Έναρξη κατηχητικής χρονιάς 2019 - 2020

Η ΑΓΙΑ ΣΚΕΠΗ - 1 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

π. ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ

Στα χρόνια του βασιλέως Λέοντος του Μεγάλου (457-474 μ. Χ.) ζούσε στην Κων/πολη ο όσιος Ανδρέας, ο κατά Χριστόν σαλός. Σαλός είναι ο τρελλός και κατά Χριστόν σαλοί ονομάζονται κάποιοι άγιοι, οι οποίοι κάνανε κάποια περίεργα και παράλογα πράγματα, με απώτερο σκοπό να τους θεωρούν παλαβούς ή παλιανθρώπους και να μη τους τιμούν οι άνθρωποι· και έτσι αυτοί να ζουν εν ταπεινώσει και αφανεία. Μια νύχτα που γινότανε αγρυπνία στο ναό της Παναγίας των Βλαχερνών, ο όσιος Ανδρέας μαζί με τον μαθητή του Επιφάνιο, που έγινε αργότερα πατριάρχης Κων/πόλεως (520-536 μ. Χ.), είδαν την Υπεραγία Θεοτόκο οφαλμοφανώς, όχι σε όραμα, να μπαίνει από την κεντρική πύλη του ναού. Την συνόδευαν οι παρθένοι Ιωάννης ο Πρόδρομος και Ιωάννης ο Θεολόγος και πλήθος αγγέλων. Αφού μπήκε μέσα στο ναό προχώρησε στον σολέα. Εκεί γονάτισε και προσευχήθηκε πολλή ώρα με θερμά δάκρυα υπέρ της σωτηρίας των πιστών, ενώ την βλέπανε μόνο ο Ανδρέας και ο Επιφάνιος. Αφού προσευχήθηκε για πολύ η Θεοτόκος σηκώθηκε και μπήκε μέσα στο ιερό, όπου φυλασσόταν το μαφόριο της δηλαδή το τσεμπέρι της, το πήρε στα χέρια της και βγαίνοντας έξω το άπλωσε πάνω από τους πιστούς, για να δείξει ότι τους σκέπει και τους προστατεύει.

Αυτό είναι το γεγονός το οποίο στάθηκε αφορμή η Εκκλησία μας να καθιερώσει την γιορτή της αγίας Σκέπης δηλαδή τη γιορτή προς τιμή της Παναγίας, η οποία σαν τη φωτοφόρο νεφέλη που σκέπαζε τη μέρα και φώτιζε τη νύχτα τους Ισραηλίτες στην έρημο, σκέπει και προστατεύει το λαό του Θεού και φωτίζει τους πιστούς στο δρόμο για την τελείωση. Πως μας σκεπάζει και πως μας προστατεύει η Παναγία μας; Με τις προσευχές της, με τις παρακλήσεις της και με τα δάκρυά της.

Ψυχή που παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού δεν φοβάται τίποτε!

Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου

Είναι μεγάλο αγαθό το να παραδινόμαστε στο θέλημα του Θεού. Τότε στην ψυχή είναι Μόνος ο Κύριος και δεν έρχεται καμιά ξένη σκέψη· η ψυχή προσεύχεται με καθαρό νου και αισθάνεται την αγάπη του Θεού, έστω και αν υποφέρη σωματικά.

Όταν η ψυχή παραδοθή ολοκληρωτικά στο θέλημα του Θεού, τότε ο Ίδιος ο Κύριος αρχίζει να την καθοδηγή, και η ψυχή διδάσκεται απευθείας από τον Θεό, ενώ προηγουμένως την οδηγούσαν οι άνθρωποι και η Γραφή.

Αλλά το να είναι Δάσκαλος της ψυχής ο Ίδιος ο Κύριος με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος είναι σπάνιο και λίγοι γνωρίζουν αυτό το μυστήριο, μόνο όσοι ζουν κατά το θέλημα του Θεού.

Ο υπερήφανος δεν αναζητεί το θέλημα του Θεού, αλλά προτιμά να κατευθύνη ο ίδιος τη ζωή του. Και δεν καταλαβαίνει πως, χωρίς τον Θεό, δεν επαρκεί το λογικό του ανθρώπου για να τον καθοδηγή. Κι εγώ, όταν εζούσα στον κόσμο προτού να γνωρίσω τον Κύριο και το Άγιο Πνεύμα, εστηριζόμουν στο λογικό μου.

Όταν όμως εγνώρισα με το Άγιο Πνεύμα τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού, τότε παραδόθηκε η ψυχή μου στον Θεό και δέχομαι οτιδήποτε θλιβερό μου συμβή και λέω: «Ο Κύριος με βλέπει… Τι να φοβηθώ;»  Προηγουμένως όμως δεν μπορούσα να ζω κατ’ αυτό τον τρόπο.

Η θεραπεία από το άγχος και τη μελαγχολία

Ἅγιος Πορφύριος 

Τό σπουδαῖο εἶναι νά μποῦμε στήν Ἐκκλησία. Νά ἑνωθοῦμε μέ τούς συνανθρώπους μας, μέ τίς χαρές καί τίς λύπες ὅλων. Νά τούς νιώθουμε δικούς μας, νά προσευχόμαστε γιά ὅλους, νά πονᾶμε γιά τήν σωτηρία τους, νά ξεχνᾶμε τούς ἑαυτούς μας. Νά κάνομε τό πᾶν γι’ αὐτούς, ὅπως ὁ Χριστός γιά μᾶς. Μέσα στήν Ἐκκλησία γινόμαστε ἕνα μέ κάθε δυστυχισμένο καί πονεμένο κι ἁμαρτωλό. Κανείς δέν πρέπει νά θέλει νά σωθεῖ μόνος του, χωρίς νά σωθοῦν καί οἱ ἄλλοι. Εἶναι λάθος νά προσεύχεται κανείς γιά τόν ἑαυτό του, γιά νά σωθεῖ ὁ ἴδιος. Τούς ἄλλους πρέπει νά ἀγαπᾶμε καί νά προσευχόμαστε νά μή χαθεῖ κανείς· νά μποῦν ὅλοι στήν Ἐκκλησία. Αὐτό ἔχει ἀξία. Καί μ’ αὐτή τήν ἐπιθυμία πρέπει νά φύγει κανείς ἀπ’ τόν κόσμο, γιά νά πάει στό μοναστήρι ἤ στήν ἔρημο.

Μέσα στήν Ἐκκλησία, πού ἔχει τά μυστήρια πού σώζουν, δέν ὑπάρχει ἀπελπισία. Μπορεῖ νά εἴμαστε πολύ ἁμαρτωλοί. Ἐξομολογούμαστε, ὅμως μᾶς διαβάζει ὁ παπάς κι ἔτσι συγχωρούμαστε καί προχωροῦμε πρός τήν ἀθανασία, χωρίς καθόλου ἄγχος, χωρίς καθόλου φόβο.

Ὅποιος ζεῖ τόν Χριστό, γίνεται ἕνα μαζί Του, μέ τήν Ἐκκλησία Του. Ζεῖ μιὰ τρέλα! Ἡ ζωή αὐτή εἶναι διαφορετική ἀπ’ τή ζωή τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι χαρά, εἶναι φῶς, εἶναι ἀγαλλίαση, εἶναι ἀνάταση. Αὐτή εἶναι ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ζωή τοῦ Εὐαγγελίου, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. «Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ἡμῶν ἐστίν» (Λουκ. 17,21). Ἔρχεται μέσα μας ὁ Χριστός κι ἐμεῖς εἴμαστε μέσα Του. Καί συμβαίνει ὅπως μ’ ἕνα κομμάτι σίδηρο πού τοποθετημένο μές στή φωτιά γίνεται φωτιά καί φῶς· ἔξω ἀπ’ τή φωτιά, πάλι σίδηρος σκοτεινός, σκοτάδι.

Η μεγάλη ψαριά

Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Δοτήρας κάθε αγαθού είναι ο Κύριος. Κι όλα τα δώρα του Θεού είναι τέλεια. Έχουν τέτοια τελειότητα, που κάνουν τους ανθρώπους να θαυμάζουν. Το θαύμα δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά ένα δώρο του Θεού, αξιοθαύμαστο. Οι άνθρωποι θαυμάζουν τα δώρα του Θεού, λόγω της τελειότητάς τους.

Αν οι άνθρωποι ζούσαν με την αγνότητα και την αναμαρτησία του παραδείσου, δε θα περίμεναν από το Θεό ν’ αναστήσει νεκρούς, να πολλαπλασιάσει τους άρτους ή να γεμίσει τα δίχτυα με ψάρια, για να πουν ύστερα: «Κοιτάξτε το θαύμα!» Θα το έλεγαν αυτό για κάθε πλάσμα του Θεού, κάθε στιγμή και με κάθε ανάσα της ζωής τους. Καθώς όμως οι άνθρωποι συνήθισαν στην αμαρτία, κάθε θαύμα από τ’ αναρίθμητα που κάνει ο Θεός στον κόσμο, έχει γίνει για τους ανθρώπους συνηθισμένο θέμα. Για να μη μείνουν τα θέματα αυτά όμως τελείως απαρατήρητα, για να μην υποβιβαστούν εντελώς, ο Θεός με την ευσπλαχνία Του προς τον άρρωστο άνθρωπο του δίνει ένα ακόμα θαύμα από τ’ αμέτρητα που του έχει δωρίσει, για να τον ξυπνήσει από τη σκοτεινή και ψυχοφθόρα συνή­θεια να μη βλέπει κάτι υπερφυσικό στα θαύματα.

Το αλφαβητάρι της αρετής

Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου

Άρχιζε πάντα απ’ το Θεό και πάντα τελείωνε μαζί του

Βίου το κέρδος είν’ αυτό: τη μέρα σου καλά να τελειώνεις

Γνώριζε όλα τα καλά έργα των δικαίων

Δεινόν το να πεινάει κανείς, μα φοβερότερος ο πλούτος ο παράνομος

Ευεργετείς; Μάθε λοιπόν πως το Θεό μιμείσαι.

Ζήτα απ’ το Θεό να σου είναι σπλαχνικός, σαν όμως εύσπλαχνος είσαι και εσύ

Η σάρκα η ανθρώπινη να συγκρατείται πρέπει και να δαμάζεται γερά

Θυμό χαλίνωνε, μη πέσεις έξω από τη λογική

Ίσια ψηλά το βλέμμα σου, στη γλώσσα να ‘χεις μέτρο

Κλειδί στ’ αυτιά να βρίσκεται, το γέλιο σου να ‘ναι σεμνό

Να του δώσω εγώ, για να μην κολάσει την ψυχή του...

"Ήταν ημέρες Μεγάλης Σαρακοστής, όταν ο Γέροντας είδε από μακρυά έναν κλέφτη, που παραβίαζε την πόρτα του κελιού του.

Ήταν ο ίδιος που τον είχε κλέψει και πέρυσι.

Μέριασε ο Γέροντας, και κρύφτηκε στην μάντρα, ώσπου ο κλέφτης να τελειώσει το έργο του.

Όταν τα διηγήθηκε στον υποτακτικό του, εκείνος οργισμένος τον ρώτησε:

-Γιατί γέροντα δεν με φώναζες να τον πιάσουμε; Ο ίδιος μας έκλεψε και πέρσι και μένει αμετανόητος!

«Πού ξέρεις παιδί μου;» του απάντησε ο Γέροντας, «ίσως φέτος μετανοήσει».

-«Κι αν το ξανακάνει;..» Ξέσπασε ο υποταχτικός.

«Ε, τότε πρέπει παιδί μου να τρέξω… για να του ανοίξω και να του τα δώσω εγώ, για να μην ξανακλέψει και κολάσει για τρίτη φορά την ψυχή του».

Έσκυψε ο υποταχτικός του φίλησε το χέρι, κι έφυγε πνιγμένος στα δάκρυα."

Ζυγός δικαιοσύνης

Ο ευαγγελιστής Λουκάς, που έχει ως πηγή την Παναγία, παρουσιάζει στο ευαγγέλιό του χαρακτηριστική σκηνή του τρόπου με τον οποίο ο άνθρωπος διαχρονικά τοποθετείται έναντι του προσώπου του Χριστού. Είναι αυτή η σκηνή των δύο ληστών, που συσταυρώνονται εκατέρωθεν του Χριστού. Πόσο διαφορετική η στάση τους απέναντί Του!

Ο ένας ληστής ακούγοντας τους χλευασμούς των παρευρισκομένων ιουδαίων προσθέτει σ’ αυτούς βρισιές κατά του συσταυρωμένου Ιησού και λέγει: “Αν είσαι συ ο Χριστός, σώσε τον εαυτό σου και εμάς”. Ο ληστής αυτός αντιπροσωπεύει τους ανθρώπους που βιώνουν την κοσμική βεβαιότητα υπό ποικίλες μορφές. Είναι απόλυτα πεπεισμένοι ότι ο κώδικας αξιών, τον οποίο έχουν αποδεχθεί και προς τον οποίο έχουν εναρμονίσει τον βίο τους, είναι απολύτου και διαχρονικού κύρους. Δεν έχουν ουδεμία διάθεση αυτοκριτικής και επανεξέτασης της πορείας τους. Δεν αναλογίζονται το άδηλο και ευμετάβλητο της ισχύος εκ της εξουσίας ή του χρήματος (τόσο οι ηγέτες και οι πλουτούντες, όσο και οι οπαδοί και οι οσφυοκάμπτες κόλακες). Φυσιώνονται από την πληθώρα των γνώσεων ή την αναγνώριση των ταλέντων, ωσάν να αποτελούν αυτά αξίες καθ’ εαυτές. Τέλος μπορεί να ζουν, όπως και οι άρχοντες των ιουδαίων, με τη βεβαιότητα ότι έχουν υποχρεώσει τον Θεό!

Η παγκόσμιος Ύψωσις του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού

Μία μεγάλη εορτή της Εκκλησίας μας είναι η «παγκόσμιος Ύψωσις του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού».

Σύμφωνα με την ιερή παράδοση της Εκκλησίας μας, αμέσως μετά την εύρεση του Τιμίου Σταυρού, η αγία Ελένη τον ασπάσθηκε και τον παρέδωσε στον πατριάρχη Ιεροσολύμων Μακάριο, ο οποίος ύψωσε ψηλά τον Σταυρό του Χριστού για να τον δουν οι παρευρισκόμενοι χριστιανοί.

Ένα παρόμοιο περιστατικό έγινε λίγα χρόνια μετά, το 335, την επομένη των εγκαινίων του πανίερου Ναού της Αναστάσεως. Ο πατριάρχης ύψωσε και πάλι τον Σταυρό και ευλόγησε τα πλήθη των χριστιανών, των κληρικών και των λαϊκών, που είχαν συρρεύσει στην αγία πόλη για την τελετή των εγκαινίων και παραλλήλως ζητούσαν να προσκυνήσουν το ιερώτατο σύμβολο του χριστιανισμού.

Για μία τρίτη και τελευταία φορά πραγματοποιήθηκε η ύψωσις του Τιμίου Σταυρού και συγκεκριμένα το έτος 628. Είναι η εποχή που ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ηράκλειος πολεμά τους Πέρσες. Ο λαός αυτός, προ 14 ετών, έχει καταλάβει την Παλαιστίνη και έχει αρπάξει από τούς χριστιανούς τον Τίμιο Σταυρό. Ο Ηράκλειος νικά και επανακτά τον Σταυρό. Στις 14 Σεπτεμβρίου έρχεται στα Ιεροσόλυμα φέροντας στους ώμους του τον Σταυρό. Είναι ανυπόδητος και φτωχικά ντυμένος. Φθάνει στο Ναό της Αναστάσεως και παραδίδει τον Σταυρό στα χέρια του πατριάρχη Ζαχαρία. Εκείνος υψώνει τον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό και ευλογεί τα πλήθη των χριστιανών, ψάλλοντας για πρώτη φορά τον πολύ γνωστό ύμνο «Σώσον Κύριε τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου ...».

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ

       ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ

 12 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2019

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ - Ι. ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ - Ι. ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΜΗΝΑ

Συγκέντρωση και αναχώρηση από το λιμάνι του Πειραιά. 

Άφιξη στο νησί της Αίγινας και αναχώρηση με πούλμαν για προσκύνημα στην Ιερά Γυναικεία Μονή Αγίου Μηνά. 

Στη συνέχεια, θα επισκεφθούμε την Ιερά Μονή Άγιας Αικατερίνης. 

Επόμενος σταθμός μας ο Άγιος Νεκτάριος, όπου θα προσκυνήσουμε την κάρα και τον τάφο του Αγίου. 

Στη συνέχεια αναχώρηση για την πρωτεύουσα του νησιού. 

Χρόνος για φαγητό, καφέ και περιήγηση και αναχώρηση με το πλοίο επιστροφής στις 18:15 για το λιμάνι του Πειραιά. 

Άφιξη στις 19:45.

          ΤΙΜΗ ΜΟΝΟ 22 ΕΥΡΩ

ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ:

• ΤΑ ΑΚΤΟΠΛΟΪΚΑ ΕΙΣΗΤΗΡΙΑ ΠΕΙΡΑΙΑΣ- ΑΙΓΙΝΑ - ΠΕΙΡΑΙΑΣ ΜΕ ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

• ΤΙΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑ ΜΕ ΠΟΥΛΜΑΝ
• ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΑΣΤΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ

Αναχώρηση: Σάββατο 12/10 στις 08:15 από το λιμάνι του Πειραιά.

Επιστροφή:  Σάββατο 12/10 στις 19:45 στο λιμάνι του Πειραιά.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ - ΕΓΓΡΑΦΕΣ: 

π. Γεώργιος Θεοδωρόπουλος - τηλ. 210 4615704

Ὁ παπὰ Τύχων ὁ ἐρημίτης

Πεγειώτης Ἰωάννης

 Ἕνας κρυμμένος μαργαρίτης
Στὸ Ἅγιον Ὅρος, στὸ «περιβόλι τῆς Παναγίας» ὑπάρχουν ἀκόμη καὶ σήμερα πολλοὶ κρυμμένοι μαργαρίτες. Μπορεῖ κάποιος νὰ ψάξει καὶ νὰ τοὺς βρεῖ στὰ μοναστήρια, στὶς σκῆτες, στὰ τόσα ἐρημητήρια....

Ἀληθινοὶ μαργαρίτες, ἄνθρωποι δυνατοὶ κι ἀλλοιώτικα ὄμορφοι. Κάλλος τους ἡ εὐλογημένη ζωή τους. Πλοῦτος τους ἡ ἀκτημοσύνη καὶ ἡ φτώχειά τους. Λιγοστὰ εἶναι τὰ λόγια ποὺ ἔχουν νὰ εἰποῦν. Περισσότερο μιλάει ἡ σιωπή τους. Οἱ μορφὲς τους φωτεινὰ εἰρηνικὲς γιατ’ ἡ καρδιὰ τους ἄγρυπνη στέκει στὴν προσευχή, γιατί ἡ εὐχὴ ἀτελεύτητα συντροφεύει τὸν ἀσκητικό τους βίο.

Ἕνας κρυμμένος μαργαρίτης ἦταν καὶ ὁ παπὰ-Τύχων - κατὰ κόσμον Τιμόθεος Γολεγκὼφ - ποὺ ἔζησε στὸ Ἅγιον Ὅρος γιὰ ἑξήντα ὁλόκληρα χρόνια. Ἄνθρωπος ἀγάπης, προσευχῆς, κατανύξεως καὶ ταπεινώσεως. Ἀκτήμων ἐρημίτης, νηστευτὴς καὶ χαρισματοῦχος, θεωρεῖται ἕνας ἀπὸ τοὺς ἐπιφανέστερους τοῦ αἰώνα μας. Τὸ πέρασμά του δὲ ἀπ’ τὸ «περιβόλι τῆς Παναγίας» ἄφησε σημάδια ἀνεξίτηλα στοὺς τόσους ὁδοιπόρους τῆς ζωῆς ποὺ ζήτησαν κοντὰ του ν’ ἀναπαυτοῦν.

Γεννήθηκε τὸ 1884 στὸ χωριὸ Νόβαγια Μιχαηλόσκα τῆς Ρωσσίας. Οἱ γονεῖς του ἦταν εὐσεβεῖς. Ἡ μητέρα του καθὼς ἔλεγε ὁ ἴδιος: «κάθε Τετάρτη καὶ Παρασκευὴ δὲν ἔτρωγε καθόλου, ἦταν δοσμένη ὅλη στὴν προσευχὴ καὶ τὰ δάκρυα ἔτρεχαν πυκνὰ ἀπ’ τὰ μάτια της». Μικρὸς ἀκόμα ἐπισκεπτόταν μοναστήρια καὶ ἔψαλλε στὴ χορωδία τῆς ἐκκλησίας τοῦ χωριοῦ του.

Έπαιρνε πάντοτε το λιωμένο...

Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος

"...Μου έλεγε για την ταπείνωση ένας άνθρωπος του Θεού, που ήμασταν πάρα πολύ φίλοι, ήταν δέκα χρόνια μεγαλύτερός μου και με βοήθησε πολύ, ο Γεράσιμος ο Φωκάς, έγινε για 20 μέρες Μητροπολίτης Κεφαλονιάς και τον άρπαξε ο Θεός και τον επήρε επάνω.

 

Και τον έβλεπα, ενώ ήταν πλουσιόπαιδο, φορούσε πάντοτε το ίδιο παντελόνι.

Επηγαίναμε σε ένα σπίτι, έβαζαν πέντε φρούτα στο τραπέζι, αυτός επερίμενε να πάρουμε όλοι οι υπόλοιποι, εμείς εδιαλέγαμε βιαστικά βιαστικά το καλύτερο, το πιο γυαλιστό, το πιο ωραίο, ο Γεράσιμος έπαιρνε πάντοτε το λιωμένο, όχι το καλύτερο, το χειρότερο. 

Μου έκανε εντύπωση και τον ερώτησα μια φορά: 

“Μα βρε Γεράσιμε, όπου πάμε, τρως ό,τι είναι πιο ευτελές, ντύνεσαι με ό,τι πιο απλό”. 

Μου λέει: “Για να καλλιεργούμε την ταπείνωση, αφέντη μου”, με έλεγε “αφέντη μου”... “για να καλλιεργούμε την ταπείνωση, να μην μάθουμε το δικαίωμα”.

Δηλαδή ταπείνωση σημαίνει παραίτηση από τα δικαιώματά σου. Πώς ο Χριστός παραιτήθηκε από την παντοκρατορία του, και εσταυρώθη, και πέθανε για μας... "

πηγή

Η κόλαση της μεταμέλειας και η ομορφιά της μετάνοιας

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Η μεταμέλεια ως «συνειδητοποίηση του σφάλματος που διέπραξε κάποιος και η αίσθηση ντροπής που αυτή συνεπάγεται» (Λεξικό Ακαδημίας Αθηνών), τελικά ενδέχεται να προκαλεί πόνο χωρίς αντίκρισμα, τύψεις και ενοχές βασανιστικές, θλίψη που οδηγεί στην κατάθλιψη.

Το φαινόμενο αυτό έχει τις ρίζες του στον εγωισμό του ανθρώπου, που θίγεται έντονα αφενός με πράξεις που δεν θα ήθελε να κάνει γιατί προσβάλλουν, κατά τη γνώμη του, την «ανωτερότητα του προσώπου του», κι αφετέρου γιατί γίναν μέρος της ιστορίας του που δεν αλλάζει.

Οι καταστάσεις αυτές είναι δύσκολες, οριακές κι επώδυνες. Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, μετά την προδοσία του Διδασκάλου του, ευρισκόμενος σ’ αυτή την κατάσταση  «απελθών απήγξατο» (Ματθ.27,5), ενώ προηγουμένως «μεταμεληθείς απέστρεψε τα τριάκοντα αργύρια… λέγων· ήμαρτον παραδούς αίμα αθώον» (Ματθ. 27,3-4).

Σε τελευταία ανάλυση, η μεταμέλεια μόνο δεν αρκεί γι’ αλλαγή. Μπορεί, μάλιστα, να οδηγήσει σε βίωση της κόλασης, όταν γίνεται η θέα του εαυτού μας μέσα από το σκοτάδι του εαυτού μας. Στην άβυσσο της ύπαρξής μας, όπου συνειδητοποιούμε την αδυναμία και την αμαρτωλότητά μας, μόνη ελπίδα παραμένει η άβυσσος του θείου ελέους, της χωρίς όρια αγάπης του εσταυρωμένου Κυρίου μας. «Άβυσσος άβυσσον επικαλείται».