Ερμηνεία των Ψαλμών (52 Ψαλμός Β΄μέρος)

Οδός Δημοκρατίας

    

Στη δημοκρατία όλοι οι άνθρωποι θεωρούνται ισότιμοι. Έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις.

Στο πλαστό και ψευδεπίγραφο μόρφωμα που στην Ελλάδα μάθαμε να αποκαλούμε δημοκρατία υπάρχουν εκείνοι που είναι "πιο ίσοι από τους ίσους".

Είναι εκείνοι που μπορούν στο όνομα της ίδιας της δημοκρατίας να καταλύουν την έννοια της ισονομίας και της ευνομούμενης πολιτείας καταστρατηγώντας τους νόμους κατά το δοκούν.

Είναι εκείνοι που στο όνομα της δημοκρατίας στερούν από τους διαφωνούντες την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης γιατί οι απόψεις τους δεν συμβαδίζουν με το δικό τους ιδεολόγημα, με τη δική τους ιδεοληψία.

Είναι εκείνοι που στο όνομα της δημοκρατίας ασκούν βία (λεκτική, σωματική και ψυχολογική) για να επιβάλουν τις "δημοκρατικές" απόψεις τους.

Είναι εκείνοι που στο όνομα της δημοκρατίας χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής επικοινωνίας για να κατευθύνουν τις μάζες και να αποχαυνώσουν το λαό.

Είναι εκείνοι που στο όνομα της δημοκρατίας έχουν υποβαθμίσει την έννοια της παιδείας στο επίπεδο μιας ξερής και στείρας γνώσης για να δημιουργούν κομματικούς και ιδεολογικούς στρατούς.

Είναι εκείνοι που στο όνομα της δημοκρατίας χρησιμοποιούν το Σύνταγμα και τις διατάξεις του για να εξασφαλίζουν προνόμια και να αποφεύγουν τιμωρίες από ποινικά κολάσιμες πράξεις.

Είναι εκείνοι που στο όνομα της δημοκρατίας, ακόμα και ως μειοψηφία, επιβάλουν στανικά (ή σταλινικά) ό,τι κατ' αυτούς αποτελεί πολιτικό και ιδεολογικό θέσφατο.

Είναι εκείνοι που στο όνομα της δημοκρατίας παραχαράσσουν την ιστορία ξαναγράφοντας την με την πένα των γεωπολιτικών συμφερόντων που τους υπαγορεύονται.

Είναι εκείνοι που στο όνομα της δημοκρατίας και της ελευθερίας αγωνίζονται για τα ατομικά δικαιώματα απεμπολώντας ταυτόχρονα κάθε κοινωνική και προσωπική ευθύνη.

Είναι εκείνοι που στο όνομα της δημοκρατίας λειτουργούν έναν ιδιότυπο φασισμό και ολοκληρωτισμό με ενέργειες και μεθόδους

Στάλιν και Γκέμπελς.

Η δημοκρατία δεν επιτυγχάνεται με τις καμουφλαρισμένες πρακτικές της παγκοσμιοποίησης και του ιστορικού υλισμού. Προϋποθέτει δραστικές και εκ βάθους αλλαγές για να μεταμορφωθεί το καθεστώς του πλειοψηφικού συστήματος σε αληθινή ουσιώδη βιωτή.

Να κλείσουμε τις τηλεοράσεις και τα κινητά, να οργανώσουμε τις ενορίες όχι σε υπουργεία κοινωνικής πρόνοιας αλλά σε κρυφά σχολειά που θα ξαναδώσουν ελπίδα και νόημα ζωής, να "ξανασυναντηθούμε" μεταξύ μας έξω από το απρόσωπο της εικονικής πραγματικότητας, να αλλάξουμε την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων μας από το εγώ στο εμείς.

Ουτοπικό θα πει κάποιος. Αξίζει να προσπαθήσουμε θα έλεγα. Το οφείλουμε σε μας, τα παιδιά μας και την ιστορία μας.

π.Γ.Θ.

Ερμηνεία των Ψαλμών (52ος Ψαλμός)

Νηστεία Χριστουγέννων: Αγιορείτικο τυπικό

 

Η νηστεία των Χριστουγέννων αρχίζει από τις 15 Νοεμβρίου και τελειώνει στις 24 Δεκεμβρίου.

Κατά την νηστεία αυτή τρώμε ψάρι μόνο Σαββατοκύριακο. 

Ψάρι καταλύουμε επίσης και κατά την εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, οποιαδήποτε ημέρα κι αν πέσει. Επιπροσθέτως, λάδι καταλύουμε μόνο Τρίτη, Πέμπτη και τα Σαββατοκύριακα.

Από την 18η Δεκεμβρίου δηλαδή του Αγίου Μοδέστου, μέχρι και την 24η Δεκεμβρίου δεν επιτρέπεται η κατάλυση οίνου και ελαίου καμία ημέρα.

Επίσης, με ξηροφαγία θα πρέπει να νηστεύουμε την πρώτη ημέρα της νηστείας (15η Νοεμβρίου), καθώς και την παραμονή της εορτής, εκτός εάν πέσουν Σάββατο η Κυριακή.

Να τονίσουμε ότι το παραπάνω τυπικό προέρχεται από την παράδοση των Αγιορειτών πατέρων. Θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφέραμε, ότι ο κάθε πιστός πρέπει να συμβουλεύεται τον πνευματικό του και να ενεργεί αναλόγως. Διότι, η κάθε ψυχή χρειάζεται διαφορετικό «φάρμακο», όπως ο γιατρός δίνει στον ασθενή διαφορετική ιατρική συνταγή.

πηγή

Ερμηνεία των Ψαλμών (22ος Ψαλμός Β΄μέρος)

Οι δύο φωτεινότατοι οφθαλμοί του παντεπόπτου Θεού

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

Ο Μιχαήλ και ο Γαβριήλ είναι οι δύο φωτεινότατοι οφθαλμοί του παντεπόπτου Θεού, με τους οποίους βλέπει και φωτίζει όλον τον ορατόν και αόρατον κόσμον. Μιχαήλ και Γαβριήλ είναι αι δύο κραταιόταται χείρες του Παντοκράτορος, με τας οποίας διοικεί όλα τα πάντα, ουράνια και επίγεια. Μιχαήλ και Γαβριήλ είναι οι δύο ταχύτατοι και μυριόπτεροι πόδες του πανταχού παρόντος Κυρίου, με τους οποίους περιέρχεται και εμπεριπατεί όχι μόνον την οικουμένη όλην, αλλ’ έως και αυτάς τας αΰλους ψυχάς των ανθρώπων, έως και αυτάς τας σκοτεινοτάτας αβύσσους. Διά τούτο εις μίαν στιγμήν βλέπεις αυτούς να ευρίσκωνται εις το ένα άκρον του κόσμου, και εις την άλλην στιγμήν να ευρίσκωνται εις το άλλο άκρον, τώρα να θαυματουργούσιν εις την στεριά και τώρα να αρπάζωσιν από τα βάθη της αβύσσου τους καταβυθισθέντας.

Μιχαήλ, ο Άγγελος του θείου φόβου. Γαβριήλ, ο Άγγελος της θείας χαράς. Μιχαήλ, η παιδευτική δεξιά του Δικαίου. Γαβριήλ, η ελεημονητική δεξιά του Φιλάνθρωπου. Μιχαήλ, ο επί των δυνάμεων, Γαβριήλ, ο εξ απορρήτων. Μιχαήλ, το βλοσυρό όμμα του Κριτού. Γαβριήλ, το ήμερον βλέμμα του Προνοητού. Μιχαήλ, αι φοβεραί φωναί και βρονταί και αστραπαί και σάλπιγγες της καταβάσεως του Θεού εν τω Όρει Σινά. Γαβριήλ, αι γαληναί αύραι, οι ήμεροι ασπασμοί, τα ιλαρά φώτα και αι αψοφητί επί πόκον ερχόμενε σταγόνες της καταβάσεως του Θεού Λόγου εις την κοιλίαν της Μαριάμ. Μιχαήλ, ο έξοχος διάκονος του Παλαιού Νόμου. Γαβριήλ, ο εκλεκτός υπηρέτης της νέας χάριτος του Ευαγγελίου. 

Καθώς ο Νόμος περιέχεται εν τω Ευαγγελίω και το Εύαγγέλιον εν τω Νόμω, τοιουτοτρόπως εν τω Μιχαήλ ευρίσκεται ο Γαβριήλ και εν τω Γαβριήλ ευρίσκεται ο Μιχαήλ και ένας με τον άλλον είναι ηνωμένοι περισσότερον παρά όπου είναι η ψυχή με το σώμα. Διά τούτο, οπού ο Μιχαήλ εκεί και ο Γαβριήλ και οπού ο Γαβριήλ εκεί και ο Μιχαήλ. Πάντοτε και πανταχού οι δύο αχώριστοι. Αχώριστοι εις τον Ουρανόν, αχώριστοι εις την Πάλαιαν Διαθήκην, αχώριστοι εις την Νέαν.

Ο Μιχαήλ είχε λόγον της εισαγωγικής πράξεως, διότι υπηρετεί εις τον Νόμον, όστις κατά Παύλον παιδαγωγός γέγονεν ημίν εις Χριστόν. Ο Γαβριήλ είχε λόγον τελειωτικής θεωρίας, διότι υπηρετήσεν εις το μυστήριον του Χριστού, όστις ήτο το τέλος του Νόμου και το συμπέρασμα. Ο Μιχαήλ ήταν αρχή και ο Γαβριήλ τέλος. Ο Μιχαήλ προπαιδευτής και ο Γαβριήλ τελειωτής. Ο Μιχαήλ Άλφα και ο Γαβριήλ Ωμέγα. 

Και λοιπόν, αν κατά τους Θεολόγους οι Θρόνοι κρίνωσι, τα Σεραφείμ μας θερμαίνωσι, τα Χερουβείμ μας σοφίζωσιν, αι Κυριότητες κελεύωσιν, αι Δυνάμεις ενεργώσιν, αι Εξουσίαι διατηρώσιν, αι Αρχαί εθναρχώσιν, οι Αρχάγγελοι τα της πίστεως διοικώσι και οι Άγγελοι λειτουργώσιν, όμως ο Μιχαήλ καί ο Γαβριήλ, ως τούτων πάντων ταξιάρχαι, περισσότερον μας κρίνουσι, μας θερμαίνουσι και μας σοφίζουσι, περισσότερον μας κελεύουσι, μας ενεργούσι και μας διατηρούσι, περισσότερον εθναρχούσι, διοικούσι την πίστιν και μας λειτουργούσι. 

Και οι δύο ομού ένα σκοπό έχουν: την σωτηρίαν των ανθρώπων και το να πληρώσουν το του Θεού πανάγαθο θέλημα.

Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης , Λόγος εις τους αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ

πηγή

Ερμηνεία των Ψαλμών (22ος Ψαλμός)

Ιωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης: Ο Άγιος Αυτοκράτορας του Βυζαντίου - 4 Νοεμβρίου

Η ιστορία της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ή Βυζαντινής έχει αναδείξει σπουδαίες προσωπικότητες, οι οποίες με το ισχυρό φρόνημα, το αγωνιστικό πνεύμα και τις Ορθόδοξες αξίες τους, έχουν στιγματίσει την πορεία της Αυτοκρατορίας. Ένας από αυτούς είναι ο Ιωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης, Αυτοκράτορας, κυβερνήτης, διπλωμάτης, στρατιωτικός και Άγιος.  

Ο Ιωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης γεννήθηκε στο Διδυμότειχο το 1193.  Υπήρξε Αυτοκράτορας από το 1222 ως το 1254, μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204 από τους Σταυροφόρους. Γεννήθηκε στη θρακική γη, που έχει αναθρέψει αυτοκράτορες, άρχοντες, ευγενείς, ηγεμόνες, πατριάρχες και λαό της Αυτοκρατορίας. Έζησε την εποχή, όπου η φράγκικη κατοχή και οι συγκρούσεις των Ελλήνων με τους γύρω λαούς, αφύπνισαν την εθνική τους συνείδηση διαμορφώνοντας το νέο ελληνισμό.

Ο Ιωάννης Βατάτζης υπήρξε κατά κοινή ομολογία όλων των ιστορικών ένας από τους μεγαλύτερους αυτοκράτορες του Βυζαντίου. Στην περίπτωσή του επαληθεύεται η ρήση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, του τελευταίου Αυτοκράτορα, ο οποίος απευθυνόμενος προς τον αδερφό του, Ιωάννη Η΄ Παλαιολόγο, είπε τα εξής: «Από την ιστορία μας έχουμε το δίδαγμα πως όσο κυβερνούσαν βασιλιάδες στρατιώτες, το Βυζάντιο δοξαζόταν, ενώ μόλις έπαιρναν την αρχή οι ευνούχοι, το κράτος διαλυόταν». Ο Ιωάννης Βατάτζης ανήκει στην πρώτη κατηγορία, μόνο που δεν τον διέκρινε η ιμπεριαλιστική νοοτροπία και η επιθυμία για αποκόμιση πλούτου και δόξας. Αντίθετα πρώτιστο μέλημα του Ιωάννου ήταν ο λαός του. Για αυτό έμεινε στην ιστορία γνωστός ως πατέρας των Ρωμαίων.