Σαν τον έρωτα της βοσκοπούλας

Κάποτε κάποιοι φοιτητές ρώτησαν τον π. Πορφύριο:

«Πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε την αληθινή χριστιανική ζωή;»

Και ο π. Πορφύριος άρχισε να μιλά αργά αργά:

«Πολλοί λένε ότι η χριστιανική ζωή είναι δυσάρεστη και δύσκολη, εγώ λέω ότι είναι ευχάριστη και εύκολη, αλλά απαιτεί δύο προϋποθέσεις: Ταπείνωση και αγάπη».

Τα παιδιά – που πολλά από αυτά κρατούσαν σημειώσεις ρώτησαν:«Πώς θα μπορέσουμε, Γέροντα, ν’ αποκτήσουμε ταπείνωση και αγάπη;»

Τότε ο Γέροντας απάντησε «εν παραβολαίς», με εκείνη την αμίμητη αφηγηματική του χάρη:

Τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Αρχ. Ἀχρίδος

 Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας γιορτάζει τὴ μνήμη μίας πολὺ μικρῆς ὁμάδας μαθητῶν καὶ ὀπαδῶν Του. Σήμερα παρουσιάζει μπροστά σου μόνο τριακόσιους δεκαοκτὼ γλυκεῖς, εὐώδεις καὶ ἀμάραντους καρπούς. Μιὰ μικρὴ ἀλλά ἐκλεκτὴ ὁμάδα. Αὐτοὶ εἶναι οἱ τριακόσιοι δεκαοκτὼ ἅγιοι πατέρες τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ποὺ συνῆλθε στὴ Νίκαια τὸ 325 μ. Χ., τὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορα Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου, γιὰ τὴν ὑπεράσπιση, ἀποσαφήνιση καὶ βεβαίωση τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης.

Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη στὴν Ἐκκλησία εἶχαν ἐμφανιστεῖ «λύκοι βαρεῖς» (Πράξ. κ' 29), πού φοροῦσαν ροῦχα ὅμοια μὲ τῶν ποιμένων. Αὐτοὶ εἶχαν ἔκλυτη ζωὴ καὶ γι' αὐτὸ δὲν μποροῦσαν νὰ βροῦν μέσα τους τόπο γιὰ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι ἔπεσαν κι οἱ ἴδιοι, ἀλλά παρέσυραν καὶ τοὺς πιστοὺς σὲ πλάνες. Ἡ διδασκαλία τους ἦταν διαβρωτική, ὅπως κι ἡ ζωή τους. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα λοιπὸν σύναξε τοὺς ἁγίους αὐτοὺς τοῦ Θεοῦ σὲ μιὰ Σύνοδο, ὥστε νὰ φανοῦν οἱ ἀληθινοὶ διδάσκαλοι τοῦ Χριστοῦ, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς πλανεμένους· νὰ φανεῖ ἡ δύναμηἐκείνων πού ἀγωνίζονται γιὰ τὸν Χριστὸ ἐναντίον ἐκείνων πού τὸν πολεμοῦν καὶ νὰ διακριθεῖ ὁ γλυκὺς καρπὸς τοῦ καλοῦ Δέντρου, πού εἶναι ὁ Χριστός, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς σάπιους καὶ πικροὺς καρποὺς τοῦ δέντρου τοῦ πονηροῦ.

Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗΣ ΚΑΙ Η ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΩΝ

  

π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός 

Συχνά οι χριστιανοί κατηγορούμε τον κόσμο και το εκκοσμικευμένο πνεύμα, το οποίο θεωρούμε ότι είναι η αιτία για την απόσπαση των ανθρώπων από την ζωή της Εκκλησίας και την παράδοσή τους σε έναν τρόπο χωρίς Θεό. Είναι εύκολη η διατύπωση αυτής της μομφής. Όλοι θα συμφωνούσαν ότι η εκκοσμίκευση αποτελεί δεδομένη κατάσταση. Και οι περισσότεροι, καθώς αισθανόμαστε μοναξιά όταν θέλουμε να είμαστε ενεργά μέλη της Εκκλησίας, νιώθουμε ότι η πίστη δεν μας εξασφαλίζει ζωή αποδεκτή από τους ανθρώπους. Παρηγοριόμαστε όμως ότι είμαστε αυτοί που αντιστεκόμαστε, έστω και κατ’ ολίγον έναντι του κόσμου. Και την ίδια στιγμή διατυπώνουμε με λόγους αλλά και με επικλήσεις στο παρελθόν και την ιστορία της Εκκλησίας, τους βίους των Αγίων και των Πατέρων, τις διαπιστώσεις μας. 

           Η αυθεντική παράδοση της Εκκλησίας μας όμως μάς πληροφορεί ότι απ’ αρχής το πραγματικά εκκοσμικευμένο πνεύμα, με την έννοια της απομάκρυνσης από την Αλήθεια και τον τρόπο της Σωτηρίας που μας δίδει ο Χριστός, βρισκόταν εντός των τειχών. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο απόστολος Παύλος στους χριστιανούς της Εφέσου, όταν επρόκειτο να αναχωρήσει από εκεί, «εξ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών» (Πράξ.  20, 30). Από ανάμεσά σας θα βγουν πρόσωπα που θα διδάσκουν πλάνες για να παρασύρουν τους πιστούς με το μέρος τους.  Το ερώτημα ανακύπτει εύλογα: γιατί υπάρχουν χριστιανοί οι οποίοι ελκύονται από λόγο παραπλανητικό ως προς την αλήθεια της πίστης και τη ζωή της Εκκλησίας; Γιατί τελικά αυτοί οι εχθροί είναι πιο δυσκολοδιάκριτοι σε σχέση με το εκκοσμικευμένο πνεύμα, προς το οποίο, συνήθως, είναι στραμμένη η ανησυχία μας;

Περί τοῦ τρόπου κατά τόν ὁποίον μποροῦμε νά παραμείνουμε ἡθικῶς ἐλεύθεροι

ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ

Ο ίδιος ο Σωτήρας μας υπέδειξε τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να διατηρήσουμε τους εαυτούς μας ηθικώς ελεύθερους λέγοντας: «αυτός που θέλει να σώσει την ψυχή του πρέπει να τη χάσει∙ αυτός ο οποίος χάσει την ψυχή του για μένα, αυτός θα τη σώσει» ( Λκ. θ΄24 ). Δίδαξε δηλαδή ότι μόνο με την αυταπάρνηση μπορούμε να σωθούμε. Πράγματι, για να γίνουμε ηθικώς ελεύθεροι, είναι ανάγκη να απαρνηθούμε τον εαυτό μας, να σηκώσουμε τον σταυρό στον ώμο και να ακολουθήσουμε τον Υιό του Θεού που μας καλεί να μας ελευθερώσει. «Εάν λοιπόν σας ελευθερώσει ο υιός, θα είσαστε όντως ελεύθεροι», λέει ο ίδιος ο Σωτήρας και ελευθερωτής μας. Και ακόμη: «Εάν έχετε εμπιστοσύνη και εφαρμόσετε τα λόγια μου , τότε στ’ αλήθεια θα είσαστε μαθητές μου, τότε θα γνωρίσετε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει» ( ( Ιω. η΄31-32 ).

Ανάληψη, η δοκιμασία του λογικού

Φώτης Κόντογλου

Ο σημερινός άνθρωπος δεν έχει καμιά σχέση με το υπερφυσικό. Δεν πιστεύει πως υπάρχει τίποτα πέρα από τα φυσικά φαινόμενα, και πολύ περισσότερο δεν πιστεύει πως μπορεί να γίνει τίποτα έξω από τους φυσικούς νόμους. Όχι μοναχά ο άθρησκος άνθρωπος, μα κι αυτός που λέγει πως είναι Χριστιανός, κι αυτός δεν πιστεύει στα υπερφυσικά. Ο Χριστιανισμός έχει γίνει για πολλούς ένα σύστημα λογικό και ηθικό, ώστε να μην έρχεται σε αντίθεση με τη λογική τους. Ενώ η βάση της θρησκείας αυτής είναι το υπερφυσικό, οι σημερινοί Χριστιανοί κρατήσανε απ’ αυτή ό,τι δεν χρειάζεται την πίστη για να το παραδεχθούνε, κι ό,τι είναι αποκαλυπτικό το πετάνε ή το παρασιωπούνε. 

ΛΗΞΗ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ Ι. ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ

σιώπα…

Διάβασα κάπου το παρακάτω απόσπασμα σε ένα κείμενο:

«Πριν από πολλά χρόνια, έναν Οκτώβριο, μήνα ήσυχο και κατάλληλο, κινήσαμε για το Άγιον Όρος και σε λίγες ημέρες βρεθήκαμε στην αξέχαστη Σκήτη της Αγίας Άννης, την πνευματική μας γενέτειρα. Μέσα στην αγιασμένη της ατμόσφαιρα είχαμε να συναντήσουμε τόσα προσφιλή πρόσωπα που κρατούν, υπό την σκέπη της θεοπρομήτορος, αναμμένη την ορθόδοξη ασκητική δάδα.

— Βλέπετε τον γερο-Αντώνιο, μας λέει κάποια ημέρα φίλος μας Ιερομόναχος. Μαζεύει εκεί κάτω εληές. Ενενήντα χρονών που είναι, θάχη πολλά στις αποθήκες της μνήμης του για τους παλαιούς Πατέρες. Μή χάσετε την ευκαιρία.

Άλλο που δεν θέλαμε. Τον πλησιάσαμε χωρίς καθυστέρησι. Ήταν ψηλός, αδύνατος, με φτωχική αμφίεσι και ελαττωματική από το γήρας όρασι, και πρόσχαρος σαν μικρό παιδί.

— θυμάσαι τίποτε, πάτερ Αντώνιε, για τον Πνευματικό, τον παπα-Σάββα;

— Αλλοίμονο! Για τον παπα-Σάββα τον άγιο αυτόν Πνευματικό να μή θυμάμαι! Σ’ αυτόν εξωμολογούμην.

— Τότε θα έχης πολλά να μας ειπής.

Ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος (27 Μαΐου)

Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου

Η ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ: Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος γεννήθηκε το 1690 στη Νότια Ρωσία (σημερινή Ουκρανία). Οι γονείς του, πιστοί χριστιανοί οι ίδιοι, βάπτισαν τον γιο τους χριστιανό και τον μεγάλωσαν με νουθεσία Κυρίου. Έτσι ο Ιωάννης από μικρός έγινε θερμός χριστιανός. Όταν έφτασε στην κατάλληλη ηλικία, ο Άγιος Ιωάννης κατετάγη στο ρωσικό στρατό. Την εποχή εκείνη, επί μοναρχίας του τσάρου Πέτρου, μαινόταν ο ρωσοτουρκικός πόλεμος (1711-8). Στις μάχες για την ανακατάληψη του Αζώφ, αιχμαλωτίστηκε και οδηγήθηκε στην Κωνσταντινούπολη.

Απ' εκεί στο Προκόπιο, κοντά στην Καισάρεια της Καππαδοκίας της Μ. Ασίας, στην κατοχή ενός Αγά που διατηρούσε στρατόπεδο των Γενιτσάρων. Ο Τούρκος αξιωματούχος προσπάθησε, όπως συνηθιζόταν τότε, να τον πείσει να αλλαξοπιστήσει. Ο Άγιος αντιστάθηκε σθεναρά σε όλες τις προσπάθειες του Τούρκου.

Ποιούς να εμπιστευτούμε στις εκλογές

Μητροπολίτου Μεσογαίας & Λαυρεωτικής κ.Νικολάου.

...Στὴν πραγματικότητα ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ἡ κρίση εἶναι πνευματική. Ἐδῶ εἶναι τὸ πρόβλημα. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ἐλπίδες μας εἶναι μόνο πνευματικές. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι καὶ τὰ κριτήριά μας καὶ οἱ πολιτικές μας ἐπιλογὲς καὶ ἡ ψῆφος μας πρέπει νὰ ἔχουν βασικὰ πνευματικὸ ὑπόβαθρο. Ἀλήθεια, πῶς νὰ ψηφίσουμε ἕναν ἄνθρωπο δίχως ἀρετὴ καὶ τόλμη; Πῶς νὰ ἐμπιστευθοῦμε ἡγέτες δίχως σοβαρότητα καὶ ἀρχές, δίχως φόβο Θεοῦ καὶ σεβασμὸ στὴν ἱστορία, δίχως εὐαισθησία πίστεως, δίχως σταθερὲς καὶ ἀξίες; Ἂν σὲ τέτοιους ἐμπιστευθοῦμε τὴν ψῆφο μας, ἁμαρτάνουμε.

Ἀλλὰ καὶ ἡ δική μας εὐθύνη, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δὲν εἶναι μικρή. Ἡ ποιότητα καὶ τὸ ἦθος ἑνὸς λαοῦ δὲν φαίνονται ἀπὸ τὸ πῶς ἐπιτίθεται, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ πῶς γνωρίζει νὰ ἀμύνεται. Ἀπὸ τὰ ἀντανακλαστικά του γιὰ ἀντίδραση. Ἡ πραγματικὴ κρίση φαίνεται ἀπὸ τὸ ὅτι ὡς λαὸς δὲν εἴχαμε σύνεση καὶ τόλμη νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴν πρωτοφανῆ πρόκληση στὸ οἰκονομικὸ καὶ κοινωνικὸ ἐπίπεδο. Καὶ τοῦτο διότι ἀποδειχθήκαμε πνευματικὰ γυμνοί. Συνέπεια καὶ αὐτὸ τῆς ἀποϊεροποίησης τῆς ζωῆς μας. Ἕνας στεγνὸς μηδενισμός, μία ἀνόητη ἀσέβεια, ἕνας παθολογικὸς καὶ μυωπικὸς ἐγωκεντρισμός, μιὰ ἄνευρη καὶ ἄκαρπη παιδεία, γκρέμισαν τὴν πίστη μας, ἀποδυνάμωσαν τὰ ἰδανικά, ὁδήγησαν σὲ ἀνόητες ἐπιλογὲς καὶ ἐξαφάνισαν κάθε ἰκμάδα καὶ ἴχνος τόλμης ἀπὸ τὸν λαό μας. 

Ο Ο Μ Ο Ρ Φ Ο Τ Ε Ρ Ο Σ Σ Τ Ι Β Ο Σ.(Αφιερωμένο στους μαθητές που συμμετέχουν στις Πανελλαδικές Εξετάσεις)

π. Δημήτριος Μπόκος

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ  ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

Τη νύχτα 7 προς 8 Δεκεμβρίου 2012 συνέβη ένα συγκλονιστικό γεγονός. Στο χωριό Μεσορόπη Παγγαίου Καβάλας ένα σπίτι άρπαξε φωτιά. Ήταν μια μικρή τριώροφη μονοκατοικία, όπου κατοικούσε η μεγάλη υπερπολύτεκνη οικογένεια του ζεύγους Αθανασίου και Ειρήνης Τσιμηρίκα με δέκα παιδιά. Η φωτιά εκδηλώθηκε στο δεύτερο όροφο, όπου κοιμόντουσαν ο παππούς και η γιαγιά της οικογένειας με τα δύο μικρότερα παιδιά, τον Γεράσιμο, 7 ετών, και τον Ανδρέα, 5 ετών. Όταν η φωτιά έγινε αντιληπτή, οι γονείς και τα μεγαλύτερα παιδιά άρχισαν αμέσως να βγάζουν έξω τα μικρότερα παιδιά. Όμως στο δεύτερο όροφο η φωτιά προκάλεσε βραχυκύκλωμα που βύθισε στο σκοτάδι ολόκληρο το σπίτι. Ο πυκνός καπνός συμπλήρωσε το κακό κατεβάζοντας την ορατότητα στο απόλυτο μηδέν.

          Στις κρίσιμες εκείνες στιγμές του πανικού και της σύγχυσης ο μεσαίος γιος, ο δεκαπεντάχρονος Τηλέμαχος, αντιλήφθηκε πρώτος τον κίνδυνο που διέτρεχαν τα μικρά του αδέλφια στο δεύτερο όροφο. Χωρίς δισταγμό όρμησε μέσα στη φωτιά για να τα σώσει. Παρά τις ηρωικές του προσπάθειες όμως ο καπνός και το σκοτάδι δεν του επέτρεψαν να πετύχει στο σκοπό του. Αποτέλεσμα; Ο νεαρός Τηλέμαχος έχασε τη μάχη με τη φωτιά. Απανθρακώθηκε και αυτός μαζί με τα δυο μικρά του αδέλφια.

          Η είδηση συγκλόνισε το πανελλήνιο. Τα ΜΜΕ εξύμνησαν τον ηρωισμό και την αυταπάρνηση του νεαρού Τηλέμαχου. Επί εβδομάδες έντυπα και διαδίκτυο συνέχιζαν να γράφουν και να δημοσιεύουν. Και τέλος η Ακαδημία Αθηνών, το ύψιστο πνευματικό ίδρυμα της χώρας, βράβευσε μετά θάνατον (για τρίτη φορά μετά το 1940), την υπέροχη αυτή πράξη αυτοθυσίας στις 20 Δεκεμβρίου 2013 (Περιοδ. Ελληνορθόδοξη Πολύτεκνη Οικογένεια, τ. 141, σ. 17-18).

Η καθαρή καρδιά είναι θρόνος Θεού

Αγίου Νεκταρίου Πενταπολεως

Τίποτε δέν εἶναι μεγαλύτερο ἀπό τήν καθαρή καρδιά, γιατί μιά τέτοια καρδιά γίνεται θρόνος τοῦ Θεοῦ. Καί τί εἶναι ἐνδοξότερο ἀπό τόν θρόνο τοῦ Θεοῦ; Ἀσφαλῶς τίποτα. Λέει ὁ Θεός γι’ αὐτούς πού ἔχουν καθαρή καρδιά: «θά κατοικήσω ἀνάμεσά τους καί θά πορεύομαι μαζί τους. Θά εἶμαι Θεός τους, κι αὐτοί θά εἶναι λαός μου» ( Β’ Κορ. 6, 16 )…

Ποιοί λοιπόν εἶναι εὐτυχέστεροι ἀπ’ αὐτούς τούς ἀνθρώπους;

Καί ἀπό ποιό ἀγαθό μπορεῖ νά μείνουν στερημένοι;

Δέν βρίσκονται ὅλα τ’ ἀγαθά καί τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στίς μακάριες ψυχές τους; Τί περισσότερο χρειάζονται; Τίποτα, στ’ ἀλήθεια, τίποτα! Γιατί ἔχουν στήν καρδιά τους τό μεγαλύτερο ἀγαθό: τόν ἴδιο τόν Θεό!

Ο καθένας μας κουβαλά στην καρδιά του το περιβάλλον στο οποίο ζει

Κάποτε κάποιος νεαρός μόλις έφτασε σε μια Όαση στη μέση της Ερήμου της Ιουδαίας , συνάντησε τον γέρο - Ελισαίο και τον ρώτησε:

-Τι είδους άνθρωποι ζουν σ’ αυτόν τον τόπο, γέροντα;

-Τι είδους άνθρωποι ζούσαν στον τόπο σου, παιδί μου; Ρώτησε με τη σειρά του ο γέροντας.

- Μια κοινωνία εγωιστών και κακών, απάντησε ο νεαρός, είμαι χαρούμενος που έφυγα από κοντά τους.

-Τους ίδιους θα βρεις κι εδώ, παιδί μου, απάντησε στοχαστικά ο γέρο - Ελισαίος.

Ιερόν Παρεκκλήσιον Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης

Στον Ι. Ναό μας λειτουργεί Παρεκκλήσιο προς τιμή των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης. Κάθε Παρασκευή τελείται Ι. Παράκλησις προς τους Αγίους (17:00 χειμερινή ώρα, 18:00 θερινή ώρα) και τίθεται προς προσκύνηση και ευλογία των πιστών τεμάχιο Ι. Λειψάνων των Αγίων το οποίο αποθησαυρίζεται στον Ι. Ναό μας. Πανηγυρίζει 1 - 2 Οκτωβρίου ε.ε.

ΒΙΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Οι άγιοι ένδοξοι μάρτυρες του Χριστού Κυπριανός και Ιουστίνη κατάγονταν από τη μεγαλόπολη Αντιόχεια της Συρίας και άκμασαν κατά τον 3ο αιώνα μ.Χ. και ο μεν Κυπριανός ήταν από πλούσια και αρχοντική οικογένεια και άκρως καταρτισμένος στη φιλοσοφία, βυθισμένος όμως στην πλάνη της ειδωλολατρίας και την τέχνη της μαγείας. Η Ιουστίνη, ονομαζομένη αρχικά Ιούστα, ήταν νεαρή παρθένος με εξαίσιο φυσικό κάλλος, κόρη ενός ιερέα των ειδώλων, ονομαζομένου Αιδεσίου.

Ακούγοντας κάποια μέρα η Ιούστα το ευαγγελικό κήρυγμα του διακόνου Πραϋλίου, φλογερού χριστιανού ιεραποστόλου, επειδή τύγχανε καλής προαίρεσης, άνοιξαν με τη χάρη του Θεού τα μάτια της ψυχής της και πίστευσε ολόψυχα στον Χριστό.Η πίστη και η αγάπη της προς τον Θεό τη μεταμόρφωσαν σε τέτοιο βαθμό, ώστε οδήγησε στον Χριστό τη μητέρα της, η οποία με τη σειρά της έπεισε τον σύζυγό της, και έτσι πήγαν και οι τρείς στον επίσκοπο Οπτάτιο και ζήτησαν να βαπτισθούν. Στη συνέχεια, η Ιούστα αποφάσισε να αφιερώσει πλήρως τον εαυτό της στον Κύριο και να περάσει τον υπόλοιπο της βίο με παρθενία,  νηστεία και προσευχή.

Ο περίφημος μάγος και ειδωλολάτρης Κυπριανός οδηγήθηκε κατόπιν στην πίστη του Χριστού και αυτός, με τον ακόλουθο τρόπο. Ένας νεαρός ειδωλολάτρης, ονόματι Αγλαΐδας, ερωτεύθηκε σφοδρά την Ιούστα. Επειδή όμως όλες του οι απόπειρες να ελκύσει στην αγάπη του τη νέα αποκρούονταν, απελπισμένος, στράφηκε στον Κυπριανό, ζητώντας του να ανάψει στην καρδιά της Ιούστας με τα τεχνάσματα της μαγικής τέχνης τον έρωτα προς αυτόν. Αφού μελέτησε τα βιβλία του, ο Κυπριανός επικαλέσθηκε τα δαιμόνια, τις υπηρεσίες των οποίων είχε εξασφαλίσει. Τίποτα όμως δεν στάθηκε δυνατό να προκαλέσει αμαρτωλό πόθο στην κόρη. Τόσο ένθερμος ήταν ο έρωτας της για τον ουράνιο Νυμφίο! Τρείς φορές έστειλε τα δαιμόνια στην Ιούστα, και τις τρείς φορές ηττήθηκαν από την χάρη του Χριστού και το σημείο του Σταυρού. Αναγνώρισε τότε ο Κυπριανός, ότι η πίστη των χριστιανών ήταν πιο δυνατή απ’ όλα τα τεχνάσματα της δαιμονικής του τέχνης. Πίστεψε κι εκείνος στον Θεό, πήγε στον επίσκοπο Άνθιμο και βαπτίσθηκε, εγκατέλειψε τη σκοτεινή τέχνη του κι έκαψε δημοσίως τα βιβλία της μαγείας. Στη συνέχεια, χειροτονήθηκε βαθμηδόν και επίσκοπος και χειροτόνησε την Ιούστα διακόνισσα, δίδοντας της το όνομα Ιουστίνα. Όταν ο αυτοκράτορας Δέκιος άρχισε διωγμό των χριστιανών, τους συνέλαβαν και τους δύο και τους πήγαν στη Δαμασκό για να τους υποβάλουν σε βασανιστήρια. Τους μετέφεραν κατόπιν στη Νικομήδεια, όπου με διαταγή του αυτοκράτορος αποκεφαλίσθηκαν.

Η μνήμη τους τελείται στις 2 Οκτωβρίου και πανηγυρίζεται στον Ι. Ναό μας. 

«Το Πολιτικό Μανιφέστο του Αγίου Κωνσταντίνου».

Σεβασμιώτατε, σεβαστοί πατέρες, λαέ και άρχοντες του τόπου αυτού· λαέ που υπάρχεις για να κυριαρχείς και να άρχεις των παθών σου· άρχοντες που υπάρχετε για να άρχετε και του λαού και των παθών σας. Πριν από τέσσερις-πέντε αιώνες πριν το Χριστό, ο δικός μας μεγάλος φιλόσοφος Πλάτωνας είχε πει μια ιδέα, γράφοντας τα δικά του πλατωνικά ιδεολογήματα στην ιδεατή πολιτεία του. Σκέφθηκε πως θα ήταν πολύ καλό - θα ήθελε πάρα πολύ - οι άνθρωποι ενός τόπου να είναι φιλόσοφοι. Θα ήταν καλύτερη, σίγουρα, η διοίκηση. Τέσσερις αιώνες μετά το Χριστό, ο Πλάτωνας διαψεύστηκε και ξεπεράστηκε. Ένας αυτοκράτορας δεν έγινε φιλόσοφος, έγινε άγιος.

19η ΜΑΪΟΥ, ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ

Ξηρανθήτω ημίν ο λάρυγξ εάν επιλαθώμεθά σου ω Πάτριος Ποντία γη. (Λεωνίδας Ιασονίδης)

Να ξεραίνεται η γούλα μ’ αν ανασπάλλω την πατρίδα μ’, τον Πόντον (Κώστας Π. Μαυρόπουλος)

Γενοκτονία των Ποντίων

Η γενοκτονία ως όρος καθιερώθηκε στη δίκη της Νυρεμβέργης, όταν καταδικάστηκε η ναζιστική ηγεσία για τα εγκλήματα πολέμου κατά των Εβραίων.Ως νομική έννοια διατυπώθηκε στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών και καθιερώθηκε στις 9/12/1948, με τη σύμβαση της Ρώμης για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Τρεις γενοκτονίες συντελέστηκαν τον 20ο αιώνα, των Αρμενίων, των Ελλήνων του Πόντου και των Εβραίων. Εξ’ αυτών οι δύο αναγνωρίστηκαν παγκοσμίως, άμεσα των Εβραίων και έμμεσα των Αρμενίων.

Με το τρίπτυχο «ένα κράτος, μια θρησκεία, ένας λαός», και έχοντας ως συμβουλάτορες Γερμανούς αξιωματικούς, οι Νεότουρκοι αρχικά και στη συνέχεια ο Μουσταφά Κεμάλ, σχεδίασαν και εκτέλεσαν τις δύο πρώτες γενοκτονίες. Το 1915 την γενοκτονία των Αρμενίων και από το 1916 έως το 1923 τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Με το πρόσχημα να μην ενωθούν οι Έλληνες του Πόντου με τις Ρωσικές δυνάμεις, που πολιορκούσαν τον Πόντο, εκτόπισαν τον πληθυσμό από τις παραλιακές περιοχές, στα μεσόγεια της χώρας. Μέσα στο καταχείμωνο, σε εξοντωτικές και χωρίς στοιχειώδη σίτιση και ανάπαυση πορείες, έχασαν τη ζωή τους πολλοί Έλληνες. Εκτός από τους θανάτους που προέκυψαν από τις ταλαιπωρίες υπήρξαν και πολλές περιπτώσεις φρικιαστικών θανάτων από άτακτους τσέτες υπό τα αδιάφορα βλέμματα των συνοδών χωροφυλάκων. Σε πολλές δε περιπτώσεις και με την βοήθεια τους. Και βέβαια δεν εξέλειπαν οι βιασμοί γυναικών, ακόμη και εγκύων, ανήλικων κοριτσιών αλλά ακόμη και ανήλικων αγοριών. Επίσης πολλοί Έλληνες πέθαναν στα τάγματα εργασίας καταπονημένοι από τις εξαντλητικές εργασίες. Έτσι με την εξόντωση του μισού πληθυσμού (353.000) και τον εκτοπισμό-ξεριζωμό του άλλου μισού, τον Αύγουστο του 1923 ο Μουσταφά Κεμάλ αναφώνησε θριαμβευτικά: «Επί τέλους τους ξεριζώσαμε».

H ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ

Κυριακή της Σαμαρείτιδος ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΧΩΡΙΣ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ!

«Λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Ὕπαγε φώνησον τὸν ἄνδρα σου»

Ὁ Κύριος ἀπευθύνεται προσωπικὰ στὴ Σαμαρείτιδα γιὰ νὰ ξυπνήσει μιὰ συνείδηση ποὺ μένει ναρκωμένη. Ἐκείνη, ταραγμένη, καταφεύγει στὴν ἀσάφεια: «Ἄνδρα οὐκ ἔχω», ἀπαντᾶ. Κι Αὐτὸς ἐπιμένει. Μὲ λεπτότητα, ἀλλὰ καὶ σταθερότητα ἀγγίζει τὸ τραῦμα τῆς ψυχῆς ποὺ παρὰ τὰ σφάλματά της διψᾶ τὴν ἀλήθεια, γιὰ νὰ τὸ θεραπεύσει. «Καλὰ εἶπες ὅτι δὲν ἔχεις ἄνδρα, διότι πέντε ἄνδρες πῆρες καὶ τώρα ἐκεῖνον ποὺ ἔχεις δὲν εἶναι ὁ ἄνδρας σου. Σ’ αὐτὸ εἶπες ἀλήθεια».

Α) Ὁ Ἰησοῦς δὲν ἀργεῖ νὰ φτάσει στὴν ἰδιαίτερη πτυχὴ τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, μὲ τὸν ὁποῖο ἐπικοινωνεῖ. Δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ συνομιλήσουμε μὲ τὸ Χριστό, χωρὶς ἡ συζήτηση νὰ πάρει χαρακτήρα καθαρὰ προσωπικό. Δὲν μᾶς ἀφήνει νὰ μένουμε σὲ γενικότητες. Ξεσκεπάζει διακριτικὰ καὶ ἀποκαλύπτει τὴν κρυφὴ πληγὴ ποὺ παραθεωροῦμε. Θέλει νὰ ρίξει πλῆρες φῶς στὴ συνήθεια ποὺ δηλητηριάζει τὴν πνευματική μας ζωή. Ζητεῖ νὰ φέρει στὴν ἐπιφάνεια τὴν ἁμαρτία ποὺ ἐμεῖς καλύπτουμε, γιατὶ μόνο ὅταν τὴν δοῦμε κατάματα καὶ τὴ συνειδητοποιήσουμε, θὰ σωθοῦμε ἀπὸ αὐτή.

«Πῶς δικαιολογοῦνται οἱ πέντε ἄνδρες τῆς Σαμαρείτιδας καί ὁ ἕκτος πού δέν ἦταν ἄνδρας της;»

Ἁγίου Μαξίμου Ὁμολογητοῦ  

Ἐρώτηση:

«Πῶς δικαιολογοῦνται οἱ πέντε ἄνδρες τῆς Σαμαρείτιδας καί ὁ ἕκτος πού δέν ἦταν ἄνδρας της;» (Ἰω. δ’, 16-18)

Ἀπάντηση:

«Καί ἡ γυναίκα ἡ Σαμαρείτιδα καί ἐκείνη πού πῆρε τούς ἑφτά ἀδελφούς ὡς ἄνδρες της, σύμφωνα μέ τούς Σαδδουκαίους (Ματθ. κβ’, 25-28), καί ἡ αἱμορροούσα (Ματθ. θ’, 20), καί ἐκείνη πού ἔσκυβε στή γῆ, καί ἡ κόρη τοῦ Ἰαείρου (Μάρκ. ε’, 22), καί ἡ Συροφοινίκισσα (Μάρκ. ζ’, 25) δηλώνουν καί τήν ἀνθρώπινη φύση στό σύνολό της καί τήν ψυχή τοῦ κάθε ἐπί μέρους ἀνθρώπου καί κάθε μιά σημαίνει, σύμφωνα μέ τή διάθεση πού ὑπόκειται στό πάθος, τόσο τή φύση ὅσο καί τήν ψυχή.

Γιά παράδειγμα· ἡ γυναίκα τῶν Σαδδουκαίων εἶναι ἡ φύση ἤ ἡ ψυχή, πού συνοίκησε βέβαια ἄγονα μέ ὅλους τούς θείους νόμους πού δόθηκαν ἀπό τούς αἰῶνες, δέν ἀποδέχεται ὅμως τήν προσδοκία τῶν μελλοντικῶν.

Περὶ σιωπῆς

Γέρων Γερμανὸς Σταυροβουνιώτης

Σιώπα καί εἰρήνευε 

Ὁ πολύλογος, ἔστω κι ἄν εἶναι ρήτορας, πνευματικά δέν εὐδοκιμεῖ. 

Ἡ ἀργολογία ἐκδιώκει ἀπό τήν καρδιὰ τό χαροποιόν πένθος. 

Νά ὁμιλεῖς μόνο ὅταν πρόκειται νά πεῖς κάτι ἀνώτερο τῆς σιωπῆς. 

Αὐτός, πού θέλει νά μιμηθῆ τόν πράο καί ἡσύχιο Κύριο, πρέπει νά ἀγαπήση τήν εὐλογημένη σιωπή. Τότε μόνο θά μπορεῖ νά προφέρη ἀδιαλείπτως τό πανάγιό Του ὄνομα καί νά ἐργάζεται διαρκῶς τό θέλημά Του "ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς" του καί μέ πόθο ἅγιο. 

Γιά νά ἀποκτήσης τή σιωπή καί τήν ἡσυχία στήν καρδιά σου, ἀπόφευγε τίς περιττές βιοτικές σκέψεις. Ἔτσι θά σωθεῖς καί θά συγχορεύης μέ Ἀγγέλους. 

ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ

Μια φορά στην Ν. Σκήτη επρόσεξα, ότι τα πόδια μου ήταν λίγο πρησμένα. Τρομαγμένος λοιπόν τρέχω στον Γέροντα να τον πληροφορήσω , ότι κάτι σοβαρό μου συμβαίνει. Ο Γέροντας μόλις το άκουσε, μειδίασε λίγο και μου απάντησε:

- Τόσο μεγάλος αγωνιστής είσαι! Αμέσως τρομοκρατήθηκες; Δεν είναι τίποτε παιδί μου. Από την ορθοστασία είναι. Θέλεις να ιδής και τα δικά μου πόδια; 

Σηκώνει λίγο το ρούχο και μου ‘δειξε μέχρι το γόνατο. Πραγματικά τρόμαξα˙ ήταν φοβερό. Πρησμένα και τα δυό πόδια τόσο πολύ, ώστε να νομίζης πως είναι ασκιά. Δεν έφθανε όμως αυτό. Πατάει με τα δάκτυλά του γερά στα πρησμένα πόδια. Αμέσως βούλωσαν και τα δύο και έμειναν οι δαχτυλιές βουλωμένες. Τρομαγμένος, αυθόρμητα φώναξα:

- Γέροντα, κάτι σοβαρό σας συμβαίνει˙ προσέξετε τα πόδια σας.

Η εορτή της Μεσοπεντηκοστής

Την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου, η Ορθόδοξη Εκκλησία καθόρισε την εορτή της Μεσοπεντηκοστής, η οποία και θεωρείται ως Δεσποτική εορτή. Κατά την Μεσοπεντηκοστή σημειώνεται η 25η μέρα από την Ανάσταση και η 25η πριν την Πεντηκοστή. Η εορτή αυτή, δηλαδή, αποτελεί ένα ενδιάμεσο σταθμό. Γι’ αυτό και συνδυάζει πασχάλια θέματα με τα γεγονότα της Πεντηκοστής, αλλά και μας προϊδεάζει για την εορτή της Ανάληψης του Κυρίου, με σημείο αναφοράς την Σοφία του Θεού που είναι ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος είναι η Σοφία και η ζώσα Βουλή του Θεού Πατέρα. Η εορτή αυτή, λοιπόν, αποτελούσε μεγάλο γεγονός για την Κωνσταντινούπολη, γιατί κατά την ημέρα αυτή πανηγύριζε ο Ναός της του Θεού Σοφίας. Τον λαμπρό χαρακτήρα της παλαιάς αυτής εορτής διασώζουν τα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας, τα οποία είναι εμπλουτισμένα με αναγνώσματα, σπουδαία τροπάρια, κανόνες και έργα μεγάλων υμνογράφων όπως του Αγίου Ανδρέου Κρήτης.

Σε λίγους πιστούς είναι γνωστή η εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Εκτός από τους ιερείς και μερικούς άλλους χριστιανούς, που έχουν ένα στενότερο σύνδεσμο με την Εκκλησία μας, οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξή της.

Ο σκοπός της Αγίας Γραφής

τού π. Ι. Ρωμανίδη

Εφ’ όσον η Αγία Γραφή δεν αποβλέπει στο να κάνη επιστήμη και να διδάξη επιστημονικές γνώσεις, τότε ποιος είναι ο σκοπός της; 

Βεβαίως, οι θεόπνευστοι συγγραφείς τόσο της Αγίας Γραφής όσο και των πατερικών κειμένων, χρησιμοποιούν τον περιβάλλοντα κόσμο, αποδέχονται τις επιστημονικές και ιστορικές γνώσεις της εποχής τους, αλλά αποβλέπουν στην καθοδήγηση των ανθρώπων, για να φθάσουν στο ύψος της Πεντηκοστής και να αποκτήσουν γνώση και εμπειρία του Θεού. 

Η Αγία Γραφή δεν διαβάζεται για να ερευνούμε τις λέξεις για να κατανοηθή ο Θεός. Η Αγία Γραφή είναι ένα βοήθημα για να οδηγήση τον άνθρωπο στην θέωση, οπότε εκεί θα απόκτηση την γνώση του Θεού. Πρέπει να διακρίνουμε το νόημα της Αγίας Γραφής από τις λέξεις. Το νόημα έχει μεγάλη σημασία για την σωτηρία. 

Ποτέ δεν πρέπει να κρίνουμε ένα πράγμα ή άνθρωπο από αυτό που εκ πρώτης όψεως βλέπουμε

Την ημέρα της Κρίσεως, όταν ο Θεός θα κρίνει τους ανθρώπους, δε θα κοιτάξει ούτε τα βασιλικά στέμματα, ούτε τα υψηλά αξιώματα.

Θα ζητήσει να εξετάσει τις καρδιές μας. Και τότε, οι πιο ταπεινοί άνθρωποι, ο φτωχός χωριάτης, ο «καραβοτσακισμένος» από τα βάσανα της ζωής άνθρωπος, ο αγράμματος τσοπάνης, ο φυλακισμένος, ο ξενιτεμένος, ο ασθενής, η δυστυχισμένη χήρα, που κάθεται μαζί με τα παιδιά της μέσα στη φτώχεια και τη δυστυχία, γιατί κανείς δεν τους ανοίγει την πόρτα, όλοι αυτοί, αν σήμερα προσεύχονται με δάκρυα στο Θεό, κατά την ημέρα της Κρίσεως θα είναι ανώτεροι από όλους τους ηγεμόνες του κόσμου, τους σημερινούς και τους αυριανούς.

Κάποια μέρα λοιπόν ένας μεγάλος και ένδοξος βασιλιάς έτρεχε στο δρόμο μέσα στη χρυσή του άμαξα, περιστοιχισμένος από τους αυλικούς του. Κι εκεί που πήγαιναν όλοι μαζί, συνάντησαν σε μια γωνιά του δρόμου δύο άνδρες με σκισμένα, βρόμικα ρούχα και πρόσωπα μαραμένα από την άσκηση.

Ο βασιλιάς κατάλαβε αμέσως πως επρόκειτο για αγίους ανθρώπους του Θεού, που το σώμα τους είχε λιώσει από τη νηστεία, τους ασκητικούς αγώνες και την αϋπνία, ενώ η ψυχή τους έλαμπε από το φως του Θεού.

Σταμάτησε λοιπόν αμέσως, κατέβηκε από την άμαξα και έπεσε γονατιστός στα πόδια τους, κάνοντας μετάνοιες. Στη συνέχεια σηκώθηκε και ασπάστηκε το χέρι τους με σεβασμό.