Η εορτή του γενεθλίου του τιμίου Προδρόμου (24 Ιουνίου), προβάλει στην Εκκλησία τη δυνατότατα της ασκήσεως ως την κατ' εξοχήν μορφή ελευθερίας, και πορείας συνδέσεως του ανθρωπίνου προσώπου με το πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού.
Ο άγιος Ιωάννης έζησε στο μεθόριο της προ και μετά Χριστόν εποχής. Λειτούργησε τη ζωή του με απλότητα και λιτότητα, γεγονός το οποίο τονίζεται από την περιγραφή της ενδυμασίας και της διατροφής του (Φορούσε μάλλινο ένδυμα "από τρίχες καμήλου και ζώνη δερμάτινη περί την οσφύ του", η δε διατροφή του ήταν άγριο μέλι και ακρίδες).
Εγκαινιάζει μια νέα εποχή κατά την οποία "η Βασιλεία του Θεού βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν". Η Βασιλεία των Ουρανών η οποία δεν είναι μια μελλοντική ή διανοητική κατάσταση, αλλά ο σύνδεση δια των Ευαγγελικών εντολών του ανθρώπου με τον Σταυρωθέντα και Αναστάντα Χριστό.
Ο άνθρωπος που ασκείται δεν αυτονομείται, ούτε σώζεται μέσα από την άσκηση ή τις αρετές του, αλλά παραδίδει τον εαυτό του ελευθέρως στην αγιαστική Χάρη του Θεού, επιτρέπει στο Θεό να τον σώσει και συνεργάζεται μαζί Του γι' αυτή τη σωτηρία.
Η άσκηση γίνεται η οδός της επιστροφής από τον αυτονομημένο εωσφορικό άνθρωπο, στον εν αγίω Πνεύματι ταπεινούμενο άνθρωπο. Ανοίγει τη θύρα της μετανοίας, και γίνεται η δίοδος από την αυθαίρετη και αρχέγονη πειρασμική προσκληση "κάνε ό,τι θέλεις", "γίνε από μόνος σου θεός" "φάγωμεν, πίωμεν αύριο γαρ αποθνήσκομεν", στην Σταυροαναστάσιμη ελευθερία της αγιότητας, της απελευθερώσεως μας από τα πάθη, την αμαρτία και το θάνατο που συνυπάρχει μ' αυτήν.
Ο Πρόδρομος Ιωάννης καταδεικνύει ότι η άσκηση θα πρέπει να οδηγεί όχι στην αυτοπροβολή και αυτοδικαίωση, αλλά στην ταπείνωση. Παρουσιάζει όχι τον εαυτό του, την άσκησή του, τα καλά του έργα, αλλά το Χριστό, σε αντίθεση με πολλούς Χριστιανούς (κληρικούς και λαϊκούς) που χρησιμοποιούμε το Χριστό για να παρουσιάσουμε τα καλά μας έργα, τον εαυτό μας, στην ουσία να αυτοπροβληθούμε.
Μέσα από την άσκηση της ταπεινώσεως και την ταπεινή άσκηση, ο άνθρωπος μαθαίνει να αγαπά. Η αγάπη γίνεται ο μοναδικός εν ελευθερία τρόπος υπάρξεως του ανθρώπου, μέσα από το πρόσωπο και την αγάπη του Θεού. Στην αγάπη και με την αγάπη ο άνθρωπος γίνεται ελεύθερος, αποτινάζει από την ύπαρξή του κάθε μορφή δουλείας και θανάτου, μεταβάλλει την κτιστή ύπαρξή του σε αιώνια σχέση και προοπτική και συναντάται με το Θεό και την εικόνα Του, τον συνάνθρωπο.
Ο άνθρωπος, τότε, μπορεί να μιλά ή να σιωπά, να ελέγχει ή να ανέχεται, να διδάσκει αεί διδασκόμενος, ακολουθώντας το "αγάπα και κάνε ό,τι θέλεις". Γίνεται η ζωντανή μαρτυρία της μεταμορφώσεως του Χριστού, μέσα από τη δική του μεταμόρφωση, της άγονης και έρημης καρδίας σε ευρύχωρο και εύφορο τόπο της παρουσίας Του εν Αγίω πνεύματι.
Ο άγιος Ιωάννης με τη ζωή του πιστοποιεί ότι "ου πας ο λέγων Κύριε, Κύριε εισελεύσεται εις την βασιλεία των ουρανών, αλλ' ο ποιών το θέλημα του Θεού Πατρός του εν ουρανοίς". Σε μας εναπόκειται να μην παραμείνει η φωνή αυτή "φωνή βοώντος εν τη ερήμω", αλλά πράξη ενσυνείδητης μαρτυρίας καθημερινής βιωτής, δια της ασκήσεως της αγάπης στην προσωπική μας ζωή, στην Εκκλησία και στο κόσμο ολόκληρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου