«Καί δός ἡμῖν Δέσποτα πρός ὕπνον ἀπιοῦσιν…»

π. Κων. Ν. Καλλιανός

Τό σύνορο τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου τό προγεύεσαι καθημερινά τήν ὥρα ἐκείνη, ὅπου μετά τή βραδυνή σου ἐπιστροφή ἀναζητᾶς τήν εὐλογημένη ἡσυχία, ἀλλά περισσότερο τό σφάλισμα τῶν κουρασμένων ὀφθαλμῶν σου: κουρασμένων ἀπό ἔνα πλῆθος εἰκόνων πού ἀποθηκεύουν μέ τήν, ἐν εὐθέτω καιρῶ, προοπτική τῆς ἐπεξεργασίας. (Μέ τά χρόνια ἀρχίζεις νά κατανοεῖς πώς οἱ εἰκόνες πού ξαποσταίνουν τήν ψυχή σου ὅλο καί λιγοστεύουν, καθώς τό Ὡραῖο καί Κόσμιο ὅλο καί χάνονται ἀπό τήν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων. Δυστυχῶς.)

Οἱ στιγμές λοιπόν ἐκεῖνες μεταξύ τοῦ ξύπνιου καί τοῦ ὕπνου ἔχουν μιά ἰδιαίτερη καί πολύ σημαντική δύναμη:δύναμη λυτρωτική πού ἀσφαλῶς σέ φέρνει μέχρι τό βάθος τῆς ψυχῆς σου, καθώς μέ τρόπο ἁπλό, ἀλλά ἀμέτρητα ἐπώδυνο ἐξετάζεις τή συνειδησή σου. Εἶναι ἔνα ἔσχατο κοίταγμα στόν καθρέφτη της, ὅπου φαίνεται ὄχι τό εἴδωλό σου, ἀλλά ἡ πολιτεία σου. Μιά πολιτεία, πού μονάχα ἐσύ κι ὀ Θεός γνωρίζετε.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ΜΙΑ ΑΠΟΡΙΑ ΚΑΙ Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΜΑΣ

                   

                  Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που αναρωτιόμαστε ποιος μπορεί να μας καταλάβει. Ποιος μπορεί να γνωρίσει ποιοι αληθινά είμαστε. Κι αυτό διότι δεν μπορούμε να χτίσουμε γέφυρες επικοινωνίας με τους άλλους, δεν είμαστε σε θέση να αποκαλύψουμε το αληθινό μας πρόσωπο, ενίοτε ούτε και στον εαυτό μας. Το ίδιο συμβαίνει και με τους άλλους. Το ίδιο αναρωτιούνται κι εκείνοι για τους εαυτούς τους. Ποιος μπορεί να τους καταλάβει, ποιος μπορεί να τους αναγνωρίσει. Και πορευόμαστε οι άνθρωποι ουσιαστικά σε μία κατάσταση μοναξιάς, την οποία προσπαθούμε να την υποκαταστήσουμε με επιφανειακές σχέσεις, με την παράδοση στην σαρκική απόλαυση, με την εργασιομανία, με την εκζήτηση της δόξας και του επαίνου, με τον τονισμό της αξίας του εαυτού μας ως παρηγοριάς  και την ουσιαστική κατάκριση και απόρριψη των άλλων. Ο καημός μας είναι κάποιος να μας γνωρίσει. Κάποιος να κοινωνήσει αληθινά μαζί μας. Κάποιος να καλύψει τις ανάγκες μας. Κάποιος να μας βοηθήσει να αισθανθούμε αποδεκτοί. Να μας δώσει το χέρι του και να συμπορευτούμε.

Η ομιλία του Σεβ. Μητρ. Πειραιώς κ. Σεραφείμ κατά την Προηγιασμένη Θ. Λε...

Πορεία προς το Πάσχα.

Μπήκαμε για τα καλά στην πορεία προς το Πάσχα, μπήκαμε στην Μεγάλη Τεσσαρακοστή αναζωσάμενοι την οσφύν ημών. Πορευόμαστε όλοι εμείς οι στρατοκόποι της ζωής προσπαθώντας να βρούμε το βαθύτερο νόημα της ζωής μας μέσα σε κείνες τις μακρόσυρτες ακολουθίες, μέσα από τα Μεγάλα Προκείμενα των κατανυκτικών Εσπερινών της Κυριακής που μιλούν για την ανάγκη να εξαρτηθούμε από το Θεό, να πιαστούμε από αυτόν όπως το παιδί από τον πατέρα, να ξαναβρούμε εκείνον το δικό μας μα και χαμένο Παράδεισο.

Στ’ αλήθεια όμως, για μας τους ανθρώπους των αρχών του 21ου αιώνα τι έχει να πει η περίοδος της Μεγάλης Σαρακοστής; Μήπως το περιεχόμενό της εξαντλείται μονάχα στα πλαίσια της νηστείας, που κι αυτή, όταν γίνεται, γίνεται τυπικά και όχι ουσιαστικά; Υπάρχει κάτι διαφορετικό στη Μεγάλη Σαρακοστή που της δίνει ένα αλλιώτικο χρώμα;

Η ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗ ΝΗΣΤΕΙΑ ΠΡΟ ΤΗΣ ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗΣ

ΙΩΑΝΝΗ Μ. ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ

Πόσες ὧρες πρέπει νὰ νηστεύσει κανεὶς γιὰ νὰ κοινωνήσει κατὰτὴν τέλεση ἑσπερινῆς Προηγιασμένης, ποὺ συνηθίζεται νὰτελεῖται κατὰ τὶς Τετάρτες τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς;

Ἡ τέλεση ἑσπερινῆς Προηγιασμένης κατὰ τὴν ΜεγάληΤεσσαρακοστή, ἰδίως κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Τετάρτης, τείνει νὰ ἐπικρατήσει κατὰ τοὺς τελευταίους χρόνους καὶ ἀποτελεῖ ἕναπαρήγορο φαινόμενο ἐπιστροφῆς στὴν ὀρθὴ πράξη τῆς Ἐκκλησίας μετὰ ἀπὸ αἰῶνες ἐφαρμογῆς μιᾶς «κατ’ οἰκονομίαν»πρακτικῆς. Ἡ ἐν τῷ μεταξὺ ἐμπειρία ἔδειξε ὅτι, ὄχι μόνο τὸπνεῦμα καὶ τὸ νόημα τῆς τελέσεως τῆς λειτουργίας τῶν Προηγιασμένων στὰ πλαίσια τῆς περιόδου τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς κινδυνεύει τελείως νὰ ἀφανισθεῖ μὲ τὴνμετάθεσή της κατὰ τὶς πρωινὲς ὧρες, ἀλλὰ καὶ αὐτὴ ἡποιμαντικὴ σκοπιμότητα εἶναι ἀνύπαρκτη. Οἱ ἡμέρες τῆς τελέσεώς της εἶναι γιὰ ὅλους ἐργάσιμες καὶ οἱ πρωινὲς ὧρες ἐξυπηρετοῦν μόνο τοὺς συνταξιούχους. Ἀντιθέτως ἡ τέλεσή της κατὰ τὸ ἑσπέρας, στὴν ἀνέκαθεν καὶ ἀπὸ καταβολῆς φυσικὴ ὥρα τῆς τελέσεώς της, ὄχι μόνο ἐπαναφέρει τὰ πράγματα στὴν ὀρθή τους θέση, ἀλλὰ καὶ οὐσιαστικὰ διευκολύνει τοὺς ἐργαζομένους καὶ μὴ ἐργαζομένους πιστοὺς νὰ μετάσχουν σ’ αὐτή.

Από την Προηγιασμένη στον Ι. Ναό μας Ιερουργούντος του Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ

“ΠΑΧΕΙΑ ΓΑΣΤΗΡ ΛΕΠΤΟΝ ΟΥ ΤΙΚΤΕΙ ΝΟΟΝ”

 ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ

Δὲν γίνεστε ἅγιοι κυνηγώντας τὸ κακό. Ἄστε τὸ κακό. Νὰ κοιτάζετε πρὸς τὸν Χριστὸ κι αὐτὸ θὰ σᾶς σώσει. Ἐκεῖνο ποὺ κάνει ἅγιο τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ λατρεία πρὸς τὸν Χριστό, ἡ ὁποία δὲν μπορεῖ νὰ ἐκφραστεῖ, δὲν μπορεῖ, δὲν μπορεῖ... Καὶ προσπαθεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ κάνει ἀσκήσεις, νὰ κάνει τέτοια πράγματα καὶ νὰ καταπονεῖ τὸν ἑαυτό του γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Κανεὶς ἀσκητὴς δὲν ἁγίασε χωρὶς ἀσκήσεις. Κανεὶς δὲν μπόρεσε ν’ ἀνέλθει στὴν πνευματικότητα χωρὶς ν’ ἀσκηθεῖ. Πρέπει νὰ γίνονται ἀσκήσεις. Ἄσκηση εἶναι οἱ μετάνοιες, οἱ ἀγρυπνίες κ.λπ., ἀλλὰ ὄχι μὲ βία. Ὅλα νὰ γίνονται μὲ χαρά. Δὲν εἶναι οἱ μετάνοιες ποὺ θὰ κάνουμε, δὲν εἶναι οἱ προσευχές, εἶναι τὸ δόσιμο, ὁ ἔρωτας γιὰ τὸν Χριστό, γιὰ τὰ πνευματικά. Ὑπάρχουν πολλοὶ ποὺ τὰ κάνουνε αὐτὰ ὄχι γιὰ τὸν Θεὸ ἀλλὰ γιὰ ἄσκηση, γιὰ ὠφέλεια σωματική. Ὅμως οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι τὸ κάνουνε γιὰ ψυχικὴ ὠφέλεια, γιὰ τὸν Θεό. Ἀλλὰ καὶ τὸ σῶμα ὠφελεῖται πολύ, δὲν ἀρρωσταίνει. Πολλὰ καλὰ ἔρχονται.

Ζει μόνο εκείνος που αγαπά...

Αγαπημένο μου παιδί, καλέ μου Ιορδάνη, 

Όπως φαίνεται, έφτασε η στιγμή που θα σε στεναχωρήσω! Αυτή είναι η κοινή κατάληξη στις σχέσεις των ανθρώπων. Όσο κι αν μας αγαπά κάποιος, όσο κι αν τα έργα ή τα λόγια του φανερώνουν τη φροντίδα του για μας, θα ‘ρθει κάποτε η ώρα της απογοήτευσης. Αν δε μας απογοητεύσει με τις πράξεις του, θα το κάνει με τον θάνατό του…

Περάσαμε μαζί οκτώ ολόκληρα χρόνια. Μοιραστήκαμε τις στιγμές, τα βάσανα, τα μυστικά μας. Ζήσαμε τη χαρά και τη λύπη. Νιώσαμε την αγάπη. Σε είχα σαν δικό μου παιδί και ξέρω ότι κι εσύ μ’ αγαπούσες σαν να ‘μουν ο πατέρας σου. Κάποιον που αγάπησες μία φορά, τον αγαπάς για πάντα. Κι αν πάψεις κάποτε να τον αγαπάς, σημαίνει πως δεν τον αγάπησες ποτέ…

Αν και το θέλω, δεν μπορώ να σ’ εμποδίσω να κλάψεις. Κλάψε παιδί μου! Όσο το χρειάζεσαι, όσο το έχεις ανάγκη, μα χωρίς παροξυσμούς. Έπειτα στάσου στα πόδια σου και προχώρα. Μη στηρίζεσαι σε πρόσωπα και πράγματα προσωρινά, που έρχονται και παρέρχονται. Ν’ αποδίδεις στα γεγονότα τη σπουδαιότητα που τους αναλογεί. Συνέχισε ν’ αγωνίζεσαι, ν’ ανακαλύπτεις τους καρπούς της καρδιάς σου. Να φέρνεις στην επιφάνεια τον εσωτερικό κόσμο σου, να τον μετατρέπεις σε αγάπη και να τον προσφέρεις. Ξέρεις, για να προσφέρουμε τον εαυτό μας, πρέπει πρώτα να τον… βρούμε.

Το θεμέλιο της αγάπης μεταξύ γονέων και παιδιών

π. Τέλλος Σ. Παπαδόπουλος

ΣΥΖΥΓΙΚΗ ΑΓΑΠΗ 

Ακούμε πολλές φορές μητέρες και πατέρες να διερωτώνται, ν' απορούν και να παραπονούνται «Τα παιδιά μας δεν μας υπακούνε!Εμείς τα συμβουλεύουμε, τα νουθετούμε και αυτά μας αγνοούν... Συνήθως κάνουν τα αντίθετα απο εκείνα που τους συμβουλεύουμε...Τι φταίει;»

Πολλές φορές εκείνο που φταίει είναι η απουσία της αγάπης.

Μα υπάρχει πατέρας ή μητέρα που να μήν αγαπάνε το παιδί τους;

Αυτό το ερώτημα πρέπει όλοι οι γονείς να το υποβάλουν στον εαυτό τους και κανείς να μη θεωρεί ως αυτονόητη την καταφατική απάντηση.

Η μεγάλη παρανόηση που υπάρχει σ' αυτό το ζήτημα είναι ότι οι γονείς βιώνουν την αγάπη τους προς το παιδί τους ανεξάρτητα απο την αγάπη που πρέπει να έχουν μεταξύ τους.

Εσπερινές Συνάξεις

Την Κυριακή 1 Μαρτίου και ώρα 18:00 (μετά τον κατανυκτικό Εσπερινό), στα πλαίσια των Εσπερινών Συνάξεων της Ενορίας μας θα πραγματοποιηθεί ομιλία στο Πνευματικό Κέντρο του Ναού με θέμα "Οι πειρασμοί του Ιησού και η αληθινή νηστεία της Μ. Τεσσαρακοστής".

Για τους γονείς με παιδιά θα υπάρχει δυνατότητα απασχόλησής τους.

Εκείνη που ποτέ δεν ξεχνάει είναι η καρδιά

Πριν από μερικά χρόνια, πριν η τηλεόραση μπει καθοριστικά στη ζωή μας, στο Παρίσι χάθηκε ένα μικρό κοριτσάκι. Η αστυνομία το βρήκε, όμως το παιδί είχε υποστεί τόσο ισχυρό σοκ, ώστε ήταν αδύνατο να δώσει οποιαδήποτε πληροφορία.Ούτε ονόματα, ούτε διεύθυνση, ούτε τηλέφωνο, ούτε το όνομα του δε θυμόταν. Από το σοκ είχε απενεργοποιηθεί τελείως η μνήμη.

Γιατροί και αστυνόμοι βρέθηκαν προς στιγμή σε αδιέξοδο.

Τότε ο εισαγγελέας πήρε το παιδί και του ζήτησε να του τραγουδήσει ένα τραγούδι. Το παιδί του τραγούδησε το τραγούδι που του 'λεγε η μητέρα του, όταν το 'βαζε για ύπνο. Οι αρχές το μαγνητοφώνησαν και το έδωσαν στο ραδιόφωνο.

 

Μέσα σε λίγες ώρες βρέθηκαν οι γονείς.

«Μία πάνω και μία κάτω»

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Είναι οι στιγμές της χάριτος, που γεμίζει την ύπαρξή μας. Τότε όλα είναι ωραία! Η ζωή έχει νόημα, η ειρήνη και η χαρά κυριαρχούν στην καρδία, η ευτυχία πηγάζει από μέσα μας.

Είναι όμως και οι στιγμές του πειρασμού, της δοκιμασίας. Τότε όλα είναι σκοτεινά. Η ζωή δεν κυλά. Η θλίψη γεμίζει τον καρδιακό χώρο. Τίποτε δεν μας ικανοποιεί. Αναζητούμε τη χαμένη χαρά.

Φαίνεται πως κανείς δεν περνά τη ζωή του μόνο με τη μια κατάσταση. Ούτε, βέβαια, οι άγιοι είχαν μόνιμη τη χάρη του Θεού. Κι αυτοί, όπως όλοι οι άνθρωποι, είχαν και τους πειρασμούς και τη χάρη, τη θλίψη και τη χαρά, την αναστάτωση και την ειρήνη.

Λέγεται ότι ο άγιος Σιλουανός, στην αρχή της μοναχικής του ζωής, όταν μετά την πρώτη του εξομολόγηση δέχτηκε έντονα τη χάρη του Θεού, άφησε ανεξέλεγκτα τον εαυτό του να τη ζει. Τότε την έχασε και συμβουλεύτηκε το Γέροντά του που του συνέστησε εγκράτεια και στη χάρη και στη θλίψη.

Σκέψεις γιὰ τὴν Μεγάλη Τεσσαρακοστή

Εἶναι γνωστὸ πὼς στὴν περίοδο αὐτὴ ἔχουμε δυὸ νηστεῖες. Εἶναι περίπου ἑπτὰ ἑβδομάδες αὐστηρῆς νηστείας καὶ μία ἡ ἑβδομάδα τῆς Τυρινῆς ποὺ προηγεῖται, ὀκτώ. Γιὰ πολλοὺς εἶναι μία εὐχάριστη καὶ ἐπιθυμητὴ περίοδος, ἐνῶ γιὰ ἄλλους εἶναι δύσκολη καὶ γιὰ ἄλλους καθόλου εὐχάριστη. Θὰ προσπαθήσουμε νὰ ποῦμε λίγες σκέψεις γιὰ τὴν περίοδο αὐτή, ὅπως τὴν ἔχουν χαρακτηρίσει οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας.

Πρῶτα πρῶτα νὰ θυμηθοῦμε τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸ Δαμασκηνό, ποὺ κάνει μία γενικὴ παρατήρηση γιὰ τὴν ἁγία Τεσσαρακοστή. Λέγει πρὸς ὅλους μας: «Τὴν Τεσσαρακοστὴν μὴ ἐξουθενεῖτε· μίμησιν γὰρ περιέχει τῆς τοῦ Χριστοῦ πολιτείας». Εἶναι σημαντικὴ παρατήρηση αὐτή. Ὁ Χριστὸς δὲν ἐξουθενώνει, δηλ. δὲν ἀφαιρεῖ τὴ δύναμη τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Πιὸ πλατειὰ θὰ λέγαμε, δὲν περιφρονεῖ τὴν μεγάλη Τεσσαρακοστή. Δὲ λέγει πὼς ἡ περίοδος αὐτὴ δὲν εἶναι σωστή, οὔτε κοροϊδεύει τὴ νηστεία τῆς Ἐκκλησίας, οὔτε τὴν ἀτιμάζει, οὔτε δυσανασχετεῖ μὲ τὸν ἐρχομό της, οὔτε εὔχεται νὰ περάσει γρήγορα, οὔτε καταλύει τὴ νηστεία ἐπιδεικτικὰ καὶ χωρὶς λόγο, οὔτε προπαγανδίζει πὼς οἱ καιροὶ ἄλλαξαν καὶ πρέπει νὰ ἀλλάξουμε καὶ ἐμεῖς.

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ στον Ι. Ναό μας

Την Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 

και ώρα 19:00 

ο Μητροπολίτης Πειραιώς, Φαλήρου 

και Δραπετσώνας 

κ. Σεραφείμ 

θα τελέσει την ακολουθία 

των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων 

στον Ι. Ναό μας

Αν ξέραμε τι θα πει αγάπη...

Μήνες σκέφτομαι αυτά τα λόγια, μα δεν τολμούσα. Γιατί είναι δύσκολο να μιλήσουμε για κάτι που δεν ξέρουμε. Είναι δύσκολο να μιλήσουμε για την αγάπη ενόσω παλεύουμε να μάθουμε τι στην πράξη σημαίνει. Είναι τόσο δύσκολο να μιλήσουμε για την αγάπη χωρίς να έχουμε λειώσει θυσιαζόμενοι από αυτήν...

Δύσκολο, γιατί αν είχαμε μέσα μας αγάπη δεν θα ακούγονταν μακρινά και ξένα τα λόγια του Κυρίου μας: «Αγαπᾶτε ἀλλήλους καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς.»( Κατά Ιωάννην ιε’ 12) Θ’ αντιλαμβανόμασταν καλύτερα το μέγεθος της Αγάπης Του, πως από τα δυσθεώρητα ύψη εκούσια επέλεξε και έγινε άνθρωπος, δέχτηκε να διωχθεί και να ατιμωθεί, φόρεσε χλευαστική χλαμύδα και ακάνθινο στέφανο.Ραπίστηκε, σταυρώθηκε, απέθανε. Έγινε θυσία στον σταυρό για να μας σώσει.

Αν είχαμε μέσα μας αληθινή αγάπη θα κάναμε πόνο δικό μας τον πόνο του άλλου. Θα ενδιαφερόμασταν να βρούμε τρόπους να τον απαλύνουμε, έστω κι αν δεν είχε τίποτε να μας αντιπροσφέρει. Θα ξέραμε, μάλιστα, πως δεν αρκεί ν’ αγαπάμε μόνο όσους μας αγαπούν.Θα κοινωνούσε η καρδιά μας το ξεχύλισμα της Δικής Του αγάπης όταν προσευχόταν στον σταυρό του μαρτυρίου για τους διώκτες Του: «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι!» (Λουκ. κγ’ 34) Θα αγαπούσαμε ακόμη κι όταν δεν ξέραμε ούτ’ εμείς γιατί τα ποιούσι. Με συγκλονισμό και δάκρυα θα φλεγόταν η καρδιά μας προσευχόμενη: «Κύριε, ἐλέησον τοὺς μισοῦντας ἡμᾶς», τους μισούντας Κύριε, ναι όσους μας μισούν, αυτοί περισσότερο σ' έχουν ανάγκη! 

Εσπερινός της συγγνώμης

«᾽Εάν μή ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα αὐτών, οὐδέ ὁ πατήρ ὑμῶν ἀφήσει τά παραπτώματα ὑμῶν».

Δεν θα σωθούμε από τις τυχόν νηστείες ή τις ελεημοσύνες ή τις προσευχές μας, αν όλα αυτά δεν βρίσκουν την κατάληξή τους στην ανεξικακία, στην ταπείνωση στην συγχώρεση, εν τέλει στην αγάπη. Γιατί, η αγάπη είναι και θα είναι πάντοτε το απόλυτο και μοναδικό κριτήριο της ζωής και του θανάτου μας.

ΚΑΛΟ ΣΤΑΔΙΟ

Ἡ ἐξορία τοῦ Ἀδὰμ καὶ ἡ δική μας

π. Δημητρίου Μπόκου

Τὰ κά­τερ­γα τῆς Σι­βη­ρί­ας καὶ ὅ­που γῆς ἦ­ταν τὸ τε­λευ­ταῖ­ο μέ­ρος ποὺ θά ʾθε­λε νὰ βρε­θεῖ κα­νείς. Ὅ­ποι­ος κα­τα­δι­κα­ζό­ταν σ’ αὐ­τά, οὐ­σι­α­στι­κὰ ἀ­πο­χαι­ρε­τοῦ­σε τὴ ζω­ή. Ποι­ὸ αἴ­σθη­μα νὰ κυ­ρι­αρ­χοῦ­σε στὴν ψυ­χὴ τῶν κα­τα­δί­κων; Ἀ­σφα­λῶς ἀ­πο­τρο­πια­σμὸς γιὰ τὴ φρι­χτὴ ἐ­ξο­ρί­α τους καὶ βα­θὺς πό­θος γιὰ ἐ­πι­στρο­φὴ στὸν τό­πο τους.

Τί θὰ λέ­γα­με ὅ­μως, ἂν κά­ποι­ος αἰ­σθα­νό­ταν τὸ ἀν­τί­θε­το; Ἂν τοῦ ἄ­ρε­σε δη­λα­δὴ ὁ τό­πος τοῦ βα­σα­νι­σμοῦ καὶ τὸν ἀ­γα­ποῦ­σε σὰν πα­τρί­δα του; Καὶ ἀν­τὶ νὰ φύ­γει ἀ­πὸ ᾿κεῖ τὸ τα­χύ­τε­ρο, αὐ­τὸς ἐ­πε­δί­ω­κε νὰ πα­ρα­μεί­νει ὅ­σο τὸ δυ­να­τὸν πε­ρισ­σό­τε­ρο; Σί­γου­ρα θὰ λέ­γα­με, πὼς ὁ ἄν­θρω­πος αὐ­τὸς δὲν λει­τουρ­γεῖ κα­νο­νι­κά. Ὅ­τι κά­τι δὲν πά­ει κα­λὰ μ’ αὐ­τόν. Πὼς κά­τι ἀ­φύ­σι­κο, πα­ρά­λο­γο, πα­ρά­ξε­νο τοῦ συμ­βαί­νει. Καὶ δὲν θὰ εἴ­χα­με ἄ­δι­κο.

Ὅ­μως καὶ πά­λι τί θὰ λέ­γα­με, ἂν κά­ποι­ος μᾶς ἔ­λε­γε, ὅ­τι ἕ­νας τέ­τοι­ος ἄν­θρω­πος εἶ­ναι καὶ ὁ κα­θέ­νας ἀ­πό μᾶς; Μὰ εἶ­ναι δυ­να­τόν; Πῶς μπο­ρεῖ νὰ συμ­βαί­νει αὐ­τό;

Το Μέγα Απόδειπνο

Τὶ σημαίνει ἡ φράση, Αἰωνία ἡ μνήμη

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Σὲ ταλαιπωρεῖ τὸ ὅτι δὲν ξέρεις τὴ σημασία αὐτῶν τῶν λέξεων, ποὺ ἄκουγες πολλὲς φορὲς καὶ ὁ ἴδιος ἔλεγες ἐπάνω ἀπὸ τοὺς νεκρούς. Καὶ καλὰ κάνεις ποὺ ρωτᾶς. Ὅσο καλύτερα γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος τὴν ἀρχαία καὶ καλὴ ὀρθόδοξη πίστη μας, τόσο καὶ περισσότερο τὴν ἀγαπᾶ.

«Αἰωνία ἡ μνήμη» σημαίνει: αἰώνια νὰ ὑπάρχει ἡ μνήμη γιὰ σένα. Ἄκουσα μιὰ φορὰ πὼς κάποιος στὸν ἐπικήδειο λόγο ἐπάνω ἀπὸ τὸν νεκρὸ φώναξε: «αἰωνία σου ἡ μνήμη στὴ γῆ!» Παραξενεύθηκα σὲ μιὰ τόσο λανθασμένη ἑρμηνεία τῆς πίστης μας. Μὰ μπορεῖ κάτι νὰ εἶναι αἰώνιο στὴ γῆ, ὅπου ὅλα περνοῦν βιαστικὰ σὰν προσκεκλημένοι σὲ γάμο;

Μεγάλη Τεσσαρακοστή: πορεία χαρμολύπης

Κυριακή της Τυροφάγου

Η περίοδος της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που ξεκινά από αύριο, αδελφοί μου, συνιστά την πνευματικότερη λατρευτική διαδρομή του Εκκλησιαστικού έτους, κατά την οποία η Εκκλησία μάς καλεί σε μία πορεία εσωστρέφειας και διαρκούς και ειλικρινούς ενδοσκόπησης. Δικαίως ο υμνωδός την ονομάζει «Στάδιον των αρετών» (Στιχηρό των Αίνων Κυριακής της Τυρινής), αφού στο στίβο της καλούμαστε ν’ αναμετρηθούμε με τον κακό μας εαυτό, να νικήσουμε την παθογόνο ανθρώπινη φύση μας και να καλλιεργήσουμε τα πνευματικά χαρίσματα που o Θεός μάς χάρισε. Πρόκειται, λοιπόν, για έναν αγώνα, επίπονο και διαρκή, κοπιώδη μα και συναρπαστικό, στόχος του οποίου είναι η ίδια η θνητότητά μας.

Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου...

Όταν ξεκινάς ένα ταξίδι, πρέπει να ξέρεις και τον προορισμό του. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τη Σαρακοστή. Αποτελεί ένα πνευματικό ταξίδι, με λιμάνι το Πάσχα, «την εορτήν των εορτών» , την αληθινή Αποκάλυψη. Αν η κάθε μέρα, που προσθέτει στη ζωή μας ο Κύριος, αποτελεί έκφραση της αγάπης και τους ελέους Του, η περίοδος της Μεγάλης Σαρακοστής συνιστά κορυφαία δωρεά, πνευματικό αγώνα κατά των παθών και άσκηση εν Χριστώ, για κατάκτηση των χριστιανικών αρετών.

Η ευχή του Αγίου Εφραίμ του Σύρου, ονομάστηκε προσευχή της Μεγάλης Σαρακοστής γιατί εκφράζει το βαθύτερο νόημα της περιόδου· το ήθος που εμπνέει και τους σκοπούς που επιδιώκει.

Από την εορταστική εκδήλωση της Ενορίας μας την Κυριακή της Απόκρεω

Πειραιώς Σεραφείμ: Της Απόκρεω

Τί εἶναι τὰ Ψυχοσάββατα; Σὲ τί ὠφελοῦν;

 Οἱ προσευχὲς γιὰ τοὺς κεκοιμημένους, τοὺς νεκρούς μας(εἴτε στὴ Θεία Λειτουργία, εἴτε στὰ μνημόσυνα, εἴτε στὰ τρισάγια, εἴτε στὰ ψυχοσάββατα) εἶναι ἡ ὑψίστη μορφή ἀγάπης πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς ποὺ δὲν εἶναι πιὰ μαζί μας.

Τὰ Ψυχοσάββατα

Μέσα στὴν ἰδιαίτερη μέριμνά της γιὰ τοὺς κεκοιμημένους ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἔχει καθορίσει ξεχωριστὴ ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος γι’ αὐτούς.

Ὅπως ἡ Κυριακὴ εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ἕνα ἑβδομαδιαῖο Πάσχα, ἔτσι τὸ Σάββατο εἶναι ἡ ἡμέρα τῶν κεκοιμημένων, γιὰ νὰ τοὺς μνημονεύουμε καὶ νὰ ἔχουμε κοινωνία μαζί τους. Σὲ κάθε προσευχὴ καὶ ἰδιαίτερα στὶς προσευχὲς τοῦ Σαββάτου ὁ πιστὸς μνημονεύει τοὺς οἰκείους, συγγενεῖς καὶ προσφιλεῖς, ἀκόμη καὶ τοὺς ἐχθρούς του ποὺ ἔφυγαν ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτό, ἀλλὰ ζητᾶ καὶ τὶς προσευχὲς τῆς Ἐκκλησίας γι’ αὐτούς.

Σὲ ἐτήσια βάση ἡ Ἐκκλησία ἔχει καθορίσει δύο Σάββατα, τὰ ὁποία ἀφιερώνει στοὺς κεκοιμημένους της. Εἶναι τά μεγάλα Ψυχοσάββατα• τὸ ἕνα πρὶν ἀπὸ τὴν Κυριακή της Ἀπόκρεω καὶ τὸ ἄλλο πρὶν ἀπὸ τὴν Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς.

Εσπερινές Συνάξεις

Την Κυριακή 15 Φεβρουαρίου και ώρα 18:00 στα πλαίσια των Εσπερινών Συνάξεων της Ενορίας μας θα πραγματοποιηθεί ομιλία στο Πνευματικό Κέντρο του Ναού με θέμα " Εξάρτηση και Ελευθερία του ανθρωπίνου προσώπου".

Για τους γονείς με παιδιά θα υπάρχει δυνατότητα απασχόλησής τους.

Εργάτης του φόβου, του μισθού ή της αγάπης;

Οσίου Ιωάννου της Κλίμακος

Η αρχή της μακαρίας ανεξικακίας είναι το να δεχόμαστε τις ατιμίες (αφού μας γίνονται) με πικρία και πόνο ψυχής. Στο μέσον της ανεξικακίας είμαστε, όταν τις δεχόμαστε χωρίς λύπη. Και στην τελειότητα της ανεξικακίας φθάνομε, όταν θεωρούμε τις ατιμίες ως τιμές.

Να χαίρεσαι εσύ που είσαι στο πρώτο στάδιο, ενδυναμώσου εσύ που είσαι στο δεύτερο και πλημμύρισε από αγαλλίαση εσύ που είσαι μες στη μακαριότητα του Κυρίου.

Μην λες " γιατί " Στο Θεό !

Στη θλίψη σου μην βιάζεσαι να αναρωτηθείς το πως και γιατί,
αν πράγματι θεωρείς ότι πιστεύεις σε Θεό Υψιστο,
αν έχεις το Χριστό,όπως λες,στα λόγια σου,στην προσευχή σου

και Τον καλείς.Δεν θα σε αφήσει εγκαταλελειμένον για πάντα.....
Υπόμενε, κι εσύ ,κι εγώ......

                                                                                       ( π. Ιγνάτιος )

 

 " Ενας ναυαγός έφτασε με χίλια ζόρια,ύστερα από σφοδρή πάλη με τα αφρισμένα κύματα σε ένα ερημονήσι.Με τον καιρό έφτιαξε με αφάνταστες...δυσκολίες μιά καλυβούλα και με αγωνία ανέμενε μήπως και φανεί κανένα καράβι. Κάποια μέρα είχε βγεί σε αναζήτηση τροφής. Γυρίζοντας ,είδε την καλυβούλα του να καίγεται! "Ωχ Θεέ μου,είπε, μά ήταν ανάγκη να γίνει αυτό; Γιατί άραγε; Γιατί το επέτρεψες; Γιατί αυτό το κακό; Είμαι σε μέρος άξενο,μόνος,....με πήρε τόσο καιρό να χτίσω αυτό το καλυβάκι ως προστασία από τα φίδια και τα θηρία,......

Τώρα επιτρέπεις να γίνει στάχτη; ΓΙΑΤΙ;...!"

Ποιός φταίει;

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Τα ποικίλα προβλήματα, ο πόνος, οι δυσκολίες και οι αδικίες, πιέζουν την ψυχή του ανθρώπου και τον ωθούν, ως διέξοδο, να βρει τα αίτια και να ρίξει την ευθύνη για ανακούφιση.

Είναι τραγικό να φταίει για τα κακά που μας συμβαίνουν Αυτός που κατεξοχήν τα αποστρέφεται. Ακούγεται, για όλα όσα γίνονται κοντά ή μακρυά μας, ότι «έτσι θέλει ο Θεός». Είναι φανερό ότι υπάρχει η αντίληψη ότι ο Θεός, ως παντοδύναμος, κατευθύνει τα πάντα. Είναι ο αίτιος για τα κακά, τις δυσκολίες, τις ασθένειες και τους θανάτους που ταλαιπωρούν τον κόσμο. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;

Κανείς δεν μπορεί να γίνει δικηγόρος του Θεού. Ούτε χρειάζεται! Όμως είναι ανάγκη να λεχθούν κάποιες ξεχασμένες αλήθειες, όχι τόσο για να δικαιωθεί ο Θεός όσο για να βρούμε το δρόμο και να αναπαυτούμε.

ΜΙΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΕΙΡΑ, ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Η γιορτή της Αγίας Θεοδώρας της Αυγούστης στην Κέρκυρα μας δίδει την ευκαιρία να εντρυφήσουμε σε μία φράση την οποία καταθέτει ένα από τα στιχηρά του Εσπερινού της εορτής για το πρόσωπό της. Ο ιερός υμνογράφος την χαρακτηρίζει ως «το στήριγμα της Ορθοδοξίας», για το λόγο ότι τίμησε τις εικόνες του Χριστού, της Θεοτόκου και πάντων των Αγίων, όντας η αυτοκράτειρα του Βυζαντίου, ο εκφραστής της πολιτικής εξουσίας, η σεμνή Βασίλισσα η οποία έκανε πράξη την συναλληλία Κράτους και Εκκλησίας σε μία εποχή όπου το κοινωνικό σώμα ήταν βαθιά τραυματισμένο από μία σύγκρουση κατά βάθος πολιτική, αλλά επιφανειακά θρησκευτική: αυτή της εικονομαχίας.

         Και αναδείχθηκε στήριγμα της Ορθοδοξίας η Αγία Θεοδώρα η Αυγούστα διότι φρόντισε να ακολουθήσει την παράδοση της Παφλαγονίας, από όπου καταγόταν. Η Παφλαγονία είναι η περιοχή πριν τον Πόντο, ξεκινά από τα παράλια της Μαύρης Θάλασσας και έρχεται σε συνέχεια της ασιατικής πλευράς της Κωνσταντινούπολης. Οι κάτοικοί της ακολουθούσαν την παράδοση της τιμής της εικόνος η οποία έβαινε στο πρωτότυπο και δεν είχαν επηρεαστεί από τις απόψεις των μονοφυσιτών της Συρίας, που είχαν ως εκφραστές τους τους Ισαύρους, ούτε τους εικονομάχους αυτοκράτορες της δυναστείας του Αμορίου, οι οποίοι είχαν επηρεαστεί έντονα από την αν-εικονική τέχνη των Αράβων και αρνούνταν το δικαίωμα των χριστιανών να έχουν και να τιμούν τις ιερές εικόνες. Η Θεοδώρα ακολούθησε τη δική της οικογενειακή παράδοση και ως αυτοκράτειρα, παρότι στην πράξη είχε έρθει σε ρήξη με το σύζυγό της Θεόφιλο. Η Ορθοδοξία δεν στηρίζεται αν δεν ακολουθείται η αυθεντική παράδοση της πίστης.

Πειραιώς Σεραφείμ: Του Ασώτου

Ο άγιος άσωτος και ο φιλόστοργος πατέρας

[...] Ήταν λοιπόν ένας πατέρας και είχε δύο γυιους. Ο ένας μεγαλύτερος και φαινόταν υπάκουος, καλός, πρόθυμος και αγαθός. Ο νεότερος θα λέγαμε σήμερα ήταν κάπως αντάρτης, λίγο αναρχικός, αρκετά μοντέρνος, προοδευτικός, φιλελεύθερος, ήθελε να κάνει τη ζωή του. Ζήτησε το μερίδιο της περιουσίας του. Ο πατέρας δεν του το αρνήθηκε. Δεν του έφερε εμπόδια. Δεν μπορούσε να τον δεσμεύσει. Αν μπορούμε να πούμε είχε μία αδυναμία. Δεν μπορούσε να περιορίσει κανένα. Το θεόσδοτο αυτεξούσιο ήταν τέλειο και ολοκληρωμένο. Ο Θεός χάρισε πλήρη ελευθερία, απεριόριστη, ακόμη και να τον αρνηθούν τα πλάσματά του. Σέβεται καταπληκτικά ο Θεός την ανθρώπινη ελευθερία και βούληση. Ο πατέρας της παραβολής είναι ο Θεός. Γνώριζε ο γυιος την αγάπη του πατέρα του. Δεν χρειαζόταν τώρα να την επιβεβαιώσει κι επαναδιατυπώσει.

Ένας διαφορετικός πατέρας αυτός εδώ. Ποιος πατέρας με τόση άνεση κι ευκολία θα έδινε στον μικρό γυιο του το μερίδιο της περιουσίας του σήμερα; Ο πατέρας της παραβολής δεν νοιάζεται για το κύρος του, για το τι θα πει ο πολύς κόσμος, ότι θα χάσει το στήριγμά του, τον βοηθό του, το παιδί του. Λυπάται για τη φυγή μα δεν θέλει να την αποτρέψει ενώ μπορεί. Σκανδαλίζει μερικές φορές αυτή η μεγάλη ελευθερία του Θεού. Θα θέλαμε να μας είχε πιο περιορισμένους. Δεν ξέρουμε να εκτιμούμε και να χαιρόμαστε την ελευθερία. Ζητά την κατοχύρωση των δικαιωμάτων του. Ο πατέρας λυπάται για τον αποχωρισμό. Τον έπλασε για να 'ναι πάντα μαζί. Εκείνος δεν θέλει. Τον αφήνει. Δεν του κάνει κήρυγμα, πολύ περισσότερο δεν τον μαλώνει. Ξέρει πολύ καλά πως έχει αφτιά, μα δεν ακούει. Η φυγή τον έχει αναστατώσει. Η αγάπη του πατέρα είναι λίαν αρχοντική. Θέλει πλησίον του αγαπητά παιδιά κι όχι σκλάβους και δούλους ανελεύθερους, φοβισμένους, τρομαγμένους. Τον αφήνει να καταχρασθεί την ελευθερία του. Αυτό είναι ένα παιγνίδι πολύ επικίνδυνο.

Ο Χριστός μας περιμένει.

π. Ανανίας Κουστένης.

Η παραβολή του ασώτου είναι η καρδιά του Ευαγγελίου. Και μόνο αυτή η παραβολή αρκούσε για να καταδειχτεί η αγάπη του Θεού στον άνθρωπο και στην πλάση, αλλά και το δράμα του ανθρώπου, ο οποίος αρνήθηκε την αγάπη του Θεού και αγκάλιασε το σκοτάδι και το κακό. 

Στην παραβολή του ασώτου φαίνεται το μεγαλείο και η αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο, γιατί ο Θεός φέρεται αρχοντικά, ακόμα και στον άσωτο. Και όταν ζήτησε να φύγει, δεν τον κράτησε με το ζόρι. Και όχι μόνο αυτό. Όταν ζήτησε και περιουσία, του έδωσε τη μισή. «Πάρε παιδί μου. Να πας να περάσεις καλά. Να μη σου λείψει τίποτα». Ο Θεός, όμως, κάθε μέρα κοιτούσε να δει: θα γυρίσει το σπλάχνο του; 

Και πραγματικά όταν άδειασε η ψυχή του ασώτου μπόρεσε και είδε καθαρά και κατάλαβε την αλήθεια. «Θα πάω στον πατέρα μου και θα του εξηγήσω», αποφάσισε. Και Εκείνος που τον περίμενε, όλες τις στιγμές και τις ώρες, έτρεξε να τον προϋπαντήσει. Δεν ζήτησε εξηγήσεις. Τον παίρνει αγκαλιά, τον καταφιλεί, τον βάζει στο σπίτι και θυσιάζει τον μόσχο τον σιτευτό. 

Παραβολή του ασώτου

Άνθρωπός τις είχε δύο υιούς.

Το 15ο κεφάλαιο του Ευαγγελιστού Λουκά χριστιανοί μου, περιλαμβάνει εκτός από την παραβολή του Ασώτου που ακούσαμε σήμερα και άλλες δύο πιο μικρές.

Η πρώτη του απολωλότος προβάτου και η δευτέρα της απολυμένης δραχμής. Οι δυο μικρές αυτές παραβολές παρουσιάζουν την θεϊκή πλευρά της χάριτος του Θεού. Την αγάπη δηλαδή του Θεού που αναζητά και ψάχνει να βρει τον αμαρτωλό άνθρωπο για να τον σώσει.

Ενώ στην τρίτη παραβολή του Ασώτου, την σημερινή, που ακούσαμε, παρουσιάζεται η ανθρώπινη πλευρά, δηλαδή η καλλιέργεια της αληθινής μετάνοιας στην καρδιά του αμαρτωλού, και η έμπρακτη αλλαγή της ζωής του.