ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ Α’ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΠΟΥ ΠΡΟΒΑΛΛΕΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΑΘΗΤΡΙΩΝ ΜΕ 25ΧΡΟΝΟΥΣ

Βιβλίο της Ά γυμνασίου, παρουσιάζει δεσμό 15χρονης με 25χρονο ηλεκτρολόγο, ως “πρώτο έρωτα” με ρομαντική διάθεση!

Θυμίζουμε πως το κείμενο απευθύνεται σε 13χρονα παιδιά…

Η “ΑΡΠΑΓΗ” ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ.

Έκπληκτη δήθεν η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί την εξέλιξη της “αρπαγής” της 13χρονης Χριστίνας και ο καθένας απορεί για το που φτάσαμε και για το τι μας περιμένει ακόμη. Πήραν φωτιά τα blogs και το facebook λες και κάποιοι τώρα ξυπνήσανε και αντιλήφθηκαν πως μπορεί να τα φτιάχνει μια 13χρονη με έναν 23χρονο.

Αν θα μπορούσα τον κόσμο θα άλλαζα - Α' Λυκείου του 4ου ΓΕΛ Κερατσινίου

Η Προσευχή για τον συνάνθρωπό μας...

Μια φορά κι έναν καιρό...

Ένα κρουαζιερόπλοιο κατά τη διάρκεια μιας σφοδρότατης καταιγίδας βυθίστηκε και μόνο δύο από τους επιβάτες του κατάφεραν να κολυμπήσουν μέχρι ένα μικρό ερημονήσι.

Οι δυο ναυαγοί μη ξέροντας τι άλλο να κάνουν, συμφώνησαν ότι δεν είχαν άλλη διέξοδο από το να προσευχηθούν στο Θεό.

Ωστόσο για να εξακριβώσουν ποιανού η προσευχή είναι ισχυρότερη αποφάσισαν να χωρίσουν την περιοχή στα δύο και να μείνουν στις αντίθετες πλευρές του νησιού.

"Η ΖΩΗ ΔΩΡΟ ΘΕΟΣΔΟΤΟΝ – ΙΚΑΝΟ ΓΙΑ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗ;"

Αρχιμανδρίτης Καλλίνικος Πουλής Ιεροκήρυξ

  Ηγούμενος Ιεράς Μονής Ταξιαρχών

ΔΩΡΕΑ ΟΡΓΑΝΩΝ ΣΩΜΑΤΟΣ

                                                                         

Η ζωή του ανθρώπου είναι ένα μυστήριο.

     Για να το καταλάβει ο άνθρωπος και για να αξιολογήσει το νόημα της ζωής πρέπει να επιστρέψει στις ρίζες της υπάρξεώς του, δηλαδή στον Θεό.

         

    Μας λέγει ο Απόστολος Παύλος στις πράξεις (Ιζ’ 28) « εν αυτώ γαρ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν» γιατί είμαστε γένος του Θεού.

         

    Η αληθινή ζωή του ανθρώπου βρίσκεται στον Ιησού Χριστό που λέγει: «Εγώ ειμί η οδός, η αλήθεια και η ζωή» (Ιωαν. Ιδ. 6).  Εκείνο που χαρακτηρίζει τον Ιησού Χριστό είναι η συνεχής προσφορά του Εαυτού Του προς τον άνθρωπον, δίνοντας ζωή σ΄ αυτόν, τον άνθρωπον.

         

    Ο άνθρωπος ο οποίος παραδειγματίζεται από τον τρόπο ύπαρξης του Χριστού και το εφαρμόζει στη ζωή του, αυτός τελικά είναι που γνωρίζει το μυστήριο της ζωής και την αξία του Θεόσδοτου δώρου της ζωής από τον Δημιουργό Θεό.

Τί είναι η Μεσοπεντηκοστή;

«Ο Μεσσίας (= Χριστός), όταν η εορτή ήταν στο μέσο, στάθηκε ανάμεσα στους διδασκάλους του μωσαϊκού Νόμου και τους δίδασκε».

Την εορτή της Μεσοπεντηκοστής την εορτάζουμε για την τιμή των δύο μεγάλων εορτών, δηλαδή του Πάσχα και της Πεντηκοστής, επειδή αυτή και ενώνει και συνδέει τις δύο αυτές εορτές. Η εορτή της Μεσοπεντηκοστής θεσπίστηκε για τον εξής λόγο: Μετά το υπερφυές θαύμα που έκαμε ο Χριστός στο παράλυτο, οι Ιουδαίοι, σκανδαλισμένοι δήθεν για το Σαββάτου (διότι πράγματι, Σάββατο θεράπευσε ο Κύριος τον παράλυτο), Τον καταδίωκαν και ζητούσαν να τον σκοτώσουν. Για το λόγο αυτό ο Ιησούς έφυγε από τα Ιεροσόλυμα και πήγε στη Γαλιλαία, όπου και διέμενε στα όρη της περιοχής εκείνης με τους μαθητές Του. Εκεί έκανε το υπερφυές θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων, και έφαγαν και χόρτασαν πέντε χιλιάδες άνδρες, χωρίς να υπολογίζονται στον αριθμό αυτό γυναίκες και παι­διά. Μετέπειτα, κατά την εορτή της Σκηνοπηγίας (ήταν δε και αυτή μεγάλη εορτή των Ιουδαίων), ο Ιησούς ανέβηκε και πάλι στα Ιεροσόλυμα και περπατούσε στα κρυφά.  Στο μέσο όμως της εορτής ανέβηκε στο Ναό και δίδασκε· και όλοι έμεναν έκπληκτοι από τη διδαχή Του. Αλλά, επειδή Τον φθονούσαν, έλεγαν: «Πώς αυτός ξέρει γράμματα, ενώ δεν έχει σπουδάσει;». Αλλά ο Ιησούς, όντας πράγματι νέος Αδάμ, όπως εκείνος ο πρώτος ήταν κατάμεστος από σοφία, έτσι και Αυτός, όντας επιπλέον και Θεός, ήταν παντογνώστης (που βέβαια ο πρώτος Αδάμ δεν ήταν). Γόγγυζαν λοιπόν όλοι κατά του Χριστού και επιδίωκαν να Τον σκοτώσουν οπωσδήποτε. Εκείνος δε, ελέγχοντάς τους ότι μάχονταν δήθεν υπέρ του Σαββάτου, είπε: «Γιατί ζητάτε να με σκοτώσετε;». Και στρέφοντας τη σκέψη των Ιουδαίων στο μωσαϊκό Νόμο, τους είπε επιπρόσθετα ότι δεν είχαν κανένα λόγο να θυμώνουν εναντίον του, επειδή θεράπευσε κατά την ημέρα του Σαββάτου τον παράλυτο, διότι και ο Μωυσής έχει νομοθετήσει ότι το Σάββατο μπορεί να καταλύεται, στη περίπτωση που πρόκειται για περιτομή, (όταν η όγδοη ημέρα από τη γέννηση του αρσενικού παιδιού, κατά την οποία έπρεπε αυτή να γίνει, συνέπιπτε με την ημέρα του Σαββάτου. Και συνεχίζοντας ο Κύριος, είπε: «Αν ένας άνθρωπος περιτέμνεται το Σάββατο, για να μην παραβιαστεί ο Νόμος του Μωυσή, εσείς θυμώνετε εναντίον μου, επειδή θεράπευσα έναν ολόκληρο άνθρωπο κατά την ημέρα του Σαββάτου;»). Και βέβαια ο Κύριος έκαμε διάλογο πολλή ώρα με τους Ιουδαίους περί του θέματος αυτού και τους τόνισε ότι δοτήρας του Νόμου ήταν αυτός ο ίδιος και ότι ήταν ίσος προς τον Πατέρα. Και αυτό το τόνισε  ιδιαίτερα κατά την τελευταία και πιο επίσημη ημέρα της εορτής (λέγοντας τους: «Εάν κανείς διψάει, ας έλθει σ’ εμένα και ας πιει»). Μετά ο Ιησούς τους είπε και πάρα πολλά άλλα, και ιδιαίτερα βαρυσήμαντα. Τότε εκείνοι πήραν στα χέρια τους πέτρες, για να τις ρίξουν καταπάνω Του, πλην όμως πέτρα δεν Τον άγγιξε ούτε κατ’ ελάχιστον. Και τούτο, διότι ο Ιησούς χάθηκε θαυματουργικά από τα μάτια τους και, περνώντας από ανάμεσά τους απαρατήρητος, έφυγε από το Ναό. Φεύγοντας δε από εκεί ο Κύριος και διαβαίνοντας από το μέσο της πόλεως, είδε κάποιον που είχε γεννηθεί τυφλός και τον θεράπευσε, κάνοντας τα μάτια του να βλέπουν.

Πήραν την Πόλη, πήραν την....

Μεσημέριασε και έπεσεν πια η Πόλις...

Σφάχτηκαν οι μαχητές, ξεκουράζονται τα σπαθιά των Τούρκων, ο αυτοκράτορας κρύφτηκε για να αναστηθεί, μαρμάρωσαν οι μυστικές συνθήκες ζωής της Βασιλεύουσας, την πήραμε στους ώμους και κινήσαμε, οι πρόσφυγες: Λίγο όπως παίρνεις το κιβούρι του γονιού σου και μια ζωή το γυρνάς άταφο στη μνήμη σου, κάπως σαν να σηκώνεις τον επιτάφιο, οδύνη μαζεμένη στις εσώτατες γωνιές σου -φυλαγμένη να την δώσεις στα παιδιά αντίδωρο πατρίδας-.

Ανακοίνωση

Υπενθυμίζουμε στους αγαπητούς επισκέπτες και επισκέπτριες της ιστοσελίδος μας ότι από 1/6/2013 θα είναι σε ισχύ ο νόμος όπου καθιστά όλους τους Έλληνες πολίτες υποχρεωτικά (εάν συναινούν τα μέλη της οικογένειάς τους) δότες οργάνων σε περίπτωση που χαρακτηριστεί κανείς εγκεφαλικά "νεκρός" (άρθρο νόμου "περί εικαζόμενης συναίνεσης". Η μόνη περίπτωση να το αναιρέσουμε για τον εαυτό μας ή τα ανήλικα παιδιά μας, είναι να αποστείλουμε στον Ε.Ο.Μ. υπεύθυνη δήλωση για να προστεθεί σε σχετικό αρχείο του (Κατεβάστε και τυπώστε ένα δείγμα υπεύθυνης δήλωσης ΕΔΩ).

Ο θυμός του Αγίου Τύχωνος του Ζάντονσκ

Ό Άγιος Τύχων του Ζάντονσκ είχε φύση εκρηκτική.

Θύμωνε συχνά με τους ανθρώπους, μετάνιωνε, καί πάλι θύμωνε. Αυτή τήν αδυναμία του όμως τήν συναισθανόταν πιο έντονα άπ’ ότι οποιοσδήποτε άλλος. Πολύ προσευχόταν στο Θεό, να τον διορθώσει και να τον σώσει ο Θεός από τον τόσο οργίλο χαρακτήρα του. Καί πράγματι, κατά την Πρόνοια του Θεού του συνέβη κάτι που θα τιθάσευε γιά πάντα το θυμό του και θα τον οδηγούσε στην ταπεινοφροσύνη καί τη συντριβή.

Το παγκάκι που βρυχάται

Του Πέτρου Κατσάκου

Λιγόστεψαν τα παγκάκια για τους ερωτευμένους και τους ονειροπόλους ποιητές σε αυτή την πόλη. Δεν βρίσκουν τόπο να σταθούν οι στίχοι και οι όρκοι της αιώνιας αγάπης. Κάποιοι ανεμοδαρμένοι απαγκιάζουν πλέον στα παγκάκια μας. Απόκληροι και άστεγοι, πένητες και φυγάδες κατέλαβαν τις θέσεις στάθμευσης των μοσχαναθρεμμένων οπισθίων μας. Εκεί που κάποτε χαράζαμε καρδιές κι ονόματα, τώρα κάποιος ανέστιος κοιμάται. Εκεί που κάποτε ανταμώναμε τον έρωτα, τώρα κάποιος την πείνα και την φτώχεια βάζει τις νύχτες προσκεφάλι. Κάποιος θα ξαποσταίνει τις άδειες ώρες του μέσα στις μικρές αγγελίες και στα "ζητείται". Κάποιος θα δραπετεύει από τα είκοσι υπόγεια τετραγωνικά της Καλλιφρονά για λίγο ανοιξιάτικο φως. 

ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

 «Έγειραι, άρον τον κράβαττόν σου και περιπάτει» (Ιωάν. 5, 8). Με τη φράση αυτή ο Χριστός θαυματουργεί. Θεραπεύει τον παράλυτο της Βηθεσδά, ο οποίος επί τριάντα οκτώ έτη υποφέρει. Ο Χριστός θεραπεύει τον πόνο του παραλύτου, τόσο τον σωματικό όσο και τον ψυχικό από τη δοκιμασία. Θεραπεύει την μοναξιά του, καθότι δεν είχε κάποιον άνθρωπο να τον βοηθήσει. Θεραπεύει και την λύπη του γιατί δεν μπορούσε να επωφεληθεί από το θαύμα της ταραχής του ύδατος στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά. Ένας κάθε φορά θεραπευόταν. Όποιος προλάβαινε να πέσει πρώτος, με την εμφάνιση του Αγγέλου. Και ο παράλυτος ήταν καταδικασμένος να μην μπορεί ναν ζήσει το θαύμα. Ούτε να ελπίσει σ’ αυτό. Έτσι, ο Χριστός του δίνει την υγεία και τον γιατρεύει από τις πληγές του σώματος και της ψυχής.

Κυριακή του Παραλύτου - Ανέβασμα θαυματουργίας

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος –Εκκλησία Κύπρου

«Άρον τον κράβαττόν σου και περιπάτει».

Στην τέταρτη Κυριακή από το Πάσχα η Εκκλησία προβάλλει το θαύμα της θεραπείας του παράλυτου της Ιερουσαλήμ.  Με όλα τα θαύματα του Χριστού που εκτίθενται μέχρι τη γιορτή της Ανάληψης η Εκκλησία ξεδιπλώνει ένα προπαρασκευαστικό στάδιο μέχρι τον ερχομό του Παρακλήτου, τη μεγάλη δηλαδή ημέρα της Πεντηκοστής. Η ζωοποίηση μας από το Άγιο Πνεύμα σε αναστάσιμες τροχιές είναι αυτή που μάς ανυψώνει στο χώρο της θείας θαυματουργίας, η οποία δεν περιορίζεται μόνο σε κάποια έκτακτα θαυμαστά γεγονότα αλλά επεκτείνεται σε όλο το φάσμα και την ευρύτητα της ζωής.

Στα Ιεροσόλυμα, στο χώρο της προβατικής κολυμβήθρας, στην επιλεγόμενη Βηθεσδά, διενεργείται το θαύμα της θεραπείας του παραλυτικού. Η τραγική αυτή ύπαρξη ήταν βυθισμένη στον ανθρώπινο πόνο. Σήκωνε το σταυρό της ασθένειάς του για 38 ολόκληρα χρόνια. Στην κατάσταση αυτή, όπως εξάγεται από το κείμενο του Ευαγγελίου, τον οδήγησε η αμαρτία. Αμαρτία στη βαθύτερη της έννοια σημαίνει τη διακοπή της σχέσης ζωής με τον Θεό, προσλαμβάνοντας έτσι οντολογικό χαρακτήρα. Το αξιοθαύμαστο στην περίπτωση του παραλυτικού είναι ότι περίμενε υπομονετικά με πίστη και ελπίδα τη θεραπεία του. Πολλοί άνθρωποι σε τέτοιες περιπτώσεις αφήνουν τον εαυτό τους να παραδοθεί στη μοναξιά και την απογοήτευση. Είχε μάθει στα 38 χρόνια της παραλυσίας του να συμφιλιώνεται με τους ανθρώπους και να τους αποδέχεται. Διαφορετικά θα χαλούσε κυριολεκτικά τον κόσμο γνωστοποιώντας το πρόβλημά του.  Μπροστά, λοιπόν, σ’ αυτή την πίστη του παραλυτικού ο Θεός δεν μένει αδιάφορος. Βλέπουμε πιο συγκεκριμένα, με βάση τη διήγηση, ότι ο Χριστός δίνει απάντηση με τον σωτήριο λόγο του: «Άρον τον κράβαττόν σου και περιπάτει».

Η συμμετοχή στον πόνο των άλλων

Γέροντας Παϊσιος

Όταν ο άνθρωπος πονάη για τον συνάνθρωπό του, ο Θεός κατά κάποιον τρόπο συγκινείται, χαίρεται, γιατί ο άνθρωπος αυτός, με την αγάπη που έχει, συγγενεύει μαζί Του, και του δίνει θεία παρηγοριά. Αλλιώς δεν θα μπορούσε να αντέξη τον πόνο για τον συνάνθρωπό του. 

- Γέροντα, πως μπορείς να νιώσης τον πόνο των άλλων; 

«Εις το όνομα του Ιησού Χριστού θα τα υπομένω όλα»...

Ένας μοναχός, που ζούσε σε κοινοβιακό μοναστήρι, πολεμιόταν από τους λογισμούς αναχωρήσεως από το κοινόβιο. Μία μέρα πήρε ένα χαρτί και κάθισε και έγραψε σ’ αυτό όλες τις αιτίες, για τις οποίες οι λογισμοί του έλεγαν να φύγει.

Αφού τις απαρίθμησε όλες, από κάτω έγραψε και μία ερώτηση, που την απηύθυνε στον εαυτό του: «Τα υπομένεις όλα;». 

Τέλος, σαν απάντηση στην ερώτηση αυτή έγραψε: «Εις το όνομα του Ιησού Χριστού του Υιού του Θεού, ναι, θα τα υπομένω». Κι αφού τύλιξε το χαρτί, το έδεσε στη ζώνη του.

Όταν λοιπόν κάποια από τις αιτίες εκείνες του ερχόταν στο μυαλό και τον ενοχλούσαν οι λογισμοί της αναχωρήσεως από το κοινόβιο, εκείνος έτρεχε, πήγαινε ιδιαιτέρως, έβγαζε το χαρτί από τη ζώνη του και το διάβαζε. Κι όταν έφθανε στη φράση «Εις το όνομα του Ιησού Χριστού του Υιού του Θεού θα υπομένω..», απευθυνόταν στον εαυτό του και έλεγε: «Πρόσεξε ταλαίπωρε, γιατί δεν συμφώνησες με άνθρωπο αλλά με τον Θεό», και αμέσως ησύχαζε. 

Έδωσα και εγώ εξετάσεις

Γιώργος Γραμματικάκης

Την Παρασκευή το πρωί, έδωσα κι εγώ εξετάσεις στην Εκθεση. Πανελλαδικές, εννοώ. Σύμφωνα, μάλιστα, με τα στοιχεία της τρόικας, που καταγράφει τους μελλοντικούς ανέργους, ήμουνα ο τελευταίος από τους 109.313 υποψηφίους. Είχα αριθμό 109.314. Καθώς έτσι, ήμουνα ο τελευταίος υποψήφιος, και έφτασα με καθυστέρηση, θεωρήθηκα εκτός συναγωνισμού.

Οι καλοί καθηγητές μας, επιστρατευμένοι και με τις στολές τους, μας έδωσαν τα θέματα της Νεοελληνικής γλώσσας στις 9 το πρωί. Ιστορική στιγμή για μένα, τους άλλους υποψηφίους, για το έθνος. Εν γνώσει της αποστολής μου, άρχισα να τα μελετώ αμέσως. Βρήκα πολύ ενδιαφέρον το κείμενο, που συνόδευε τις ερωτήσεις. Συνέδεε με πρωτότυπο τρόπο το περιβάλλον, την ανάπτυξη του διαδικτύου, την αποξένωση του ανθρώπου. Μου άρεσε. Καθώς όμως περνούσε η ώρα και τα πυκνά του νοήματα χόρευαν στο μυαλό μου, μου φαινόταν ολοένα και πιο οικείο. Γρήγορα κατάλαβα τον λόγο: Το κείμενο βασιζόταν στο τελευταίο μου βιβλίο “Ενας αστρολάβος του Ουρανού και της Ζωής”. Ο Αστρολάβος, πανέμορφο όργανο που έδειχνε παλιά τις κατευθύνσεις, είχε κληθεί να δείξει κατευθύνσεις και στην Παιδεία.

Ευτυχισμένος ο άνθρωπος που τεμαχίζεται!

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΓΑΠΗ

«Ευτυχισμένος ο άνθρωπος που τεμαχίζεται και προσφέρεται στους άλλους... Έχει καταλάβει ότι μέσα στην ιερουργία της αγάπης ο άνθρωπος κατά χάρη μελίζεται και δεν διαιρείται, εσθίεται και ουδέποτε δαπανάται. Έχει γίνει κατά χάρη Χριστός και έτσι η ζωή του τρέφει και ποτίζει τον αδελφό.»

Το πιο πάνω κείμενο είναι του αρχιμ. Βασιλείου Ιβηρίτη από το βιβλίο του μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου Βλάχου «Θεραπευτική αγωγή». Είναι ένα μικρό κείμενο με μεγάλη σημασία. Δίνει το στίγμα της ευτυχίας που αναζητούμε όλοι.

Συνήθως θεωρούμε την ευτυχία ως κατάσταση που έχει πηγή το είναι μας, τον εαυτό μας. Όμως φαίνεται πως αυτό είναι πλάνη.Ξεγελιόμαστε από τον πόθο της και μπλεκόμαστε στον εγωκεντρισμό μας. Μάλιστα, είναι τέτοιο το μπλέξιμο που αρκετές φορές θεωρούμε τον εγωκεντρισμό ως αγάπη, γιατί κάνουμε πράγματα που εξωτερικά δείχνουν να προσφερόμαστε στους άλλους ή αισθανόμαστε ωραία ψυχολογικά, όταν δείχνουμε ενδιαφέρον.

«Το Πολιτικό Μανιφέστο του Αγίου Κωνσταντίνου».

π. Κων/νος Στρατηγόπουλος 

Σεβασμιώτατε, σεβαστοί πατέρες, λαέ και άρχοντες του τόπου αυτού· λαέ που υπάρχεις για να κυριαρχείς και να άρχεις των παθών σου· άρχοντες που υπάρχετε για να άρχετε και του λαού και των παθών σας.

Πριν από τέσσερις-πέντε αιώνες πριν το Χριστό, ο δικός μας μεγάλος φιλόσοφος Πλάτωνας είχε πει μια ιδέα, γράφοντας τα δικά του πλατωνικά ιδεολογήματα στην ιδεατή πολιτεία του. Σκέφθηκε πως θα ήταν πολύ καλό - θα ήθελε πάρα πολύ - οι άνθρωποι ενός τόπου να είναι φιλόσοφοι. Θα ήταν καλύτερη, σίγουρα, η διοίκηση. Τέσσερις αιώνες μετά το Χριστό, ο Πλάτωνας διαψεύστηκε και ξεπεράστηκε. Ένας αυτοκράτορας δεν έγινε φιλόσοφος, έγινε άγιος.

Γιορτάζοντας σήμερα τη μνήμη του Αγίου Κωνσταντίνου μπορούμε να δούμε αυτή την προοπτική και να κάνουμε τη σύγκριση, με το πώς και γιατί ένας αυτοκράτορας έγινε άγιος, ποιες ήταν οι διεργασίες οι οποίες έγιναν πάνω του και, ακόμη περισσότερο, χρησιμοποιώντας το λόγο του και τα δικά του λεγόμενα, ποιο ήταν -να το πω με τη μοντέρνα λέξη- το δικό του πολιτικό μανιφέστο. Ας το αναφέρω σήμερα, για να καταλάβουμε όσο μπορούμε πιο ενδελεχώς ποια διεργασία συντελέστηκε πάνω του για να γίνει άγιος.

Ο Μοναχός και ο ποντικός...

Κάποτε κάποιος μοναχός, άφησε το κοινόβιο και την ευλογημένη υπακοή και πήγε στην έρημο να γίνει ησυχαστής. 

Ο λογισμός του απαιτούσε να αφοσιωθεί μέρα νύχτα στη μελέτη και θεωρία του ονόματος του Χριστού και μάλιστα στο μυστήριο της Τριαδικότητας του Αγίου Θεού. 

Έτσι πίστευε ότι θα μπορούσε μέσα στην ερημιά και στη γαλήνη της ησυχίας να ενωθεί με τον Θεό χωρίς μέριμνες και χωρίς σκοτούρες. Ύστερα όμως από δύο τρεις ημέρες, δεν μπορεί κανένας να αντέξει και παραπάνω εδώ που τα λέμε, σε κάποια στιγμή των ιερών του στοχασμών, αισθάνθηκε κοντά του την παρουσία κάποιου.

Τι ήταν; Ένα μικρό ποντίκι...

Μετά των αγίων

Ο διάδρομος προς την Εντατική είναι τελείως ήσυχος. Ασυνήθιστο αυτό, είναι πρωί, ώρα εργασίας, με την καθημερινή ρουτίνα, το στρώσιμο των κρεβατιών, την περιποίηση των ασθενών, την επίσκεψη των γιατρών, τις οδηγίες δεξιά και αριστερά. Σήμερα δεν ακούγεται τίποτε, ούτε καν οι συνηθισμένοι και τόσο εκνευριστικοί ηλεκτρονικοί βόμβοι κάθε είδους από τους αναπνευστήρες, τα μόνιτορ, τις αντλίες έγχυσης. Η Μονάδα δεν είναι άδεια, χθες βράδυ είχε έξι αρρώστους μαζί με την Κατερίνα: δεν μπορεί να βγήκαν όλοι τόσο νωρίς. Κι όμως είναι ήσυχη, σαν άδεια εκκλησία.

Η τολμηρή αγάπη των Μυροφόρων

† Αρχ. Χριστόδουλος Φάσσος

«Τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον» (Μάρκ. ΙΕ’, 43). Μας κάνει εντύ­πωση, αδελφοί μου, από το σημερινό Ευαγγέλιο η παραπάνω φράση που καταγράφει ο ευαγγελιστής Μάρκος. Τόλμησε, λέγει, ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία, παρου­σιάστηκε στον Πιλάτο και ζήτησε το σώμα του νεκρού πλέον Κυρίου μας, για να το αποκαθηλώσει από το σταυρό μαζί με το Νικόδημο, το δεύτερο Μυροφόρο άνδρα (βλ. Ιω. ΙΘ’, 39). Ηθελαν να το πλύνουν, να το καθαρίσουν, να το «μυρίσουν», όπως λέει το Ευαγγέλιο, και κατόπιν να το περιτυλίξουν με σεντόνι καθαρό και με τα οθόνια, όπως συνήθιζαν οι Εβραίοι. Βοηθοί τους ήταν οι Μυροφόρες γυναίκες: η Παναγία μας βέβαια κατ' αρχήν, η Μαρία η Μαγδαληνή, η Σαλώμη, η μητέρα των μαθητών του Κυρίου μας, η Μάρθα και η Μαρία, οι αδελφές του Λαζά­ρου, και άλλες γυναίκες, οι οποίες υπήρξαν πιστές μαθή­τριες του Κυρίου μας.

Είπα πριν ότι ετόλμησε ο Ιωσήφ. Να σκεφτεί κανείς την ατμόσφαιρα η οποία είχε δημιουργηθεί και τον παρο­ξυσμό των πνευμάτων που υπήρχε εκείνη την ημέρα από το πρωί ως το απόγευμα, που ο Κύριός μας παρέδωσε το πνεύμα Του. Μία ατμόσφαιρα οξύτητος και εχθρότητος γύρω από το πρόσωπο του Κυρίου μας, όπως το θυμάστε από τα ευαγγέλια. Ήταν πράγματι τόλμη να πάει ο Ιωσήφ να ζητήσει το σώμα του Κυρίου, να το αποκαθη­λώσει από το Σταυρό και να του προσφέρει τα νόμιμα και μαζί με το Νικόδημο - και γι' αυτό ήταν τολμηρή η πράξη - να το ενταφιάσουν με τη βοήθεια των γυναικών και αυτών η πράξη ήταν τολμηρή.

Η ΣΤΑΣΗ ΜΑΣ ΣΤΙΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Νεκρός ο Χριστός επάνω στο Σταυρό. Κανείς από όσους ήταν κοντά Του δεν ήξερε τι να κάνει πλέον. Ούτε για τα στοιχειώδη, όταν κάποιος πεθαίνει. Εκείνη τη δύσκολη στιγμή εμφανίζεται αναπάντεχα ο Ιωσήφ, ένα αξιοσέβαστο μέλος του Συνεδρίου των Ιουδαίων, ο οποίος καταγόταν από την Αριμαθαία. Είχε αποδεχτεί το μήνυμα του Ευαγγελίου που κόμισε ο Χριστός και την Βασιλεία του Θεού. Κι ενώ όλοι βρίσκονταν σε αμηχανία και απόγνωση, εκείνος «τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιωσήφ» (Μάρκ. 15, 43).  Και ο Πιλάτος, αφού πληροφορήθηκε από τον εκατόνταρχο το θάνατο του Κυρίου «εδωρήσατο το σώμα τω Ιωσήφ» (15, 45), χάρισε το σώμα του νεκρού Ιησού στον Ιωσήφ.

                Δεν ήταν συγγενής του Χριστού ο Ιωσήφ. Δεν είχε το φυσικό δικαίωμα να λάβει το σώμα Του και να το θάψει. Δεν ήταν καν γνωστός στους συγγενείς του Κυρίου και τους μαθητές Του. Ήταν ένας άγνωστος πιθανόν για εκείνους άνθρωπος, γνωστός όμως στον ίδιο το Χριστό. Αναζητητής της αλήθειας και της Βασιλείας του Θεού.  «Μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν» (Λουκ. 11, 28).  Στη δύσκολη στιγμή καταστρώνει σχέδιο και οργανώνει τα της ταφής του Κυρίου. Επισκέπτεται τον παντοδύναμο ηγεμόνα, εν γνώσει του ότι θα έρθει σε ρήξη με τα άλλα μέλη του Συνεδρίου, αλλά και πιθανόν να προκαλέσει την απορία του Πιλάτου. Δεν είναι βέβαιος για ην έκβαση του διαβήματός του. Όμως δεν κάνει πίσω. Δεν βάζει τη δύναμη της λογικής πιο πάνω από την αγάπη. Και δικαιώνεται.

ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΗΣ: Η ΙΕΡΟΤΗΤΑ ΜΙΑΣ ΣΧΕΣΗΣ

Δημήτρη Νατσιού, Δασκάλου

«Το να είσαι Έλληνας δεν είναι θέμα καταγωγής, αλλά αγωγής» 

Νικ. Εγγονόπουλος

Από τους τελευταίους Δασκάλους του Γένους μας, ο Φώτης Κόντογλου, για να παραστήσει την εικόνα της σημερινής Ελλάδας, κατέφυγε σ’ ένα μύθο. Το μύθο του χταποδιού. Η χταπόδα βοσκά στον πάτο της θάλασσας μαζί με το χταποδάκι. Άξαφνα το καμακώνουνε. Το χταποδάκι φωνάζει: «Με πιάσανε μάνα». Η μάνα τού λέγει: «Μη φοβάσαι παιδί μου». Ξαναφωνάζει το μικρό: «Με βγάζουν από τη θάλασσα». Πάλι λέγει η μάνα: «Μην φοβάσαι παιδί μου. Και πάλι: «Με σγουρίζουνε (με τρίβουνε στα βράχια): Μη φοβάσαι παιδί μου». 

«Με μασάνε». «Μην φοβάσαι παιδί μου». «Πίνουνε κρασί, μάνα». «Άχ! σ ‘έχασα παιδί μου». Το χταποδάκι, λέει ο Κόντογλου, συμβολίζει την Ελλάδα. «Παλαιόθεν και ως τώρα όλα τα θερία πολεμούν να την φάνε» τρώνε, αλλά μένει και μαγιά. Χταποδομάνα είναι η μοίρα της Ελλάδα. Το κρασί συμβολίζει τα φώτα του φράγκικου πολιτισμού, που μετακενώθηκαν στην καθ’ ημάς Ανατολή από τους ξιπασμένους νεόπλουτους της μάθησης. Με το κρασί ξεχνάς ποιος είσαι…

Το λάθος, η κρίση και η αλλαγή!

 

Ιερομόναχος Χρυσόστομος Κουτλουμουσιανός

Στο διάσημο ποίημά του Άρνηση ο Γιώργος Σεφέρης αναφέρει: ''Με τί καρδιά και τί πνοή / τί πόθους και τί πάθος / πήραμε τη ζωή μας''.

Ακολουθεί μια άνω τελεία, που ακολουθείται από τη λέξη «λάθος» και τον παρακάτω στίχο, «κι αλλάξαμε ζωή».

Με τη στίξη αυτή δηλώνεται ότι ενώ ξεκινάμε με όλες τις ευνοϊκές προδιαγραφές, αίφνης κάποιο λάθος έρχεται να ανακόψει την πορεία μας.

Οφείλεται τούτο το λάθος σε εξωγενείς παράγοντες;

Βρίσκεται έξω από μας και μας καθορίζει;

Ο ποιητής σκοπίμως μας αφήνει μετέωρους, σπάζοντας τις βεβαιότητές μας.

Το λάθος, όμως, είναι ακριβώς αυτό: να νομίζουμε πως, επειδή δώσαμε καρδιά, πνοή, πόθους, πάθος , γι’ αυτό και μόνο θα πάνε όλα κατ’ ευχήν.

Έρχεται λοιπόν κάποιος αστάθμητος παράγοντας.

«Νιώθεις σιγουριὰ κοντὰ στὸν Θεό;»

Γι’ αὐτό, στοὺς ἀνθρώπους τῆς ἐκκλησίας ποὺ δὲν ἔχουν συνειδητοποιήσει τὴν χαρὰ τῆς μετάνοιας, τὴν σχέση μὲ τὸν Θεό, εἶναι γεμάτοι μὲ πολλὰ ἀπωθημένα, μὲ πολὺ καταπίεση καὶ βγάζουν χίλιες δύο νευρώσεις καὶ ψυχολογικὰ προβλήματα. Τί φταίει; Ἡ θρησκευτική τους ζωή. Γιατί; Γιατί ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι θρησκευτικὴ ζωή! Εἶναι προσωπικὴ σχέση. Ποια εἶναι ἡ προσωπικὴ σχέση; Λέω στὸν Θεό: “Ἡ ζωή μου εἶναι μαύρη! Εἶμαι χάλια ὅσο δὲ πάει! Ζῶ στὸ ψέμα καὶ στὴν ἁμαρτία. Καὶ τί ζητῶ; Ὄχι νὰ μὲ κάνεις καλύτερο, ἀλλὰ θέλω νὰ ‘ρθεῖς στὴ ζωή μου! Δὲ θέλω νὰ μοῦ χαρίσεις τὸν Παράδεισο. Σὲ θέλω ἐσένα! Ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα, ὅ,τι θέλεις δῶσε ἐσύ”.

Τὰ πράγματα τότε εἶναι διαφορετικά.

Η πορεία προς Εμμαούς.

Γέροντας Βασίλειος Ιβηρίτης*

Σήμερα, θα μιλήσουμε για τον θάνατο και μου ήρθε στο νου η αγωνία, αν θέλετε και η απογοήτευση των μαθητών μετά τον θάνατο του Χριστού και ο φόβος τους.

Για αυτό θα ήθελα να σας υπενθυμίσω την προς Εμμαούς πορεία. Θα το πω με δύο λόγια μιας και είναι γνωστή η πορεία: Δύο μαθητές, τρεις μέρες μετά τον θάνατο του Κυρίου, προχωρούν εις Εμμαούς, συζητούν μεταξύ τους για τον Ιησού, αγωνιούν, μιλούν για τα γεγονότα.

Έρχεται ο Χριστός, χωρίς να τον αναγνωρίσουν, και τους ερμηνεύει τις γραφές. Εν τέλει Τον αγαπούν αυτόν τον Συνοδοιπόρο. Του λένε “μείνε μαζί μας”.

Μένει. Φτάνουν στο τραπέζι και στην κλάση του άρτου Τον γνωρίζουν. Τότε Αυτός γίνεται άφαντος, εκείνοι γεμίζουν χαρά και προχωρούν προς τα Ιεροσόλυμα.

Οι δύο μαθητές, λοιπόν, μιλούσαν και συζητούσαν για τον Χριστό. Και εκείνος παρουσιάστηκε δίπλα τους να συμπορεύεται. “Οι δε οφθαλμοί αυτών εκρατούντο του μη επιγνώναι αυτόν”. Τα μάτια τους ήταν ακόμα κλειστά και δεν Τον γνώρισαν.

Νομίζω ένα μεγάλο πράγμα είναι το εξής: ο Χριστός είναι η οδός και είναι και ο αληθινός Συνοδοιπόρος μας. Κι αν τυχόν αγωνιούμε, αν συζητάμε, αν ψάχνουμε, αν βαδίζουμε, αν τυχόν για κάπου πάμε, Αυτός είναι μαζί μας. Μα, λέει κάποιος: “δεν Τον ξερουμε”.

Γράμμα προς τον υποψήφιο των Πανελληνίων Εξετάσεων

Δημήτρης Καραγιάννης, παιδοψυχίατρος 

Αγαπητέ φίλε,

Μου είπαν ότι έχεις έντονο άγχος καθώς ευρίσκεσαι στο τελικό στάδιο πρίν τις εξετάσεις. Ότι έχεις μεταπτώσεις στην συναισθηματική σου κατάσταση. Άλλοτε νιώθεις ήσυχος και σίγουρος και άλλοτε τα νιώθεις μαύρα –δύσκολα– ακατόρθωτα και νιώθεις τις προσπάθειές σου περιττές. Ότι άλλοτε κάνεις αστεία, λες και δεν υπάρχει πρόβλημα, και άλλοτε το πιο μικρό αστείο που θα σου κάνουν είναι ικανό να σε κάνει να θέλεις να διαλύσεις τα πάντα

Μαθαίνω ότι οι δικοί σου προσπαθούν να σου συμπαρασταθούν και άλλοτε τα καταφέρνουν, άλλοτε πάλι καταφέρνουν το αντίθετο, καθώς ανησυχώντας οι ίδιοι, προσπαθούν να σε πείσουν να μην ανησυχείς… Καθώς σε κοιτάζουν με βλέμμα πικραμένο ή φοβισμένο, όπως όταν έχει αρρωστήσει ένα προσφιλές τους πρόσωπο.

Mάστιγα ο εθισμός των παιδιών στα gadgets

Η εικόνα ενός μικρού παιδιού με ένα i-pad στα χέρια έχει γίνει καθημερινότητα πια, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που οι γονείς να καμαρώνουν για τις ικανότητες περιήγησης που μπορεί να έχει το παιδί τους και μάλλον φαίνεται πως ξεχνούν το σοκαριστικό του πράγματος.

Η ψυχική υγεία του παιδιού κινδυνεύει από τέτοιες πρακτικές, σύμφωνα με νέα στοιχεία. Οι ειδικοί έχουν αρχίσει να προειδοποιούν τους γονείς που επιτρέπουν στα παιδιά τους να παίζουν με ταμπλέτες ή smartphones για αρκετές ώρες της ημέρας πως κινδυνεύουν να προκαλέσουν μακροπρόθεσμες παρενέργειες στην ψυχική υγεία των μικρών.

"Τί να κάνω τώρα Θεέ μου ;"

Ετούτη είναι μια αληθινή ιστορία, που μας την αφηγήθηκε κάποιος που την έζησε από κοντά.

Ο άντρας και η γυναίκα ήταν πρόσφυγες από την Σμύρνη.

Ο παππούς που μας είπε γι αυτούς, τους γνώρισε στην Αθήνα. 

Ήταν μόνοι, κατάμονοι, δίχως συγγενείς όπως οι περισσότεροι από τους ξεσπιτωμένους της Ανατολής. Ούτε παιδιά είχαν.

Δυο απλοί και πονεμένοι άνθρωποι που ποτέ δεν έδειξαν τον πόνο τους. Μόνο την ελπίδα τους στον Κύριο που ξημερώνει τις μέρες έβλεπες και την φτώχεια τους που δεν γινόταν να κρυφτεί.

Σε ένα ημιυπόγειο ο άντρας είχε ένα μικρομάγαζο και πουλούσε ελιές. Πάνω απ' αυτό, ένα τετράγωνο δωμάτιο ήταν η ...οικία τους. Σπίτι να το κάνει ο Θεός: Σε μιαν άκρη τα σιδερένια τρίποδα με τις ξύλινες τάβλες και αυτό ήταν το κρεββάτι, παραδίπλα ένα κουτσό τραπέζι, δύο μπακιρένια κύπελλα για να πίνουν νερό, μια γκαζιέρα, μια καρβουνισμένη κατσαρόλα και λίγα ρούχα σκεπασμένα με ένα σεντόνι.

Το "οίκημα" νοικιασμένο.

Πόσες ελιές θα μπορούσε να πουλήσει ο χριστιανός για να καζαντίσουν;

Ἡ δοκιμασία τοῦ λογικοῦ

Φώτιος Κόντογλου - Ἀνέστη Χριστός,

Ἡ πίστη τοῦ χριστιανοῦ δοκιμάζεται μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ σὰν τὸ χρυσάφι στὸ χωνευτήρι. Ἀπ᾿ ὅλο τὸ Εὐαγγέλιο ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ πλέον ἀπίστευτο πράγμα, ὁλότελα ἀπαράδεκτο ἀπὸ τὸ λογικό μας, ἀληθινὸ μαρτύριο γιὰ δαῦτο. Μὰ ἴσια-ἴσια, ἐπειδὴ εἶναι ἕνα πράγμα ὁλότελα ἀπίστευτο, γιὰ τοῦτο χρειάζεται ὁλόκληρη ἡ πίστη μας γιὰ νὰ τὸ πιστέψουμε. Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι λέμε συχνὰ πὼς ἔχουμε πίστη, ἀλλὰ τὴν ἔχουμε μονάχα γιὰ ὅσα εἶναι πιστευτὰ ἀπ᾿ τὸ μυαλό μας. Ἀλλὰ τότε, δὲν χρειάζεται ἡ πίστη, ἀφοῦ φτάνει ἡ λογική. Ἡ πίστη χρειάζεται γιὰ τὰ ἀπίστευτα.

Οἱ πολλοὶ ἄνθρωποι εἶναι ἄπιστοι. Οἱ ἴδιοι οἱ μαθητάδες τοῦ Χριστοῦ δὲν δίνανε πίστη στὰ λόγια τοῦ δασκάλου τους ὅποτε τοὺς ἔλεγε πὼς θ᾿ ἀναστηθῆ, μ᾿ ὅλο τὸ σεβασμὸ καὶ τὴν ἀφοσίωση ποὺ εἶχαν σ᾿ Αὐτὸν καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη στὰ λόγια του. Καὶ σὰν πήγανε οἱ Μυροφόρες τὴν αὐγὴ στὸ μνῆμα τοῦ Χριστοῦ, κ᾿ εἴδανε τοὺς δυὸ ἀγγέλους ποὺ τὶς μιλήσανε, λέγοντας σ᾿ αὐτὲς πὼς ἀναστήθηκε, τρέξανε νὰ ποῦμε τὴ χαροποιὰ τὴν εἴδηση στοὺς μαθητές, ἐκεῖνοι δὲν πιστέψανε τὰ λόγια τους, ἔχοντας τὴν ἰδέα πὼς ἤτανε φαντασίες: «Καὶ ἐφάνησαν ἐνώπιον αὐτῶν ὡσεὶ λῆρος (τρέλα) τὰ ῥήματα αὐτῶν, καὶ ἠπίστουν αὐταῖς»...

“Πως γράφεται η λέξη μέλλον;”

“Ενα χαρτομάντηλο;”  μια φωνή έκοψε σε χίλια κομμάτια τις σκέψεις μου. Επιασα να τις μαζέψω. Δύσκολο.

Κοίταξα τριγύρω. Να βρω τον υπαίτιο. Να ζητήσω το λόγο.

Οι σκέψεις πέταξαν. Λέφτερες.

“Χαρτομάντηλο;” ακούστηκε ξανά η παιδική φωνή

Και νάτος που καθόνταν πάνω σε ένα κομμάτι χαρτόνι μπροστά μου.

Τραντάχτηκε το βλέμμα μου. Η μήπως ήταν η καρδιά μου;

Μπροστά μου καθισμένος ο μικρός, μισοβουτηγμένος στην τσαλακωμένη σελίδα του μοναδικού του τετραδίου.

“Ξέρεις γράμματα;” με ρωτάει

“Λίγα..” πήγα να κάνω τον έξυπνο

“Αμα είναι λίγα δεν μου κάνουν…λίγα ξέρω κι εγώ” μου λέει και ξανασκύβει στο τετράδιο του. Τα μάτια του φώτιζαν μια το βιβλίο και μια το τετράδιο.

Η πίστη και η απιστία

   

 Κύριο χαρακτηριστικό της εποχής μας είναι η απιστία. Η δυσκολία δηλ. να δεχθούμε ότι πάνω από εμάς βρίσκεται, όχι απλά μια  ανώτερη δύναμη, αλλά ο Θεός ο οποίος μας βλέπει και ακολουθεί πατρικά κάθε μας βήμα. Η άρνηση της ύπαρξης του Θεού εντοπίζεται στο επιχείρημα ότι αφού δεν βλέπουμε τον Θεό, άρα δεν υπάρχει. Μόνο ότι βλέπουμε, ότι ψηλαφίζουμε, ότι πιάνουμε είναι πραγματικό ενώ από κει και πέρα όλες οι θεωρίες περί υπάρξεως Θεού ανήκουν στην σφαίρα της φαντασίας.

       Θα μου επιτρέψετε να χρησιμοποιήσω ένα ανέκδοτο στο οποίο φαίνεται το παράλογο εκείνων που υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει Θεός : Ένας δάσκαλος λοιπόν κατά την ώρα της διδασκαλίας με βεβαιότητα υποστήριξε ότι δεν υπάρχει Θεός, αφού δεν τον βλέπουμε. Τότε ένας έξυπνος μαθητής παίρνει τον λόγο και του απαντά : Με αυτό το σκεπτικό κύριε και εσείς δεν έχετε μυαλό διότι δεν το βλέπουμε. Βλέπουμε εσάς, το κεφάλι σας αλλά εάν έχει μέσα μυαλό κ εάν είναι άμυαλο δεν το βλέπουμε. Τότε όλοι οι μαθητές ξέσπασαν σε χειροκροτήματα ενώ ο Δάσκαλος έσκυψε ντροπιασμένος κάτω το κεφάλι. Η τάση του να μην πιστεύει κανείς δεν είναι κάτι το καινούργιο. Δεν είναι δηλαδή χαρακτηριστικό  μόνο της σημερινής εποχής. Ανέκαθεν υπήρξαν άνθρωποι οι οποίοι και  αν ακόμα είχαν μπροστά τους χειροπιαστές αποδείξεις ότι υπάρχει Θεός εκείνοι τον αρνήθηκαν και τον πολέμησαν. Από την άλλη υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι αναζητούν αποδείξεις για να πιστέψουν όπως ακριβώς έκανε ο άπιστος στην αρχή και κατόπιν πιστός μαθητής του Χριστού ο Θωμάς.

Το θέλημα του Θεού και η ζωή μας

Αγ. Σιλουανός ο Αθωνίτης

Όταν η χάρη είναι μαζί μας, είμαστε δυνατοί στο πνεύμα . Όταν όμως την χάσουμε, βλέπομε την αδυναμία μας, βλέπομε πως χωρίς τον Θεό δεν μπορούμε ούτε να σκεφτούμε το καλό. Πώς μπορείς να ξέρεις αν ζεις σύμφωνα με το θέλημα του Θεού; Να η ένδειξη: Αν στενοχωριέσαι για κάτι, αυτό σημαίνει πως δεν παραδόθηκες τελείως στο θέλημα του Θεού, έστω κι αν σου φαίνεται πως ζεις σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Όποιος ζει κατά το θέλημα του Θεού, αυτός δεν μεριμνά για τίποτε. Κι αν κάτι του χρειάζεται, παραδίνει τον εαυτό του και την ανάγκη του στον Θεό. Κι αν πάρει ότι θέλει, μένει ήρεμος, σαν να το είχε. Ψυχή που παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού δεν φοβάται τίποτε: ούτε θύελλες, ούτε ληστές, ούτε τίποτα άλλο. Ότι κι αν έλθει, λέγει: «Έτσι ευδοκεί ο Θεός», κι έτσι διατηρείται η ειρήνη στην ψυχή και στο σώμα. Το καλύτερο έργο είναι να παραδοθούμε στο θέλημα του Θεού και να βαστάζομε τις θλίψεις με ελπίδα. Ο Κύριος βλέποντας τις θλίψεις μας δεν θα επιτρέψει ποτέ κάτι που να ξεπερνά τις δυνάμεις μας. Αν οι θλίψεις μας φαίνονται υπερβολικές, αυτό σημαίνει πως δεν έχομε παραδοθεί στο θέλημα του Θεού. ...