Φωτοστιγμιότυπα από την Ι. Πανήγυρι του Ναού μας

O κόσμος στον δρόμο του. Δεν γίνεται πια μεταστροφή

Φώτης Κόντογλου

Πολλοί αναγνώστες μου γράφουνε, παρακαλώντας με, και μά­λιστα ξορκίζοντάς με, να γράψω για να χτυπήσω την ανηθικότητα, που δέρνει την κοινωνία, προ πάντων τη νεολαία, και που «τη σερ­βίρουν τα σινεμά», όπως μου γράφουνε. Φωνάζουνε: «Υψώσετε τη φωνή σας!». Ένας σπουδαστής μου γράφει από την Αγγλία: «Μη σταματήσετε αυτόν τον ωραίον αγώνα, μην πτοηθήτε από τις επιθέ­σεις. Υπάρχουν βέβαια πολλοί αντίπαλοι, αλλά και πολλοί θαυμα­στές του ωραίου σας έργου. Σας χρειαζόμαστε για να δώσετε φτε­ρά στις καρδιές μας, που είναι γεμάτες κενό και απαισιοδοξία».

Το θαύμα του Αγ.Παντελεήμονα και ο ασεβής γιατρός!

Ή πρεσβυτέρα είχε όγκο στο στήθος καί εγχειρί­στηκε. Μόλις έβγαλαν τον όγκο, δίνουν ένα κομμάτι στον πατέρα Ευάγγελο να το πάει για βιοψία καί να φέρει αμέσως τ' αποτελέσματα. Μετά την απάντηση της εξετάσεως, οι γιατροί δεν δίνουν ούτε έξι μήνεςζωής στην άρρωστη.

Ή κόρη του παπα-Βαγγέλη λι­ποθυμά μόλις το ακούει, ό ίδιος τα χάνει. "Ακου, λέει, γιατροί να το πουν έτσι ξαφνικά στο παιδί! 

Στά χέρια του όμως σφίγγει το χέρι του Αγίου Παντελεήμονα, πού έχει φέρει μαζί του, καί προσεύχεται.

Ο ΓΑΜΟΣ, ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

+ π. Μιχαήλ Καρδαμάκης

Αν ο γάμος είναι το μυστήριο της αγάπης, τότε δεν μπορεί παρά να έχει μαρτυρικό και σταυρώσιμο χαρακτήρα. Η αυθεντική αγάπη είναι σταυρός, γι’ αυτό και στο γάμο «εκφράζεται με τη μορφή του τέλειου δώρου, σύμφωνα με το πρότυπο της θυσίας του Χριστού»(Εφ. ε' 25-32). Ο Θεός, η αληθινή αγάπη και συνεπώς ο μόνος διδάσκαλος και μάρτυρας της αγάπης, μόνο μια τέτοια αγάπη χαρίζει και ευλογεί, αυξάνει και τελειώνει και φανερώνει σαν το μυστήριο της ζωής και της κοινωνίας. Σ’ αυτήν και μ’ αυτήν ο γάμος γνωρίζεται σαν αληθινό μυστήριο. Το μυστήριο δεν αρνείται την ανθρώπινη πραγματικότητα του γάμου αλλά την ολοκληρώνει. Ο χριστιανικός γάμος είναι ουσιαστικά μια συνάντηση δύο ερωτευμένων ανθρώπων, μια ανθρώπινη αγάπη που μπορεί να μεταμορφωθεί από τη μυστηριακή χάρη του Αγίου Πνεύματος σ’ ένα αιώνιο δεσμό, αδιάλυτο ακόμη κι από το θάνατο. Η μυστηριακή χάρη έρχεται να αυξήσει και να τελειώσει, να δυναμώσει και να αγιάζει την αγάπη των συζύγων και συμβίων, εκείνων που αμοιβαία αλληλοανακαλύπτονται και αλληλοσυμπληρώνονται. Το βασικό αίτημα της ιερής Ακολουθίας του εκκλησιαστικού μυστηρίου του γάμου είναι η πραγματοποίηση της ενότητας και της κοινωνίας των νυμφευομένων στο πλήρωμα της τέλειας και χαριτωμένης αγάπης. Ο Θεός ευλογεί και τελειώνει την αγαθή διάθεση και την ελεύθερη απόφαση του ανθρώπου να επιχειρήσει τα αδύνατα για τις δυνάμεις του και τα υπέρλογα για τη λογική του. Αυτή είναι η άμετρη δυνατότητα της αγάπης που είναιθεία δωρεά και όχι ανθρώπινο εφεύρημα, για να μπορεί τότε να αμφιταλαντεύεται στην αστάθεια και την ασυνέπεια των ανθρώπινων γνωμών, να διαστρέφεται στην υποκατάσταση ή αντικατάστασή της από το σεξ και τον έρωτα, να καταπνίγεται στους σαρκικούς, λογικούς, ηθικούς και κοσμικούς περιορισμούς. Μόνο η αγάπη «η τον Θεόν αίτιον έχουσα, ως πηγή εστί βρύουσα και ουδέποτε τα ρεύματα αυτής ανακόπτεται και ανελλιπής η ύλη αυτής» (Ισάακ ο Σύρος).

Η Αγία Μυροφόρος Μαρία η Μαγδαλινή και Ισαπόστολος - 22 Ιουλίου

Η αγία καταγόταν από τα Μάγδαλα στα όρια της Συρίας. Προσήλθε στον Χριστό και θεραπεύτηκε με τη χάρη Του από επτά δαιμόνια που την ενοχλούσαν. Τον ακολούθησε έκτοτε μέχρι το Πάθος Του κι έγινε Μυροφόρος, ενώ αξιώθηκε να δει πρώτη την Ανάσταση του Κυρίου, μαζί με την Παναγία Μητέρα Του, καθώς άκουσε γι’ αυτήν από άγγελο Κυρίου, και πάλι το πρωί από δύο αγγέλους «εν λευκοίς καθεζομένους». Και πάλι είδε τον Κύριο, νομίζοντάς Τον για κηπουρό, και άκουσε από Αυτόν «μη μου άπτου», μη μ’ αγγίζεις. Μετά λοιπόν τη θεία και αγία Ανάληψη, πήγε στην Έφεσο προς τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο και απόστολο, όπου εκεί οσίως κοιμήθηκε και ετάφη δίπλα στην είσοδο του σπηλαίου, στο οποίο οι άγιοι μακάριοι επτά παίδες είχαν κοιμηθεί. Ύστερα, επί Λέοντος του μακαριστού Βασιλιά, το λείψανό της ανακομίστηκε στη μονή του Αγίου Λαζάρου που ιδρύθηκε από τον Λέοντα, στην οποία ετησίως τελείται και η σύναξή της.

Καλόν Παράδεισο! Καλή αντάμωση!

+ π. Γεώργιος Κρητικός (1922 - 2015)

Η εις ουρανούς άνοδος...

Για να ανέβουμε χρειάζεται πρώτα να κατέλθουμε...

Βρισκόμαστε στα ύψη στην ταπείνωσή μας... πληρούμενοι στο άδειασμά μας... δυνατοί στην αδυναμία μας... πλούσιοι στην πτωχία μας...

Αρχίζουμε να βρίσκουμε την όντως ζωή, όταν απεκδυόμαστε την ψεύτικη... την κίβδηλη... την πλαστή... 

Όταν "χάνουμε" τον εαυτό μας, όχι για να κερδίσουμε τον κόσμο τούτο, αλλά για χάριν του Θεού και της Αγάπης Του, συντρίβοντας τα είδωλα που έχουν στήσει τους βωμούς τους στις καρδιές και τις υπάρξεις μας, ζητώντας ως θυσία την ίδια μας την ψυχή... σκοτώνοντας μέσα μας την αγάπη...

Όταν κατακαίουμε μέσα μας, ως άλλος Ηλίας, τους ψευδοθεούς της φιληδονίας, της φιλαργυρίας, της κενοδοξίας, για να συναντήσουμε τον άλλον... να συναντηθούμε μεταξύ μας...

Μέσα σ' αυτά τα αποκαϊδια γεννιέται η σχέση... η ζωή... η αγάπη... Αυτός ο σύνδεσμος της αγάπης γίνεται το πυρφόρο όχημα της αληθινής αναβάσεως του άνθρώπου στα ουράνια σκηνώματα, γιατί όσο ενωνόμαστε ο ένας με τον άλλο, τόσο ακουμπάμε το Θεό στο θρόνο της μεγαλοσύνης Του...

Πως πρέπει να παίρνουμε το Αντίδωρο και τι πρέπει να ξέρουμε για αυτό...

Ο Ιερός Καβάσιλας μας λέει: «Ο άρτος που διανέμεται ως αντίδωρο, έχει από πριν αγιασθεί, επειδή προσφέρθηκε στον Θεό...Όλοι οι εκκλησιαζόμενοι χριστιανοί τον δέχονται με ευλάβεια μέσα στην δεξιά κυρτή τους παλάμη και ασπάζονται το δεξί χέρι του Ιερέως… που πριν από λίγο ακούμπησε και κομμάτιασε το πανάγιο Σώμα του Σωτήρος Χριστού. Επειδή αγιάσθηκε ολόκληρο, γιαυτό πιστεύεται από την Εκκλησία μας ότι το χέρι του λειτουργού μεταδίδει αυτόν τον αγιασμό σε όσους το αγγίζουν και το ασπάζονται» Βασικά πράγματα που πρέπει να γνωρίζουμε για το αντίδωρο: 

Αγία Μαρίνα η μεγαλομάρτυς: Η πανέφημη νύμφη του Χριστού

   

 ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ, Θεολόγου - Καθηγητού

       Οι γυναίκες Μάρτυρες της Εκκλησίας μας δεν υστέρησαν σε ηρωικό φρόνιμα από τους άνδρες. Υπέδειξαν το ίδιο με εκείνους ηρωισμό ή και τους ξεπέρασαν πολλές φορές. Γι’ αυτό και τιμώνται το ίδιο λαμπρά με εκείνους.

     Μια από τις μεγαλομάρτυρες γυναίκες είναι και η αγία Μαρίνα. Γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Πισιδίας της Μ. Ασίας περί το 255 μ. Χ. από επιφανείς γονείς. Ο πατέρας της ονομαζόταν Αιδέσιος ήταν ο επίσημος ιερέας των ειδώλων της περιοχής. Η μητέρα της πέθανε λίγες μέρες μετά τη γέννα της μονάκριβης κόρης της, την οποία ονόμασαν Μαρίνα. Ο πατέρας της, μη μπορώντας να φροντίσει το βρέφος το παρέδωσε σε μια γυναίκα έξω από την πόλη για να το φροντίζει μέχρι να μεγαλώσει. Η γυναίκα αυτή ήταν κρυφή και ένθερμη Χριστιανή. Η μικρή Μαρίνα άκουγε στο χριστιανικό εκείνο σπίτι να μιλούν για το Χριστό και να τον λατρεύουν με ευλάβεια και σεμνότητα. Άκουγε ιστορίες για τη θαυμαστή ζωή του, για τα θαύματά του, για τη διδασκαλία του, για τη σταύρωσή του, για την ανάστασή του και τη θεία ανάληψή τους στους ουρανούς. Η παιδική και αθώα ψυχή της απομνημόνευε με θαυμαστό τρόπο ό, τι έβλεπε και άκουγε στο ευλογημένο εκείνο σπιτικό. Συγκινούνταν αφάνταστα με το πάθος του Χριστού. Όταν κατάλαβε, ρωτούσε λεπτομέρειες για τη νέα πίστη, η οποία έγινε σύντομα και δική της πίστη.

Ι. ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ 2015

Εορτασμός του θαύματος του Αγίου Σπυρίδωνος στο Ι. Ησυχαστήριο Αναστάντος Χριστού

Βρεθήκαμε την Κυριακή 13 Ιουνίου στο Ι. Ησυχαστήριο Αναστάντος Χριστού στην περιοχή του Βαρνάβα, μαζί με τον Καθηγούμενο π. Μεθόδιο και την εκεί αδελφότητα, για τον εορτασμό του θαύματος της θεραπείας του εξ Εώας τυφλού Θεοδώρου από τον Άγιο Σπυρίδωνα. 

Της Ι. Πανηγύρεως χοροστάτησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ ο οποίος κήρυξε και τον θείο λόγο.

Καὶ ἰδοὺ προσέφερον αὐτῷ παραλυτικὸν...

Η θεραπεία ως προϋπόθεση πίστεως... η πίστη ως  προϋπόθεση αγάπης... 

Ένας παράλυτος άνθρωπος προσφέρεται στο Χριστό και λαμβάνει την ίαση της ψυχής και του σώματος...

Το ξεβόλεμα του ανθρώπου, όχι για να κερδίσει... να απολαύσει...  να κατακτήσει... αλλά για να επιβεβαιώσει την έννοια "άνθρωπος"... πάντοτε ενωμένη με το Θεό και το συνάνθρωπο...  

Η προσφορά γίνεται η λειτουργία πίστεως προς το Θεό και έκφραση αγάπης προς τον πλησίον... 

Προσφέρουμε στο Θεό το χοϊκό και ασθενές μας, και μας αντιπροσφέρει  την αγάπη και τη χάρη Του... 

Γέροντας Παΐσιος: ο άγιος της εποχής μας

Ο γέροντας Παΐσιος υπήρξε μια από τις φωτεινότερες μορφές, των τελευταίων δεκαετιών. Αισθάνομαι τόσο μικρή για να μιλήσω για ένα τόσο σπουδαίο άνθρωπο. Για έναν άγιο των ημερών μας.

Γεννημένος στα Φάρασα της Καππαδοκίας, στη Μικρά Ασία, στις 25 Ιουλίου του 1924, o γέροντας Παΐσιος προτού γίνει μοναχός ονομαζόταν Αρσένιος. Ο πατέρας του ονομαζόταν Πρόδρομος και ήταν πρόεδρος των Φαράσων, ενώ η μητέρα του λεγόταν Ευλαμπία. Ο Γέροντας είχε ακόμα 8 αδέλφια. Στις 7 Αυγούστου του1924, μια εβδομάδα πριν οι Φαρασιώτες φύγουν για την Ελλάδα, o Αρσένιος, δέχτηκε την ευλογία από το Θεό να βαπτισθεί από έναν Άγιο που ζούσε στην περιοχή του, τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη. Ο Άγιος Αρσένιος προβλέποντας τον μελλοντικό αγιασμένο βίο του παιδιού, επέμεινε και του έδωσε το δικό του όνομα «για να αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως χαρακτηριστικά είχε πει. Η μετέπειτα ζωή του και μετάβαση του στο Άγιο Όρος είναι γνωστή σε  όλους μας.

Άνθρωπος του Θεού καθώς ήταν, μιλούσε με αγάπη και ειλικρίνεια, ζύγιζε τον πόνο και την αγωνία του καθενός και ενεργούσε ανάλογα. Δεν υπήρξε λόγιος ούτε πτυχιούχος θεολόγος για να κάνει κηρύγματα και ομιλίες. Οι εγκύκλιες γνώσεις του περιορίζονταν στο επίπεδο του δημοτικού κι οι σπουδές του, στο ασκητικό κελί του, με δάσκαλό του το Άγιο Πνεύμα. Ήταν άνθρωπος της πρακτικής ζωής και της άσκησης. Παρ’ όλα αυτά ξεχώριζε για την «χαριτωμένη» απλότητά του και την έντονη αγωνία που τον διακατείχε για τη βοήθεια των συνανθρώπων του, που αναζητούσαν ένα πνευματικό καθοδηγητή. Ο ίδιος αποτελούσε παράδειγμα ανθρώπου αφιερωμένου στον Θεό, αφαιρώντας τις προσωπικές επιδιώξεις και τα προσωπικά θελήματα. Η υπακοή, η άσκηση, η ταπείνωση, η ευσέβεια, το φιλότιμο και πάνω από όλα η αγάπη και η μακροθυμία, αποτελούσαν τρόπο ζωής για τον ίδιο, αλλά και διδαχές για όσους αποζητούσαν ένα λόγο παρηγοριάς ή κάποια επίλυση προσωπικού προβλήματος.

Όσο ξεχνάμε τον εαυτό μας, τόσο μας θυμάται ο Θεός

Αγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Όποιος έχει θυσία και πίστη στον Θεό, δεν υπολογίζει τον εαυτό του. Ο άνθρωπος, όταν δεν καλλιεργήση το πνεύμα της θυσίας, σκέφτεται μόνον τον εαυτό του και θέλει όλοι να θυσιάζωνται γι' αυτόν. Αλλά όποιος σκέφτεται μόνο τον εαυτό του, αυτός απομονώνεται και από τους ανθρώπους, απομονώνεται και από τον Θεό - διπλή απομόνωση-, οπότε δεν δέχεται την Θεία Χάρη. Αυτός είναι άχρηστος άνθρωπος. Και να δήτε, αυτόν που σκέφτεται συνέχεια τον εαυτό του, τις δυσκολίες του κ.λπ., και ανθρωπίνως κανείς δεν θα του συμπαρασταθή σε μια ανάγκη. Καλά, θεϊκή συμπαράσταση δεν θα έχη, αλλά δε θα έχη και ανθρώπινη. Μετά θα προσπαθή από εδώ-από εκεί να βοηθηθή. Θα βασανίζεται δηλαδή, για να βοηθηθή από ανθρώπους, αλλά βοήθεια δεν θα βρίσκη. Αντίθετα, όποιος δεν σκέφτεται τον εαυτό του, αλλά σκέφτεται συνέχεια τους άλλους, με την καλή έννοια, αυτόν τον σκέφτεται συνέχεια ο Θεός, και μετά τον σκέφτονται και οι άλλοι. Όσο ξεχνάει τον εαυτό του, τόσο τον θυμάται ο Θεός. Να, μια ψυχή φιλότιμη μέσα σε ένα Κοινόβιο θυσιάζεται, δίνεται κ.λπ. Αυτό, νομίζετε, δεν έχει πέσει στην αντίληψη των άλλων; Μπορεί να μην την σκεφθούν οι άλλοι αυτήν την ψυχή που δίνεται ολόκληρη και δεν σκέφτεται τον εαυτό της; Μπορεί να μην την σκεφθή ο Θεός; Μεγάλη υπόθεση! Εδώ βλέπει κανείς την ευλογία του Θεού, πώς εργάζεται ο Θεός.

Το βάλσαμο της αγάπης

«Μηδείς το εαυτού ζητείτω αλλά το του ετέρου έκαστος», λέει ο Απόστολος Παύλος. Όλη η βάση στην πνευματική ζωή εδώ είναι: να ξεχνάω τον εαυτό μου με την καλή έννοια και να σκέφτομαι τον άλλο, να συμμετέχω στον πόνο, στην δυσκολία του άλλου. Να μην κοιτάζω πώς να ξεφύγω την δυσκολία, αλλά πώς να βοηθήσω τον άλλο, πώς να τον αναπαύσω.[...]

Όσοι έχουν κοσμική αγάπη μαλώνουν ποιος να αρπάξει περισσότερη αγάπη για τον εαυτό του. Όσοι όμως έχουν την πνευματική, την ακριβή αγάπη μαλώνουν ποιος να δώσειπερισσότερη αγάπη στον άλλο. Αγαπούν χωρίς να σκέφτονται αν τους αγαπούν ή δεν τους αγαπούν οι άλλοι, ούτε ζητούν από τους άλλους να τους αγαπούν. Θέλουν όλο να δίνουν και δίνονται, χωρίς να θέλουν να τους δίνουν και να τους δίνονται. Αυτοί οι άνθρωποι αγαπιούνται απ’ όλους, αλλά πιο πολύ απ’ τον Θεό, με τον Οποίο και συγγενεύουν. [...]

Μνήμη Αγίου Αθανασίου του εν τω Άθω - 5-Ιουλίου

π.Χερουβείμ Βελέντζα

Ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε 

Γαλ. 5.22 – 6.2 

Ἀδελφοί, ὁ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια· κατὰ τῶν τοιούτων οὐκ ἔστι νόμος. Οἱ δὲ τοῦ Χριστοῦ τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις. Εἰ ζῶμεν πνεύματι, πνεύματι καὶ στοιχῶμεν. Μὴ γινώμεθα κενόδοξοι, ἀλλήλους προκαλούμενοι, ἀλλήλοις φθονοῦντες. ᾽Αδελφοί, ἐὰν καὶ προληφθῇ ἄνθρωπος ἔν τινι παραπτώματι, ὑμεῖς οἱ πνευματικοὶ καταρτίζετε τὸν τοιοῦτον ἐν πνεύματι πραότητος· σκοπῶν σεαυτόν, μὴ καὶ σὺ πειρασθῇς. ᾽Αλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ. 

Το αποστολικό ανάγνωσμα από την προς Γαλάτας επιστολή είναι αφιερωμένο σήμερα στον Άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη, του οποίου την μνήμη εορτάζουμε. «Αδελφοί», μάς λέει, «ο καρπός του Αγίου Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθωσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια· ενάντια σε αυτά δεν υπάρχει νόμος. Οι δε μαθητές του Χριστού σταύρωσαν το σαρκικό φρόνημα μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες. Εάν ζούμε με το Άγιο Πνεύμα, με το Πνεύμα και να συντασσόμαστε. Ας μη γινόμαστε κενόδοξοι, προκαλώντας και φθονώντας ο ένας τον άλλο. Αδελφοί, κι αν ακόμα συλληφθεί κάποιος άνθρωπος σε κάποιο παράπτωμα, σείς οι πνευματικοί να τον συμβουλεύετε με πνεύμα πραότητας· έχοντας κατά νου μήπως κι εσύ πειρασθείς. Να σηκώνετε ο ένας τα βάρη του άλλου, κι έτσι να εκπληρώσετε τον νόμο του Χριστού».   

ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΚΟ; (ΚΥΡΙΑΚΗ Ε' ΜΑΤΘΑΙΟΥ)

 Είναι εμφανές το κακό στη ζωή μας;  Μπορούμε να το εντοπίσουμε, να το αρνηθούμε, να παλέψουμε εναντίον του, να το νικήσουμε τελικά; Δεν είναι εύκολη η απάντηση. Διότι το κακό άλλοτε φαίνεται καθαρά, καθώς δίνει σημεία της καταστροφικότητας η οποία το συνοδεύει, άλλοτε όμως  βρίσκεται κρυμμένο πίσω από αυτό που ονομάζουμε «δικαίωμα» και καλύπτεται πίσω από την δίψα του ανθρώπου για επιτυχία και ευτυχία με κάθε τρόπο. Ακόμη όμως και να το κατανοήσουμε, η δυσκολία έγκειται στο γεγονός ότι δεν είμαστε σε θέση να το αντιμετωπίσουμε. Το κακό μοιάζει κάποτε ακατανίκητο. Άλλοτε πάλι μας παραπλανά. Μας δίνει την εντύπωση ότι αρκεί η επιθυμία μας, η διάθεσή μας και αυτό θα μπει στο περιθώριο. Είναι ο ανθρώπινος εγωκεντρισμός, ο οποίος δεν αποδέχεται ότι στη ζωή υπάρχει και η οδός της ταπεινοσύνης και της υπομονής έναντι του κακού. Αρκεί να γνωρίζουμε ότι αυτό υπάρχει και ποιο είναι.

Ναι ή Οχι...

Αλήθεια τι φταις; Ποιος σου  έμαθε πως η ζωή δεν είναι δίπολο... πως δεν εξαντλείται ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο...στο εγώ και το εσύ...

Από μικρό παιδάκι βίωσες έναν αδυσώπητο μανιχαϊσμό...μια πάλη μεταξύ της "αλήθειας" και του "ψεύδους"...του "σωστού" και του "λάθους"...του "καλού" και του "κακού"...

Είδες την μάνα να μαλώνει με τον πατέρα...τον αδελφό να χωρίζει από τον αδελφό...τον φίλο από τον φίλο...στο όνομα του "δίκιου" και της "αλήθειας"...

Σε δίδαξαν πως η διασφάλιση της μοναξιάς επιτυγχάνεται με  τον καλύτερο τρόπο πίσω  από τις μάσκες των ρόλων...την αγελοποίηση του προσώπου... τις μάχες με τους "εχθρούς"... Πως είναι πιο εύκολο από την ανάληψη  προσωπικής ευθύνης και αλλαγής, να λειτουργείς στην απρόσωπη περιχαράκωση μιας κάποιας ιδεοληψίας...