Η Ταπείνωση

Αγίου Σιλουανού

… Τον πρώτο καιρό μετά τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος σκέφθηκα : Ο Κύριος μου συγχώρεσε τις αμαρτίες μου, το μαρτυρεί μέσα μου η χάρη. Τι μου χρειάζεται, λοιπόν, περισσότερο ; Δεν πρέπει όμως να σκεφτόμαστε έτσι . Παρότι μας συγχωρούνται τα αμαρτήματα, εν τούτοις πρέπει να τα θυμόμαστε όλη τη ζωή μας και να θλιβόμαστε γι‘ αυτά, για να διατηρούμε τη συντριβή της καρδιάς . Εγώ δεν το ήξερα αυτό και έπαψα να έχω συντριβή και υπέφερα πολλά από τους δαίμονες. Και απορούσα, τι συμβαίνει μ ‘ εμένα; Η ψυχή μου γνωρίζει τον Κύριο και την αγάπη Του. Τότε πώς μου έρχονται κακοί λογισμοί; Αλλά ο Κύριος με σπλαχνίστηκε και με δίδαξε ο Ίδιος πώς πρέπει να ταπεινωθώ: «Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι».

ΑΓΑΠΗ - Αγιου Μαξίμου του Ομολογητού

Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού

Όποιος αγαπάει το Θεό, δεν είναι δυνατό να μην αγαπήσει και κάθε άνθρωπο σαν τον εαυτό του.

Και όσους ακόμα είναι υπόδουλοι στα πάθη τους, κι αυτούς τους αγαπάει σαν τον εαυτό του, και χαίρεται με αμέτρητη και ανείπωτη χαρά, όταν τους βλέπει να διορθώνονται.

«Όποιος με αγαπάει»,

λέει ο Κύριος, «θα τηρήσει τις εντολές μου» (Ιω. 14, 23). «Και η δική μου εντολή είναι να αγαπάτε ο ένας τον άλλο» (Ιω. 15,12). Εκείνος λοιπόν που δεν αγαπάει τον πλησίον του, αθετεί την εντολή του Κυρίου.

Και όποιος αθετεί την εντολή του Κυρίου, ούτε τον Κύριο είναι δυνατό ν' αγαπήσει.

40 ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ (Α΄ ΜΕΡΟΣ)

 

1. Προσευχή είναι η αναφορά των αιτημάτων μας στο Θεό.

2. Θεμέλιο της προσευχής είναι η επίγνωση του ανθρώπου ότι αποτελεί ύπαρξη που έχει εκπέσει από την αρχική της κατάσταση. Γι' αυτό προσεύχεται, για να αποκτήσει πάλι τη μακαριότητα που είχε πριν από την πτώση και την έχασε με την πτώση του.

Εκκλησία, η ωραιωθείσα Αγάπη

+π. Μιχαήλ Καρδαμάκη

...Το κριτήριο μιας ιερατικής διακονίας δεν είναι ό,τι κατορθώνει η δραστηριότητα ενός ιερέα, αλλά ό,τι αυτός επιτρέπει στον μόνο Ιερέα - και καλό Ποιμένα - της Καινής Διαθήκης, να εργασθεί στη γρηγορούσα ψυχή του ανθρώπου...

Οι άνθρωποι δεν θα μισήσουν τελικώς τον Χριστό, αλλά θα εγκαταλείψουν ανενόχως την Εκκλησία, εκείνη που δεν παύει να ερωτοτροπεί με την ιστορία και να επιδιώκει την εγκόσμια εγκαθίδρυσή της...

Οι αθλιέστερες των περιστάσεων σε μια ιστορική περιπέτεια, κληρικών και λαϊκών πιστών, είναι αυτές που κατασκευάζονται από τους θεωρούντας εαυτούς ως αξιωματούχους ή προϊσταμένους, εκείνους που ενεργούν πάνω από την Εκκλησία και συνεπώς βιάζουν εωσφωρικώς την Εκκλησία. Σε αντίθεση με τους πιστούς, κληρικούς και λαϊκούς, που ζουν στην Εκκλησία και για την Εκκλησία, μάρτυρες της αγιότητας και της ελευθερίας της...

Η Ιερωσύνη η οποία γνωρίζεται πάντοτε ως θυσία και ουδέποτε ως άνεση, με έχει διδάξει ότι το μεγαλύτερο έγκλημ, που διαπράττεται στο όνομα της ιερωσύνης των ανθρώπων, αγνώριστης στην Ιερωσύνη του Χριστού, είναι η μυστηριακή απογύμνωση της Εκκλησίας, της μητέρας όλων των ανθρώπων, και η παραμόρφωσή της σε θρησκευτική ιδεολογία ή σε "πολιτική Ορθοδοξία"...

Το ιερατείο, στην εκκλησιαστική μονοκρατορία του, ή μάλλον στη θρησκευτική παντοκρατορεία του, αλλότριο εν πολλοίς της Ιερωσύνης του Χριστού, μυστηρίου ταπεινώσεως και αγάπης, είχε σχεδόν πάντοτε ως έργο του την προβολή της άτεγκτης δικαιοσύνης ενός απρόσιτου Θεού....Και είναι αυτό το ιερατείο που στην  απάντησή του στους πειρασμούς της ιστορίας συγχέει τη διακονία με την εξουσία, την παρουσία του Χριστού με την αντιπροσώπευσή Του, εμποδίζοντας τον Χριστό να έρχεται στους ανθρώπους και τους ανθρώπους να πηγαίνουν στο Θεό...

Η Εκκλησία υπάρχει εκεί που λειτουργούν οι όροι της τελειότητας, της τέλειας ελευθερίας της αγάπης του Θεού, μιας αγάπης που είναι μόνο ο Θεός και που ενεργεί μόνο ο Θεός, στον άνθρωπο που αναζητά την τελειότητά του, που πάσχει την τέλεια ελευθερία του στη μια και μόνη αγάπη...

Ετσι, ο ιερατικός σταυρός αντικαταστάθηκε από το εφημεριακό καθήκον, η θυσιαστική αγιότητα από την επαγγελματική εντιμότητα, καλλωπιζόμενη και επιβραβευόμενη από πληθώρα εεκλησιαστικών διάκρίσεων και οφφικίων...

Είμαστε ανάξιοι της ιερατικής κλήσεώς μας, όταν παλεύουμε προς διάσωση ή δικαίωση του προσώπου δια του προσώπου μας και όχι προς εγκατάλειψη και αυτοπαράδοση του προσώπου μας στον Κύριο και Ιερέα Ιησού Χριστό...

Εκείνο που βιώνει ένας Ιερέας του Θεού είναι το πλήρωμα μιας ευλογίας, η αίσθηση ή μάλλον το κατόρθωμα, μαρτυρία μιας αποκλειστικής αγαπητικής σχέσεως, να είναι μόνος και ξένος μετά του Μόνου και Ξένου...

Η μεγάλη θλίψη ή η πραγματική κόλαση μας είναι μόνο η άρνηση ή η κατάλυση του δώρου της αγάπης, η απόπνιξη ή η ερήμωση της καρδιάς, που δεν αγαπά και δεν την αγαπούν, ή που δεν αγαπά χριστιανοπρεπώς τον Θεό και τον πλησίον της, χωρίς δηλαδή ανταπόκριση ή ανταμοιβή....Αυτό το θαύμα ευαγγελίζεται ή Ιερωσύνη....Και αυτή η αγάπη δεν υπάρχει έξω της Εκκλησίας και της Ιερωσύνης μέσα στην αποκάλυψη της αγάπης του Θεού. Είναι η μόνη οδός για να νικήσουμε την ιστορική γελοιοποίηση και γελοιογράφησή τους.

Από το βιβλίο του π. Μιχαήλ Καρδαμάκη, Εκκλησία η ωραιωθήσα αγάπη, εκδ. Μαίστρος, Αθήνα 2001

Η αμαρτία είναι άρνηση της αγάπης

πρεσβύτερος Ηλίας Γ. Διακουμάτος

Η διάπραξη της αμαρτίας αποτελεί άρνηση της παρουσίας του Χριστού στη ζωή μας, προσβολή του ονόματός Του και επιβολή του εγώ μας. «Η αμαρτία είναι κατ' ουσίαν άρνηση αγάπης. Η αγάπη δεν είναι υπόθεση απλών λόγων και συναισθημάτων. Είναι πρώτιστα υπόθεση της θέλησης. Θέλουμε ό,τι θέλει το πρόσωπο που αγαπάμε. Επιθυμούμε ό,τι εκείνο επιθυμεί. Προσπαθούμε με όλες μας τις δυνάμεις να κάνουμε ό,τι μας ζητά. Αν δεν το κάνουμε, σημαίνει πως δεν αγαπούμε αληθινά και ειλικρινά.» (Λεβ Ζιλέ).Εγωπαθής κίνηση η αμαρτία, που στρέφεται κατά του Ιησού, που πέθανε για τον άνθρωπο. Προτάσσουμε τον εγωισμό μας απέναντι στο θέλημα Εκείνου, που έχυσε το Αίμα Του για τη σωτηρία μας. Καθημερινή υπόθεση η τέλεση της αμαρτίας και συχνή η παράβαση και η ανομία. Έτσι αποδεικνύουμε τη φίλαυτη ικανοποίηση του δικού μας θελήματος. Προτιμούμε να διαφεντεύει στη ζωή μας ο φίλαυτος και παλαιός άνθρωπος, παρά η αγαπητική παρουσία του Ιησού.

«Ωσεί άμμος θαλάσσης» οι αμαρτίες μας, άλλες τόσες οι λόγχες που λογχίζουν το Σώμα του Ιησού. Αυτός όμως ανταπαντά με τη συγχώρεση, με το έλεος, με τη φιλανθρωπία, προ πάντων όμως με την αγάπη Του. Με μια αγάπη που ξεχειλίζει από καρδιά «καίουσα από έρωτα για τον άνθρωπο» (John Meyendorf).

«Δεν με γνωρίζει, αλλά εγώ εξακολουθώ να ξέρω ποια είναι.»

Ήταν πρωί, περίπου 8:30, όταν ένας ηλικιωμένος περίπου 80
χρονών, με ράμματα στον αντίχειρά του, έφτασε στο νοσοκομείο. Είπε ότι
ήταν βιαστικός, και ότι είχε ένα άλλο ραντεβού στις 9:00.Η νοσοκόμα που τον ανέλαβε τον έβαλε να καθίσει κάπου,
γνωρίζοντας ότι θα έπαιρνε πάνω από μια ώρα για να τον δει κάποιος
γιατρός. Τον είδε να κοιτάει επίμονα το ρολόι του και επειδή δεν ήταν
και πολύ απασχολημένη αποφάσισε να δει τη πληγή του. Αφού το εξέτασε
προσεκτικά, είδε ότι η πληγή στον αντίχειρα είχε επουλωθεί και έτσι
μίλησε με τους γιατρούς για να αφαιρέσουν τα ράμματα.

Ενώ του φρόντιζε τα ράμματα, τον ρώτησε αν είχε άλλο
ραντεβού με γιατρό σήμερα. Ο ηλικιωμένος είπε πως δεν είχε ραντεβού με
γιατρό αλλά έπρεπε να πάει στο γηροκομείο για να φάει πρωινό με τη
σύζυγό του. Η νοσοκόμα τον ρώτησε σε τι κατάσταση ήταν η υγεία η
σύζυγός του.

Ο ηλικιωμένος απάντησε ότι η γυναίκα του ήταν θύμα της
νόσου Alzheimer. Της είπε ακόμα ότι η γυναίκα του δεν ήξερε ποιος ήταν
και ότι δεν μπορούσε να τον αναγνωρίσει τα τελευταία 5 χρόνια.

Η νοσοκόμα έμεινε έκπληκτη, και τον ρώτησε,
«Και γιατί συνεχίζεις και πας κάθε πρωί, αφού δεν ξέρει ποιος είσαι;»

Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε, χάιδεψε το χέρι της νοσοκόμας
και είπε: «Δεν με γνωρίζει, αλλά εγώ εξακολουθώ να ξέρω ποια είναι.»

Πηγή: Συν-οδοιπορία (21/2/2012)

Κυριακή των μυροφόρων

Αλεξάνδρου Σμέμαν

Ακούγοντας τη διήγηση για τη σταύρωση και το θάνατο του Χριστού, κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας, με εντυπωσιάζει συνεχώς μια λεπτομέρεια της ιστορίας: η μέχρι τέλους αφοσίωση μιας χούφτας ανθρώπων, κυρίως γυναικών, για τις οποίες το ευαγγέλιο δεν λέει σχεδόν τίποτε άλλο. Αυτό που γνωρίζουμε είναι πως οι μαθητές του Χριστού, όλοι τους, έφυγαν και τον άφησαν μόνο. Ο Πέτρος Τον αρνήθηκε τρεις φορές. Ο Ιούδας Τον πρόδωσε. Τα πλήθη ακολουθούσαν το Χριστό ενώ κήρυττε, και όλοι περίμεναν να πάρουν κάτι απ' Αυτόν: προσδοκούσαν βοήθεια, θαύματα και θεραπείες, περίμεναν την απελευθέρωσή τους από τη μισητή Ρωμαϊκή κατοχή, περίμεναν απ' Αυτόν να ασχοληθεί με τις επίγειες μέριμνές τους. [...]

Ενα όνομα για την αιωνιότητα

VIRGIL GHEORGHIOU

Για να γίνω άγιος, πρέπει να αγαπώ τους εχθρούς μου. Και δεν είναι οι εχθροί μου που μου λείπουν σήμερα. Είναι αναρίθμητοι. Ως η άμμος της θαλάσσης. Πραγματικοί εχθροί. Τρομεροί. Που με περικυκλώνουν μέρα - νύχτα, απ' όλα τα μέρη. Είμαι σχεδόν αποκλειστικά περικυκλωμένος από εχθρούς. Και παρά τον αριθμό τους, και τις προσπάθειές μου να τους αγαπώ, βρίσκομαι στο νεκρό σημείο της αρχής -της πολιτείας-, της πνευματικής τελειότητος που οδηγεί στη θέωση και αγιοποίηση του ονόματος μου (Βιργίλιος).

Ετσι, λοιπόν, εκείνοι που σ' αυτή τη γη μου προσφέρουν τις περισσότερες εξυπηρετήσεις, είναι οι εχθροί μου. Ό,τι μπόρεσα να επιτύχω σε τούτη τη ζωή, το οφείλω στους εχθρούς μου, που είχαν στηλωμένα τα μάτια επάνω μου. Ένα γεγονός είναι βέβαιο. Δεν μπορώ λογικά να μισήσω τους εχθρούς μου. Τους πολεμώ, βέβαια, αλλά δεν τρέφω μίσος εναντίον τους.

Ωστόσο δεν αρκεί να μη μισείς τους εχθρούς σου. Για να αγιάσης το όνομα σου, πρέπει να τους αγαπάς. Η πραγματική χριστιανική αγάπη είναι αυθόρμητη, ανιδιοτελής και προσφέρεται δωρεάν. Ωστόσο ο άνθρωπος δε γνωρίζει, ποτέ με ακρίβεια αν αγαπά πραγματικά ή αν πιστεύει μόνο πως αγαπά. Δεν υπάρχουν παρά μόνο δύο τρόποι για να αποδείξει κανείς την αγάπη του.

Πρώτα να δώσει την ίδια του τη ζωή για εκείνον που αγαπά. 

Δεύτερη απόδειξη να συγχωρείς τους εχθρούς σου, να τους ευλογείς και να προσεύχεσαι για εκείνους, τη στιγμή που εκείνοι σε θανατώνουν.

Από το βιβλίο: «Ένα όνομα για την αιωνιότητα», εκδ. «Τήνος», Αθήνα 1970.

Λόγια αγάπης να της λες..

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

"Λόγια αγάπης να της λες:... Εγώ από όλα τη δική σου αγάπη προτιμώ και τίποτε δεν μου είναι τόσο βασανιστικό ή δυσάρεστο, όσο το να βρεθώ κάποτε σε διάσταση μαζί σου.

Κι άν όλα χρειασθή να τα χάσω, κι αν γίνω φτωχότερος από τον Ίρο, κι αν στους έσχατους βρεθώ κινδύνους, ό,τιδήποτε κι αν πάθω, όλα μου είναι ανεκτά κι υποφερτά, όσο εσύ μου είσαι καλά. Και τα παιδιά τότε μου είναι περιπόθητα εφ' όσον εσύ μας συμπαθείς...

Ίσως κάποτε σου πη: Ποτέ ως τώρα δεν ξόδεψα από τα δικά σου, έχω ακόμα τα δικά μου, που μουδωσαν οι γονείς μου. Τότε πες της: Τι λες καλή μου; Έχεις ακόμα τα δικά σου; Ποια λέξη μπορεί να 'ναι χειρότερη από αυτή; Σώμα δεν έχεις πια διικό σου κι έχεις χρήματα; Δεν είμαστε δυο σώματα μετά το γάμο, αλλά γίναμε ένα. Δεν έχουμε περιουσίες, αλλά μία... Όλα δικά σου είναι, κι εγώ δικός σου είμαι, κορίτσι μου. Αυτό με συμβουλεύει ο Παύλος, λέγοντας ότι ο άνδρας δεν εξουσιάζει το σώμα του αλλά η γυναίκα.

Κι αν δεν έχω εγώ εξουσία στο σώμα μου αλλά εσύ, πόσο μάλλον δικά σου είναι τα χρήματα... Ποτέ να μην μιλάς με πεζό τρόπο, αλλά με φιλοφροσύνη, με τιμή, με αγάπη πολλή. Να την τιμάς, και δεν θα βρεθή στην ανάγκη να ζητήση τιμή από άλλους, δεν θα χρειασθή να ζητήση επαίνους αλλού, αν έχη τους δικού σου. Να την προτιμάς από όλους για όλα, για την ομορφιά, για την σωφροσύνη της, και να την εγκωμιάζης. Να κάνης φανερό ότι σ' αρέσει η συντροφιά της κι ότι προτιμάς να μένης στο σπίτι για νασαι μαζί της, απο το να βγαίνης στην αγορά. Από όλους τους φίλους να την προτιμάς, και από τα παιδιά που σου χάρισε, κι αυτά εξ αιτίας της να τα αγαπάς."

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΕ 5 ΛΕΠΤΑ

Να μοιραστούμε με τους άλλους τη μεγάλη χαρά της Ανάστασης…

Επισκόπου Διοκλείας Καλλίστου Γουέαρ

Επειδή ο Χριστός, ο Θεός μας, είναι αληθινός άνθρωπος, πέθανε μ’ ένα πλήρη και γνήσιο ανθρώπινο θάνατο πάνω στο Σταυρό. Αλλά επειδή δεν είναι μόνο αληθινός άνθρωπος αλλά και αληθινός Θεός, επειδή είναι η ίδια η ζωή και η πηγή της ζωής, αυτός ο θάνατος δεν ήταν, και δεν θα μπορούσε να είναι, το τελικό κλείσιμο.

Η ίδια η Σταύρωση είναι μια νίκη αλλά ενώ τη Μ. Παρασκευή η νίκη είναι κρυμμένη, το πρωί του Πάσχα διακηρύσσεται. Ο Χριστός ανασταίνεται από τους νεκρούς και με την ανάστασή του μας λυτρώνει από την αγωνία και τον τρόμο η νίκη του Σταυρού βεβαιώνεται, η αγάπη φανερώνεται ανοιχτά, ότι είναι πιο δυνατή απ’ το μίσος και η ζωή πιο δυνατή απ’ το θάνατο. Ο ίδιος ο Θεός πέθανε και αναστήθηκε από τους νεκρούς κι έτσι δεν υπάρχει πια θάνατος ακόμη κι ο θάνατος γέμισε από το Θεό. Αφού ο Χριστός αναστήθηκε, δεν είναι ανάγκη πια να φοβόμαστε καμιά σκοτεινή ή δαιμονική δύναμη μέσα στο σύμπαν. Όπως διακηρύττουμε κάθε χρόνο στην πασχαλινή Λειτουργία τα μεσάνυχτα, με λόγια που αποδίδονται στον άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο:

Σταυρός: Ζωή και Ανάσταση

 

Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεμιστοκλέους  Μουρτζανου

Αν ερωτήσουμε τον κόσμο μας, αλλά και τον εαυτό μας, πώς εννοούμε την σχέση με το Χριστό, θα διαπιστώσουμε ότι την περιορίζουμε στο επίπεδο του «δούναι και λαβείν». 

Πιστεύουμε σε έναν Θεό για να μας δίνει αυτός και να λαμβάνουμε εμείς. Κι έτσι θεωρούμε ότι ο Σταυρός ήταν ο δρόμος του Θεού. Δεν είναι ο δικός μας. Έχουμε δημιουργήσει έτσι μία πίστη η οποία φορτώνει τις ευθύνες για την αιωνιότητα, αλλά και γι’ αυτόν τον κόσμο στον Εσταυρωμένο Θεό. Εκείνος μας αγαπά. Εκείνος θυσιάστηκε για μας. Εκείνος μας τα δίνει όλα. Εμείς δεν έχουμε να κάνουμε τίποτε άλλο, παρά να πιστεύουμε σ’ Αυτόν. Να ζητάμε την κατανόησή Του στη ζωή μας. Να προνοεί για μας. Να μας εξασφαλίζει και τα αγαθά της αυτάρκειας και την άφεση για τις αμαρτίες μας και την αιωνιότητα.

Λογισμοί αμαρτωλού

 

 

Φωτίου Κόντογλου

Όταν μιλήσεις στους ψευτοχριστιανούς για σκληρή άσκηση στο κορμί και στο πνεύμα για την αγάπη του Χριστού, θυμώνουνε, σε λένε φακίρη, ειδωλολάτρη, βάρβαρο. Αν θέλεις να δοκιμάσεις την πίστη ενός χριστιανού, μίλησέ του για τον ασκητισμό. Ο πιστός θα νοιώσει κατάνυξη, ο χλιαρός, δηλαδή ο ψεύτικος, ο άπιστος, θα διαμαρτυρηθεί.

ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ

π. Γεωργίου Δορμπαράκη

Αναμφίβολα ή αποδοχή της αλήθειας καί της αγάπης ως υψηλών αρετών για τους περισσοτέρους ανθρώπους είναι κάτι το αυτονόητο. Σπάνια θα βρεθεί άνθρωπος όχι απλώς να αμφισβητήσει αλλά καί να υποβαθμίσει την αξία τους. Το πρόβλημα ανακύπτει από τη στιγμή πού θα θέσει κανείς το ερώτημα του περιεχομένου των αρετών αυτών καί της σχέσεως μεταξύ τους. Εκεί θα αρχίσει ή διαφοροποίηση, ή οποία σε γενικές γραμμές παίρνει την κατεύθυνση εϊτε της φιλοσοφικής είτε της χριστιανικής κατανοήσεως των αρετών αυτών.

Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΩΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ Μ. ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, με αποκορύφωμα τη Μεγάλη Εβδομάδα, αποτελεί την καρδιά της ορθόδοξης ευσέβειας, ευσέβειας λειτουργικής. Όντας καιρός νηστείας, μετανοίας, ταπεινοφροσύνης, κατανύξεως, μ' ένα λόγο καιρός επίπονης ασκήσεως, που σφραγίζεται με τη χάρη και τελειώνεται στην αγάπη, γίνεται μέσα από τη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας η κλήση για αυτογνωσία, για ελευθερία, για αγιότητα.

ΜΕΙΖΟΝ ΔΕ ΠΑΝΤΩΝ Η ΑΓΑΠΗ

Η αγάπη προς τον Χριστό δεν έχει όρια, το ίδιο και αγάπη προς τον πλησίον. Να εκτείνεται παντού, στα πέρατα της γης. Παντού, σε όλους τους ανθρώπους. Εγώ ήθελα να πάω να ζήσω με τους χίπηδες στα Μάταλα χωρίς, βέβαια, αμαρτίες, για να τους δείξω την αγάπη του Χριστού, πόσο είναι μεγάλη και πως μπορεί να τους αλλάξει και να του μεταμορφώσει. Η αγάπη είναι πάνω από όλα. Θα σας το πω με ένα παράδειγμα.

Η ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ

                                      

                              

Η μητέρα του είχε μόνο ένα μάτι… Ντρεπόταν γι’ αυτήν κι ώρες ώρες τη μισούσε. Η δουλειά της ήταν μαγείρισσα στην φοιτητική λέσχη. Μαγείρευε για τους φοιτητές και τους καθηγητές για να βγάζει τα έξοδά τους… Δεν ήθελε να του μιλάει για να μην μαθαίνουν ότι είναι παιδί μιας μητέρας με… ένα μάτι. Οι φοιτήτριες έφευγαν γρήγορα, όποτε την έβλεπαν να βγαίνει για λίγο από την κουζίνα κι έλεγαν πως δεν άντεχαν το θέαμα και πως τους προκαλούσε μια ανυπόφορη ανατριχίλα…

Μα από μικρόs είχε πρόβλημα με την εικόνα της μητέρας του.

Συζυγίας Εγκώμιον

 

[...] Ἡ συζυγία ξεκινάει μὲ τὴν ταπείνωση, σαφῶς ἀνεπίγνωστη, ὑποταγῆς σὲ φυσικὲς ἀνάγκες, ἀτομικές, ἐγωκεντρικές: Ἀνάγκη ἡδονῆς, ἀνάγκη συντροφικότητας, ἀνάγκη ἀπεξάρτησης ἀπὸ τὴ γονεϊκὴ προστασία, ἀνάγκη νὰ στήσει ὁ ἀτομικὸς ἄνθρωπος τὸ δικό του σπιτικό, τὴ δική του παρουσία μέσα στὸν κοινωνικὸ βίο. Καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ποὺ «θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι» (δὲν ἁλιεύει πρωταθλητές), ἔχει δρομολογήσει νὰ ἱκανοποιοῦνται οἱ φυσικές, ἀτομοκεντρικὲς αὐτὲς ἀνάγκες μέσα ἀπὸ μιὰ πορεία ἀνεπίγνωστης μοιρασιᾶς τῆς ζωῆς καὶ τῆς ὕπαρξης. Ἡ μοιρασιὰ δὲν εἶναι στόχος, στόχος εἶναι ἡ ἱκανοποίηση τῆς ἀτομικῆς ἀνάγκης ποὺ ὅμως περνάει μέσα ἀπὸ τὴ μοιρασιά. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἔχει ἡ μοιρασιὰ τίποτα τὸ προγραμματικὰ ἀξιόμισθο. Εἶναι ἀκούσια ταπείνωση ὑποταγῆς στὴν ἀνάγκη. Καὶ ἐπειδὴ ἡ ἀνάγκη εἶναι ἐγωκεντρική, ἡ ἱκανοποίησή της μέσα ἀπὸ τὴ μοιρασιὰ συνεπάγεται, σχεδὸν σὲ κάθε βῆμα πρόσκρουση στὸν ἄλλον, σύγκρουση, φανερὴ ἢ ἀφανὴ διαμάχη, ἀνταγωνισμὸ τῶν ἐγώ. Ἀλλὰ ἡ ἀνάγκη πλεονεκτεῖ, αὐτὴ ὑποχρεώνει τὸ ἐγώ, προοδευτικὰ καὶ ἀνεπαίσθητα, νὰ ὑποταχθεῖ, νὰ καταβάλει τὸ ἔμπονο τίμημα τῆς αὐτοπαραίτησης ποὺ προϋποθέτει ἡ ἱκανοποίηση τῶν ἀναγκῶν.