Για τη φωτιά στο Αγιον Όρος - απάντηση στο "Κουρδιστό Πορτοκάλι"

 

Και τώρα που η φωτιά στο Άγιον Ορος έσβησε, τι θα κάνουμε; Και τώρα που τη φωτιά δεν την έσβησε ο ανθρώπινος παράγοντας, αλλά μια καταιγίδα, ενώ εμείς είμασταν τόσο προκλητικά σίγουροι πως κανείς και τίποτα δεν θα μπορέσει να τη σταματήσει μέχρι να κατακάψει τα πάντα, ούτε, ασφαλώς, ένα "θαύμα" από τους "τσαρλατάνους" της πίστεως, πως θα συνεχίσουμε τη λάσπη και τη συκοφαντία; Μα ασφαλώς, θα το ονομάσουμε τυχαίο γεγόνος, αστάθμητο παράγοντα της δικής μας σοφής και αντικειμενικής σκέψης και κριτικής και θα περιμένουμε μέχρι την επόμενη φορά (φωτιά;), με την ελπίδα πως τότε η τύχη θα είναι με το μέρος μας.

Όχι, αγαπητό "ιερό δισκοπότηρο", δεν προσπαθώ να στηρίξω το σβήσιμο της φωτιάς με θαύμα του Εφραίμ και της αγίας ζώνης της Παναγιάς μας, ούτε να υπερασπιστώ κανέναν. Ούτε εσύ, αλλά ούτε κι εγώ το χρειαζόμαστε για διαφορετικούς λόγους. Γιατί η πίστη για σένα, είναι αποδοχή κάποιων δοξασιών, αντικειμενικών θεωριών και καταναγκαστικών κανόνων που κρατούν τον άνθρωπο σε μια υποτονική και φοβισμένη ζωή, την οποία (καλά κάνεις) και απορρίπτεις, χωρίς όμως να έχεις γνωρίσει πως η πραγματική πίστη καταδεικνύει τη σχέση, τον έρωτα και την ελεύθερη συγκατάθεση του ανθρωπίνου προσώπου στην κλήση-πρόσκληση του Θεανθρώπου Χριστού.

Όπως δέν μπορείς, φαντάζομαι, να πείσεις για την ύπαρξη του έρωτα, της αγάπης, της ίδιας της ζωής μέσα από "αποδεικτικά" στοιχεία, αν κάποιος δε διακινδυνεύσει κάτι από το εγώ του για να τα βιώσει, άλλο τοσο και περισσότερο δεν περιγράφεις με λόγια κτιστά την πίστη, το Χριστό, το θαύμα, όντας άγευστος και ανέραστος της Εκκλησιαστικής εμπειρίας. Σε έναν διψασμένο και ηλιοκαμμένο άνθρωπο δεν έχει πολλά να προφέρει ο χημικός τύπος του νερού (Η2Ο), αλλά το ίδιο το νερό.

Αγαπητό "ιερό δισκοπότηρο", το θαύμα για το Εκκλησιαστικό σώμα δεν ήταν ποτέ τρόπος εξαναγκασμού της ελευθερίας του ανθρώπου (άλλωστε γι' αυτό και πολλοί δεν το δέχονται και το απορρίπτουν), αλλά ένα σημείο (σημάδι) της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο. Άλλωστε, το πρωτογενές θαύμα δεν εξαντλείται στο έκτακτο γεγονός (θεραπεία, σβήσιμο μιας φωτιάς κ.α.). Συνιστά τη μεταμόρφωση του ατόμου σε πρόσωπο, της αγέλη σε κοινωνία, του σκότους του εγωισμού στο άκτιστο φως του αναστημένου Χριστού. Το κάθε πρόσωπο (κληρικός ή λαϊκός), μπορεί να συμβάλλει περισσότερο ή λιγότερο σ' αυτή την πορεία δόξης ανάλογα με το βαθμό της δική του προαίρεσεως και μετοχής, ενώ οι αμαρτίες μας φανερώνουν την αποτυχία μας για ολοκλήρωση αυτής της σχέσης. Αυτή, όμως, η εκστατική πορεία, που ασφαλώς είναι προαιρετκή, είναι ταυτόχρονα και το μέγα θαύμα της νικής επάνω στο θάνατο, τον πνευματικό πρωτίστως και εν συνεχεία το σωματικό. Αν αποτελεί ή όχι ένα όμορφο παραμύθι θα το καταλάβουμε όλοι εν καιρώ.

παπαΓιώργης