Με το ξεκίνημα της νέας Εκκλησιαστικής χρονιάς

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Όσο διαρκεί η φλόγα ενός κεριού σ’ ένα δωμάτιο, εκεί δεν υπάρχει σκοτάδι, διότι το κερί εκπέμπει φως. Αν το φαγητό αρταίνεται με αλάτι, συντηρείται και δεν σαπίζει. Αν κάποιος συντηρήσει στην καρδιά του τα λόγια του Χριστού, αυτός διατηρεί στη ψυχή του το αλάτι και το φως και η ζωή κατοικεί εντός του. Μια τέτοια ψυχή δεν θα σκοτεινιάσει σε τούτη τη ζωή, ούτε θα γνωρίσει τη σήψη του θανάτου.

Όποιος συντηρεί μέσα του το λόγο του Χριστού, αυτός ο λόγος τον τρέφει, τον στηρίξει, τον φωτίζει και τον αναζωογονεί. Είτε είναι έν σώματι, είτε εκτός του σώματος, πάντως αισθάνεται εξίσου ζωντανός μέσα απ’ το λόγο του Χριστού. Ο θάνατος μπορεί να χωρίσει τη ψυχή από το σώμα του, αλλά όχι και από το Χριστό, δηλαδή από την αθάνατη και αιώνια ζωή. Ο θάνατος του σώματός του απλώς θα επιτρέψει στη ζωηφόρο ψυχή του μια πιο ελεύθερη έξοδο για να εγκολπωθεί τον Αγαπημένο Χριστό, τον Ζωοδότη.

Αλλά, αδελφοί μου, τί σημαίνει να συντηρούμε εντός μας τον λόγο του Θεού; Σημαίνει, πρώτον, να συντηρούμε το λόγο του Χριστού στο νου μας, να τον σκεπτόμαστε· δεύτερον, να συντηρούμε το λόγο του Χριστού στη καρδιά μας αγαπώντας τον τρίτον, να συντηρούμε το λόγο του Χριστού στη θέλησή μας, εκπληρώνοντάς τον με τις πράξεις μας· τέταρτον, να συντηρούμε το λόγο του Χριστού στη γλώσσα μας, ομολογώντας τον ανοικτά όπου χρειάζεται. Έτσι, το να συντηρούμε το λόγο του Χριστού σημαίνει να γεμίζουμε με αυτόν και να τον εφαρμόζουμε. Όποιος συντηρεί με αυτόν τον τρόπο το λόγο του Χριστού, στ’ αλήθεια δεν θα γευτεί ποτέ θάνατο.

Ω Κύριε, Παντοδύναμε Κύριε, συ, που είσαι κραταιότερος από το θάνατο, δώσε μας δύναμη και κατανόηση, ώστε να τηρήσουμε τον άγιο λόγο Σου μέχρι τέλους· ώστε να μη γευθούμε ποτέ το θάνατο και ο θάνατος ποτέ να μην μας γευθεί· και η σήψη ποτέ να μην αγγίξει τις ψυχές μας.

Πανοικτίρμον Κύριε ελέησέ μας!

Να πεθαίνεις κάθε ημέρα για να ζεις!

Σχετικά με την αδιάλειπτη θεωρία του Θεού, ο άγιος Αντώνιος διδάσκει τα εξής: «Ας διαμένει η ψυχή σου εν Κυρίω σε κάθε περίπτωση κι ας παραμένει το σώμα σου στη γη σαν άγαλμα. Πάντοτε ευθυτενής να ίστασαι ενώπιον του προσώπου του Κυρίου.    Ας παραμένει συνεχώς στα μάτια σου ο φόβος του Θεού, η μνήμη του θανάτου και η αποστροφή προς καθετί εγκόσμιο. Να πεθαίνεις κάθε ημέρα για να ζεις, διότι όποιος φοβάται το Θεό θα ζει για πάντα.    Νήφε διαρκώς για να μην πέσεις στη ραθυμία και την ακηδία.     Ν’ αποστρέφεσαι καθετί εγκόσμιο και ν’ απομακρύνεσαι απ’ αυτό· διαφορετικά αυτό θα σε απομακρύνει απ’ το Θεό. Ν’ αποστρέφεσαι καθετί που μπορεί να καταστρέψει τη ψυχή σου. Μην παρεκκλίνεις απ’ το Θεό προς χάριν των φευγαλέων πραγμάτων. Μην παραδειγματίζεσαι από κάποιον πιο αδύναμο από εσένα, αλλά να μιμείσαι τα χαρίσματα τα κρείττονα ενός πιο τέλειου. Προσκολλήσου στο παράδειγμα εκείνων που αγάπησαν τον Κύριο με όλη την καρδιά τους και έχουν κάνει καλά έργα. Πριν απ’ όλα, αδιαλείπτως να εκχέεις προς το Θεό την προσευχή σου, ευχαριστώντας Τον για όλα όσα σου συμβαίνουν. Αν τηρείς όλες τις εντολές Του θα λάβεις την κληρονομιά: «α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν  ανθρώπου ουκ ανέβη» (Α΄ Κορινθ. 2:9).

Αν έχουμε ελπίδα για τη σωτηρία μας, έχουμε και ελπίδα για την αγιοσύνη!

«τοις αγίοις τοις ούσιν εν Εφέσω», (Εφ. 1, 1)

Ο απόστολος αποκαλεί αγίους τους χριστιανούς στην Έφεσο. Δεν αποκαλεί αγίους έναν ή δύο ή μία ομάδα μόνον, αλλά όλους! Δεν είναι αυτό ένα εξαίσιο θαύμα του Θεού, προς τους ανθρώπους – όχι στην ερημιά, άλλα μέσα σε μια πολιτεία ειδωλολατρική και διεφθαρμένη να γίνονται άγιοι; Άνδρες νυμφευμένοι, οι οποίοι φέρνουν στον κόσμο παιδιά και οι οποίοι συναλλάσσονται και γενικώς εργάζονται, αυτοί να γίνονται άγιοι! Η αφοσίωση, η προσήλωση και ο ζήλος τους για την Πίστη, όπως και η αγιασμένη και καθαρή ζωή τους, δικαιώνουν πλήρως το γεγονός ότι αποκαλούνται άγιοι!

Αν στους σύγχρονους καιρούς οι άγιοι αποτελούν την εξαίρεση μάλλον, σ’ εκείνους τους παλαιούς καιρούς εξαίρεση ήταν οι βέβηλοι. Οι άγιοι τότε ήταν ο κανόνας! Συνεπώς, ας μη σκανδαλιζόμαστε που ο απόστολος αποκαλεί όλες τις βαπτισμένες ψυχές στην Έφεσο «αγίους» και χρησιμοποιεί ένα ακόμη υψηλότερο όνομα για όλους τους χριστιανούς: «υιούς», υιούς του Θεού (Γαλ. 4, 6). Ο ίδιος ο Κύριος μας έδωσε το δικαίωμα να αυτοαποκαλούμεθα έτσι, όταν μας δίδαξε πως να Του απευθυνόμαστε: ως Πατρός ημών (Ματθ. 6, 9).

Ω αδελφοί μου, μήπως δεν λέμε κάθε ημέρα στο Θεό: «Άγιε Θεέ;». Μήπως δεν αποκαλούμε αγίους τους αγγέλους; Αλλά και τους προφήτες, τους αποστόλους, τους μάρτυρες και τους δικαίους; Μήπως δεν αποκαλούμε άγιο τον ουρανό και τη Βασιλεία των Ουρανών; Ποιός άλλος, παρά ο άγιος, είναι ικανός να εισέλθει στην αγία Βασιλεία; Έτσι, λοιπόν, αν έχουμε ελπίδα για τη σωτηρία μας, έχουμε και ελπίδα για την αγιοσύνη.

Ω άγιε Θεέ, ο οποίος σκηνώνεις στην αγιότητα και αναπαύεσαι εν μέσω των αγίων και καλείς προς Σε τους αγίους και τους δείχνεις το έλεός Σου, βοήθησε κι εμάς να γίνουμε άγιοι – στα λόγια, στις σκέψεις και στα έργα μας – προς δόξαν Σου και προς χάριν της σωτηρίας μας.

(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο πρόλογος της Αχρίδος»-Φεβρουάριος,       εκδ. Άθως)

πηγή:http://fdathanasiou.wordpress.com/