μιλώντας άριστα την αγγλική, που θα πηγαίνουν στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ (τώρα και με cheerleading) , που θα εκτονώνουν το κενό τους στο βανδαλισμό, τη βωμολοχία, το σεξισμό και τα φεστιβάλ υπερηφάνειας, (έκφραση της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης και προσανατολισμού), που θα κοινωνικοποιούνται από τα άθλια ριάλιτι (βλέπε big brother), από τα απογευματινά δελτία ειδήσεων και τα σήριαλ τα οποία προβάλουν τον τύπο του ηλιθίου.

Η ουσιαστική και αναβαθμισμένη παιδεία των παιδιών μας προϋποθέτει αλλαγή προσανατολισμού και γενναίες αποφάσεις. Προϋποθέτει αλλαγή του μοντέλου που για δεκαετίας τώρα, έχει αποτύχει(;) και τα αποτελέσματα τα βιώνουμε όλοι μας.

Να συνειδητοποιήσουμε ότι άλλο γνώσεις και πτυχία και άλλο παιδεία και αγωγή. Να απαιτήσουμε από τον εκάστοτε υπουργό Παιδείας την εφαρμογή του Συντάγματος: "H παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Kράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Eλλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες"

Όταν το σπίτι μας έχει καταστραφεί από τα θεμέλια, η λύση δεν είναι το βάψιμο των τοίχων και η αλλαγή των επίπλων, αλλά το γκρέμισμα και η επανοικοδόμηση. Ας το ευχηθούμε... Ας αγωνιστούμε...

π.Γ.Θ.

Ἡ Ἱστορία τῆς Ἁγίας Ζώνης

Σύγγελης Κωνσταντῖνος

Στὶς 31 Αὐγούστου θὰ ἑορτάσουμε καὶ φέτος τὴν Κατάθεση τῆς Τιμίας Ζώνης τῆς Θεοτόκου. Ἀποτελεῖ τὸ μοναδικὸ ἱερὸ κειμήλιο ποὺ σχετίζεται μὲ τὸν ἐπίγειο βίο τῆς Θεοτόκου καὶ διασῴζεται μέχρι σήμερα στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Βατοπαιδίου στὸ Ἅγιο Ὄρος, στὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας. Ἡ ἴδια ἡ Θεοτόκος τὴν ὕφανε ἀπὸ τρίχες καμήλας.

Οἱ πληροφορίες γιὰ τὸν ἐπίγειο βίο τῆς Θεοτόκου εἶναι λιγοστὲς καὶ προέρχονται ἀπὸ τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ ἀπὸ τὴν παράδοση ποὺ διασώθηκε ἀπὸ τοὺς ἀποστολικοὺς ἀκόμη χρόνους.

Ἡ Θεοτόκος μέχρι τὴν Κοίμησή της παρέμεινε στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἦταν μέλος τῆς πρώτης Ἐκκλησίας. Τὴ φροντίδα της εἶχε ἀναλάβει ὁ ἀγαπημένος μαθητὴς τοῦ Κυρίου, ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης.

Οἱ τελευταῖες στιγμὲς τῆς ἐπίγειας ζωῆς της εἶναι θαυμαστὲς καὶ συγκινητικές. Κοντὰ της βρέθηκαν οἱ Ἀπόστολοι οἱ ὁποῖοι ἔφτασαν ἀπὸ τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης στὰ Ἱεροσόλυμα μὲ τρόπο θαυμαστό, «ἐπὶ νεφελῶν».

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού

Θα ξανασυναντηθούμε 
διαδικτυακά 
-Θεού θέλοντος- 

στις αρχές 

του νέου εκκλησιαστικού έτους. 

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!!

Εν τη Γεννήσει τήν παρθενίαν εφύλαξας, εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε

Κινδυνεύει η πίστη...

Μας λένε πως δεν κινδυνεύει η πίστη με όλα αυτά τα μέτρα που επιβάλλονται λόγω κορωνοϊού. Ο κίνδυνος είναι, όπως υποστηρίζουν, για τις ζωές των ανθρώπων που είναι τα "ύψιστο" αγαθό που μας χάρισε ο Θεός.

Κινδυνεύει η πίστη όταν κλείνουμε τις Εκκλησίες και δεν μπορούμε να αναχθούμε στη θεωρία της αλήθειας που για τον Άγιο Νικόλαο Καβάσιλα "ενθεωρείται" στα ιερά μυστήρια.

Κινδυνεύει η πίστη όταν παρουσιάζονται "θεολογικές" απόψεις ότι δεν πειράζει αν δεν πάμε στην Εκκλησία γιατί ο Θεός είναι παντού, καταργώντας μ' αυτόν τον τρόπο το Σώμα του Χριστού που είναι η ίδια η Εκκλησία.

Κινδυνεύει η πίστη όταν προβάλλεται ότι η πίστη είναι ατομικό και όχι Εκκλησιαστικό γεγονός και ο καθένας μπορεί να πιστεύει όπως και ό,τι θέλει καταργώντας τη διδασκαλία και την πίστη των Πατέρων της Εκκλησίας.

Κινδυνεύει η πίστη όταν διατρανώνεται πως το ύψιστο αγαθό είναι η εφήμερη τούτη ζωή και όχι η σχέση και η σύνδεση του ανθρώπου δια της Εκκλησίας με το Θεό, δηλαδή η αιώνια ζωή.

Κινδυνεύει η πίστη όταν αλλοιώνεται η διδασκαλία της Εκκλησίας, καταργώντας τις Λιτανείες, την προσκύνηση των Εικόνων και των Λειψάνων, υιοθετώντας τη θεολογία της αποστείρωσης.

Κινδυνεύει η πίστη όταν χρησιμοποιούνται αποσπασματικά και επιλεκτικά αναφορές σε Πατέρες, σε Αγίους, ακόμα και στο Πηδάλιο για να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα. (Μέχρι και για την Οσία Μαρία την Αιγυπτία μας είπαν που είχε να κοινωνήσει χρόνια ολόκληρα, λες και η Οσία δεν κοινωνούσε εξαιτίας κάποιου λοιμικού φόβου και εξωτερικής επιβολής).

Κινδυνεύει τέλος, η πίστη όταν στο όνομα της αγάπης για τον πλησίον, κλεινόμαστε στον εαυτό μας, δημιουργούμε απρόσωπες σχέσεις, καταργούμε την ανθρώπινη επαφή, καλλιεργούμε το φόβο και θεωρούμε το διπλανό μας όχι ως αδελφό για να τον διακονήσουμε ακόμα και με κίνδυνο τη ζωή μας, αλλά ως κάποιον που επιβουλεύεται την υγεία και τη δική μας επιβίωση.

Εν κατακλείδι, κινδυνεύουμε να παρεκκλίνουμε από την Οδό όταν διαχωρίζουμε την αλήθεια από την αγάπη, υπερτονίζοντας επιλεκτικά το ένα από τα δύο μέρη. Γινόμαστε έτσι ή αγαπολόγοι ή σκληροκάρδιοι και ζηλωτές ουκ κατ' επίγνωσιν. Βάζουμε σε κίνδυνο την πίστη του Χριστού και επομένως τη δική μας σωτηρία, μια και ο Χριστός δεν κινδυνεύει από τίποτα.

π. Γ.Θ.

ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ

 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Παλαιότερα οι νέοι ονειρεύονταν την αλλαγή της κοινωνίας ως τρόπο υπέρβασης της κρίσης και των αδικιών. Αλλαγή σήμαινε γκρέμισμα του κατεστημένου. Αντικατάσταση των ισχυρών. Μία νέα κοινωνία, χωρίς εξουσία αλλά με τη ελευθερία της αυτοδιάθεσης. Σήμερα μία μειοψηφία εξακολουθεί να πιστεύει σ’  αυτές τις ιδέες. Συνήθως αναρχικοί και μπαχαλάκηδες. Οι περισσότεροι αρκούνται στην αλλαγή του κόσμου σε μία εικονική πραγματικότητα. Και αν…

      Μένουν οι ανθρώπινες σχέσεις. Κι εκεί επενδύουμε στην αλλαγή. Των άλλων. Από εκείνους εξαρτάται η επιτυχία της όποιας σχέσης. Εμείς είμαστε οι άψογοι. Ή «σε όποιον αρέσουμε». Το εγωκεντρικό φρόνημα μάς καθιστά βέβαιους ότι είμαστε αυτάρκεις. Ακόμη κι αν καταλαβαίνουμε τα ελαττώματα του χαρακτήρα μας, ανταπαντούμε ότι και οι άλλοι έχουν. Άρα, αν μας αγαπούνε, οφείλουν να μας αποδεχτούν. Κανείς δεν αλλάζει για χάρη του άλλου. Όλα είναι θέμα εξουσίας. Θα επικρατήσει αυτός που είναι πιο δυνατός να αντέξει στην πίεση του άλλου.

        Η αλλαγή προϋποθέτει ταπείνωση. Ο πολιτισμός μας μιλά για αυτοεκτίμηση. Δρόμοι μάλλον αλληλοαποκλειόμενοι. Αυτός που είναι ταπεινός, εκτιμά αλλιώτικα τον εαυτό του. Τον θεωρεί εικόνα Θεού, που έχει αμαυρωθεί από τα πάθη. Συγκρίνει τον εαυτό του με τον Απόλυτο Θεό και τους αγίους και αισθάνεται την ανεπάρκειά του. Έναντι των άλλων θεωρεί τον εαυτό του πάντων έσχατο και διάκονό τους. Αλλαγή είναι η αγάπη και η προσφορά σ’ αυτούς. Εκτιμά τον εαυτό του αγαπώντας τους άλλους.

Η ζωή θα είναι αγάπη και η αγάπη θα είναι ζωή

Θυμηθείτε: Ο απόστολος Παύλος λέει ότι η αγάπη είναι το θεμέλιο του νόμου. Η Παλαιά Διαθήκη δεν νομοθετεί πρακτικά αυτή την αγάπη· απλώς εδραιώνει τη δικαιοσύνη στις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους και ανάμεσα στον Θεό και στους ανθρώπους. Αυτή είναι και η σύγχρονη ανθρωπιστική αγάπη: είναι ένα μέσο και μια δύναμη που οργανώνει και μεταμορφώνει τη ζωή. Και στις δύο περιπτώσεις, αυτό προκύπτει από την ανικανότητα των ανθρώπων να εξοικονομήσουν μέσα τους αρκετό χώρο γι' αυτή την αγάπη. Όμως, πράγματι, η στάση του Θεού έναντι των ανθρώπων είναι πάντα η ίδια, επειδή ο Θεός δεν αλλάζει.

Στην Καινή Διαθήκη, όμως, η ωφελιμιστική αυτή έννοια της αγάπης εξαφανίζεται. Και έτσι προκύπτει το «τω θέλοντί σοι κριθήναι και τον χιτώνα σου λαβεί, άφες αυτώ και το ιμάτιον» και το «όστις σε αγγαρεύσει μίλιον εν, ύπαγε μετ' αυτού δύο». Στην περίπτωση αυτή, αυτός που δίνει ξανά το κίνητρο του δώρου του και επικεντρώνεται στο πρόσωπο αυτού που ζητά, οπότε καταργούνται τα σύνορα ανάμεσα στο εγώ και στον άλλο. Και βέβαια, το αποκορύφωμα είναι το πλύσιμο των ποδιών των μαθητών και το σταυρικό πάθος.

Αυτή είναι η χαρά και η ελπίδα μας

ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΟΜΗΤΟΡΑ... 

Όταν η ψυχή κατέχεται από την αγάπη του Θεού, τότε, ω, πως είναι όλα ευχάριστα, αγαπημένα και χαρμόσυνα! Η αγάπη, όμως, αυτή συνεπάγεται θλίψη· κι όσο βαθύτερη είναι η αγάπη, τόσο μεγαλύτερη είναι κι η θλίψη.

Η Θεοτόκος δεν αμάρτησε ποτέ, ούτε καν με τον λογισμό, και δεν έχασε ποτέ τη χάρη, αλλά κι αυτή είχε μεγάλες θλίψεις. Όταν στεκόταν δίπλα στον Σταυρό, τότε ήταν η θλίψη της απέραντη σαν τον ωκεανό και οι πόνοι της ψυχής Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτεροι από τον πόνο του Αδάμ μετά την έξωση από τον Παράδεισο, γιατί και η αγάπη της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερη από την αγάπη του Αδάμ στον Παράδεισο. Κι αν επέζησε, επέζησε μόνο με τη θεία δύναμη, με την ενίσχυση του Κυρίου, γιατί ήταν θέλημά Του να δει την Ανάσταση και ύστερα, μετά την Ανάληψή Του, να παραμείνει παρηγοριά και χαρά των Αποστόλων και του νέου χριστιανικού λαού.

Εμείς δεν φτάνουμε στο πλήρωμα της αγάπης της Θεοτόκου, και γι' αυτό δεν μπορούμε να εννοήσουμε πλήρως το βάθος της θλίψεώς της. Η αγάπη της ήταν τέλεια. Αγαπούσε άπειρα τον Θεό και Υιό Της, αλλ' αγαπούσε και τον λαό με μεγάλη αγάπη. Και τι αισθανόταν άραγε, όταν εκείνοι, που τόσο πολύ η ίδια αγαπούσε και που τόσο πολύ ποθούσε τη σωτηρία τους, σταύρωναν τον αγαπημένο της Υιό;

Αυτό δεν μπορούμε να το συλλάβουμε, γιατί η αγάπη μας για τον Θεό και τούς ανθρώπους είναι λίγη. Κι όπως η αγάπη της Παναγίας υπήρξε απέραντη και ακατάληπτη, έτσι απέραντος ήταν κι ο πόνος της που παραμένει ακατάληπτος για μας.