Οι Άγιοι Κυπριανός και Ιουστίνη - 2 Οκτωβρίου

 

 

Κυπριανός ο μάγος της ΑντιοχείαςΣτα βάθη της Μικράς Ασίας υπήρχε άλλοτε η πρωτεύουσα της Πισιδίας Αντιόχεια, πού λεγόταν και Αντιόχεια η Μικρά, για να ξεχωρίζει από την Αντιόχεια την Μεγάλη,
την ξακουστή πρωτεύουσα της Συρίας. Σ’ αυτή την Αντιόχεια της Πισιδίας ζούσε στα χρόνια των Ρωμαίων αυτοκρατόρων, τον 3ον αιώνα μ.Χ. ο φοβερός μάγος Κυπριανός. Είχε γεννηθεί στην Αντιόχεια και έχοντας άφθονα πλούτη γύρισε όλη την Ανατολή, την Ελλάδα, τη Μικρά Ασία, τη Χαλδαία και την Αίγυπτο για να μάθη τα μυστική αρχαίων θρησκειών. Στα τριάντα του χρόνια ξαναήρθε στην πόλη του, έχοντας βαθειές γνώσεις φιλοσοφίας και μαγείας. Ήταν πια ονομαστός για τη δύναμη του και οι ειδωλολάτρες έτρεχαν σ’ αυτόν για να πετύχουν κάθε σκοτεινό τους σχέδιο. Και αυτός με τη μυστική της μαγείας τέχνη καλούσε τα δαιμόνια και τα έστελνε στα ταλαίπωρα θύματά του.

Ποιός μπορούσε να ξεφύγει απ’ τα τεχνάσματα του Μάγου Κυπριανού; Αφού οι δύστυχοι άνθρωποι βρίσκονταν μέσα στην ψεύτικη πίστη των ειδώλων, αφού οι ίδιοι λάτρευαν τα δαιμόνια, πώς να μη βρίσκονται κάτω από την εξουσία τους; Πώς να μη βρίσκονται κάτω από την εξουσία του αντιπροσώπου τους, του μάγου Κυπριανού;

Αλλ’ όμως στην Αντιόχεια δεν υπήρχαν μόνο ειδωλολάτρη Στην πόλη αυτή, όπως και σ’ όλες τις πόλεις της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όπως σ’ όλη την οικουμένη το φώς της αληθινής πίστεως είχε λάμψει στις Καρδιές χιλιάδων ανθρώπων και το αίμα του Χριστού, πού χύθηκε πάνω στο Σταυρό, είχε γίνει λύτρο για να εξαγορασθούν οι άνθρωποι από την αιχμαλωσία του διαβόλου. Και σ’ αυτούς (τους Χριστιανούς) δεν είχαν εξουσία τα δαιμόνια του μάγου Κυπριανού.

Ο ίδιος όμως, βυθισμένος μέσα στα σκοτεινά βιβλία της μαγείας, στα επινοήματα αυτά του ψεύδους, δεν μπορούσε να φαντασθεί ότι ο Θεός πού λάτρευαν οι Χριστιανοί, ο σταυρωμένος Χριστός, θα ήταν δυνατότερος απ’ τα δαιμόνια. Βρισκόταν ο δύστυχος μέσα στην πλάνη, χωρίς να το ξέρη. Γιατί ο διάβολος κρατεί και τους δικούς του υπηρέτες μέσα στην πλάνη. Γιατί αν γνώριζαν την αλήθεια θα τον παρατούσαν και θα γίνονταν δούλοι του αληθινού Θεού.

Η Παρθένος ΙούσταΣτην Αντιόχεια ζούσε και μία παρθένος, Ιούστα ήταν τ’ όνομά της, κόρη του Αιδεσίου και της Κληδονίας. Και αυτή και οι γονείς της βρίσκονταν μέσα στην πλάνη των ειδώλων, όπως οι περισσότεροι κάτοικοι της Αντιοχείας. Ο Αιδέσιος μάλιστα ήταν ιερέας των ειδώλων. Όσο όμως η Ιούστα μεγάλωνε, τόσο περισσότερο ένοιωθε ότι τα είδωλα πού λάτρευαν δεν είχαν θεϊκή δύναμη και ότι άλλος είναι ο αληθινός Θεός. Η ψυχή της προετοιμαζόταν έτσι να δεχτή το φωτισμό της αληθείας και της επιγνώσεως του μόνου εν Τριάδι Θεού.

Μια μέρα ο Θεός έφερε τα βήματά της στον τόπο όπου δίδασκε ένας σοφός διάκονος της Εκκλησίας της Αντιοχείας, ο Πραΰλιος. Άκουσε με θαυμασμό όσα έλεγε εκείνος για τα μεγάλα μυστήρια της αγάπης του Θεού. Η ψυχή της Ιούστας σαν «γη αγαθή» δεχόταν τον «σπόρον» της αληθείας. Θέλησε να μεταδώσει και στη μητέρα της Κληδονία την αληθινή πίστη. Εκείνη όμως, μόλις της μίλησε σχετικά, αντιστάθηκε και την συμβούλεψε να προσέξει μη μάθη τίποτε ο πατέρας της. Αλλ’ η Ιούστα ήθελε να οδηγηθεί και ο πατέρας της στην ορθή πίστη. Συνέχισε λοιπόν να ομιλεί στη μητέρα της και σιγά σιγά εκείνη υποχωρούσε. Άκουγε πια χωρίς να φέρνει αντιρρήσεις. Και μια νύχτα είπε στον άνδρα της όσα της δίδαξε η κόρη της. Ο Αιδέσιος, αν και ήταν όπως είπαμε ιερέας των ειδώλων, δεν θύμωσε αλλά έμεινε σκεπτικός. Το βράδυ όμως στριφογύριζε στο κρεβάτι του, έχοντας στην σκέψη αυτό το θέμα. Πολύ αργά μπόρεσε να τον πάρει ο ύπνος. Και τότε, ώ θαύμα μέγα, βλέπει τον Χριστό ένδοξο, περιτριγυρισμένο από χιλιάδες αγγέλους, να τον προσκαλεί:
- Ελάτε σε μένα και θα σας χαρίσω την βασιλεία των ουρανών.

Έτσι, μόλις ξημέρωσε, ο Αιδέσιος πήρε τη γυναίκα του Κληδονία και την κόρη του Ιούστα και πήγε στον επίσκοπο των Χριστιανών, τον Οπτάτο, του διηγήθηκε όσα έγιναν κι εκείνος με χαρά τους αξίωσε να βαπτισθούν. Κατόπιν μάλιστα ο Αιδέσιος έγινε πρεσβύτερος, κι έτσι ο πρώην ιερεύς των ειδώλων ήταν τώρα ιερεύς του Χριστού. Η δε Ιούστα είχε αφιερωθεί στον Χριστό, και επάνω στο θεμέλιο της πίστεως έχτιζε τις ανώτερες από χρυσάφι και πολύτιμα πετράδια αρετές. Ο διάβολος έβλεπε τον εαυτό του να εξευτελίζεται μπρος στην άγια ζωή της παρθένου. Γι’ αυτό και θέλησε να τη μπλέξει στα δίχτυα του.

Κυριακή B΄Λουκά - Στα ανεβάσματα της αγάπης

 

Χριστάκη Ευσταθίου, Θεολόγου – Εκκλησία Κύπρου

 

"Καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως"

Το νέο ήθος του εν Χριστώ καινού ανθρώπου αποκαλύπτεται με τον πιο απλό και κατανοητό τρόπο μέσα από τη σημερινή ευαγγελική περικοπή. Την αγάπη που μας προσφέρει ο Χριστός καλούμαστε να την αντιπροσφέρουμε στους συνανθρώπους μας. Μόνο έτσι μπορεί να μετουσιώνεται σε πράξη η εκκλησιαστική εμπειρία και να επιβεβαιώνεται αυθεντικά η Ορθόδοξη πίστη μας. Άλλωστε, όταν θέλουμε να λέμε ότι αγαπάμε τον Θεό, αυτό μόνο στο πρόσωπο του κάθε συνανθρώπου μας μπορεί να επιβεβαιώνεται.Μόνο έτσι δημιουργούνται πραγματικές προϋποθέσεις για να τον αποκαλούμε και αδελφό μας στην προοπτική μιας αληθινής κοινωνίας αγάπης. Για να μας βοηθήσει λοιπόν η Εκκλησία να προσεγγίσουμε τη μεγάλη αυτή αλήθεια και εμπειρία ζωής,μάς προσκαλεί να γίνουμε δέκτες των αιωνίων μηνυμάτων της συγκεκριμένης περικοπής. Πληροφοριακά να αναφέρουμε ότι είναι απόσπασμα από την επί του Όρους Ομιλία του Κυρίου.

Σε βάθος απύθμενο

 

Είναι τόσο κρυστάλλινος και ξεκάθαρος ο λόγος του Κυρίου που δεν επιδέχεται καμιάς παρερμηνείας: «Όπως θέλετε να σας φέρονται οι άνθρωποι έτσι να συμπεριφέρεστε και εσείς σ’ αυτούς». Στην απόδοση των ίσων εμφιλοχωρεί η αρχή της θείας δικαιοσύνης. Και αυτό ισχύει βέβαια για την προσφορά της αγάπης και όχι σίγουρα γι’ ανταπόδοση της κακίας. Διότι η δικαιοσύνη του Θεού ταυτίζεται μόνο με τη σταυρική αγάπη και θυσία του για να σώσει το πλάσμα του. Ας μην ψάχνουμε το Θεό ως τιμωρό και εκδικητή που απαιτεί θυσίες από τον άνθρωπο, αλλά ως αγάπη που θυσιάζεται για να τον ανεβάσει στις κορυφογραμμές της αιωνιότητας. Αρκεί να ανταποκριθεί θετικά στη δική του προσφερόμενη αγάπη στην ξεκάθαρη προοπτική:όποιος θέλει να τον αγαπούν θα πρέπει και ο ίδιος να αγαπά.

 

Ο λόγος βέβαια του Χριστού εκτείνεται στις απεριόριστες διαστάσεις μιας σταυρόσχημης προοπτικής, όπου η αγάπη δεν έχει όρια γιατί δεν μπορεί να κλείνεται σε περιθώρια. Σε διαστάσεις που συνιστούν υπέρβαση της ανθρώπινης δικαιοσύνης, αφού πολλές φορές αυτή συλλαμβάνεται να εφαρμόζεται μέσα από τη δίνη παθών και αδυναμιών. Το να αγαπάμε βέβαια αυτό που μας αγαπά, είναι κάτι που κινείται στα όρια της φυσικής ζωής. Το να αγαπάμε όμως αυτόν που μας εχθρεύεται και μας καταδιώκει, ξεφεύγει από τα φυσικά όρια και είναι μια ευλογημένη στάση που μας εισάγει στο χώρο της θείας ζωής, με όλη την ακτινοβολία που αυτή συνεπάγεται.

 

Σπάει τα ανθρώπινα δεσμά

 

Η αγάπη μέσα στην Εκκλησία υπερβαίνει την οποιαδήποτε ανθρώπινη δικαιοσύνη. Η τελευταία βλέπουμε δυστυχώς να συνδέεται με τη νέα τάξη πραγμάτων του κόσμου,η οποία εμπλέκει τον άνθρωπο από αδιέξοδο σε αδιέξοδο. Τον εγκαταλείπει ασπλάχνως στη δίνη κρίσεων και μηχανισμών που συνθλίβουν το πρόσωπο εν ονόματι του φτιασιδώματος οικονομικών συστημάτων και δεικτών. Είναι άγνωστη σήμερα η αγάπη που ξέρει να μοιράζεται την ενοχή και ακόμα πιο πέρα να την αναλαμβάνει και να την φορτώνεται θυσιαστικά. Το νόημα του Σταυρού από τον οποίο ξεπήγασε ζωηφόρα η αγάπη, είναι τόσο άγνωστο και καθόλου οικείο για το σημερινό άνθρωπο.

 

Ο Χριστός όμως μάς προσκαλεί σε μια καινούργια ζωή, τους ορίζοντες της οποίας ανοίγει ο δικός του Σταυρός. Από αυτόν η αγάπη ως θυσία ξεπερνά κάθε όριο και καταδεικνύει τους ορίζοντες της αληθινής δικαιοσύνης. Μια τέτοια δικαιοσύνη υπαγορεύει την προσφορά της αγάπης αδιακρίτως σε φίλους και εχθρούς, φτωχούς και πλουσίους, ομοεθνείς και αλλοεθνείς.

 

Αγαπητοί αδελφοί, η σημερινή ευαγγελική περικοπή επιφέρει ανατροπές σε καθιερωμένα συστήματα των ανθρώπων, σπάζοντας στεγανά και αναδεικνύοντας την αγάπη χωρίς όρια και περιθώρια ως την υπέρτατη αξία που εκβάλλει στην αιώνια ζωή. Στην Εκκλησία δεν επιδιώκεται η συντήρηση ενός νεκρού πτώματος, αλλά η ανάσταση του ανθρώπου. Δεν περιορίζεται σε μερικές συνταγές τυπολατρίας και καθωσπρεπισμού,αλλά στη δυνατότητα του ανθρώπου να αγαπά ακόμα και τους εχθρούς του, μέσα από την προτροπή του Κυρίου: «αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείτε…».

 

Πηγή:http://aktines.blogspot.gr/2012/09/b.html#more

 

Η ταπείνωση

 

«Περισσότερο από κάθε άλλο χρειαζόμαστε την ταπεινοφροσύνη για να είμαστε έτοιμοι σε κάθε λόγο που ακούμε να λέμε, συγχώρεσέ με. Γιατί με την ταπεινοφροσύνη όλες οι παγίδες του εχθρού καταστρέφονται. Είναι μεγάλη η αρετή της ταπεινοφροσύνης γιατί και με μόνη αυτή οι άγιοι μπήκαν στον Παράδεισο. Ας ταπεινωθούμε λίγο και εμείς και θα σωθούμε».

Αββάς Δωρόθεος

Η Αγία ένδοξος Πρωτομάρτυς και Ισαπόστολος Θέκλα.

 

Στα τέλη του 1ου μ.Χ. αιώνα ο Απόστολος της Αλήθειας Παύλος έφτασε στο Ικόνιο στο σπίτι του ευσεβούς οικογενειάρχη Ονησιφόρου.

Εκεί τον άκουσε να κηρύττει το λόγο του Θεού η παρθένος και Ισαπόστολος Θέκλα.

Επί 3 ημέρες ούτε έφαγε ούτε πήγε σπίτι της ακούγοντας το θειο κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου.

Με αποτέλεσμα να την αναζητήσουν οι γονείς της. Επειδή όμως δεν εκάμφθη να γυρίσει σπίτι της συνέλαβαν την Θέκλα και την φυλάκισαν.

Η Θέκλα δωροδόκησε τον φρουρό για να δει τον Παύλο και κάθισε κοντά του όλη νύχτα να ακούει το Θείο Λόγο του.

Οι συγγενείς της ζήτησαν από τον άρχοντα να την θανατώσει. Όμως τίποτα δεν μπορούσε να αγγίξει την θεόπνευστη ψυχή της Θέκλας.

Οι παρακλήσεις προς τον Κύριο έσβησαν την φωτιά που άναψαν για να την κάψουν.

Αποφάσισε να ακολουθήσει τον Παύλο και έφτασαν στην Αντιόχεια, αλλά και εκεί η ομορφιά της την έκανε να υποφέρει τα πάνδεινα. Αλλά τίποτα δεν μπορούσε να πτοήσει την θεϊκά εμπνευσμένη Θέκλα. Ο κόσμος σάστισε καθώς κανένα θηρίο δεν την κατασπάραζε όσες φορές και αν επιχείρησαν να την θανατώσουν. Μια αρχόντισσα μάλιστα, η Τρύφαινα της έγραψε τα υπάρχοντα της και η Θέκλα βοηθούσε τους φτωχούς και αδυνάτους. Όμως η λαχτάρα της ήταν να δει ξανά το δάσκαλο της, τον Παύλο, και έστελνε μηνύματα στα μέρη που ήξερε ότι θα περνούσε ή πέρασε ο Παύλος. Τον βρήκε στα Μύρα της Λυκίας. Ο Παύλος της είπε ότι ήρθε η ώρα να επιστρέψει στην πατρίδα της.

Προσευχήθηκε λοιπόν για να την οδηγήσει στο σωστό μέρος. Πήγε λοιπόν στη Σελεύκεια και ανέβηκε πάνω σ' ένα βουνό οδηγημένη από ένα φωτεινό σύννεφο. Κατάλαβε ότι ήταν θέλημα Θεού να κατοικήσει εκεί και βρήκε μια σπηλιά και εγκαταστάθηκε, θεράπευε τις ψυχές και τα σώματα των ανθρώπων.

Μόλις πλησίαζαν οι ασθενείς γιατρεύονταν. Οι Μάγοι όμως είδαν στο πρόσωπο της τον άμισθο γιατρό, τον εχθρό τους και έκαναν συμβούλιο και αποφάσισαν να στείλουν πληρωμένους νεαρούς να την βιάσουν για να χάσει τη δύναμη της, όπως πίστευαν.

  

Η Αγία Θέκλα δεν φοβήθηκε καθόλου όταν τους είδε. Σήκωσε τα χέρια της στον ουρανό και προσευχήθηκε για τη σωτηρία της. Τότε ακούστηκε από τον ουρανό μια φωνή να της λέει να μην φοβάται και ότι είναι κοντά της για να την βοηθήσει. Μία πέτρα που ήταν μπροστά της άνοιξε για να γίνει η αιώνια κατοικία της. Μόλις άνοιξε η πέτρα η Αγία πέρασε μέσα και η πέτρα ξανάκλεισε χωρίς να αφήσει ρήγμα. Οι νέοι αποσβολωμένοι πρόλαβαν μόνο και άρπαξαν το χιτώνα της.

Και τούτο κατά θείαν οικονομίαν, άμα μεν εις πίστην του γενομένου, άμα δε εις ευλογίαν και παραμυθίαν των μεταγενεστέρων ευσεβών τε και φιλοχρίστων. Αυτό ήταν και το τέλος της πρωτομάρτυρας και Ισαποστόλου Αγίας Θέκλας. Όταν άρχισε το μαρτύριο της ήταν μόλις 18 ετών και απήλθε εις Κύριον 90 ετών. Επί 72 δηλαδή χρόνια υπήρξε οδοιπόρος πιστή εις τον Κύριον, χωρίς να λυγίσει μπροστά σε τόσα βασανιστήρια και σε διωγμούς. Αυτήν ας έχουν όλοι οι Χριστιανοί άγρυπνο φύλακα των ψυχών τους, ευπρόσωπο πρέσβη προς τον Θεό και συμπαραστάτη τους στις δύσκολες ώρες των μεγάλων κινδύνων.

Η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη της Αγίας Πρωτομάρτυρας και Ισαποστόλου Θέκλας την 24η Σεπτεμβρίου.

«Αυτός σε σώζει, Θέκλα, ρήξας την πέτραν,
Ου τω πάθει πρίν ερράγησαν αί πέτραι.
Πέτρη αμφί τετάρτην εικάδα δέξατο Θέκλην.»

Πηγή:http://www.timiosstavros.gr/enoria/index.php?option=com_content&view=article&id=20&Itemid=11

Παναγία η Μυρτιδιώτισσα - 24 Σεπτεμβρίου

Παναγία η Μυρτιδιώτισσα ονομάζεται εικόνα της Παναγίας που βρέθηκε στα Κύθηρα κατά τον 14ο αιώνα. Έχει το προσωνύμιο Μυρτιδιώτισσα, γιατί αναφέρεται από την παράδοση ότι τη βρήκε ένας βοσκός σε μια τοποθεσία γεμάτη με μυρτιές. Σήμερα με το όνομα αυτό ονομάζονται εκκλησίες, μονές και γενικά οι εικόνες με παράσταση της Παναγίας με μυρτιές.

Εμφάνιση εικόνας

Στις 24 Σεπτεμβρίου - 40 ημέρες μετά την Κοίμηση της Θεοτόκου - εμφανίστηκε η Παναγία στον βοσκό και του είπε να ψάξει για την εικόνα που είχε έρθει σε εκείνο το μέρος πολλά χρόνια πριν.

Ο βοσκός έπεσε στο έδαφος, γεμάτος δέος, προσευχόμενος προς την Θεοτόκο. Μόλις σηκώθηκε και γύρισε, είδε την εικόνα στα κλαδιά μιας μυρτιάς. Κλαίγοντας από χαρά, έφερε την εικόνα σπίτι του και είπε σε όλους τους φίλους και συγγενείς την ιστορία της ανεύρεσης της εικόνας.

Όταν ξύπνησε την επόμενη ημέρα η εικόνα έλειπε και φοβήθηκε μήπως είχε κλαπεί. Με βαρειά καρδιά γύρισε με τα πρόβατά του στον τόπο της ανεύρεσης, αλλά εκεί είδε πάλι την εικόνα στα κλαδιά της μυρτιάς που την είχε πρωτοβρει. Δοξάζοντας τον Θεό, την πήρε πάλι σπίτι του, αλλά την νύχτα η εικόνα εξαφανίστηκε όπως και την πρώτη φορά. Όταν η εξαφάνιση και επανεμφάνιση της εικόνας συνέβη και τρίτη φορά, κατάλαβε ότι ήταν θέλημα της Μητέρας του Θεού η εικόνα να παραμείνει εκεί που είχε πρωτοβρεθεί.

Ανέγερση Ναού

Μια μικρή εκκλησία χτίστηκε εκεί που βρέθηκε η εικόνα και ονομάστηκε Μυρτιδιώτισσα. Το κτήριο μεγάλωσε με τα χρόνια και πολλά θαύματα λέγεται πως συνέβησαν εκεί.

Στο τέλος του 16ου αιώνα, ο Θεόδωρος Κουμπριανός, ένας απόγονος του βοσκού που βρήκε την εικόνα, ζούσε στο χωριό Κουσουμάρι. Ήταν παράλυτος, αλλά πίστευε ακράδαντα ότι η Μητέρα του Θεού θα τον θεράπευε. Κάθε χρόνο, στις 24 Σεπτεμβρίου, έστελνε ένα μέλος της οικογένειάς του να ανάψει ένα κερί στην Χάρη της γι'αυτόν. Μια χρονιά ζήτησε να τον πάνε μέχρι την Χάρη της, για να την προσκυνήσει ο ίδιος. Κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας, ακούστηκε έντονος θόρυβος από την κατεύθυνση της θάλασσας. Το εκκλησίασμα έτρεξε να φύγει, πιστεύοντας ότι επιτίθονταν πειρατές. Ο παραλυτικός ζήτησε την βοήθεια της Παναγίας και έξαφνα άκουσε μια φωνή από την εικόνα να του λέει να σηκωθεί και να τρέξει να σωθεί. Σηκώθηκε, περπάτησε, σύντομα άρχισε να τρέχει και πρόφτασε τους συγγενείς του, που καταχάρηκαν βλέποντας το θαύμα. Ο θόρυβος δεν προερχόταν από επιδρομή πειρατών και όλοι τότε κατάλαβαν ότι ο θόρυβος ήταν σημείο της Θείας Πρόνοιας, ώστε ο παραλυτικός να μείνει μόνος του στην εκκλησία με την εικόνα. Από τότε η οικογένεια του Κουμπριανού γιόρταζε την ημέρα της γιορτής της Μυρτιδιώτισσας με ιδιαίτερη λαμπρότητα σε ανάμνηση του θαύματος.

Αλλά και πολλά άλλα θαύματα αποδίδονται στην εικόνα, όπως η προστασία του νησιού από επιδημία πανώλης, η λύση της στειρότητας μιας Εβραίας από την Αλεξάνδρεια και η σωτηρία πολλών ανθρώπων από βέβαιο θάνατο.

Εορτασμός

Η ανεύρεση της εικόνας γιορτάζεται στις 24 Σεπτεμβρίου. Την ίδια ημέρα γιορτάζουν την ονομαστική τους εορτή όσες φέρουν το όνομα Μυρτώ ή Μυρσίνη.

Το όνομα Παναγία η Μυρτιδιώτισσα έχει δοθεί σε αρκετές εκκλησίες στην Ελλάδα. Η παραθαλάσσια Μονή της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας στη Χίο ονομάζεται από τους Χιώτες «Μερσινίδι», από την ονομασία «μυρσίνη» = μυρτιά.

Η Παναγία η Μυρτιδιώτισσα είναι η πολιούχος της Πύλου.

 

Πηγή:http://e-theotokario.blogspot.gr/2012/09/24.html

Η Σύλληψις του τιμίου Προδρόμου - 23 Σεπτεμβρίου

 

 π Γεωργίου Δορμπαράκη
 

«Ο ιερός ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρει στο ευαγγέλιό του ότι όταν εισήλθε ο πρεσβύτης και δίκαιος Ζαχαρίας στα Άγια των Αγίων, προκειμένου να προσφέρει τη θυσία του θυμιάματος, κατά τον καιρό της εφημερίας του στον Ναό, φανερώθηκε σ’ αυτόν ο αρχάγγελος Γαβριήλ, ο οποίος του μετέφερε τη χαρμόσυνη είδηση ότι πρόκειται η γυναίκα του Ελισάβετ να γεννήσει γιο κατά το γήρας της, Προφήτη και Πρόδρομο, φωνή και κήρυκα και παντοτινό λυχνάρι, τον μύστη της χάρης του Θεού. Αυτήν τη θεία σύλληψη είπε στον προφήτη και ιερέα Ζαχαρία ο θείος αρχιστράτηγος με τα λόγια: «Εισακούστηκε η δέησή σου», οπότε με την παράδοξη αυτή γέννα λόγω γηρατειών και στειρώσεως της Ελισάβετ, άρχισε να προμηνύεται και ο θείος και παρθενικός τόκος της παναχράντου Θεοτόκου».

Θα πρέπει καταρχάς να σημειώσουμε ότι η σημερινή εορτή της συλλήψεως του αγίου Ιωάννου δεν στηρίζεται σε κάποιες πληροφορίες αποκρύφων ευαγγελίων, τις οποίες ενδεχομένως μπορεί κανείς να αμφισβητήσει, αλλά αποτελεί βεβαιότατο γεγονός, το οποίο καταγράφεται, όπως είπαμε και παραπάνω, από τον άγιο ευαγγελιστή Λουκά. Κι αυτό σημαίνει ότι η Εκκλησία μας εντάσσοντας το γεγονός αυτό μέσα στα θεόπνευστα κείμενά της – δεν έχουν ασφαλώς ίδια ισχύ και αξία τα ευαγγέλια με τα απόκρυφα ή ψευδεπίγραφα λεγόμενα: τα απόκρυφα (2^ος μ.Χ. αι. και εξ.) μπορεί να διασώζουν αληθινά στοιχεία (π.χ. τα σχετικά με τη Γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου ή τα Εισόδιά της στον Ναό), περιέχουν όμως σε πολλά σημεία τους ή ψευδείς ή αιρετικές και παραπλανητικές πληροφορίες – θέλει να τονίσει τη σημασία του ερχομού στον κόσμο του Ιωάννου Προδρόμου, εκείνου του προφήτη δηλαδή που θα προετοίμαζε το έδαφος για τον ερχομό του Ίδιου του Θεού ως ανθρώπου. Με την προοπτική και πάλι του Κυρίου Ιησού Χριστού αξιολογείται το γεγονός της συλλήψεως του αγίου Ιωάννου, δηλαδή υπό το φως του Ήλιου κατανοείται το φως του λύχνου. Διότι διαφορετικά η σημασία του θα είχε την ίδια ισχύ με τη σύλληψη και κάθε άλλου ανθρώπου, που έρχεται, με την ευδοκία ασφαλώς του Θεού, στον κόσμο.

Πέραν της παραπάνω πραγματικότητας, την οποία ποικιλοτρόπως προβάλλουν οι ύμνοι της Εκκλησίας μας, και πέραν ακόμη του γεγονότος ότι με αυτήν ιδιαιτέρως την εορτή η Εκκλησία μας φανερώνει την υπέρβαση κάθε «ηθικισμού», εκείνο που θεωρείται αξιοπρόσεκτο, κατά τον υμνογράφο, είναι η αντίδραση του δικαίου Ζαχαρία απέναντι στον αρχάγγελο Γαβριήλ, όταν εκείνος του ευαγγελίζεται τη γέννηση του υιού του: αμφισβητεί τα λόγια του απεσταλμένου του Κυρίου, διότι στηρίζεται στη λογική και την εμπειρία του. Πώς είναι δυνατόν από γέρο άνθρωπο και γερόντισσα γυναίκα, και μάλιστα στείρα, να γεννηθεί ένα παιδί; «Ελισάβετ τα μέλη νενέκρωται, και εμού δε το γήρας, δυσπιστίαν νυν τεκμαίρεται». Ο υμνογράφος όμως συνεχίζει να ερμηνεύει το σκεπτικό του Ζαχαρία: όχι μόνο η φυσική τάξη των πραγμάτων ανατρέπεται με όσα μεταφέρει ο άγγελος, αλλά και από πλευράς πνευματικής υπάρχει, κατ’ αυτόν, κάτι ανάποδο: «εγω γαρ ήλθον την σωτηρίαν λαού αιτήσασθαι, ουχί δε κομίσασθαι παίδα, ως προσφωνείς». Εκείνο δηλαδή που πρέπει να επέτεινε την αμφισβήτηση του αγίου Ζαχαρία και επομένως να τον οδηγούσε σε καχυποψία ότι δεν αληθεύουν τα λόγια της ουράνιας οπτασίας, ήταν ότι ο ευαγγελισμός για τον «υποτιθέμενο» γιο του ερχόταν σε μία στιγμή πνευματικής λειτουργίας, σε ώρα δηλαδή προσευχής, και μάλιστα υπέρ της σωτηρίας του λαού. Εγώ ήλθα εδώ στον Ναό, όπως σημειώνει ο υμνογράφος, για να ζητήσω από τον Θεό τη σωτηρία του λαού και όχι να αποκτήσω παιδί, όπως μου λές εσύ. Κι αλλού: «Αμφίβολον κέκτημαι την διάνοιαν εγώ, και απιστώ τοις λόγοις σου, τω Αρχαγγέλω έφη ο Ιερεύς. Λαού σωτηρίαν γαρ, ουκ εμής εξ οσφύος καρπόν ήτησα». Αμφιβάλλω εγώ και απιστώ στα λόγια σου, είπε ο Ιερεύς στον αρχάγγελο, γιατί ζήτησα τη σωτηρία του λαού και όχι καρπό από την οσφύ μου.

Αυτό όμως που φαίνεται τόσο «λογικό» για τον άγιο Ζαχαρία, και μάλιστα η αμφισβήτηση της εκ Θεού προέλευσης της οπτασίας λόγω του περισπασμού από το περιεχόμενο της προσευχής του: να ζητάει από τον Θεό τη σωτηρία του λαού και να του προκύπτει κάτι προσωπικό του: ένα παιδί, είναι εκείνο στην πραγματικότητα που ερχόταν ως απάντηση ακριβώς της προσευχής αυτής. Διότι η γέννηση του παιδιού του Ιωάννη ήταν η απαρχή της σωτηρίας του λαού. Με αυτόν θα ξεκινούσε η σωτηρία ως κήρυγμα μετανοίας για να γίνει αποδεκτός ο Μεσσίας. Με άλλα λόγια ο Ζαχαρίας δεν μπορούσε να κατανοήσει ότι ο Θεός τού έδινε ό,τι ζητούσε, δηλαδή αδυνατούσε να διεισδύσει στον τρόπο δράσεως του Θεού. Κι είναι κάτι στο οποίο τελικώς «σκοντάφτουμε» οι περισσότεροι. Διότι και εμείς ζητάμε από τον Θεό διάφορα πράγματα, και μάλιστα κάτω από πνευματικές προϋποθέσεις. Και δεν καταλαβαίνουμε ότι η «άρνηση» του Θεού να μας απαντήσει ή συμβάντα σε εμάς «ξένα» προς αυτά που ζητάμε, συνιστούν τελικώς αυτό που είναι η απάντηση του Θεού ακριβώς στα αιτήματά μας. Πρέπει ίσως να «επιτρέπουμε» στον Θεό να βλέπει πέρα από ό,τι βλέπουμε εμείς και ίσως πάλι να είμαστε σε ετοιμότητα αποδοχής του δικού Του θελήματος ως πιο ευεργετικού για εμάς από το δικό μας. Ας θυμηθούμε και αυτό που συνέβη και στον Γέροντα Παϊσιο: Δέχτηκε «άδικη» επίθεση από έναν ιερέα και ταράχτηκε, χωρίς όμως να μιλήσει. Κι όταν έπειτα άρχισε να ανακρίνει τους λογισμούς του, για να καταλάβει τι έγινε, διεπίστωσε ότι ζητούσε από τον Θεό καρδιακά να του δώσει ταπείνωση. Κι ο Θεός τού έδωσε την αφορμή: «άλλαξε» λίγο τη συμπεριφορά του ιερέα απέναντί του, προκειμένου ακριβώς να του δώσει την ευκαιρία να αγωνιστεί να αποκτήσει την ταπείνωση. Ο Θεός λοιπόν πάντοτε μας ακούει, πάντοτε μας απαντάει, πρέπει όμως να έχουμε κι εμείς ανοικτά τα μάτια μας για να διακρίνουμε ορθά την απάντησή Του.

 

Πηγή:http://pgdorbas.blogspot.gr/

Ο Βασιλιάς και το αλάτι

 

Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε ένας βασιλιάς με τις τρεις όμορφες κόρες του. Τις αγαπούσε πολύ και τις τρεις, αλλά και αυτές τον λάτρευαν. Μια μέρα που καθόταν ο βασιλιάς μαζί τους, τις ρώτησε, όπως ρωτούν όλοι οι πατεράδες, αν τον αγαπούν. Και οι βασιλοπούλες είπαν και οι τρεις μαζί:
«Και το ρωτάs, πατέρα;»
«Πόσο μ’ αγαπάs εσύ;» ρώτησε τη μεγάλη.
«Σ’ αγαπώ, πατέρα μου, σαν το χρυσάφι», του αποκρίθηκε εκείνη.
«Μπράβο, κόρη μου, είπε ευχαριστημένος ο βασιλιάς. «Εσύ;» ρώτησε τη δεύτερη κόρη του.
«Εγώ σ’ αγαπώ σαν το ασήμι, πατέρα μου», είπε γλυκά n δεύτερη.
«Εύγε, καλό μου παιδί», είπε ο βασιλιάς και τη χάιδεψε τρυφερά. «Κι εσύ;» ρώτησε τη μικρότερη.
«Εγώ, πατέρα μου, σ’ αγαπώ σαν το αλάτι», είπε n μικρή.
«Σαν το αλάτι;» φώναξε θυμωμένος ο βασιλιάς. «Μα αυτή δεν είναι αγάπη, κόρη μου. Δεν το περίμενα αυτό από σένα. Δεν θέλω να σε βλέπω πια».

 

Στενοχωρημένη n βασιλόπουλα, κλείστηκε για μέρες στο δωμάτιό της, αφού δεν ήθελε ο πατέρα της να την ξαναδεί και σκεφτόταν πώς να του αποδείξει ότι τον αγαπά. Ένα πρωί, λοιπόν, κατέβηκε στις βασιλικές κουζίνες, παράγγειλε ένα μεγάλο γεύμα για τον πατέρα της και του μήνυσε μάλιστα ότι θα του έφτιαχνε n ίδια τα καλύτερα φαγητά. Στολίστηκε το βράδυ, στολίστηκαν και οι δυο άλλες αδελφές της και πέρασαν όλοι μαζί στην τραπεζαρία του παλατιού. Η μικρή κόρη είχε στολίσει το τραπέζι. Άστραφταν τα ολόχρυσα πιάτα και τα ποτήρια και έλαμπαν από το ασήμι τα μαχαίρια και τα πιρούνια. Σαν άρχισε, όμως, να τρωει ο βασιλιάς τα φαγητά που του είχε μαγειρέψει n κόρη του, έσπρωξε το ολόχρυσο πιάτο μακριά. Δοκίμασε το δεύτερο φαγητό. Ήταν πιο άνοστο από το πρώτο και ας ήταν κι αυτό μέσα σε ολόχρυσο πιάτο. Τίποτα δεν του άρεσε. Όλα ήταν άνοστα και καθόταν νηστικός και στεναχωρημένος.

Τότε έσκυψε η βασιλόπουλα και του είπε:
«Μήπως θέλεις να δοκιμάσεις από το δικό μου πιάτο, βασιλιά μου;»
O βασιλιάς δοκίμασε από το φαγητό της και το βρήκε θαυμάσιο.
«Αυτό είναι φαΐ!» είπε χαρούμενος. Πήρε μπροστά του το γυάλινο πιάτο της και έφαγε με μεγάλη όρεξη. «Τι του έχεις βάλει και είναι τόσο νόστιμο;» ρώτησε τη μικρή του κόρη.
Και εκείνη του απάντησε πονηρά: «Αλάτι, πατέρα. Αλάτι!»

Ο βασιλιάς κατάλαβε ότι άδικα είχε θυμώσει με τη μικρή του κόρη. Είδε πως δεν είναι μόνο το χρυσάφι και το ασήμι που αξίζουν. Και από τότε ένιωσε περήφανος για την αγάπη και την εξυπνάδα της μικρή του κόρης και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

 

Πηγή:http://androniki.eu/?p=276

ΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΝΕΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ

Τα τρία δέντρα (παραμύθι)

ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ

Του Μητροπολίτου Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίου

Ἀδελφοί μου Χριστιανοί,

1. Στόν κόσμο αὐτό πού ἤρθαμε πρέπει νά βροῦμε τόν Θεό καί ἀλλοίμονό μας ἄν δέν τόν βροῦμε. Γιατί τό νά βροῦμε τόν Θεό καί νά ζοῦμε σωστά τήν ζωή μας κατά τόν Νόμο Του, αὐτός εἶναι ὁ σκοπός τῆς ζωῆς μας. Ἄς τό μάθουμε καί ἄς τό καταλάβουμε: Ὁ σκοπός τῆς ζωῆς μας δέν εἶναι νά γίνουμε πλούσιοι οὔτε νά γίνουμε ἄρχοντες καί ἐπίσημοι, οὔτε τέλος πάντων νά ψευτοζήσουμε βολεύοντας τά προβλήματά μας ἀπό ᾿δῶ καί ἀπό ᾿κεῖ,ἀλλά ὁ σκοπός γιά τόν ὁποῖο ἤρθαμε στόν κόσμο εἶναι να βροῦμε τόν Θεό καί νά ἑνωθοῦμε μαζί Του. Ὅπως τό ψάρι ἔγινε γιά νά κολυμπάει και ὅπως τό πουλάκι ἔγινε γιά νά πετάει, ἔτσι, ἀγαπητοί μου, καί ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι γενήκαμε γιά τόν Θεό.

 

2. Εἶναι νά λυπᾶσαι γιά μερικούς ἀνθρώπους, νά λυπᾶσαι καί νά κλαῖς, γιατί ἔχουν ἀποκοπεῖ ἀπό τόν Θεό. Μπορεῖ νά εἶναι πλούσιοι καί μορφωμένοι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι, μπορεῖ νά εἶναι ἄρχοντες καί ἐπίσημοι, ἀλλά ἀφοῦ ζοῦν χωρίς Θεό, δέν ἔχουν βρεῖ το πραγματικό νόημα τῆς ζωῆς. Τό νά ζοῦμε μέ τόν Θεό σημαίνει νά τόν ἀγαπήσουμε καί νά τόν ἐρωτευθοῦμε·σημαίνει ὁ νοῦς μας νά στρέφεται γύρω ἀπ᾿ Αὐτόν σ᾿ Αὐτόν, σάν στρόφιγγας.

 

3. Ὁ νοῦς μας, ἀγαπητοί μου, πού στά βιβλία τῆς Ἐκκλησίας μας λέγεται και καρδιά καί ψυχή, γιατί διακρίνεται ἀπό τήν λογική, πού εἶναι γιά τήν ἐπιστήμη, ὁ νοῦς μας λέγω, εἶναι ἕνα ὄργανο, πού πλάστηκε γιά νά ἐπικοινωνοῦμε μέ τόν Θεό, ὅπως τά αὐτιά μας ἔγιναν γιά νά συλλαμβάνουν τούς ἤχους ἀπό τόν γύρω κόσμο και ὅπως τά μάτια μας ἔγιναν γιά νά βλέπουν τίς γύρω εἰκόνες. Ἀλλά δυστυχῶς ὁ νοῦς μας ἀντί γιά τόν Θεό στράφηκε στά σαρκικά καί «μπάφιασε» καί θόλωσε. Ἔγινε σκοτεινός. Καί ἄν ὁ καβαλάρης ὁ νοῦς σκοτείνιασε, τότε ὅλη ἡ ὕπαρξή μας πάει κατά κρημνοῦ.

 

4. Τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι νά κάνει κοινωνικά καί πολιτιστικά ἔργα, ὅπως λανθασμένα νομίζουν πολλοί, ἀλλά τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νά βοηθάει τά παιδιά της νά καθαριστεῖ ὁ νοῦς τους, γιά νά μπορέσουν νά γεύονται τόν Θεό. Γιατί ὁ Ἰησοῦς Χριστός μας εἶπε«οἱ καθαροί στήν καρδιά θά δοῦνε τόν Θεό» (Ματθ. 5,8). Ἡ Ἐκκλησία εἶναι σάν τό Νοσοκομεῖο, πού δίνει φάρμακα γιά τήν θεραπεία τῆς ψυχῆς ἀπό τά ἁμαρτωλά πάθη,γιά τόν φωτισμό τοῦ νοῦ.

 

5. Λοιπόν,χριστιανοί μου! (α) Σάν πρώτη ἀρχή γιά τήν θεραπεία τῆς ψυχῆς μας εἶναι νά καταλάβουμε ὅτι αὐτή εἶναι σκοτεινή,γιατί δέν ἔχει μέσα της τόν Ἰησοῦ Χριστό, πού εἶναι Φῶς, ὅπως τόν εἴδαμε νά λάμπει στήν Μεταμόρφωσή Του. Και ἀφοῦ ἐννοήσουμε τό ψυχικό μας σκοτάδι, νά λέγουμε αὐτήν τήν μικρή προσευχή, πού μᾶς τήν παρέδωσαν οἱ ἅγιοι Πατέρες: «Ἰησοῦ Χριστέ, φώτισόν μου τό σκότος»!

 

(β) Σάν δεύτερο καλό καί σωστό βῆμα γιά τήν θεραπεία τῆς ψυχῆς μας εἶναι το νά διαβάζουμε τήν ζωή τῶν θεραπευμένων. Καί οἱ θεραπευμένοι αὐτοί καί ὑγιεῖς στην ψυχή εἶναι οἱ ἅγιοι. Εἶχαν καί αὐτοί ψυχικές ἀρρώστιες, εἶχαν καί αὐτοί πάθη και ἁμαρτήματα, ἀλλά μέσα στήν Ἐκκλησία πού ζοῦσαν, στό θεῖο αὐτό Νοσοκομεῖο, ἔπαιρναν τά πνευματικά τους φάρμακα καί ἔγιναν ἐντελῶς καλά. Εἶναι ὑγιέστατοι!

Καί τήν ὑγεία τους τήν βλέπουμε στίς εἰκόνες τους. Στά ἱερά εἰκονίσματα οἱ μορφές τῶν ἁγίων λάμπουν. Ἔχουν φωτοστέφανα. Ἔτσι εἶναι! ᾿Αφοῦ ἑνώθηκαν μέ τόν Χριστό, πού εἶναι Φῶς, ἔγιναν καί αὐτοί φῶς. Χριστιανοί μου, νά διαβάζουμε τούς βίους ἁγίων,γιά νά κεντρίζεται καί τό δικό μας ἐνδιαφέρον νά τούς μιμούμαστε. Μόνο ἀπό τούς βίους τῶν ἁγίων θά μάθουμε τήν μέθοδο πῶς καθαρίζεται ἡ ψυχή ἀπό τά ἁμαρτήματα καί ἀπό αὐτούς πάλι θά μάθουμε ποιός εἶναι ὁ σωστός δρόμος γιά τόν Θεό.

 

Γιατί,προσέχετε! Εἶναι μερικοί, μερικοί καί πολλοί, πού κηρύττουν λανθασμένο δρόμο γιά τόν Θεό. Ἀσφάλειά μας γιά τήν πορεία μας στόν Θεό εἶναι μόνο οἱ ἅγιοι. Ὁ δρόμος γιά τόν Θεό πάει ἀπό ἐκεῖ πού πέρασαν οἱ ἅγιοι. Στά ἴχνη τους, λοιπόν!

 

(γ) Σάν τρίτο φάρμακο θεραπείας τῆς ψυχῆς μας ἀπό τήν φαρμακαποθήκη τῆς Ἐκκλησίας μας σᾶς συνιστῶ,χριστιανοί μου, τόν ἡσυχασμό. Ἡσυχασμός σημαίνει τό νά βρίσκουμε λίγη ὥρα κάθε μέρα, ἔστω καί 5 λεπτά, καί κλεισμένοι μόνοι στο δωμάτιό μας ἤ καί περπατώντας στόν δρόμο, νά σκεπτόμαστε τόν Θεό. Νά σκεπτόμαστε τό μεγαλεῖο Του, τήν δόξα Του καί τήν ἀγάπη Του καί μετά νά ἐρχόμαστε στον ἑαυτό μας καί νά βλέπουμε τήν ἀσχήμια μας. Πρέπει νά εἴμαστε αὐστηροί κριτές τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἄν θέλουμε τήν σωτηρία μας. Στόν ἡσυχασμό μας αὐτό νά λέγουμε και τήν ἄλλη ὡραία προσευχή, τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με», καί τήν ἄλλη πάλι ὡραία προσευχή στήν Παναγία μας, τό «Θεοτόκε Παρθένε Χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία ὁ Κύριος μετά Σοῦ· εὐλογημένη Σύ ἐν γυναιξί καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς Κοιλίας Σου, ὅτι Σωτῆρα ἔτεκες τῶν ψυχῶν ἡμῶν», ὅπως καί νά διαβάζουμε ἀκόμη μέ σειρά ἕνα κομμάτι ἀπό τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, τήν Ἁγία Γραφή. Τόν ἡσυχασμό πού σᾶς συνιστῶ τόν ἐφήρμοσαν οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως τό βλέπουμε στούς βίους τους, ἀλλά τόν ξεχάσαμε ἐμεῖς οἱ νεώτεροι, γιατί ἐπηρεαστήκαμε ἀπό τό αἱρετικό παπικό πνεῦμα τῆς δράσεως καί τῆς προβολῆς.

 

6. Αὐτά, ἀγαπητοί μου, ἤθελα νά σᾶς γράψω σάν ἕνα καλό ξεκίνημα γιά τόν Θεό καί καλή ἐπιτυχία νά ἔχουμε καί σεῖς καί ἐγώ στό ξεκίνημά μας αὐτό. Εἶναι κρῖμα, ἀλλά καί ἐντροπή μας,χρόνια μέσα στήν Ἐκκλησία καί νά μήν ἔχουμε ἀκόμη θεραπευθεῖ πνευματικά, ἀλλά οὔτε καί νά γνωρίζουμε κἄν τήν μέθοδο θεραπείας. Ἄς δώσει ὁ Κύριος μετάνοια σέ ὅλους μας. Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς, ΑΜΗΝ.

 

Πηγή:http://aktines.blogspot.gr/2012/09/blog-post_17.html#more

Αγία Σοφία, Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη.

 

Η Αγία μάρτυς Σοφία καταγόταν από μεγάλη πόλη της Ιταλίας. Ήταν γυναίκα σεμνή και ευσεβής. Έμεινε χήρα πολύ νωρίς. Έτσι αναγκάστηκε να εγκατασταθεί στη Ρώμη με τις τρεις κόρες της, την Πίστη δώδεκα ετών, την Ελπίδα δέκα και την Αγάπη εννέα ετών.

 

Καθημερινά ανέτρεφε τις κόρες της με ιδιαίτερη επιμέλεια. Συνέχεια τις προέτρεπε να μιμούνται τη ζωή της καί να στολίζονται με αρετές. Έβαλε μές στην καρδιά τους το φόβο του Κυρίου και τη λαχτάρα της Βασιλείας των ουρανών. Πρόσεχε παράλληλα το όνομά τους νά συμβαδίζει με τη ζωή τους.

 

Όλοι επαινούσαν τη μητέρα με τις τρεις κόρες, για τα σωματικά και ψυχικά τους χαρίσματα. Ο επιστάτης της πόλεως Αντίοχος, φανέρωσε στον αυτοκράτορα Αδριανό τη χριστιανική πίστη της Σοφίας και των τριών θυγατέρων της. Κι αυτός έδωσε εντολή να τις οδηγήσουν στο δικαστήριο. Παρουσιάστηκαν μπροστά του με ιδιαίτερο θάρρος έχοντας στην καρδιά τους τα λόγια του Κυρίου μας:

 

«Μή φοβάστε αυτούς, πού φονεύουν το σώμα, αλλά δε μπορούν να βλάψουν την ψυχή».

 

Όταν τις αντίκρυσε, έμεινε έκθαμβος από την ευγένεια και τον στολισμό της ψυχής τους. Προσπάθησε τότε με κολακείες να τις ξεγελάσει ν’ αρνηθούν την πίστη τους

 

Η μητέρα αποκρίθηκε:

«Ονομάζομαι Σοφία, πατρίδα μου είναι η Ιταλία, κι οι γονείς μου ήταν από τους πρώτους άρχοντες της χώρας. Είμαι Χριστιανή, δούλη του αληθινού Θεού, στον οποίο αφιερώθηκα από την γέννησή μου.

 

Ο Αδριανός θαύμασε τη σύνεση και τη σεμνότητα της Σοφίας. Νικημένος από την απόκρισή της, στράφηκε στις κόρες της. Αφού βρήκε σ’ αυτές το ίδιο θάρρος, τις παρέδωσε στην αρχόντισσα Παλλαδία, να τις κατηχήσει στην ασέβεια, μέσα σε τρεις μέρες. Μάταια όμως, γιατί βρήκε εμπόδια το γενναίο τους φρόνημα και τη δυνατή τους πίστη.

 

Έφεραν τότε μπροστά του την Πίστη και την παρακίνησε να θυσιάσει στην Αρτέμιδα. Η κόρη όμως αρνήθηκε να υπακούσει. Κι ο δικαστής οργισμένος δίνει εντολή ν’ αρχίσουν τα μαρτύρια.

 

Λίγο πριν ο δήμιος αποκεφαλίσει την Πίστη, η μητέρα της της είπε:

«Αγαπημένο μου κορίτσι, πολλούς πόνους υπέφερα κατά την γέννησή σου και πολύ κουράστηκα να φτάσεις σ’ αυτή την ηλικία. Τώρα όμως πληρώθηκαν οι κόποι μου με το παραπάνω, καθώς βλέπω να υπομένεις τα μαρτύρια για το Χριστό μας».

 

Αμέσως έσκυψε το κεφάλι και με χαρά δέχτηκε τον αποκεφαλισμό της. Ήρθε έπειτα η σειρά της Ελπίδας, πού πέρασε μέσα από τα ίδια μαρτύρια κι είχε το ίδιο τέλος με την αδελφή της. Τέλος διέταξε να φέρουν την Αγάπη. Νόμιζε πώς σαν πιο μικρή και αδύνατη, θα την έπειθε να θυσιάσει στα είδωλα. «Μή σε ξεγελά η ηλικία μου, του λέει εκείνη. Μην ελπίζεις, πώς θα με πείσεις με τις κολακείες σου».

 

Τη στιγμή εκείνη, η ευλογημένη μητέρα έλεγε στην κόρη της:

«Κορίτσι μου! Με το μαρτύριο πού έζησες τίμησες τους γονείς σου και δόξασες το Θεό. Πήγαινε τώρα κοντά στον Νυμφίο σου Χριστό».

 

Τότε ο αυτοκράτορας έδωσε διαταγή να την αποκεφαλίσουν. Τρεις μέρες αργότερα η μητέρα τους Σοφία, ήρθε στο μνήμα τους. Έκλεισε τα μάτια της και παρέδωσε την ψυχή της στα χέρια του Θεού με τα παρακάτω λόγια.

 

«Αγαπημένα μου παιδιά, δεχτείτε τη μητέρα σας εκεί, όπου και σείς αναπαύεστε».

Πηγή: http://www.enaip.gr/alagl/akei/a1sep/agla1_sep.html

Κυριακή μετά την Ύψωση

 

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρου

 

Υπάρχει μια λανθασμένη ιδέα, μια πλάνη, ότι η Χριστιανική ζωή είναι λίγο έως πολύ μια αμέλεια, μια ραστώνη, μια «ησυχία», όπου ο άνθρωπος δεν ενδιαφέρεται για κανένα πράγμα και τίποτε δεν τον ανησυχεί. Και ναι μεν, η σωστή έννοια της ησυχίας, ο ορθόδοξος δηλαδή ησυχασμός, είναι ό,τι υψηλότερο μπορεί να κατορθώσει ο άνθρωπος με τη χάρη του Θεού.

 

Όμως, η «ησυχία» την οποία εννοούν οι άνθρωποι, είναι το άκρως αντίθετο με την ζωή την χριστιανική, η οποία βεβαίως είναι ζωή αγώνα και πάλης κατά του διαβόλου, του κόσμου και κυρίως του κακού εαυτού μας. Αυτό ακριβώς βλέπουμε και στο αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού που θα ακούσουμε στη θεία λειτουργία.

 

Αγώνισμα λοιπόν η γνησια χριστιανική ζωή. Αγώνισμα και μάλιστα το πρώτο απ' όλα. Αλλά ποιά είναι η έννοια και το περιεχόμενο του αγωνίσματος τούτου;...

Στην απάρνηση του κόσμου, με ότι αυτό συνεπάγεται. Εννοείται πως όταν γίνεται λόγος περί κόσμου, εννοούμε τον μακρά του Θεού κόσμο. Τους ανθρώπους αυτούς δηλαδή οι οποίοι είτε θεωρητικώς, είτε πρακτικώς έχουν αρνηθεί τη ζωή του Χριστού. Αυτός είναι ο κόσμος. Ο κόσμος ο αμαρτωλός. Ο κόσμος που δεν ανέχεται καν την αλήθεια και προτιμά το ψεύδος. Που επιμένει να ζει στο σκότος της απιστίας και στη φθορά του κακού. Οι άνθρωποι που έχουν αρνηθεί το φως και βρίσκονται μέσα στο σκότος. Αυτοί που εμπνέονται από τον εχθρό διάβολο και ζητούν να παρασύρουν και τους άλλους στη δική τους φθορά και στη δική τους απώλεια. Αυτού λοιπόν του κόσμου η απάρνησις αποτελεί το αγώνισμα για το οποίο κάνουμε λόγο.

 

Φυσικά, όσο και αν φαίνεται δύσκολο, δεν είναι ακατόρθωτο.Και όσο κι αν φαίνεται εύκολο, έχει τις δυσκολίες του.

 

Πράγματι, δεν είναι μικρό πράγμα να απαρνηθείς πρόσωπα που μπορεί να είναι γνωστοί, φίλοι ή ακόμα κα συγγενείς και μάλιστα στενοί συγγενείς. 'Ερχονται όμως κάποτε και αυτές οι στιγμές στη ζωή μας, που πιστός χριστιανός, καλείται να φθάσει στα«όριά» του, και να επιλέξει μεταξύ του φωτός και του σκότους, όχι απλώς σε θεωρητικό επίπεδο αλλά και σ' αυτά τα πρόσωπα. Όχι βεβαίως ότι θα επιτρέψει ποτέ το μίσος να εισχωρήσει μέσα στους μυστικούς θαλάμους της καρδιάς. Αυτό ουδέποτε επιτρέπεται να συμβεί. Διότι, εάν, αλλοίμονο παρατηρηθεί τέτοια ζοφερή κατάσταση, τότε αυτομάτως ο άνθρωπος εξέρχεται από τα όρια της χάριτος και από τα πλαίσια της ανθρωπιάς.

 

Ήδη όμως, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα κομβικό σημείο της πνευματικής μας ζωής. Τώρα καλούμαστε να εμβαθύνουμε τόσο στο τι χειρισμοί θα πρέπει να γίνονται ώστε και την πνευματικότητα να διασφαλίσουμε, αλλά και τις ακραίες καταστάσεις που βγάζουν από την όμορφη ισορροπία της πνευματικής ζωής,να αποφύγουμε.

 

Τονίστηκε ότι η αποκοπή μας από τον μακράν του Θεού κόσμο,δεν μπορεί σε καμμία των περιπτώσεων να εισέρχεται στα όρια της κακίας και του μίσους, ούτε βεβαίως μπορεί να γίνεται λόγος για κάποιον τοπικό χωρισμό. Όχι, ο διαχωρισμός είναι, πρέπει να είναι τροπικός και ταυτοχρόνως γεμάτος αγάπη, προσδοκώντας στην δική μας σταθεροποίηση και πνευματική προκοπή, όσο και στην βοήθεια του πλησίον, του φίλου, του αδελφού...

 

Ακόμα και στις περιπτώσεις της μοναχικής φυγής και του ευλογημένου ησυχασμού, των αποχωρισμό θα πρέπεινα τον βλέπουμε μέσα στα πλαίσια της τροπικής κυρίως διαφοροποιήσεως, καθότι, ούχ ο τόπος αλλ' ο τρόπος είναι αυτός βασικά που προσελκύει την χάρη του Θεού και λειτουργεί ως πολλάπλασιαστής των χαρισμάτων και προπαντός της αγάπης.

 

Πάνω απ' όλα βεβαίως χρειάζεται η αρετή της διακρίσεως. Διακρίσεως που εδράζεται στην αγάπη του Θεού και στην ωφέλεια των αδερφών. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι, όταν ο Απόστολος Παύλος κάνει λόγο για αποκοπή,αυτό γίνεται μέσα σε έμπονη αγάπη και σε λεπτότατη πνευματική μέριμνα, που προσδοκά τα θετικά αποτελέσματα της χάριτος σε συνεργασία με την ελεύθερη διάθεση και βούληση του ανθρώπου.

 

Θ' αποτελούσε όμως μεγάλη παράλειψη, εάν δεν τονίζαμε και τον μεγάλο αγώνα που θα πρέπει να έχει προηγηθεί, αλλά και να συνεχίζεται ισοβίως. Όσον αφορά την σταύρωση της σαρκός.

 

Τι είναι σάρκα; Είναι ο «παλαιός άνθρωπος» όπως τον ονομάζει το Πνεύμα το Άγιον διά του Αποστόλου των Εθνών. Είναι ο αμαρτωλός, ο κακός εαυτός μας τον οποίο, χωρίς κανένα δισταγμό μας καλεί ο Χριστός να τον απαρνηθούμε.

 

Άλλο τεράστιο αγώνισμα και αυτό που το κατανοούν μόνο όσοι έχουν περάσει από το στάδιο αυτό και συνεχίζουν να αγωνίζονται συνειδητά. Να υποστηρίξουμε ότι ο αγώνας αυτός εναντίον του εαυτού μας είναι περισσότερο οδυνηρός και από τον αγώνα εναντίον του κακού κόσμου, αλλά και αυτού του ορκισμένου μας εχθρού; Τούτο αδελφοί μου είναι το μόνο βέβαιο και οφείλουμε εν ταπεινώσει να παραδεχθούμε ότι εάν αρνηθούμε να τα βάλουμε μαζί του, δηλ. με την ροπή προς το κακό που έχει η ύπαρξή μας, τότε δεν μπορεί να γίνεται λόγος για ζωή του Σταυρού, πολύ δε περισσότερο για ζωή του Χριστού και για ζωή της Αναστάσεως.

 

Και ακριβώς στην έκφανση αυτή του αγώνος, στην πνευματική και ουράνια νίκη, έρχεται ο φλογερός Απόστολος και τονίζει τον μοναδικό λόγο«ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός».

 

Άραγε μπορεί να φανταστεί ο άνθρωπος μεγαλύτερο θαύμα και μεγαλύτερη χαρά και ευτυχία από αυτή; Να ζει ο πιστός όπως έζησε ο Χριστός με ουράνια αρετή και αγιότητα. Να ζεις αδελφέ μου με πλήρη ειρήνη και μακαριότητα.Η ζωή του θεανθρώπου Ιησού να γίνεται δική σου ζωή. Το φως του Χριστού να απαστράπτει και να καταυγάζει ολόκληρη την ύπαρξή μας. Την ψυχή μα και αυτό το σώμα, όπως το έζησαν οι Απόστολοι και όπως το βίωσαν και συνεχίζουν φυσικά να το βιώνουν οι Άγιοι της κάθε εποχής. Τα εκλεκτά αυτά τέκνα του Θεού και τα αγαπημένα μας αδέλφια τα οποία πονούν για τις πτώσεις μας και χαίρονται για τη μετάνοιά μας.

 

Πόσο αλήθεια μας απελευθερώνει ο Σταυρός του Χριστού! Πόσο ο άνθρωπος γίνεται όντως άνθρωπος όταν προσβλέπει το Θεάνθρωπο επάνω στο σταυρό! Και πόσο ο πόνος μας ανακουφίζεται όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον δικό του πόνο. Μα και πόσο ενθουσιάζει την καρδιά μας η αλήθεια όταν καλούμαστε εμείς οι ίδιοι με τον καθημερινό μας αγώνα να λιτανεύουμε το σταυρό μας...

 

Ναι, ο σταυρός του Χριστού, με ότι συμπεριλαμβάνει το τίμιο αυτό σχήμα, ως τρόπο ζωής, κάνει τον πιστό να ζει μια αυθεντική ζωή. Να είναι αναγεννημένος, ειρηνικός, πνευματικός, με ένοικο αυτόν τον Κύριο Ιησού Χριστό!

 

Επομένως, αδελφοί μου, ας αναλάβουμε ο καθένας το αγώνισμά του και ας είμαστε βέβαιοι ότι τελικώς ο ίδιος ο εσταυρωμένος Κύριος της δόξης θα μας χαρίσει τη νίκη!

 

 

Πηγή:http://adontes.blogspot.gr/2012/09/blog-post_7513.html

Η υψωση του τιμίου Σταυρού

 

Προσεγγίσεις στην εορτή

Πάνω στο ξύλο του Σταυρού ο Χριστός θριάμβευσε εναντίον του διαβόλου. Διά του Σταυρού ήρθε η σωτηρία σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.

Προσκυνάμε το σημείο του Σταυρού γιατί είναι εικόνα του Εσταυρωμένου Χριστού.

Η ζωή της Εκκλησίας στηρίζεται πάνω στον Σταυρό.

Τα μυστήρια της Εκκλησίας, το κέντρο της πνευματικής ζωής, γίνονται με την ενέργεια του Σταυρού. Ο ιερέας ευλογεί σταυροειδώς το νερό της κολυμβήθρας. Μας χρίει σταυροειδώς με το Άγιο Μύρο. Μετέχουμε του Σταυρού του Χριστού με την Θ. Ευχαριστία και το Βάπτισμα. Ο ιερέας παρακαλεί τον Θεό Πατέρα να στείλει το Άγιο Πνεύμα και να μεταβάλει το ψωμί και το κρασί σε Σώμα και Αίμα Χριστού, σφραγίζοντάς τα με το σημείο του Σταυρού.

Όλη η ζωή του Χριστιανού είναι σταυρική. Ο Χριστός καλεί όσους θέλουν να άρουν τον σταυρό τους, δηλαδή είτε –σε καιρό διωγμών- να μαρτυρήσουν για τον Χριστό είτε –σε καιρό ειρήνης- να αγωνίζεται να ζήσει την ζωή της ευσέβειας, σταυρώνοντας τα πάθη και τις επιθυμίες του.

Ο Χριστός με την Σταύρωσή Του συμφιλίωσε τον άνθρωπο και όλη τη δημιουργία μεταξύ τους και με τον Θεό. Ο Σταυρός αποτελείται από δύο κεραίες: μία κάθετη και μία οριζόντια. Η κάθετη υποδηλώνει την κάθετη συμφιλίωση, δηλ. των ανθρώπων με τον Θεό. Η οριζόντια κεραία αναφέρεται στην συμφιλίωση των ανθρώπων μεταξύ τους και με όλη τη δημιουργία.
Το σημείο του Σταυρού είναι το ανίκητο όπλο κάθε Χριστιανού!

Το σημείο του Σταυρού

Πριν από είκοσι αιώνες ο σταυρός ήταν όργανο ατιμωτικής τιμωρίας και φρικτού θανάτου. Οι Ρωμαίοι καταδίκαζαν στην ποινή της σταυρώσεως τους πιο μεγάλους εγκληματίες.

Σήμερα ο σταυρός κυριαρχεί σ' ολόκληρη τη ζωή των πιστών, σ' ολόκληρη τη ζωή της Εκκλησίας μας, σαν όργανο θυσίας, σωτηρίας, χαράς, αγιασμού και χάριτος. Όπως γράφει ο ιερός Χρυσόστομος, "αυτό το καταραμένο και αποτρόπαιο σύμβολο της χειρότερης τιμωρίας, τώρα έχει γίνει ποθητό και αξιαγάπητο". Παντού το βλέπεις. "Στην αγία Τράπεζα, στις χειροτονίες των Ιερέων, στη θεία Λειτουργία, στα σπίτια, στις αγορές' στις ερημιές και στους δρόμους' στις θάλασσες, στα πλοία και στα νησιά' στα κρεβάτια και στα ενδύματα' στους γάμους, στα συμπόσια' στα χρυσά και τ' ασημένια σκεύη' στα κοσμήματα και στις τοιχογραφίες... Τόσο περιπόθητο σ' όλους έγινε το θαυμαστό αυτό δώρο, η ανέκφραστη αυτή χάρη".

Πράγματι, όπου κι αν στρέψει κανείς το βλέμμα του, μέσα κι έξω από το Ναό, θα δει το σημείο του Σταυρού. Σαν ορατό, σχηματικό σύμβολο, αλλά και σαν ιερή χειρονομία.

Γιατί όμως;Γιατί από τότε που πάνω στο σταυρό καρφώθηκε και πέθανε για τη σωτηρία του κόσμου ο ίδιος ο Θεός, ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, το όργανο αυτό της τιμωρίας έγινε όργανο σωτηρίας. "... Ου γαρ έτι καταδίκης εστί τιμωρία, αλλά τρόπαιον εδείχθη ημίν σωτηρίας", λέει ένα τροπάριο. Το αντικείμενο της αισχύνης έγινε η δόξα της Εκκλησίας. Της κατάρας το σύμβολο, έγινε "αράς της αρχαίας λύτρον". Της οδύνης και του θανάτου το ξύλο, έγινε "χαράς σημείον" και "ζωής ταμείον". Και όλ' αυτά επειδή πάνω στο ξύλο του σταυρού, μαζί με το πανάχραντο σώμα Του, ο Κύριος κάρφωσε και τις αμαρτίες μας.

Ο σταυρός του Χριστού μας συμφιλίωσε με τον ουράνιο Πατέρα, από τον Όποιο μας είχε χωρίσει ο διάβολος, εξαπατώντας τους προπάτορες. Ο σταυρός του Χριστού μας άνοιξε τη βασιλεία των ουρανών, αφού μέχρι τη σταύρωση Εκείνου ο Άδης κατάπινε αχόρταγα ακόμη και τους δικαίους. Γι' αυτό έχει τόση δύναμη και χάρη, τη δύναμη και τη χάρη του Χριστού, που, όταν σταυρώθηκε, τη μεταβίβασε με τρόπο μυστικό και ακατάληπτο στον τίμιο σταυρό Του, όπως σοφά μας λέει και η υμνολογία: " Ο σταυρός σου, Χριστέ, ει και ξύλον οράται τη ουσία, αλλά θείαν περιβέβληται δυναστείαν και αισθητώς τω κοσμώ φαινόμενος, νοητώς την ημών θαυματουργεί σωτηρίαν...".

Πώς όμως θα γίνει για μας φυλακτήριο το σημείο του σταυρού; Πώς θα γίνει στα χέρια μας φόβητρο των δαιμόνων; Αν το κάνουμε σωστά. Αν το κάνουμε όπως μας παραδίδει και μας διδάσκει η άγια Εκκλησία μας -με πίστη, ευλάβεια, συναίσθηση, ιεροπρέπεια, ταπείνωση και διάκριση.

Πώς δηλαδή;Αρχικά ενώνουμε τα τρία πρώτα δάκτυλα του δεξιού χεριού, ομολογώντας έτσι την πίστη μας σ' ένα Θεό, που είναι ταυτόχρονα και τρεις υποστάσεις, τρία πρόσωπα -ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα-, ομοούσια, ενωμένα μεταξύ τους "αχωρίστως" και "αδιαιρέτως". Τα άλλα δύο δάκτυλα, που ακουμπούν στην παλάμη, συμβολίζουν τις δύο φύσεις του Κυρίου μας, τη θεία και την ανθρώπινη. Μ' αυτό τον τρόπο κάνουμε μια συμβολική ομολογία της ορθοδόξου πίστεως μας, που βάσεις και θεμέλια της αποτελούν το τριαδολογικό και το χριστολογικό δόγμα.

Μετά φέρνουμε το χέρι στο μέτωπο, τη σωματική περιοχή της διανοητικής λειτουργίας, φανερώνοντας έτσι ότι αγαπούμε το Θεό μ' όλη τη διάνοια μας και ότι αφιερώνουμε σ' Αυτόν όλες τις σκέψεις μας.

Το χέρι έρχεται κατόπιν στην κοιλιά. Έτσι δηλώνουμε συμβολικά ότι προσφέρουμε στον Κύριο όλες τις επιθυμίες μας και όλα τα συναισθήματα μας.

Τέλος, φέρνουμε το χέρι στους ώμους, πρώτα στο δεξιό και μετά στον αριστερό, ομολογώντας έτσι ότι και κάθε σωματική μας δραστηριότητα ανήκει σ' Εκείνον.

Μιαν άλλη συμπληρωματική ερμηνεία, θεολογικότατη μέσα στην απλότητα της, μας δίνει στην πέμπτη διδαχή του ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός:
"Ακούσατε, χριστιανοί μου, πώς πρέπει να γίνεται ο σταυρός και τι σημαίνει. Μας λέγει το Άγιον Ευαγγέλιον πως η αγία Τριάς, ο Θεός, δοξάζεται εις τον ουρανόν περισσότερο από τους αγγέλους. Τι πρέπει να κάμεις και εσύ; Σμίγεις τα τρία σου δάκτυλα με το δεξιόν το χέρι σου και μην ημπορώντας να ανεβείς εις τον ουρανόν να προσκύνησης, βάνεις το χέρι σου εις το κεφάλι σου, διατί το κεφάλι σου είναι στρογγυλό και φανερώνει τον ουρανόν και λέγεις με το στόμα: Καθώς εσείς οι άγγελοι δοξάζετε την Αγίαν Τριάδα εις τον ουρανόν, έτσι και εγώ, ως δούλος ανάξιος, δοξάζω και προσκυνώ την Αγίαν Τριάδα. Και καθώς αυτά τα δάκτυλα είναι τρία -είναι ξεχωριστά, είναι και μαζί- έτσι είναι και η αγία Τριάς, ο Θεός, τρία πρόσωπα και ένας μόνος Θεός. Κατεβάζεις το χέρι σου από το κεφάλι σου και το βάνεις εις την κοιλίαν σου και λέγεις: Σε προσκυνώ και σε λατρεύω, Κύριε μου, ότι κατεδέχθης και εσαρκώθης εις την κοιλίαν της Θεοτόκου δια τας αμαρτίας μας. Το βάζεις πάλιν εις τον δεξιόν σου ώμον και λέγεις: Σε παρακαλώ, Θεέ μου, να με συγχώρησης και να με βάλεις εις τα δεξιά σου με τους δικαίους. Βάνοντας το πάλι εις τον αριστερόν ώμον λέγεις: Σε παρακαλώ, Κύριε μου, μη με βάλεις εις τα αριστερά με τους αμαρτωλούς. Έπειτα κύπτοντας κάτω εις την γην: Σε δοξάζω, Θεέ μου, σε προσκυνώ και σε λατρεύω, ότι, καθώς εβάλθηκες εις τον τάφον, έτσι θα βαλθώ και εγώ. Και όταν σηκώνεσαι ορθός, φανερώνεις την Ανάστασιν και λέγεις: Σε δοξάζω, Κύριε μου, σε προσκυνώ και σε λατρεύω, πως αναστήθηκες από τους νεκρούς δια να μας χαρίσεις την ζωήν την αιώνιον. Αυτό σημαίνει ο πανάγιος σταυρός."
Όπως διαπιστώνουμε από τα παραπάνω, το σημείο του σταυρού κλείνει μέσα του όλα τα σωτηριώδη γεγονότα, που οικονόμησε η άπειρη αγάπη του Θεού για τον "πεπτωκότα" άνθρωπο.

Γι' αυτό ακριβώς είναι σημείο σωτήριο, σημείο ζωοποιό, σημείο αγιαστικό, "νικοποιόν όπλον" (άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων), "των κακών αλεξιτήριον" (άγ. Γρηγόριος Νύσσης), "κεφάλαιον των αγαθών απάντων" (άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος) για τους χριστιανούς.

Ας το χρησιμοποιούμε λοιπόν όσο μπορούμε πιο συχνά, αγιάζοντας μ' αυτό κάθε πτυχή της καθημερινής και της πνευματικής μας ζωής.


(Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής)

Πηγή:http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2000

 

Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ απαντά στον Πρόεδρο της ΔΗΜ. ΑΡ. για την μισθοδοσία του Κλήρου

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833, Fax +30 210 4518476 e-mail: impireos@hotmail.com

᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 12ῃ Σεπτεμβρίου 2012

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

¬Ὁ Ἐντιμότατος κ. Φώτης Κουβέλης, Πρόεδρος τοῦ κόμματος τῆς ΔΗΜ.ΑΡ. καί ὁ κομματικός σχηματισμός του ἐμμένει μετά πείσματος μεταξύ τῶν ἰσοδυνάμων μέτρων 4,4 δισεκατομμυρίων Εὐρώ τά ὁποῖα προτείνει διά τήν ἀντικατάσταση ἐπιλογῶν τοῦ πακέτου τῶν 11,6 δισεκατομμυρίων Εὐρώ πού ἀπαιτεῖ ἡ Τρόϊκα γιά νά συνεχίση τό πρόγραμμα στήριξης τῆς Ἑλληνικῆς οἰκονομίας μέ τήν παροχή τῆς ἑπομένης δόσεως, νά συμπεριλαμβάνη ὡς ἰσοδύναμο μέτρο τήν πληρωμή κατά 50% τῆς μισθοδοσίας καί τῶν συντάξεως τῶν Κληρικῶν ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἀναφέρων χαρακτηριστικῶς γιά νά δημιουργηθῆ καί ἡ σχετική ἀτμόσφαιρα, ὅτι ὁ Προϋπολογισμός τοῦ Δημοσίου θά ἐλαφρυνθῆ κατά 132 ἑκατομμύρια Εὐρώ.
Ἐπ’ αὐτῆς τῆς συνεχῶς προπαγανδιζομένης προτάσεως τῆς ΔΗΜ.ΑΡ. ἔχομε νά παρατηρήσωμε τά κάτωθι:

1. Ἡ ΔΗΜ.ΑΡ. συνεστήθη ὡς κόμμα ἀριστεροῦ πολιτικοῦ λόγου, πού ἀποδέχεται στήν ἱδρυτική της διακήρυξη τόν Εὐρωπαϊκό προσανατολισμό τῆς Χώρας καί φυσικά τό Εὐρωπαϊκό κεκτημένο καί τίς συνταγματικές προβλέψεις καί τά ἀνθρώπινα δικαιώματα.

2. Ὁ ἐγκρατής περί τήν νομική ἐπιστήμη κ. Κουβέλης γνωρίζει καλῶς ὅτι ἡ μισθοδοσία τοῦ ἱεροῦ Κλήρου τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, δέν ἀποτελεῖ χαριστική πρᾶξι ἤ ἔστω πρᾶξι ἀναγνώρισης τῆς μοναδικῆς συμβολῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στήν διατήρησι τῆς ἐθνικῆς ἰδιοπροσωπείας καί στήν διάσωσι τῆς ἐθνικῆς ταυτότητος κάτω ἀπό τῶν 500 ἐτῶν βάναυσο, ἐγκληματικό ὀθωμανικό καί ἰσλαμικό ζυγό, ἀλλά ἀποτελεῖ συμβατική ὑποχρέωση τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους, ὅπως ἐξαιρέτως ἔχει ἀποδείξει ὁ Μακ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ διά προσφάτως κυκλοφορηθέντος ἔργου του γιά τήν ἀπό τοῦ ἔτους 1833 περιέλευσι τοῦ 96% τῆς συνόλου ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας στό Ἑλληνικό Δημόσιο. Στό σημεῖο αὐτό εἶναι εὔλογο νά εἰπωθῆ ὅτι δικαιολογημένως οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Τρόϊκα διερωτῶνται γιά τήν ἀνάληψη ἀπό τό Ἑλληνικό Κράτος τῆς μισθοδοσίας τοῦ Ὀρθοδόξου Κλήρου διότι γιά τό νομικό πολιτισμό τους τυγχάνει ἄγνωστη καί ἀδιανόητη ἡ διαχρονική πρακτική τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους ἁρπαγῆς τῆς Ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας καί ἑπομένως ἡ ἀναπόδραστος ὑποχρέωσι του ἐλλείψει οἰκονομικῶν δυνατοτήτων τῆς Ἐκκλησίας νά μισθοδοτεῖ τούς λειτουργούς της. Διηκόνησα ἐπί διετία στήν πέμπτη Ἤπειρο καί εἰλικρινῶς ἔκπληκτος διεπίστωσα ὅτι ἀπό τά 100Km διαμέτρου τῆς πόλεως τῆς Ἀδελαΐδος, Πρωτευούσης τῆς Πολιτείας τῆς Ν. Αὐστραλίας, στήν ὁποία ζοῦσα, τά 25Km ἀνήκαν στήν Ρωμαιοκαθολική καί τήν Ἀγγλικανική Θρησκευτική κοινωνία χωρίς ποτέ κανείς νά διανοεῖται τήν ἁρπαγή τῶν περιουσιακῶν αὐτῶν στοιχείων ἤ νά τά ἀμφισβητῆ.

3. Ὡσαύτως ὁ ἐγνωσμένος γιά τή νομική τοῦ ἐπάρκεια κ. Κουβέλης γνωρίζει καλῶς ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἁπαρτίζεται κατά τό Σύνταγμα καί τούς Νόμους τοῦ Κράτους (Ν. 590/1977 κλπ) ἀπό ΝΠΔΔ, τίς Ἱ. Μητροπόλεις, οἱ ὁποῖες ἑκάστη εἶναι αὐτοδιοίκητο καί ἀνεξάρτητο Νομικό Πρόσωπο καί ἑπομένως οὐδεμία νομική δυνατότης ὑφίσταται νά ἀναλάβη τά οἰκονομική βάρη μιᾶς ἑτέρας Μητροπόλεως λ.χ. ἡ Ἱ. Μητρόπολις Πειραιῶς. Εἰδικώτερα ἡ Ἱ. Μητρόπολη Πειραιῶς κατά τό οἰκονομικό ἔτος 2011 στόν ἰσολογισμό της ἐνέγραψε στό κεφάλαιο ἐσόδων τό συνολικό ποσό τῶν 439.529,34 Εὐρώ καί ἀντιστοίχως γιά τό μεικτό συνολικό ποσό τῶν ἀποδοχῶν τῶν Ἐφημερίων, Ἱεροκηρύκων καί Ἐκκλησιαστικῶν Ὑπαλλήλων τό Ἑλληνικό Δημόσιο κατέβαλε τό συνολικό ποσό τῶν 2.423.868,39 Εὐρώ. Συνεπῶς ἡ Ἱ. Μητρόπολις Πειραιῶς θά ἔπρεπε κατά τήν ἄποψη τῆς ΔΗΜ.ΑΡ. νά καταβάλη ἀπό τό σύνολο τῶν ἐσόδων της τῶν 439.529,34 Εὐρώ τό ποσόν τοῦ 1.211.934,19 Εὐρώ. Ἐρωτᾶται ὁ σοφός κ. Κουβέλης ἔχει καμμία λύση αὐτοῦ τοῦ ἀπιθάνου οἰκονομικοῦ προβλήματος;

4. Ἡ Ἱ. Μητρόπολη Πειραιῶς συνεστήθη τό ἔτος 1962 ἀποκοπεῖσα ἐκ τῆς τότε Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν καί στήν κανονική της δικαιοδοσία θά ἀνῆκε ἡ Ἱ. Μονή Ἁγ. Σπυρίδωνος Πειραιῶς, τῆς ὁποίας ἡ συνολική Ἐκκλησιαστική περιουσία κατελάμβανε ὁλόκληρη τήν Πειραϊκή χερσόνησο καί ἐδημεύθη ἐξ ὁλοκλήρου ὑπό τοῦ Βαυαροῦ Ἀντιβασιλέως Ἄρμανξσμπεργκ διά σχεδίου Διατάγματος τῆς Ἀντιβασιλείας τό 1833, πού οὐδέποτε ἔγινε Νόμος τοῦ Κράτους διότι δέν ὑφίσταται σχετικό ΦΕΚ, ὁμοῦ μετά τῆς περιουσίας ἑτέρων 427 Ἱ. Μονῶν τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐπικρατείας. Γιά τόν λόγο αὐτό ἡ πόλη τοῦ Πειραιῶς ἀνεκήρυξε ὡς πολιοῦχο αὐτῆς, παρ’ ὅτι λιμένας, τόν Ἅγιο Σπυρίδωνα καί ὄχι τόν Ἅγιο Νικόλαο, πού θά προσιδίαζε στόν χαρακτήρα της. Ἔχοντες ὑπ’ ὄψιν τήν διάταξι τοῦ ἄρθρου 51 τοῦ εἰσαγωγικοῦ Ἀναγκαστικοῦ Νόμου 2783/1941 τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα: «Η απόκτηση κυριότητας ή άλλου εμπράγματου δικαιώματος πριν από την εισαγωγή του Αστικού Κώδικα κρίνεται κατά το δίκαιο που ίσχυε όταν έγιναν τα πραγματικά γεγονότα για την απόκτησή τους», καθώς καί τήν ἰδιότητα ΝΠΔΔ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς, εἰς βάρος τοῦ ὁποίου δέν συντρέχουν κατά Νόμον ἡ ἔκτακτος ἤ ἡ τακτική χρησικτησία διευκολύνομε τόν κ. Φώτη Κουβέλη, ἐφ’ ὅσον ἐμμένει στήν θέση του, νά ἀναλάβη ἡ Ἱ. Μητρόπολη Πειραιῶς ἐξ ὁλοκλήρου τήν μισθοδοσία τοῦ Ἱ. Κλήρου καί τῶν ὑπαλλήλων Αὐτῆς ὑπό τήν λογικῶς καί νομικῶς κατά τά ἀνωτέρω ἀναντίρρητο προϋπόθεση ἐπιστροφῆς τῆς Ἐκκλησιαστικῆς της περιουσίας δηλ. ὁλοκλήρου τῆς Πειραϊκῆς χερσονήσου καί ἐπειδή αὐτό εἶναι ἐν τοῖς πράγμασι ἀδύνατον νά ἀποζημιωθῆ αὐτή ἡ περιουσία ἀναλόγως καί ἀναδρομικῶς, οὔτως ὥστε ὁ μέν μισθός τοῦ Ἀρχιερέως μετά 32 ἔτη ὑπηρεσίας ἀπό 1700 Εὐρώ καί τῶν ἱερέων ἀπό 650 ἕως 1200 Εὐρώ πού εἶναι σήμερα νά «ἐκτοξευθοῦν» σέ ὑπερπολλαπλάσια ποσά, ὅπως σχετικῶς θά ἀποφάσιζε μετά ἀπό σχετική προσφυγή τό Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων ἀκολουθοῦν τήν ἤδη ὑφισταμένη νομολογία του καί τίς γνωστές ἀποφάσεις του διά τόν περιώνυμο Νόμο Τρίτση (Ν. 1700/1987).

5. Διερωτῶμαι ὅμως ἐν προκειμένῳ ὁ ἐξαίρετος κ. Κουβέλης καί τό κόμμα του γιατί δέν σκέφθηκαν ἀνάλογο μέτρο νά εἰσηγηθοῦν ὅσον ἀφορᾶ στίς μουσουλμανικές Μουφτεῖες καί στούς δῆθεν «ἱεροδιδασκάλους» τοῦ Ἰσλάμ; Τόσο μεγάλη συμπάθεια ἔχουν γιά μιά θρησκευτική παραδοχή πού ἔπνιξε στό αἷμα τό Γένος μας καί μεθοδικά καί ἀμεταμέλητα συνεχίζει στίς χῶρες τῆς ἐπιρροῆς της νά σφαγιάζει καί νά ἐξανδραποδίζει τούς χριστιανικούς πληθυσμούς. Παραλλήλως νά τονισθῆ ὅτι ἡ Ρωμαιοκαθολική «’Εκκλησία»τῆς Ἑλλάδος δέν ἔχει συνεισφέρει οἰκονομικῶς τό παραμικρόν στήν Ἑλληνική πατρίδα καί πεισμόνως ἀρνεῖται τήν πρόσκτηση χαρακτῆρος ΝΠΔΔ συκοφαντοῦσα τήν Χώρα ὅτι δῆθεν δέν τῆς παρέχει Νομική προσωπικότητα καί ἐπιδιώκουσα νά προσλάβη τήν ἀνύπαρκτη στό δικαιϊκό μας σύστημα νομική προσωπικότητα ἰδίου δικαίου καί ἑπομένως καλῶς οἱ θρησκευτικοί της λειτουργοί δέν μισθοδοτοῦνται ὑπό τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου.

6. Τέλος ὅσον ἀφορᾶ στό κόμμα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καί τό ΚΚΕ πού ὀνειρεύονται τήν μετατροπή τῆς Χώρας σέ Κούβα ἤ Β. Κορέα καί συνομιλοῦν μέ ἡμίτρελλους καί φασίστες σατραπίσκους τύπου Τσάβες, πού δολοφονοῦν ἀναίσχυντα τούς πολιτικούς τους ἀντιπάλους, τό Εὐρωπαϊκό κεκτημένο, τά συνταγματικῶς κατοχυρωμένα ἀνθρώπινα δικαιώματα ἐν οἷς καί ἡ ἰδιοκτησία εἶναι μεταφυσικῆς ὑφῆς πραγματικότητες!!! Συνεπῶς παρέλκει κάθε συζήτησις δι’ αὐτούς.

Ο Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ
+ ὁ Πειραιῶς Σ Ε Ρ Α Φ Ε Ι Μ