Από το Σεπτέμβριο και πάλι - διαδικτυακά - μαζί!

Θα ξανασυναντηθούμε 
διαδικτυακά 
-Θεού θέλοντος- 

στις αρχές 

του νέου εκκλησιαστικού έτους. 

Εύχομαι 

σε όλες  και όλους 

καλή Παναγιά  

και καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!

Ο ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΟΣ ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ (ΠΟΛΛΑΚΙΣ ΠΙΠΤΕΙ ΕΙΣ ΤΟ ΠΥΡ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑΚΙΣ ΕΙΣ ΤΟ ΥΔΩΡ)

          

          π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός 

             Συχνά στη ζωή μας διαπιστώνουμε αντιφατικές συμπεριφορές. Οι άνθρωποι γινόμαστε κυκλοθυμικοί. Αλλάζει η διάθεσή μας με τέτοιον τρόπο που να μην μπορούμε ούτε εμείς να ψυχολογήσουμε τον εαυτό μας, πόσο μάλλον οι άλλοι. Κάποτε ισχύει για μας το τραγούδι «άλλα λέω, άλλα κάνω κι άλλα εννοώ». Αυτή η αντιφατική συμπεριφορά δεν μας επιτρέπει να μπορούμε ούτε τον εαυτό μας να γνωρίσουμε και να καταλάβουμε, αλλά ούτε και να βγάλουμε σαφή συμπεράσματα για τους άλλους, διότι η αντιφατικότητα χαρακτηρίζει κι εκείνους. Στην προσπάθεια για ερμηνεία του τρόπου σκέψης και  συμπεριφοράς, θεωρούμε ότι η πολλαπλότητα των επιλογών που μας δίνεται, η επιθυμία να κερδίσουμε, άλλοτε ο φόβος και η δειλία στο να κάνουμε πράξη αυτό που επιζητούμε, αλλά και η ασυνέπεια των πολλών που μας παρασύρει στην ίδια οδό, είναι λόγοι που επικαλούμαστε. Δεν περνά όμως από τον νου μας ότι η αστάθεια είναι στοιχείο επιρροής του κακού. Στοιχείο χαρακτήρα που δεν έχει ισχυρή αυτογνωσία, ούτε και θέληση να φέρει εις πέρας τις σκέψεις και επιθυμίες του, ιδίως όταν αυτές αποσκοπούν στην αυθεντική πρόοδο τα ύπαρξης, στον αγώνα για αρετή, στην οδό του Θεού.

Τι είναι, τελικά, η αμαρτία;

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Όσο η αμαρτία θα εκλαμβάνεται ως παρανομία – θεωρουμένου του νόμου του Θεού με κοσμικά κριτήρια, όπως δηλαδή ο νόμος του κράτους -  και όχι ως έκπτωση από τη Θεϊκή αγάπη, τόσο η εμπειρία της αγάπης του Θεού θα ξεμακραίνει και η χαρά θα απουσιάζει.

Βέβαια, η τήρηση του όποιου νόμου προκαλεί ικανοποίηση και εύκολα αυτοδικαίωση, όπως και η παράβασή του ενοχές, φοβίες και ενέργειες για εξιλέωση. Είναι γνωστά αυτά από τις διάφορες θρησκείες που, ως ανθρώπινα κατασκευάσματα, προσπαθούν να καλουπιάσουν τους οπαδούς τους σε καταλόγους του τι πρέπει να κάνουν και τι πρέπει ν’ αποφεύγουν. ΄Ετσι μαζοποιείται το πρόσωπο, ελέγχεται και κατευθύνεται, όχι απαραίτητα σε επικίνδυνους δρόμους. Απεναντίας, κάποιες τους οδηγούν σε συνοχή, αλληλοβοήθεια, κοινωνική ισορροπία. Άλλωστε, η θρησκεία ανέκαθεν θεωρήθηκε και κοινωνικό φαινόμενο που, τις περισσότερες φορές, ενήργησε θετικά.

Η Εκκλησία του Χριστού, αν και έχει εξωτερικά στοιχεία θρησκείας – όπως τόπους λατρείας, ιερείς, κανόνες και ηθική -  εν τούτοις η ελευθερία που επαγγέλλεται  ως στοιχείο ουσιαστικό της κατ’ εικόνα Θεού δημιουργίας του ανθρώπου, την διαφοροποιεί από κάθε θρησκεία. Γι’ αυτό:

Η Κοίμηση της Θεοτόκου ή το Πάσχα του καλοκαιριού

Δέν θά ἦταν ὑπερβολή ἂν λέγαμε, ὅτι ὁλόκληρος σχεδόν ὁ Αὔγουστος εἶναι ἀφιερωμένος ἀπ' τήν Ἐκκλησία μας πρός τιμήν τῆς Θεοτόκου. Ὄχι μόνον οἱ πρῶτες δεκαπέντε ἡμέρες του, ὁ γνωστός «Δεκαπενταύγουστος» μέ τήν νηστεία, τίς ὁλόθερμες ἀκολουθίες τῶν παρακλήσεων καί τήν λοιπή κατανυκτική ὑμνωδία, ἀλλά καί οἱ ἑπόμενες μέχρι τήν 23ην Αὐγούστου, ὅπου γιορτάζεται ἡ ἀπόδοση τῆς ἑορτῆς, μέ τά ὡραιότατα «μεθέορτα» τροπάρια, πού ἐξυμνοῦν ἐπί τῇ «κοιμήσει», τήν «ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον».

Οἱ Εὐαγγελιστές, πού μοναδικό σκοπό, τῆς συγγραφῆς τῶν Εὐαγγελίων, εἶχαν νά φανερώσουν στόν κόσμο τό πρόσωπο καί τό ἀπολυτρωτικό ἔργο τοῦ Σωτῆρος, ἔγραψαν βέβαια, καί γιά τήν Παναγία ὅτι ἦταν στενά συνδεδεμένη μέ τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Μᾶς δίνουν πληροφορίες γιά τήν οἰκογένεια, τόν Εὐαγγελισμό, τήν Γέννηση, τήν Ὑπαπαντή, τήν ἀναχώρηση στήν Αἴγυπτο, ἄλλα σχετικά περιστατικά, καί φθάνουν στήν Σταύρωση, πού παρουσιάζουν μπροστά στό Σταυρό, τήν Παναγία καί τόν ἀγαπημένο μαθητή Ἰωάννη, στόν ὁποῖο ἐμπιστεύεται ὁ Κύριος, τήν μητέρα Του. Σταματοῦν ὅμως οἱ Εὐαγγελικές διηγήσεις στήν Ἀνάσταση καί ἑπομένως, τίποτα πιά δέν ἀναφέρουν γιά τήν μετέπειτα ζωή τῆς Παναγίας μας.

Ἐπί σοὶ χαίρει, Κεχαριτωμένη, πᾶσα ἡ κτίσις

Κόντογλου Φώτης

«Ἐσένα πού εἶσαι ζωντανή κιβωτός τοῦ Θεοῦ, ἄς μή σέ ἀγγίζει ὁλότελα χέρι ἄπιστο, ἀλλά χείλια πιστά ἄς ψάλλουνε δίχως νά σωπάσουνε τή φωνή τοῦ ἀγγέλου (ὁ ὑμνωδός θέλει νά πεῖ τή φωνή τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, πού εἶπε «εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί») κι ἄς κράζουνε: «Ἀληθινά, εἶσαι ἀνώτερη ἀπ’ ὅλα Παρθένε ἁγνή».

(«Ὡς ἐμψύχῳ Θεοῦ κιβωτῷ ψαυέτω μηδαμῶς χείρ ἀμυήτων· χείλη δέ πιστῶν τῇ Θεοτόκῳ ἀσιγήτως φωνήν τοῦ ἀγγέλου ἀναμέλποντα, ἐν ἀγαλλιάσει βοάτω: Ὄντως ἀνωτέρα πάντων ὑπάρχεις, Παρθένε ἁγνή»)

Ἀλλοίμονο! Ἀμύητοι, ἄπιστοι, ἀκατάνυχτοι, εἴμαστε οἱ πιό πολλοί σήμερα, τώρα πού ἔπρεπε νά προσπέσουμε μέ δάκρυα καυτερά στήν Παναγία καί νά ποῦμε μαζί μέ τό Θεόδωρο Δούκα τό Λάσκαρη, πού σύνθεσε μέ συντριμμένη καρδιά τόν παρακλητικό κανόνα: «Ἐκύκλωσαν αἱ τοῦ βίου με ζάλαι ὥσπερ μέλισσαι κηρῖον, Παρθένε». «Σάν τά μελίσσια πού τριγυρίζουνε γύρω στήν κερήθρα, ἔτσι κ’ ἐμένα μέ ζώσανε οἱ ζαλάδες τῆς ζωῆς καί πέσανε ἀπάνω στήν καρδιά μου καί τήν κατατρυπᾶνε μέ τίς φαρμακερές σαΐτες τους. Ἄμποτε, Παναγία μου, νά σέ βρῶ βοηθό, νά μέ γλυτώσεις ἀπό τά βάσανα».

Εγκύκλιος Δεκαπενταυγούστου 2017 Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Κατά τήν περίοδο πού διανύσαμε, στίς δεκαπέντε πρῶτες μέρες τοῦ Αὐγούστου, οἱ χριστιανοί εἴχαμε τήν εὐκαιρία καί τήν εὐλογία νά ὁδηγήσουμε τά βήματά μας στούς Ναούς κατά τό ἑσπέρας, ὥστε νά ψάλλουμε τούς Παρακλητικούς Κανόνες τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Δέν εἶναι ἡ ἀπαίτηση τοῦ τυπικοῦ πού μᾶς ὤθησε προσευχητικὰ πρός τήν Παναγία. Εἶναι αὐτή ἡ ταραχή πού συγκλονίζει τήν ὕπαρξή μας καθημερινά. Εἶναι ἡ κούραση καί ἡ ὀδύνη πού μᾶς καταβάλει μπροστά στά μικρά καί στά μεγάλα προβλήματα αὐτοῦ του βίου. Τούτη ἡ ταλαιπωρία περιγράφεται ἐξάλλου μέ ἀκρίβεια στίς Παρακλήσεις, γι’ αὐτό μελωδικά ἱκετεύουμε: «Τῶν παθῶν μου τόν τάραχον, ἡ τόν κυβερνήτην τεκοῦσα Κύριον, καί τόν κλύδωνα κατεύνασον τῶν ἐμῶν πταισμάτων, θεονύμφευτε».
Προσκυνώντας σήμερα, ἀνήμερα τῆς παμμεγίστης ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, τήν πανίερη εἰκόνα Της, βλέπουμε τούτη τήν ταραχή, αὐτή τήν ταλαιπωρία στά πρόσωπα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Οἱ κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου, οἱ φωτιστές τοῦ κόσμου, περιτριγυρίζουν τό ἱερό σκήνωμα τῆς Παναγίας, καί ἡ θλίψη τοῦ θανάτου καταβάλει γιά ἀκόμα μία φορά τήν ψυχή τους. Εἶναι ἐκεῖνοι πού ἐξαγγέλλουν τήν Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐκεῖνοι πού διδάσκουν πώς ὁ θάνατος νικήθηκε, πώς καταπατήθηκε ὁριστικά.

Ο Μάριος...Ένα 17χρονο χαρισματικό παιδί...(1987-2003)

Ο Μάριος Νάσιος γεννήθηκε της Υπαπαντής, (2 Φεβρουαρίου 1987, ημέρα Κυριακή). Σε ηλικία 5 ετών άρχισε να παρουσιάζει δυσκολία κατά την βάδιση, αστάθεια, κουραζόταν εύκολα, και είχε δυσκολία για να ανέβει σκάλες ή να σηκωθεί από κάτω. Σε ηλικία 7 ετών ετέθη η διάγνωση: Μυϊκή δυστροφία τύπου Duchenne. Είναι μια σπάνια αρρώστια κληρονομική, που εμφανίζεται στα αγόρια, έχει εξελικτική πορεία και οι ασθενείς στο τέλος ακινητοποιούνται και, λόγω αδυναμίας των μυών της αναπνοής, παθαίνουν αναπνευστική ανεπάρκεια.

Ο Μάριος πέρασε από αυτά τα στάδια, όμως ήταν ένα παιδί χαρισματικό. Αριστούχος μαθητής μέχρι το Λύκειο που πρόλαβε να πάει (17 χρόνων κοιμήθηκε).

Από την ηλικία των 8 ετών ήταν σε αναπηρικό καροτσάκι. Με αυτό έκανε παρέλαση, ως σημαιοφόρος, κρατώντας τη σημαία, με καμάρι. Είχε πηγαίο χαμόγελο, σοφία κατά Θεόν, το αίσθημα της ευγνωμοσύνης και ήταν όλο μ΄ ένα ευχαριστώ προς τον καθένα: στη μητέρα του που τον φρόντιζε, στους συμμαθητές, στους δασκάλους, στον πνευματικό του πατέρα Γερβάσιο.

Έλεγε: «Είμαι πολύ καλά. Δεν μου λείπει τίποτα. Αισθάνομαι πλήρης. Είμαι μια χαρά έτσι. Νιώθω να αγαπάω όλο τον κόσμο. Για να μή με κάνει καλά ο Θεός, κάτι ξέρει, ίσως έτσι είναι καλύτερα. Ευχαριστώ το Θεό, που μου έδωσε μυαλό και μπορώ να επικοινωνώ με τους ανθρώπους. Πού μπορώ να διαβάζω. Πού μπορώ να καταλάβω τα πάντα. Εάν δεν είχα μυαλό, τί να έκανα τα χέρια; Ο παράλυτος, που έχει το μυαλό του και κάνει υπομονή, είναι ο πιο έξυπνος άνθρωπος του κόσμου… Μαμά ο Θεός μας αγαπάει. Είναι για το καλό της ψυχής μας, και αν δεν μας δίνει την υγεία μας, μας λύνει, όμως, άλλα προβλήματα».

Ἀργά βαδίζει ὁ Χριστός

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος)

Μιά µητέρα µὲ ρώτησε πρόσφατα: Ὑπάρχει ἀνάσταση τῶν νεκρῶν; Ὁ γιός της µαχόταν νότια τοῦ Μπίτολ καὶ σκοτώθηκε. Ἐκείνη περπατοῦσε στό πεδίο τῆς µάχης καὶ ξέθαβε τὸν ἕνα τάφο µετὰ τὸν ἄλλο,γιά νά βρεῖ τὸν γιό της. Οἱ νεκροὶ κείτονταν ἤδη πολὺ καιρὸ κάτω ἀπὸ τὸ χῶµα καὶ ἦταν ὅλοι ἴδιοι µεταξὺ τους καί ἴδιοι µὲ τὸ χῶµα. Ἡ µητέρα γνώρισε τὸν γιό της ἀπὸ ἕνα περιλαίµιο στό στῆθος. Δέν µποροῦσε πιὰ νά τὸν γνωρίσει ἀπὸ τὸ πρόσωπο. Ἀκόµα καὶ τὸ ροῦχο φαινόταν πιὸ ἀθάνατο ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο πού τὸ φοροῦσε.

Ἡ µητέρα δέν µποροῦσε νά κλάψει: ἡ καταστροφικὴ φρίκη τοῦ θανάτου ἔκανε γυαλὶ τὰ µάτια της καὶ πάγωσε τὴν ψυχὴ της. Μπροστὰ της ὑπῆρχε ἕνα ἀνατριχιαστικὸ µυστήριο. Μιά ζωὴ εἶχε γίνει κάρβουνο καὶ πηλός. Ἀπὸ ἀνθρώπινο πλάσµα, ποὺ κάποτε ἦταν σύνθετο µέρος τοῦ σώµατός της καὶ τῆς ψυχῆς της, ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο πού τὴν ἀποκαλοῦσε µάνα, ποὺ κουβαλοῦσε τὸ ὅπλο καὶ µαχόταν στίς µάχες, φάνηκε µπροστὰ στά µάτια της µιά χοϊκή, ἄµορφη µάζα, ποὺ ἀνακατευόταν µὲ τὸ χῶµα - µία ἀνενεργή χωµάτινη µάζα, ποὺ δέν αἰσθανόταν πιὰ συγγένεια µὲ κανέναν ἐκτὸς ἀπὸ τὸ χῶµα.

Μεταμόρφωση ή μεταμφίεση;

Το πρόσωπο του δομήτορος της Εκκλησίας μας Ιησού Χριστού αποκαλύπτεται και πάλι στη ζωή μας, αγαπητοί μου αδελφοί, αφού η εορτή της Μεταμορφώσεως, που τιμούμε σήμερα, περιγράφει μια από τις σημαντικότερες στιγμές του επί γης βίου Του' εκείνη κατά την οποία στο Όρος Θαβώρ αποκαλύφθηκε στους τρεις Αποστόλους, Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη, η Θεϊκή Του φύση και ουσία. Η εισβολή του Άχρονου μέσα στο χρόνο είχε συμβεί μερικά χρόνια πριν, τη στιγμή της Γεννήσεως και ήταν ιστορικό γεγονός. Η αποκάλυψη του Άχρονου, όμως, μέσα στο χρόνο γινόταν τη στιγμή της Μεταμορφώσεως και ήταν εσχατολογικό γεγονός. Για τον Ορθόδοξο πιστό στο φως της Μεταμορφώσεως αποκαλύπτεται η εσχατολογική του προοπτική, η σωτηρία της θολωμένης από την αμαρτία εικόνας του, η μεταμόρφωσή του στον πνευματικό κόσμο της Βασιλείας του Θεού. Παραμένει, όμως, στεγνός τύπος και κενό γράμμα, όταν προσεγγίζεται η εορτή με τρόπο θεωρητικό και ακαδημαϊκά θεολογικό ή πρόσκαιρα συναισθηματικό, χωρίς να λαμβάνει προσωπικό – βιωματικό χαρακτήρα. «Είναι χαρακτηριστική η φράση που συχνά επαναλαμβάνει σ’ έναν κανόνα της εορτής ο ιερός υμνογράφος: «δηλών ότι οι τω ύψει των αρετών διαπρέψαντες και της ενθέου δόξης αξιωθήσονται». Πρέπει πολύ αυτό να το προσέξουμε, γιατί, δίχως τον ενάρετο βίο και την προσήλωση στον νόμο και στις εντολές του Θεού, κάθε λόγος μας για την Μεταμόρφωση είναι μια φτωχή και φτηνή φιλολογία, χωρίς κανένα πνευματικό βάθος. Τότε το φως της Μεταμορφώσεως δεν έρχεται να μάς ενδύσει με τη μέλλουσα δόξα, αλλά να μάς κάψει για τις αμαρτίες μας, για το θράσος μας και για την υποκρισία μας, πως είμαστε τάχα φιλόφωτοι». Στην περίπτωση αυτή δεν ομιλούμε για την εν Χριστώ μεταμόρφωση της υπάρξεώς μας στην πορεία της πνευματικής μας ολοκλήρωσης, αλλά για την εκούσια μεταμφίεσή μας στο πλαίσιο μιας παραποιημένης και υποκριτικής θρησκευτικότητας.

Η συνεχής προσπάθεια για εκκοπή του μετεωρισμού και καθαρά προσευχή

 

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

Προσπάθησε να ευαρεστείς στον Θεό σε όλα και πάντοτε και να σκέπτεσαι τη σωτηρία της ψυχής σου από την αμαρτία και το διάβολο και την υιοθεσία της από τον Θεό.

Όταν σηκώνεσαι από το κρεβάτι: κάνε το σημείο του σταυρού και λέγε: «Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Επίσης: «Καταξίωσον, Κύριε, εν τη ημέρα ταύτη αναμαρτήτους φυλαχθήναι ημάς· και, δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά σου».

Όταν πλένεσαι, είτε στο σπίτι σου είτε στα λουτρά, λέγε: «Ραντιείς με υσσώπω και καθαρισθήσομαι· πλυνείς με και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι».

Όταν ντύνεσαι, σκέψου την καθαρότητα της καρδιάς και ζήτησε από τον Θεό καθαρή καρδιά: «Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός». Καί: «Πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου».

Όταν βγάζεις τα παλιά ρούχα και τα παρατάς με περιφρόνηση, θυμήσου με μεγαλύτερη περιφρόνηση την παραίτηση του παλαιού, του αμαρτωλού, του εμπαθούς, του σαρκικού ανθρώπου.

Ο ΜΕΓΑΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ

Ευλογητός ο Θεός ημών, πάντοτε, νυν, και αεί, και εις τούς αιώνας των αιώνων.

Αμήν.

Ψαλμός 142

Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αληθεία σου, εισάκουσον μου εν τη δικαιοσύνη σου. Και μη εισέλθης εις κρίσιν μετά τού δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πάς ζων. Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου. Εκάθησε με εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιώνος και ηκηδίασεν επ’ εμέ το πνεύμα μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου. Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτων. Διεπέτασα προς σε τας χείράς μου, η ψυχή μου ως γη άνυδρός σοι. Ταχύ εισάκουσόν μου κύριε εξέλιπε το πνεύμα μου. Μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου απ’ εμού και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον. Ακουστόν ποίησόν μοι το πρωί το έλεός σου ότι επί σοι ήλπισα. Γνώρισον μοι, Κύριε, οδόν εν η πορεύσομαι ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου. Εξελού με εκ των εχθρών μου, Κύριε, προς σε κατέφυγον. Δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά σου ότι συ ει ο Θεός μου. Το πνεύμα σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γη ευθεία, ένεκα του ονόματός σου, Κύριε ζήσεις με. Εν τη δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου, και εν τω ελέει σου εξολεθρεύσεις τους εχθρούς μου. Και απολείς πάντας τούς θλίβοντας την ψυχήν μου ότι εγώ δούλός σου ειμι.

Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ

π. Δημητρίου Μπόκου

Στις ιδιαίτερα λαμπρές εορτές του καλοκαιριού ανήκει και η Μεταμόρφωση του Σωτήρος, στις 6 Αυγούστου. Ο εορτασμός της αρχίζει με προεισαγωγικούς ύμνους (καταβασίες και κοντάκιο) από τις 27 Ιουλίου και εκτείνεται μέχρι και τις 13 Αυγούστου (απόδοση της εορτής). Είναι εορτή του Χριστού, Δεσποτική, γι’ αυτό και κατά την κύρια ημέρα της (6 Αυγούστου) επιτρέπεται κατάλυση ιχθύος, να τρώμε δηλαδή ψάρια, αν και βρισκόμαστε μέσα στην αυστηρή νηστεία της Παναγίας.

Πότε και γιατί συνέβη;

Η Μεταμόρφωση συνέβη λίγο πριν από το πάθος του Κυρίου, τη Σταύρωση δηλαδή και την Ανάσταση. Επειδή ακριβώς επρόκειτο να δοκιμασθεί σκληρά η πίστη των αποστόλων και να εξανεμισθούν εντελώς οι ελπίδες που είχαν στηρίξει πάνω στον δάσκαλό τους όταν θα τον έβλεπαν να πεθαίνει με τον χειρότερο τρόπο, ο Χριστός θέλησε να τους στερεώσει καλά, «πληροφορών αυτούς» ότι δεν είναι μόνο ο,τι φαινόταν, άνθρωπος δηλαδή απλός, αλλά και Θεός τέλειος, «Κύριος και Βασιλεύς των αιώνων». Ώστε οι μαθητές βλέποντας «τα θαυμάσιά του», να μη δειλιάσουν εμπρός στα παθήματά του.

Κύριε μη με ελεήσεις!

Πριν από πολλά χρόνια ζούσε σε κάποιο χωριό της πατρίδος μας ένας νέος, που από μικρός είχε τον πόθο να γίνει ασκητής. Υπήρχαν όμως κάποιες δυσκολίες: Ήταν αγράμματος, βραδύγλωσσος, λίγο βραδύνους και με οικογενειακές υποχρεώσεις.

Όμως στην ηλικία των 40 περίπου ετών μπόρεσε να πραγματοποιήσει τη κρυφή του αγία επιθυμία. Έφυγε από το χωριό του και περιπλανώμενος από τόπο σε τόπο κατέληξε σ' ένα ερημονήσι, όπου βρήκε ένα γέρο ασκητή που του ανέπαυε τηνκαρδιά και έγινε υποτακτικός του.

Με έκπληξη λοιπόν παρατηρούσε ότι όταν προσευχόταν ο Γέροντάς του έλαμπε ολόκληρος, και ιδιαιτέρως όταν παρακλητικά και μετά δακρύων έλεγε: "Κύριε, ελέησόν με".

Ο Γέρο-ασκητής ήταν και αυτός αγράμματος, αλλά οι συμβουλές του ήτανπολύτιμες και γεμάτες σοφία και όλη του η πνευματική προσπάθεια συγκεντρωνόταν στο πως να μάθει να προσεύχεται και ο υποτακτικός του με το "Κύριε, ελέησόν με".

Την τελευταία ημέρα της ζωής του ο Γέρο ασκητής χάρισε στον υποτακτικό του το τρίχινο μισοτριμμένο ράσο του, ξάπλωσε κάτω, έκανε τον σταυρό του και λέγοντας τρεις φορές το "Κύριε, ελέησόν με", "Κύριε, ελέησόν με", "Κύριε, ελέησόν με", η οσιακή του ψυχή πέταξε στον ουρανό.

ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ

Κωνσταντίνος Γανωτής

Η πιο τρυφερή και ευαίσθητη σχέση στη ζωή είναι η σχέση του ζευγαριού. Κι αυτή η σχέση έχει ένα στόχο που μπορεί κανείς να τον πει και προορισμό· ο προορισμός του είναι να γίνουν ένα σώμα με δύο πρόσωπα, δηλαδή να πραγματώσουν την τέλεια ψυχική και σωματική οντότητα“ασυγχύτως και αδιαιρέτως”, όπως λέμε για τα τρία πρόσωπα-υποστάσεις της Αγίας Τριάδας. Και όσο τρυφερή, μεγαλειώδη, κεφαλαιώδους σημασίας για την πραγμάτωση του προορισμού για την ευτυχία του ανθρώπου είναι αυτή η σχέση, τόσο ευαίσθητη είναι σε εξωτερικούς αλλά και σε εσωτερικούς πειρασμούς. 

 Βλέπομε άλλωστε πόσες αποτυχημένες απόπειρες κάνουν οι νέοι, για να πετύχουν μία καλή σχέση, πόσο βασανίζονται και πληγώνονται συχνά από τις αποτυχίες και διαψεύσεις· και η σχέση κινδυνεύει να διαφθαρεί και διαλύεται πολύ συχνά. Όλες αυτές τις δυσκολίες, εμπόδια, αντιπάλους του ζευγαριού στην πραγμάτωση του προορισμού του ας τα ονομάσουμε εχθρούς του ζευγαριού και πρώτα ας τους επισημάνουμε αυτούς τους εχθρούς. 

Πνευματική ρουτίνα: Ο μεγάλος κίνδυνος της εκκλησιαστικής ζωής

Διάβασα κάποτε ότι: «Υπάρχουν άνθρωποι που μένουν ορφανοί από τη στιγμή της γέννησής τους. Πολύ φοβάμαι ότι το ίδιο ισχύει και στο πεδίο της πίστης: Γεννιόμαστε, βαπτιζόμαστε, αλλά ποτέ δεν καταφέρνουμε να γνωρίσουμε πραγματικά τον Ουράνιο Πατέρα μας, ενώ η θεία Λειτουργία μετατρέπεται σε ρουτίνα».

Το να μετατρέπουμε την θεία Λειτουργία και την πίστη μας, σε ρουτίνα, οφείλεται αποκλειστικά σ’ εμάς. Το τραγικό είναι το «κρυφτούλι» που παίζουμε με το Θεό.

Καταφεύγουμε σ’ αυτό για να μην βλέπουμε το χάλι μας, και την στραπατσαρισμένη εικόνα μας.

Με την πρώτη δυσκολία, με τον πρώτο πειρασμό στη ζωή μας, ξεκινάμε τα τάματα και τις κάλπικες υποσχέσεις, «Παναγία μου βοήθα το παιδί μου, και εγώ θα αλλάξω ζωή». Και έτσι μετατρέπουμε τη σχέση μας με το Θεό, υπαλληλική.

Ο μικρός Παρακλητικός Κανών

Ευλογητός ο Θεός ημών, πάντοτε, νυν, και αεί, και εις τούς αιώνας των αιώνων.

Αμήν.

Ψαλμός 142

Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αληθεία σου, εισάκουσον μου εν τη δικαιοσύνη σου. Και μη εισέλθης εις κρίσιν μετά τού δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πάς ζων. Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου. Εκάθησε με εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιώνος και ηκηδίασεν επ’ εμέ το πνεύμα μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου. Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτων. Διεπέτασα προς σε τας χείράς μου, η ψυχή μου ως γη άνυδρός σοι. Ταχύ εισάκουσόν μου κύριε εξέλιπε το πνεύμα μου. Μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου απ’ εμού και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον. Ακουστόν ποίησόν μοι το πρωί το έλεός σου ότι επί σοι ήλπισα. Γνώρισον μοι, Κύριε, οδόν εν η πορεύσομαι ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου. Εξελού με εκ των εχθρών μου, Κύριε, προς σε κατέφυγον. Δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά σου ότι συ ει ο Θεός μου. Το πνεύμα σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γη ευθεία, ένεκα του ονόματός σου, Κύριε ζήσεις με. Εν τη δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου, και εν τω ελέει σου εξολεθρεύσεις τους εχθρούς μου. Και απολείς πάντας τούς θλίβοντας την ψυχήν μου ότι εγώ δούλός σου ειμι.