Η εις ουρανούς άνοδος...

Για να ανέβουμε χρειάζεται πρώτα να κατέλθουμε...

Βρισκόμαστε στα ύψη στην ταπείνωσή μας... πληρούμενοι στο άδειασμά μας... δυνατοί στην αδυναμία μας... πλούσιοι στην πτωχία μας...

Αρχίζουμε να βρίσκουμε την όντως ζωή, όταν απεκδυόμαστε την ψεύτικη... την κίβδηλη... την πλαστή... 

Όταν "χάνουμε" τον εαυτό μας, όχι για να κερδίσουμε τον κόσμο τούτο, αλλά για χάριν του Θεού και της Αγάπης Του, συντρίβοντας τα είδωλα που έχουν στήσει τους βωμούς τους στις καρδιές και τις υπάρξεις μας, ζητώντας ως θυσία την ίδια μας την ψυχή... σκοτώνοντας μέσα μας την αγάπη...

Όταν κατακαίουμε μέσα μας, ως άλλος Ηλίας, τους ψευδοθεούς της φιληδονίας, της φιλαργυρίας, της κενοδοξίας, για να συναντήσουμε τον άλλον... να συναντηθούμε μεταξύ μας...

Μέσα σ' αυτά τα αποκαϊδια γεννιέται η σχέση... η ζωή... η αγάπη... Αυτός ο σύνδεσμος της αγάπης γίνεται το πυρφόρο όχημα της αληθινής αναβάσεως του άνθρώπου στα ουράνια σκηνώματα, γιατί όσο ενωνόμαστε ο ένας με τον άλλο, τόσο ακουμπάμε το Θεό στο θρόνο της μεγαλοσύνης Του...