Ο ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ (1 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ)

 

π. Γεωργίου Δορμπαράκη

 

«Ο άγιος Βασίλειος άκμασε στους χρόνους του βασιλιά Ουάλεντα. Ενώπιόν του ομολόγησε με θάρρος την υγιά ορθόδοξη πίστη και εναντιώθηκε στην κακοδοξία του Αρείου, την οποία αποδέχτηκε ο βασιλιάς σαν φωτιά που λυμαίνεται την Εκκλησία. Ο πατέρας του καταγόταν από τον Πόντο, ενώ η μητέρα του από την Καππαδοκία. Στους λόγους υπερέβαλε τους πάντες, όχι μόνον τους ρήτορες της εποχής του, αλλά και τους παλαιούς. Διότι αφού σπούδασε την κάθε επιστήμη, έφτασε στο ανώτερο σημείο καθεμιάς από αυτές. Αλλά όχι λιγότερο άσκησε την πρακτική φιλοσοφία και μέσω αυτής ανέβηκε στη θεωρία των όντων, οπότε και ανήλθε στον αρχιερατικό θρόνο. Ως αρχιερέας αγωνίστηκε πολύ υπέρ της ορθοδόξου πίστεως και κατέπληξε τον έπαρχο με το σταθερό και ανυποχώρητο φρόνημά του. Συνέθεσε και λόγους, με τους οποίους εξαφάνισε τα συστήματα των ετεροδόξων, δίδαξε το ορθό ήθος και με σαφήνεια φανέρωσε τη γνώση των όντων. Κι αφού καθοδήγησε το ποίμνιο του Χριστού με κάθε αρετή, εκδήμησε προς τον Κύριο. Ήταν δε κατά τον τύπο του σώματος ψηλός, ξηρός και λιπόσαρκος, μελαχρινός, με ωχρότητα στο πρόσωπο, με μακριά μύτη, κάνοντας κύκλο τα φρύδια του, με σύσπαση αυστηρή αλλά που μοιάζει φροντιστικός, με μέτωπο που ρυτιδώνεται από ακτινοβολίες, επιμήκης στις παρειές, κοίλος στους κροτάφους, χωρίς πολλά μαλλιά, με μεγάλη όμως γενειάδα, μεσήλικας. Ήταν υιός του Βασιλείου και της Εμμέλειας. Τελείται δε η σύναξή του στην αγιότατη μεγάλη Εκκλησία».

Ο Γιάννης ο Βλογημένος

 

 

 

 

Η πρωτοχρονιά ενός αναρχικού...

 

Δε ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει αλλά αυτές τις μέρες, συναντάς ανθρώπους από τα παλιά. Φίλους που έχεις να δεις χρόνια και καιρούς. Που η ζωή σας έφερε κάποτε κοντά και έπειτα σας χώρισε.

Αυτό ίσχυσε φέτος και για μένα. Περπατώντας στους δρόμους της πόλης μου, συνάντησα έναν παλιό φίλο. Ένα πρόσωπο που είχα χάσει χρόνια καθ ότι οι δρόμοι μας είχαν χωρίσει. Υποθετικά τουλάχιστον . Σε επίπεδο ιδεών. Μια και οι ιδέες χωρίζουν. Μονάχα η ζωή, η εμπειρία, το βίωμα ενώνει τις καρδιές. Οι ιδέες και οι ιδεολογίες διαιρούν. Και στο ποσοστό που ο Χριστιανισμός δεν είναι βίωμα και ζωή, αλλά ιδεολογία τότε μας διαιρεί.

Είχαμε χαθεί για χρόνια. Εκείνος παρέμεινε στο αναρχικό χώρο και εγώ εισήλθα στην εκκλησία. Όχι αντίθετοι χώροι. Πάνω κάτω ίδιους ψυχισμούς κουρνιάζουν στους κόλπους τους, αλλά αυτό αφήστε να το πούμε μια άλλη φορά.

Ανταλλάξαμε χαιρετισμό και ευχές και πιάσαμε μια σύντομη κουβέντα στα όρθια.

Νέα αρχή

 

Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου

 

Είναι μία χαρά κάθε νέα αρχή. Πρόκειται για ένα καινούργιο ξεκίνημα. Έναν φωτεινό ήλιο που ανατέλλει με νόημα και ελπίδα.Κάθε νέο ξεκίνημα είναι ένα ευχάριστο άθλημα. Ο νέος χρόνος δημιουργεί απολογισμούς, σκέψεις, σχέδια, προγράμματα, συγκινητικούς ενθουσιασμούς.Χρειάζεται οπωσδήποτε για όλα αυτά υπεύθυνος αγώνας. Η κάθε αρχή μάς ανανεώνει σημαντικά. Λησμονούμε τα παλαιά κι επεκτεινόμαστε στα νέα.

Μαθητές και οπαδοί

 

 

Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Ο Χριστός, όταν άρχισε επισήμως το έργο Του, προσεκάλεσε τους πρώτους μαθητές και σχημάτισε την αποστολική Του ομάδα, γιατί πρώτα έπρεπε να μάθουν στην πράξη την νέα ζωή που έφερε στον κόσμο και έπειτα να την διδάξουν στους ανθρώπους, σε όλα τα έθνη.

Τούς ονόμασε δε μαθητές και έτσι τιτλοφορούνται από τον Χριστό και τους Ευαγγελιστές.

Ο ίδιος ο Χριστός είπε: «Ουκ έστι μαθητής υπέρ τον διδάσκαλον» (Ματθ. ι' 24). Είναι γεμάτο το Ευαγγέλιο με αυτήν την προσηγορία, όπως: «προσήλθον αυτώ οι μαθηταί αυτού» (Ματθ. ε' 1) «ηκολούθησαν αυτώ οι μαθηταί αυτού» (Ματθ. η' 23) «τότε λέγει τοίς μαθηταίς αυτού» (Ματθ. θ' 37) «καί εκτείνας την χείρα αυτού επί τους μαθητάς αυτού έφη ιδού η μήτηρ μου και οι αδελφοί μου» (Ματθ. ιβ' 49) κλπ.

Τυφλή αγάπη

 

Κάπου διάβασα αυτή την ιστορία….

Κάποτε ήταν μια τυφλή κοπέλα, η οποία μισούσε τον εαυτό της που δεν μπορούσε να δει. Σε όλες τις δύσκολες στιγμές είχε δίπλα της τον αγαπημένο της, ο οποίος της έδινε κουράγιο.

Η κοπέλα τού έλεγε συχνά ότι εάν κάποια μέρα μπορούσε να δει, θα τον παντρευόταν.

Ένας ναός για τρεις θρησκείες κατασκευάζεται στο Βερολίνο

 

Ο ναός δεν θα έχει θρησκευτικά σύμβολα στο εσωτερικό του, ενώ σε μία από τις αίθουσες θα μπορούν να προσεύχονται μαζί πιστοί από διαφορετικές θρησκείες (στη φωτ. το έργο σε μακέτα).

 

Βερολίνο, Γερμανία

Ένας «Οίκος Προσευχής και Μαθητείας» για χριστιανούς, μουσουλμάνους και εβραίους κατασκευάζεται στην πλατεία Petriplatz (πλατεία του Αγίου Πέτρου) του Βερολίνου. Οι ελπίδες είναι μεγάλες, «όμως ένα κτίριο από μόνο του δεν μπορεί να φέρει κοντά τους ανθρώπους αν δεν το επιθυμούν και οι ίδιοι» αναφέρει το αρχιτεκτονικό γραφείο που έχει αναλάβει τον σχεδιασμό του ναού.

Καθημερινά χιλιάδες αυτοκίνητα διασχίζουν τον πολυσύχναστο δρόμο που περνά μπροστά από την Petriplatz στην κεντρική συνοικίαMitte του Βερολίνου.

Είναι ένας έρημος τόπος που όμως θα μπορούσε να μεταμορφωθεί χάρη στον οίκο προσευχής και μαθητείας, ο οποίος θα φιλοξενεί υπό την ίδια στέγη εκκλησία, συναγωγή και τζαμί.

Τα Χριστούγεννα ήρθαν... Ο Χριστός πού είναι;

 

«Ωραίος ο μύθος περί Χριστού…». Με αυτά τα λόγια άρχισε ένας ιερέας το κυριακάτικό του κήρυγμα στην Εκκλησία. Ήμουν στην εφηβεία, όταν ήμουν παρών σε αυτό το κήρυγμα που το κράτησα μέσα μου ως κάτι από τα πιο συγκλονιστικά που έχω ακούσει από άμβωνος. Μέσα στα αναρίθμητα υπαρξιακά ερωτήματά μου, στις προσωπικές μου αμφισβητήσεις, και στα αναπάντητα γιατί, ήρθε ένας φωτισμένος παπάς να σπάσει το γυάλινο κατασκεύασμα που δυστυχώς έχουμε φτιάξει οι περισσότεροι Χριστιανοί και μέσα εκεί έχουμε κλείσει το Χριστό, όπως τον θέλουμε και βολεύεται ο καθένας μας. Κάθε χρόνο που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, έρχεται έντονα στο μυαλό μου αυτή η φράση.

ΜΗΠΩΣ ΤΑ ΚΑΚΟΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ;

 

Ενώ κανείς μας δεν θέλει να μεγαλώνει ένα άπληστο παιδί, από την άλλη όλοι θέλουμε τα παιδιά μας να είναι χαρούμενα. Κι αυτό μπορεί να μας κάνει να πέσουμε εύκολα σε μερικές παγίδες!

Η παγίδα της ενοχής. Πολλοί γονείς προσπαθούν να «ξορκίσουν» τις ενοχές τους απέναντι στα παιδιά -κυρίως εάν εργάζονται πολλές ώρες ή έχουν χωρίσει- με το να τους προσφέρουν περισσότερα παιχνίδια ή ρούχα και λιγότερη τιμωρία.

Η αλήθεια για τα Χριστούγεννα και η μυθοποίηση των Χριστουγέννων

π. Γεωργίου Μεταλληνού

Με την ενανθρώπηση και τη γέννησή Του ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός πραγματοποιεί το σκοπό της πλάσεως του ανθρώπου, την εμφάνιση του Θεανθρώπου στην Ιστορία. Την ένωση του κτιστού πλάσματος με τον Άκτιστο Πλάστη. Ο σκοπός της ενανθρωπήσεως είναι η θέωση του ανθρώπου. «Άνθρωπος γίνεται Θεός, ίνα Θεόν τον Αδάμ απεργάσηται» (τροπάριο Χριστουγέννων). «Αυτός ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν» (Μ. Αθανάσιος). «Άνθρωπος γαρ εγένετο ο Θεός και Θεός ο άνθρωπος» (Ι. Χρυσόστομος). Στη λογική ενός ηθικιστού ο όρος «θεοποιηθώμεν», που χρησιμοποιούν Πατέρες, όπως ο Μ. Αθανάσιος, είναι σκάνδαλο. Γι’ αυτό μιλούν για «ηθική θέωση». Διότι φοβούνται να δεχθούν ότι με τη θέωση μεταβάλλεται «κατά χάριν» αυτό που ο Τριαδικός Θεός είναι «κατά φύσιν» (άκτιστος, άναρχος, αθάνατος). Τα Χριστούγεννα είναι, γι’αυτό, άμεσα συνδεδεμένα και με τη Σταύρωση και την Ανάσταση, αλλά και την Ανάληψη και την Πεντηκοστή. Ο Χριστός-Θεάνθρωπος χαράζει το δρόμο, που καλείται να βαδίσει κάθε σωζόμενος άνθρωπος, ενούμενος μαζί Του.

  

                                      ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ!

 

 ΑΛΗΘΩΣ ΕΤΕΧΘΗ!

Χριστούγεννα: Από την κρίση στην ελπίδα

 

Πρωτ. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

 

 

Τα Χριστούγεννα είναι πάντοτε η γιορτή της ελπίδας. Δύση και Ανατολή βλέπουν στο σπήλαιο της Βηθλεέμ την ευκαιρία για όλο τον κόσμο να ξαναγυρίσει στα χρόνια της παιδικότητας, να αφήσει κατά μέρος το άγχος, τις έγνοιες της ζωής και να μοιραστεί καλοσύνη, χαρά, δώρα, να θυμηθεί τα έθιμα και τις παραδόσεις, να νιώσει ότι η γιορτή είναι στάση στο ταξίδι της ζωής.

Όσο όμως κι αν θέλει ο άνθρωπος να ξεχάσει τον αληθινό του χρόνο και να γυρίσει στο παρελθόν του, να κάνει την ανάμνηση ζωή του, δεν μπορεί. Είναι η κρίση της εποχής και του κόσμου, που τον αναγκάζει να έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του την αγωνία: ο χρόνος του μέλλοντός μου πώς θα είναι; Μπορεί να ανταλλάξει δώρα, να τραγουδήσει κάλαντα, να βγει βόλτα, να μοιραστεί στιγμές με πρόσωπα που αγαπά, αλλά στην καρδιά και στο νου του θα θριαμβεύει ο λογισμός: «τι μέλλει γενέσθαι;». Πώς θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από τις δαγκάνες ενός συστήματος το οποίο μας έμαθε ότι ζωή είναι η κατανάλωση, ζωή είναι να μπορείς να αλλάξεις αυτό που χάλασε ή είναι περιττό, ζωή είναι να ταξιδέψεις με εορτοδάνειο, ζωή είναι να κάνεις και καμιά φιλανθρωπία, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε, ζωή είναι να κάνεις καινούριες γνωριμίες για να περάσεις καλά. Και τώρα, που αυτά δεν υποστηρίζονται από το σύστημα, αλλά θα πρέπει να συμβιβαστούμε με λιγότερα υλικά αγαθά, με ανεργία, με κατάθλιψη, με κλείσιμο στον εαυτό μας, πώς θα κάνουμε Χριστούγεννα;

Άλλο πράγμα ο Santa Claus της Coca Cola κι άλλο ο Άϊ Βασίλης της Ορθοδοξίας!

 

Ο δικός μας Άϊ Βασίλης, ο Άγιος Βασίλειος της Ορθοδοξίας, ο Πατέρας της Εκκλησίας και διδάσκαλος της Οικουμένης, τι σχέση μπορεί να έχει με αυτόν της παγκοσμιοποίησης και της Νέας εποχής;

1. Είναι λεπτός, ολιγαρκής, ασθενικός, με μακριά μαύρη γενειάδα, αφού δεν πρόλαβε να γεράσει (έφυγε σε ηλικία 49 ετών) και γενικά πρόσωπο άσκησης και όχι ευτραφέστατος, με προτεταμένη κοιλιά, ροδοκόκκινα μάγουλα, γαλανομάτης και πονηρός γέρος, δηλαδή πρόσωπο της καλοπέρασης που είναι ο άλλος!

2. Έρχεται από την Καισάρεια της Καππαδοκίας (Μ. Ασία) και όχι από την Λαπωνία της Φιλανδίας, όπως όρισε η φαντασία κάποιων !

3. Είναι Μέγας και Θεοφόρος Πατέρας της Εκκλησίας, ιδεώδης και στοργικός Ποιμενάρχης, οργανωτής του μοναχικού βίου, αδαμάντινη ψυχή, αληθινός Άγιος, ταπεινός υπηρέτης του Χριστού, με απέραντη αγάπη σε Αυτόν και την Εκκλησία Του, για την οποία αγωνίστηκε μέχρι τέλους και ήρθε σε ρήξη με τους αιρετικούς, αλλά και τις τότε κοσμικές εξουσίες, κατατροπώνοντάς τους με την αγιότητα της ζωή τους και τη δύναμη του πνεύματός του και όχι … ντίλερ των πάσης φύσεως εμπορευμάτων που είναι ο άλλος!

ΒΙΒΛΟΣ ΓΕΝΕΣΕΩΣ

 

«Βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού, υιού Δαυίδ υιού Αβραάμ» (Ματθ. 1,1). Με αυτή τη φράση ξεκινά το πρώτο Ευαγγέλιο της Καινής Διαθήκης. Και το απόσπασμα από τον ευαγγελιστή Ματθαίο έχει οριστεί από την Εκκλησία να διαβάζεται την Κυριακή πριν τη Γέννηση του Χριστού, τόσο για να μας υπενθυμίζει ότι ο Χριστός ήταν τέλειος άνθρωπος, με καταγωγή, πατρίδα, προγόνους και παρελθόν, όσο και να μας δείξει ότι η τομή την οποία έκανε στην Ιστορία του κόσμου δεν ήταν από έναν Θεό που μεταμορφώθηκε σε άνθρωπο, αλλά από Εκείνον που προσέλαβε την ανθρώπινη φύση, την ένωσε με την θεϊκή και την οδήγησε στον προορισμό της, που δεν είναι άλλος από την θέωση, την κοινωνία δηλαδή του ανθρώπου με το Θεό.

Τα Χριστούγεννα του τεμπέλη - Αλ. Παπαδιαμάντης

 

Στην ταβέρνα του Πατσοπούλου, ενώ ο βορράς εφύσα, και υψηλά εις τα βουνά εχιόνιζεν, ένα πρωί, εμβήκε να πίη ένα ρούμι να ζεσταθή ο μαστρο-Παύλος ο Πισκολέτος, διωγμένος από την γυναίκα του, υβρισμένος από την πενθεράν του, δαρμένος από τον κουνιάδον του, ξορκισμένος από την κυρά-Στρατίναν την σπιτονοικοκυράν του, και φασκελωμένος από τον μικρόν τριετή υιόν του, τον οποίον ο προκομμένος ο θείος του εδίδασκεν επιμελώς, όπως και οι γονείς ακόμη πράττουν εις τα "κατώτερα στρώματα", πως να μουντζώνη, να βρίζη, να βλασφημή και να κατεβάζη κάτω Σταυρούς, Παναγιές, κανδήλια, θυμιατά και κόλλυβα. Κι έπειτα, γράψε αθηναϊκά διηγήματα!

Ο προβλεπτικός ο κάπηλος, δια να έρχωνται ασκανδαλίστως να ψωμίζουν αι καλαί οικοκυράδες, αι γειτόνισσαι, είχε σιμά εις τα βαρέλια και τας φιάλας, προς επίδειξιν μάλλον, ολίγον σάπωνα, κόλλαν, ορύζιον και ζάχαριν, είχε δε και μύλον, δια να κόπτη καφέν. Αλλ' έβλεπέ τις, πρωί και βράδυ, να εξέρχωνται ατημέλητοι και μισοκτενισμένοι γυναίκες, φέρουσαι την μίαν χείρα υπό την πτυχήν της εσθήτος, παρά το ισχίον, και τούτο εσήμαινεν, ότι το οψώνιον δεν ήτο σάπων, ούτε ορύζιον ή ζάχαρις.

ΒΕΛΓΙΟ: ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Ανατριχίλα προκαλεί η πρόταση νόμου στο Βέλγιο για τη νομιμοποίηση της ευθανασίας ακόμα και σε μικρά παιδιά, η οποία μάλιστα αναμένεται να ψηφιστεί από την κυβερνητική πλειοψηφία.

ΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΜΕ ΧΡΙΣΤΕ;

Τι δώρο να σου προσφέρουμε, Χριστέ μου; Το καθένα από τα όσα Εσύ δημιούργησες σου προσφέρει το αντίδωρο του ευχαριστώ του για το ότι έγινες άνθρωπος για μας και φανερώθηκες στον κόσμο μας. Οι Άγγελοι τον Ύμνο «Δόξα εν Υψίστοις». Οι ουρανοί το Αστέρι. Οι Μάγοι τα Δώρα τους. Οι βοσκοί τον θαυμασμό και την απορία τους. Η Γη το σπήλαιο. Η έρημος την φάτνη. Εμείς λοιπόν; Εμείς σου προσφέρουμε την Μητέρα Σου, την Παναγία Παρθένο. Θέλουμε όμως κι από σένα, τον Προαιώνιο Θεό, ένα δώρο ακόμη: το έλεός Σου για τον καθένα μας.

                Χριστού τα Γενέθλια. Σ’ έναν κόσμο που οι λίγοι θα εξακολουθούν να πορεύονται όπως πορεύονταν. Με τα ρεβεγιόν τους. Με τα δώρα και τις διακοπές τους. Με τα πολλά στολίδια και τη χλιδή. Και οι πολλοί θα συμπιέζονται, στο όνομα ενός αβέβαιου μέλλοντος. Θα σκέπτονται και το ελάχιστο δώρο στα παιδιά τους. Θα στολίζουν το δέντρο με ό,τι υπάρχει από το παρελθόν και θα αναπολούν το πώς ήταν. Δεν θα κάνουν όνειρα, γιατί όταν το μόνο που σου μένει είναι η επιβίωση, τότε τι να ονειρευτείς; Βήμα-βήμα. Να αντέξουμε. Να συμμαζέψουμε εκεί που ανοιχτήκαμε. Να έχουμε την υγειά μας και να μη μας βρει τίποτε χειρότερο. 

Μιλάω για τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα.

 

Κάλαντα είναι να 'χεις κάτι να πεις και -πολύ περισσότερο- να 'χεις βρει κάτι πολύτιμο για τη ζωή σου, μα να μην αντέχεις να το κρατήσεις για τον εαυτούλη σου, αλλά να καίγεσαι να το μοιραστείς. Κάλαντα είναι μια διάθεση συνάντησης σε μιαν ακοινώνητη κοινωνία. Κάλαντα είναι να ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού σου για να ξεχυθείς στο δρόμο, να αναζητήσεις τον άλλο, να του χτυπήσεις την πόρτα, να αποζητήσεις το πρόσωπο του. Κάλαντα είναι να μετατρέπεις τις πόρτες από ταφόπλακες σε ανοίγματα ζωής.

Το 'χετε σκεφτεί; Κάλαντα είναι το κουβάλημα μιας είδησης. Ότι η ελπίδα έρχεται από το αύριο και έρχεται από μια συνάντηση. Αύριο, 25 Δεκεμβρίου, ο άνθρωπος παύει να προορίζεται για τη χωματερή, αλλά συναντιέται με τον Θεό, γίνεται σάρκα του Θεού, γίνεται γλεντοκοπάς σ' ένα τραπέζι μαζί Του. Γίνεται, με λίγα λόγια, κοινωνός ενός άλλου τρόπου ύπαρξης, τον οποίο τον προσφέρει ένας Θεός ξετρελαμένος με τον άνθρωπο, τόσο ξετρελαμένος που να αφήνει τα μεγαλεία για να σαρκωθεί μέσα σε μια φάτνη! Όσο πιο κοντά, δηλαδή, στον άνθρωπο, στην καθημερινότητα, στο χώμα, στα ζώα, στ' αστέρια, στον πόνο.

Αγιασμένες μέρες (Φώτης Κόντογλου)

 

Την πνευματική χαρά και την ουράνια αγαλλίαση που νοιώθει ο χριστιανός από τα Χριστούγεννα, δεν μπορεί να τη νοιώσει, με κανέναν τρόπο, όποιος τα γιορτάζει μοναχά σαν μια συγκινητική συνήθεια, που είναι δεμένη περισσότερο με τις συνηθισμένες χαρές του κόσμου, με τον χειμώνα, με τα χιόνια, με το ζεστό τζάκι.

Μοναχά ο ορθόδοξος χριστιανός γιορτάζει τα Χριστούγεννα πνευματικά, κι από την ψυχή του περνάνε αγιασμένα αισθήματα, και τη ζεσταίνουνε με κάποια θέρμη παράδοξη, που έρχεται από έναν άλλο κόσμο, τη θέρμη του Αγίου Πνεύματος, κατά τον αναβαθμό που λέγει: «Αγίω Πνεύματι πάσα ψυχή ζωούται, και καθάρσει υψούται, λαμπρύνεται τη τριαδική μονάδι, ιεροκρυφίως».

Χριστούγεννα με γνησιότητα, απλότητα και ειλικρίνεια - π. Ηλίας Μαστρογιαννόπουλος

 

Η προσέγγιση στο σπήλαιο απαιτεί κυρίως γνησιότητα, απλότητα, ειλικρίνεια, εν αντιθέσει προς την αυτάρκεια του ανθρώπου, ο οποίος νομίζει ότι χωρίζει τα πράγματα και ότι απλώς του χρειάζεται και λίγος Χριστιανισμός, για συμπλήρωμά του. Αυτούς ο Ιησούς δεν τους θέλει κοντά του, διότι οδηγούνται προς μία νοοτροπία που λέγεται φαρισαϊκή, η οποία ως γνωστόν δεν είναι μόνο γνώρισμα των Φαρισαίων των πρώτων αιώνων, αλλά είναι γνώρισμα πολλών ανθρώπων διαφόρων εποχών. Είναι ένα μικρόβιο δυσδιάκριτο, το οποίο όμως ενδημεί στα θρησκευτικά περιβάλλοντα.

Χριστούγεννα 2012 στη Συρία...

Δῶρα Θεοῦ - Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κροστάνδης (20 Δεκμβρίου)

Ἡ ζωή μας

Νὰ περνᾶς τὴ ζωή σου ἐδῶ ἔτσι, ὥστε κάθε στιγμὴ νὰ εἶσαι ἕτοιμος νὰ τὴν ἀφήσεις. Ποτέ σου νὰ μὴν ἐπιτρέψεις οἱ ἀπολαύσεις νὰ σὲ κάνουν νὰ ξεχάσεις τὸν ἑαυτό σου καὶ τὸ Θεό. Νὰ θυμᾶσαι πάντα ὅτι ἡ ζωή σου καὶ ἡ εὐτυχία εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ, δῶρα ποὺ δέ σοῦ ἀξίζουν. Ἁμαρτία εἶναι ὅταν δὲν ἀπολαμβάνουμε σωστὰ αὐτὰ τὰ δῶρα, ὅπως καὶ ὅταν ξεχνᾶμε ὅτι ὅλα ὅσα ἔχουμε στὴ ζωή μας εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ.

Πάτερ Ἐπουράνιε! Ἂς μὴν ξεχνάω ποτὲ ὅτι ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔχω εἶναι δικά Σου.

Καὶ αὐτὰ τὰ δῶρα ποὺ συνεχῶς μοῦ χαρίζεις, ἂς μὲ κάνουν νὰ Σὲ ἀγαπήσω περισσότερο καὶ ὄχι νὰ ἀπομακρυνθῶ ἀπὸ Σένα. Ἂν κάποτε θὰ μὲ ἐπισκεφθεῖ ἡ δυστυχία δῶσε μου νὰ στραφῶ πάλι σὲ Σένα μὲ μετάνοια καὶ ἀγάπη.

* * *

ΧΡΙΣΤΟΣ, Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

 

Από την Αυστραλία μέχρι την Αλάσκα και από το Περού μέχρι τις στέπες της Σιβηρίας, οι άνθρωποι αναζητούν τη χριστουγεννιάτικη χαρά, μέσα σε μια παγκοσμιοποιημένη ατμόσφαιρα, με ίδιες μελωδίες, ίδιες γεύσεις, ίδια διακόσμηση, ίδιες διαφημίσεις, αλλά με πολλούς και διάφορους «Χριστούς».Διότι, πίσω από τη βιτρίνα των Χριστουγέννων, ο Χριστός, ο μεγάλος πρωταγωνιστής -και πολλές φορές, ο μεγάλος Απών- συνεχίζει, εδώ και δυο χιλιετίες, να ρωτάει:

«Τίνα με λέγουσιν οιάνθρωποι είναι;» (Ματθ.16, 13) «Ποιος λένε οι άνθρωποι πως είμαι;»

«Δεν φοβάμαι τό θάνατο»

Τόν περασμένο Αὔγουστο φτερούγισε γιά τόν Οὐρανό ἡ ἁγνή ψυχή τοῦ 19χρονου Βασιλείου Δαρδανοῦ, ἀπό τόν Ἁλίαρτο - Βοιωτίας. Τελευταῖος γιός τοῦ εὐσεβοῦς Ἱερατικοῦ ζεύγους π. Παναγιώτη καί Μαργαρίτας, δοκίμασε τόν πόνο ἀπό τή λεγόμενη ἐπάρατο νόσο λίγο μετά τήν ἐπιτυχία του στή Φιλοσοφική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Ἐπί ἕνα χρόνο φοίτησε στό σχολεῖο τοῦ πόνου καί πῆρε ὁμολογουμένως ἄριστα. Τό πτυχίο τό πῆρε ἀπό τά χέρια τοῦ ἀγωνοθέτου Χριστοῦ.

Στή συνέχεια δημοσιεύουμε τήν προσλαλιά τῆς θεολόγου μητέρας τοῦ Μαργαρίτας, κατά τήν ἐξόδιο ἀκολουθία, στήν ὁποία προέστη ὅ Μητροπολίτης Θηβῶν καί Λεβαδείας π. Γεώργιος. Ἡ πίστη τῆς θυμίζει μητέρες μαρτύρων καί ἡρώων:

Θεὸς τὸ τεχθέν, ἡ δὲ μήτηρ Παρθένος! Τί γὰρ μεῖζον ἄλλο καινὸν εἶδεν ἡ κτίσις;

 

Μητροπολίτου Μεσογαίας & Λαυρεωτικῆς Νικολάου

 

Σὲ ὅλες σχεδὸν τὶς προφητεῖες, στὰ πολλὰ ἀποστολικὰ ἀναγνώσματα ποὺ διαβάζονται στὶς Ὧρες τῶν Χριστουγέννων καὶ στὸν Ἑσπερινό, διακρίνουμε δύο κεντρικὲς θεολογικὲς ἀλήθειες,δύο ἀλήθειες ποὺ συνδέονται ἡ μία μὲ τὸ γεγονὸς καὶ ἡ δεύτερη μὲ τὸν τρόπο τοῦ μυστηρίου. Ἡ πρώτη κρύβεται πίσω ἀπὸ τὴν εἰκόνα τοῦ βρέφους καὶ ἡ δεύτερη ἐπιβεβαιώνεται ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς Θεοτόκου. Ἂς τὶς δοῦμε προσεκτικά.

 

Ἡ μία εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος. Δηλαδὴ αὐτὸ τὸ βρέφος ποὺ ἀντικρύζουμε ταπεινωμένο, περιφρονημένο, σ᾿ αὐτὴν τὴν ἐξευτελιστική, κενωτική, θὰ λέγαμε,κατάσταση, μέσα στὸ σπήλαιο, μέσα στὴ φάτνη, μέσα στὸ κρύο, μὲ συντροφιὰ τὰ ἄλογα ζῶα, αὐτὸ τὸ βρέφος, εἶναι ὁ τέλειος Θεός. Δὲν εἶναι ἕνας ἁπλὸς ἄνθρωπος, δὲν εἶναι κάποιος προφήτης, δὲν εἶναι ἕνας ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ, δὲν εἶναι κάποιος σχεδὸν Θεός, δὲν εἶναι ἕνας Θεός• εἶναι ὁ Θεός. Αὐτὸ λέγουν τὰ τροπάρια. Αὐτὸ ὑπογραμμίζουν τὰ ἀναγνώσματα. Αὐτὸ εἶναι τὸ δόγμα τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ εἶναι ἡ πρώτη ἀλήθεια. Αὐτὴν τιμοῦμε κατὰ τὴν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων.

Εις άτοπον οικολογία και Χριστούγεννα

Xρήστου Γιανναρά

Το οικολογικό λεγόμενο πρόβλημα είναι οργανικό γέννημα συγκεκριμένου πολιτισμού, δηλαδή γενικευμένου τρόπου του βίου: του καταναλωτικού τρόπου. Καταναλωτισμός δεν σημαίνει απλώς βουλιμική συμπεριφορά, αλλά «στάση» ζωής. Ο άνθρωπος της καταναλωτικής «στάσης» ταυτίζει τη ζωή με την ανάγκη και απαίτηση ιδιοποίησης, κατοχής, κυριαρχίας. Δεν ξέρει να κοινωνεί, να μοιράζεται, δεν υποπτεύεται τη χαρά της αυθυπέρβασης, της αυτοπροσφοράς, την ερωτική ανιδιοτέλεια.

Ο καταναλωτισμός είναι έκφανση και συνέπεια του ατομοκεντρισμού. Ευρύτερη έννοια ο ατομοκεντρισμός, σημαίνει ότι κέντρο της ζωής γίνεται το άτομο, όχι η χαρά των σχέσεων κοινωνίας – η κατασφάλιση του εγώ, όχι η διακινδύνευση της αυτοπροσφοράς. Προϊόν του ατομοκεντρισμού, πριν και από τον καταναλωτισμό, η απόλυτη και αυτονόητη προτεραιότητα των δικαιωμάτων του ατόμου.

Η ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ - ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ

 

Την Κυριακή των Προπατόρων του Χριστού, λίγες ημέρες πριν την μεγάλη εορτή της Γεννήσεως του Κυρίου, η Εκκλησία έχει ορίσει να διαβάζεται η παραβολή του μεγάλου Δείπνου. Από την μία μας θυμίζει όλους εκείνους που πίστεψαν στο Θεό και στον ερχομό του Υιού Του στον κόσμο και αποδέχτηκαν την πρόσκληση του Χριστού για να μετάσχουν στο Δείπνο της Βασιλείας των Ουρανών, καθιστάμενοι συνδαιτυμόνες της χαράς και της ζωής που είναι και προσφέρει ο Κύριος, και από την άλλη όλους εκείνους που, παρότι κλήθηκαν, δεν θέλησαν να ανταποκριθούν στην κίνηση του Θεού, αλλά «ήρξαντο από μιας παραιτείσθαι» (Λουκ. 14, 18), επικαλούμενοι δικαιολογίες, οι οποίες δείχνουν τον εγκόσμιο προσανατολισμό της σκέψης και της ζωής τους και την άρνηση να συγχαρούν με το Θεό και να αποδεχτούν το δώρο της όντως ζωής που Εκείνος τους δίδει. Μάλιστα, αυτή η άρνηση δε γίνεται κατά πρόσωπον του οικοδεσπότη, αλλά διατυπώνεται μέσω εκείνου ή εκείνων που ο Θεός αποστέλλει στον κόσμο, για να υπενθυμίσουν στους καλεσμένους την πρόσκληση. Πρώτα ο Χριστός και στη συνέχεια η Εκκλησία και όσοι την διακονούν δεν θα πάψουν να υπενθυμίζουν στον κόσμο και στους ανθρώπους την επιθυμία του Θεού για συμμετοχή στο δείπνο της Βασιλείας Του. Και ο καθένας από εμάς θα καλείται να δώσει απάντηση και να ελέγξει τον εαυτό του πού τον κατατάσσει: στην κατηγορία εκείνων που προσκολλώνται στα υλικά αγαθά, εκείνων που καθιστούν τις αισθήσεις τους κέντρο της ζωής τους ή εκείνων που συμπνίγονται από τις μέριμνες του βίου, στις οικογενειακές προοπτικές και σχέσεις ή στην κατηγορία όλων όσων πεινούν για ζωή και χαρά και έστω κι αν δεν είναι στην αρχική πρόσκληση, μόλις τους δοθεί η ευκαιρία θα γεμίσουν τον οίκο του Θεού.

ΙΔ) Θεῖες ἐμπειρίες. Ὅσιος Μάξιμος ὁ Καυσοκαλυβίτης

Κάποιος ἀσκητής, Μεθόδιος ὀνομαζόμενος, πηγαίνοντας μίαν ἡμέραν εἰς τὸν Ὅσιον, εἶδε φῶς θεῖον ὁποῦ ἔλαμπε τριγύρω εἰς αὐτόν. Δὲν ἐτολμοῦσε δὲ νὰ πλησιάσῃ εἰς αὐτόν, ἕως ὅτου τὸν ἐπρόσταξεν ὁ Ὅσιος καὶ οὕτως ἐπλησίασε.
Καὶ τοῦτο ἀκόμη τὸ ἐξαίρετο ἐλέγετο ἀπὸ πολλοὺς διὰ τὸν Ὅσιον, ὅτι ἐδέχετο ἄρτον οὐράνιον.
Διότι ἐν καιρῷ χειμῶνος ἐπῆγεν εἰς ἐπίσκεψίν του ὁ νοσοκόμος τῆς Λαύρας, Γρηγόριος τὸ ὄνομα, ὁμοῦ μὲ ἄλλον ἀδελφόν, καὶ ἀπὸ το πολὺ χιόνι ὁποῦ ἔπεσεν, ἦταν σκεπασμένος ὁ τόπος καὶ πατήματα ἀνθρώπου δὲν ἐφαίνοντο πουθενά. Ὅθεν, κάνοντες ἐκεῖνοι πολὺ κόπον, ἐπῆγαν εἰς τὴν καλύβην τοῦ Ὁσίου, ἔχοντες μαζί τους ψωμί, κρασί, καὶ ἄλλα τινὰ πρὸς παρηγορίαν.

Η ΚΟΥΤΑΛΟΥ – Κυπριακό Παραμύθι

Μια φορά κι ένα καιρό σ’ ένα απόμακρο μέρος της γης ήταν ένας βασιλιάς κι είχε τρεις γιούς όλοι λεβέντες και παλληκάρια και που κανένας δεν μπορούσε να τους παραβγεί στην αντρειά.

 

Με την ανδρειά τους που ήταν ξακουστή στα πέρατα του κόσμου, κανένας εχθρός δεν τολμούσε να απειλήσει το δικό τους βασίλειο, έτσι πάντα εκεί ήταν ειρήνη κι ο κόσμος ζούσε ευχαριστημένος και χαρούμενος.

 

Ο βασιλιάς τους καμάρωνε αλλά καθώς γερνούσε κάθε χρόνο όλο και πιο πολύ έπρεπε να διαλέξει σε ποιόν από τους τρείς γιούς του θα έδινε τον θρόνο και να γινόταν ο καινούργιος βασιλιάς. Για να γίνει όμως αυτό έπρεπε πρώτα να βρει ο καθένας την γυναίκα που θα παντρευόταν. Κι όποιος από τους τρείς έβρισκε την καλύτερη αυτός θα γινόταν κι ο βασιλιάς. Έτσι τους είπε να βγουν κι οι τρείς στην ταράτσα του παλατιού. Να σημαδέψουν και να ρίξουν ο καθένας με το τόξο του ένα βέλος. Κι όπου έπεφτε το βέλος αυτό, σήμαινε ότι εκεί θα έβρισκαν και την γυναίκα που θα παντρεύονταν. Βγήκαν λοιπόν όλοι στην ταράτσα, ο βασιλιάς με την βασίλισσα, ο Βεζύρης με την Βεζύραινα κι όλοι οι ακόλουθοι του παλατιού για να παρακολουθήσουν που θα έπεφτε το κάθε βέλος που θα ρίχναν τα βασιλόπουλα.

Πως συγχωρούμε τους άλλους

 

Ποίος είναι ο «χρυσούς κανών»

 

Μορφωμένος άνθρωπος ό κ. Σταύρος. Με πτυχίο πανεπιστημίου και ξένες γλώσσες και πείρα ζωής. Δυσκολευόταν, όμως, στα πνευματικά. Δεν μπορούσε να καταλάβει και τα πιο απλά πράγματα. Όλα τα εξέταζε και τα πλησίαζε με αυστηρότητα. Ήταν σχολαστικά ηθικιστής. Δεν ήταν πρόθυμος να συγχώρηση εύκολα τους άλλους. Παντού έβλεπε αμαρτίες και αμαρτωλούς. Αυτό κάνουν όλοι οι ηθικιστές. Καθόταν τώρα απέναντι από τον Γέροντα Ίάκωβον, έναν ασκητικό ιερομόναχο, με ροζιασμένα χέρια και ένοιωθε σαν μαθητούδι μπροστά στον δάσκαλο. Ερωτήσεις πολλές. Αντιρρήσεις περισσότερες. ‘Αλλά και οι απαντήσεις σοφές και αποκαλυπτικές.

 

Ρώτησε τον Γέροντα για το σοβαρό (το σοβαρώτερον;) θέμα της συγχωρήσεως των άλλων ανθρώπων, πού δυσκολεύονταν να το κατανόησει:

 

—Αφού βλέπω καθαρά και ολοφάνερα τον άλλον να άμαρτάνη, πως να τον συγχωρήσω; Δεν έχω δίκαιο;

Αν ο Θεός επιτρέψει να βραχούμε, θα είναι επειδή χρειαζόμαστε πλύσιμο

 

Ένα μικρό εξάχρονο κοριτσάκι, με κοκκινωνές κοτσιδούλες είχε βγει για ψώνια.

Εκείνη την ώρα είχε πιάσει δυνατή βροχή. Απο κείνη τη βροχή που σε ταξιδέυει καθώς χορεύει ρυθμικά πάνω στο δρόμο, στα υπόστεγα και στις αναμνήσεις. Μέσα στο κατάστημα είχαμε μαζευτεί πολλοί περιμένοντας να περάσει η μπόρα. Αλλοι περίμεναν υπομονετικά και άλλοι βαστώντας τα μούτρα τους, επειδή η βροχή τους καθυστερούσε απο το βιαστικό τους πρόγραμμα.

 

Η βροχή με μαγεύει. Η μουσική της με πάει σ άλλους κόσμους. Χάναομαι στον ήχο και την θέα τ ουρανού να καθαρίζει την βρωμιά του κόσμου. Τα παιδικά μου χρόνια ζωντανεύουν όταν δίχως να το σκεφτώ έβγαινα και έτρεχα και πηδούσα με δύναμη μέσα στις λιμνούλες…στα ρυάκια που γέμιζαν τα ακροδρόμια… διώχνοντας μακριά τις έγνοιες και τις στεναχώριες.

ΑΡΧΙΜ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΙΒΗΡΙΤΗΣ: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ...

 

Δεν είναι η Εκκλησία αυτό που νομίζουμε. Μας πήραν μωρά παιδιά από τον μαστό της μάνας μας, της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Μας έμαθαν άλλα. Μας έδωσαν να πιούμε γάλα κονσέρβας. Μας έκοψαν από τις ρίζες. Μας χώρισαν από την Παράδοση. Μας απομάκρυναν από το σπίτι μας. Μας έκαμαν αλλοδαπούς στον τόπο μας. Βάλθηκαν να μας ξεμάθουν τη μητρική μας γλώσσα, τη γλώσσα της Ορθοδοξίας, τη μητρική γλώσσα του ανθρώπου.

Αλ. Παπαδιαμάντη - Το Χριστόψωμο

 

Μεταξύ των πολλών δημωδών τύπων, τους οποίους θα έχωσι να εκμεταλλευθώσιν οι μέλλοντες διηγηματογράφοι μας, διαπρεπή κατέχει θέσιν η κακή πενθερά, ως και η κακή μητρυιά. Περί μητρυιάς άλλωστε θα αποπειραθώ να διαλάβω τινά, προς εποικοδόμησιν των αναγνωστών μου. Περί μιας κακής πενθεράς σήμερον ο λόγος.

 

Εις τι έπταιεν η ατυχής νέα Διαλεχτή, ούτως ωνομάζετο, θυγάτηρ του Κασσανδρέως μπάρμπα Μανώλη, μεταναστεύσαντος κατά την Ελληνικήν Επανάστασιν εις μίαν των νήσων του Αιγαίου. Εις τι έπταιεν αν ήτο στείρα και άτεκνος;

Η δασκάλα!!!

 

Καθώς στεκόταν μπρος στην τάξη της την Ε' δημοτικού, την πρώτη ημέρα του σχολείου η κυρία Τζοβάννα είπε στα παιδιά ένα ψέμα. Όπως οι περισσότερες δασκάλες, κοίταξε τους μαθητές της και είπε ότι τους αγαπούσε όλους το ίδιο.

 

Αλλά αυτό ήταν αδύνατον, διότι εκεί στην μπροστινή σειρά, βυθισμένο στο κάθισμά του ήταν ένα μικρό αγόρι, ο Μάνος Μανούσας. Η κυρία Τζοβάννα είχε παρακολουθήσει τον Μάνο την προηγούμενη χρονιά και είχε προσέξει ότι ο Μάνος δεν έπαιζε καλά με τα άλλα παιδιά. Τα ρούχα του ήταν τσαλακωμένα. Πάντα φαινόταν ότι χρειαζόταν μπάνιο. Και ο Μάνος μπορούσε να είναι πολύ δυσάρεστος.

 

Στο σχολείο που δούλευε η κυρία Τζοβάννα έπρεπε να επιθεωρήσει του κάθε μαθητού το ιστορικό. Άφησε του Μάνου το ιστορικό να το διαβάσει τελευταίο. Όταν όμως διάβασε το ιστορικό που έγραφαν οι προηγούμενες δασκάλες έμεινε έκπληκτη!

Ο ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΣΠΥΡΙΔΩΝ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ (12 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ)

 

π. Γεωργίου Δορμπαράκη

 

«Ο άγιος Σπυρίδων άκμασε επί της βασιλείας Κωνσταντίνου τoυ μεγάλου και Κωνσταντίου του υιού του. Ήταν στον τρόπο απλός και στην καρδιά ταπεινός. Απαρχής ήταν ποιμένας προβάτων, έπειτα παντρεύτηκε και μετά τον θάνατο της γυναίκας του καταστάθηκε επίσκοπος. Τόσο πολύ του δόθηκε από τον Θεό η χάρη των ιαμάτων, ώστε τα θαύματα έγιναν γι’ αυτόν η επωνυμία του. Πράγματι: σε εποχή ξηρασίας έφερε βροχή, και πάλι εμπόδισε τη μεγάλη βροχή με την προσευχή του. Άλλη φορά, διέλυσε σχέδιο σιτοκαπήλων, που μελέτησαν να φέρουν πείνα, με το να πέσουν οι αποθήκες τους που είχαν το σιτάρι. Ένα φίδι το μετέβαλε σε χρυσάφι, που το έδωσε σε πτωχό. Μετά το ξεπέρασμα της συμφοράς από τον πτωχό, πάλι το χρυσάφι το αποκατέστησε σε φίδι. Κράτησε επίσης ρεύματα ποταμών, ενώ μία πόρνη που τόλμησε να τον αγγίξει, αφού είπε τα σχετικά με τη ζωή της, την έπεισε να εξομολογηθεί. Αυτούς που μεγαλοφρονούσαν για τη συλλογιστική τους δεινότητα τους έκλεισε το στόμα στη Σύνοδο της Νικαίας με τη δύναμη του αγίου Πνεύματος. Και σε μια γυναίκα που ζητούσε θησαυρό που είχε δώσει προς φύλαξη στην κόρη του αγίου, η οποία όμως είχε πεθάνει, πήγε στον τάφο της και την ρώτησε πού είχε κρύψει τα χρήματα, κι αφού το έμαθε, τα έδωσε στην κάτοχο αυτών. Απάλλαξε επίσης και τον βασιλιά Κωνστάντιο από μία ασθένεια που τον ταλαιπωρούσε, ενώ ανάστησε και το παιδί μιας γυναίκας. Επιπλέον, έλεγξε και εκείνον που ήθελε από πλεονεξία να πάρει μία αίγα του, ενώ η αίγα πήγαινε πίσω προς τη μάνδρα της, θέλοντας να φύγει από εκείνον που την τραβούσε με τη βία. Όταν όμως πλήρωσε την τιμή της, έμεινε μαζί με τις άλλες που είχε αγοράσει ο άνθρωπος. Θεράπευσε μάλιστα και την αφωνία του Διακόνου, ο οποίος ενώ ήταν να πει μία μικρή ευχή, αυτός λόγω κενοδοξίας την έκανε μεγάλη, και αμέσως έχασε τη φωνή του. Στον άγιο φάνηκαν άγγελοι να τον υπηρετούν, λέγοντας «Και τω πνεύματί σου», όταν εκφωνούσε το «ειρήνη πάσι». Κι όταν άναψαν οι υπηρέτες λίγα φώτα με τα καντήλια, κάτι που έκανε τον όσιο να δυσανασχετήσει, εκείνοι έλεγαν ότι βρίσκονται λίγοι πιστοί στην Εκκλησία κι έτσι δεν χρειάζονται περισσότερα φώτα, φανερώθηκε όμως στον άγιο από τον Κύριο, ότι είχε θεατές περισσότερο αγγέλους που έψελναν μαζί του στις ευχές. Από την άλλη, ποιους δεν θα εκπλήξει το θαύμα της ξαφνικής ανάβλυσης λαδιού κατά τον εσπερινό, όταν λόγω ένδειάς του το φως ήταν λιγοστό; Από πρόγνωση θεϊκή, ανέφερε τα μέλλοντα σε πολλούς. Και τον επίσκοπο Τριφύλλιο, που στρεφόταν στα ωραία της ζωής αυτής, τον νουθέτησε και τον έπεισε να ποθεί τα μέλλοντα αγαθά. Και τη γυναίκα που είχε πέσει στο αμάρτημα της μοιχείας και δεν ήθελε να εξομολογηθεί το αμάρτημά της, προσπαθώντας μάλιστα να πείσει τον άντρα της κατά τη γέννα ότι το παιδί ήταν δικό του, μολονότι αυτός έλειπε στη θάλασσα είκοσι μήνες και συνεπώς δεν είχε σχέσεις μαζί της, την επιτίμησε και την παρέδωσε σε θάνατο. Κατά το θέρος, που έκαιγε ο ήλιος, η κεφαλή του αγίου φαινόταν γεμάτη από δροσιά, δείγμα ότι ο Θεός φανέρωνε την τιμή που θα γινόταν στο μέλλον σ’ αυτόν. Πόσο δε ήταν συμπαθής και γεμάτος αγάπη προς τους ανθρώπους, φανέρωσε αυτό που συνέβη με εκείνους που επιχείρησαν να κλέψουν τα δικά του πρόβατα. Διότι όχι μόνον τους απάλλαξε από αυτό που έπαθαν, που κρατήθηκαν ακίνητοι με αόρατο τρόπo, αλλά τους ελευθέρωσε, δίνοντάς τους και από ένα κριάρι, με την εξήγηση ότι δεν έπρεπε να θεωρηθεί μάταια η αγρύπνια τους. Ο άγιος Σπυρίδων λοιπόν αφού κατεύθυνε καλά το ποίμνιο που του εμπιστεύθηκε ο Θεός, μετατάχθηκε στην πολιτεία και τη διαγωγή των αγγέλων. Τελείται δε η σύναξή του στο αποστολείο του Αγίου και κορυφαίου Πέτρου, που ήταν κοντά στην αγιότατη μεγάλη Εκκλησία».

 

Πες μας μπαμπά για τα Χριστούγεννα …για την Φάτνη τον Ιωσήφ την Παναγίτσα και το Χριστούλη, τους Μάγους και τ ΄Αστέρι …

Πάντα αυτές τις μέρες οι ψυχές μας γλυκαίνουν, ζεσταίνονται, μετράνε αντίστροφα ως το ξημέρωμα των Χριστουγέννων. Θυμόμαστε τα χρόνια που σαν παιδιά καρτερούσαμε τον ερχομό του μικρού Χριστού…που πάντα γεννάται …δεν γεννήθηκε ούτε θα γεννηθεί …Γεννάται. Ο ενεστώς…διαρκείας. Και εμείς ελπίζουμε πως αυτή η διάρκεια πάντα θα μας σκεπάζει , όπως οι γονείς μας όταν μετά το βραδινό παραμύθι σκέπαζαν τα ονείρατά μας και μας σταύρωναν για καληνύχτα.

Η ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ

Ἱερομονάχου Σάββας Ἁγιορείτη

1. Ψυχοσωματική ἑνότης.

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ψυχοσωματική ἑνότης. Σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία: «Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ψυχοσωματικό ὄν, πού σημαίνει ὅτι ἡ ψυχή δέν ἀποτελεῖ τόν ὅλον ἄνθρωπο, ἀλλά οὔτε καί τό σῶμα συνιστᾶ τόν ὅλον ἄνθρωπο»¹. Εἴμαστε ψυχοσωματική ἑνότητα. Τό σῶμα ἐπηρρεάζει τήν ψυχή καί ἡ ψυχή τό σῶμα· γιαυτό ἔλεγε ὁ Γέροντας ὅτι πρέπει καί τό σῶμα νά συμμετέχει στόν ἀγῶνα τῆς ψυχῆς γιά τήν σωτηρία. Ἡ προσευχή, γιά παράδειγμα, θά πρέπει, ὅπως δίδασκε ὁ μακαριστός Γέρων, νά συνοδεύεται μέ μετάνοιες, πού εἶναι ἡ συμμετοχή τοῦ σώματος. Ἔλεγε:«Ὅταν κάνεις μετάνοιες, ὠφελεῖσαι διπλᾶ. Δηλαδή οἱ μετάνοιες ὠφελοῦν τήν ψυχή, ἀλλά παράλληλα καί τό σῶμα ἐκείνου πού τίς κάνει. Ἀρκεῖ αὐτές νά μή γίνονται γιά τό δεύτερο. Καί ἡ μέν ψυχή ὠφελεῖται, γιατί μέ τόν τρόπο αὐτό ζητᾶ τήν συγχώρηση καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, τό δέ σῶμα διότι, χωρίς νά τό ξέρει ὁ πολύς ὁ κόσμος, ἀσκοῦνται κατά τόν πλέον ἄριστο τρόπο οἱ κοιλιακοί μύες...» ². (Στό βιβλίο Ἀν. Καλλιάτσου, Ὁ πατήρ Πορφύριος. Ἀθῆναι 2000, σελ. 77-79).

ΔΙΑΦΑΝΑ ΡΑΣΑ

 

Του Μοναχού Μωυσή του Αγιορείτη

Τον τελευταίο καιρό γίνεται πολύς λόγος για κληρικούς που λησμόνησαν την αποστολή τους ή κηρύττουν και ασχολούνται με αλλότρια έργα. Καταδικάζουν δικαίως την ακροδεξιά, αλλά και ερωτοτροπούν με τη γνωστή αριστερά. Η πρώτη υποστηρίζει τη βία, τον ρατσισμό και την ανελευθερία. Η αριστερά διατηρεί την εκκλησιομαχία και αθεΐα της. Θέλει μεγάλη προσοχή ο μοντερνισμός και ο προοδευτισμός. Οι αριστεροί κάνουν χάρη στην Εκκλησία, της επιτρέπουν και αναγνωρίζουν μόνο το φιλανθρωπικό έργο.

Ο ΑΡΧΙΣΥΝΑΓΩΓΟΣ ΚΑΙ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

 

Στηλιτεύει την υποκρισία του αρχισυνάγωγου ο Χριστός μετά την θεραπεία μιας συγκύπτουσας γυναίκας ένα Σάββατο. Δεν χάρηκε με το θαύμα ο επικεφαλής της συναγωγής. Η καρδιά του δεν είχε αγάπη, αλλά έμενε προσκολλημένος στην τήρηση του νόμου και των εντολών του κατά γράμμα. Και αντί να δοξάσει το Θεό για την ευλογία που έδωσε σε μία ταλαιπωρημένη ύπαρξη, μέτρησε με το μέτρο της υποκρισίας την κίνηση του Χριστού. Έπρεπε να γίνει η θεραπεία μια άλλη ημέρα και όχι το Σάββατο. Εργασία ήταν γι’ αυτόν η θεραπεία, όχι έκτακτη δωρεά του Θεού, όχι επαναδημιουργία της ύπαρξης της γυναίκας και δυνατότητα να ξεκινήσει από την αρχή τη ζωή της. Κλειστά τα πνευματικά του μάτια. Δεν μπορούσε να δει την κυρτωμένη από το βάρος της ασθένειας, αλλά και την ταλαιπωρία δεκαοκτώ χρόνων ψυχή, δεν μπορούσε να χαρεί για την μεγάλη αλλαγή. Μωρή η στάση του. Προκαλεί απογοήτευση για την αδυναμία του να αγαπήσει τον συνάνθρωπό του. Και δίνει αφορμή για προβληματισμό σχετικά με την υποκρισία του να βλέπει κανείς και να απολυτοποιεί το γράμμα του νόμου και να αρνείται να δει το πνεύμα που ελευθερώνει. Την υποκρισία να βάζει τον εαυτό του έναντι του Θεού και να επιχειρεί να πείσει την ύπαρξή του, αλλά και τους ανθρώπους που τον εμπιστεύονται ότι ο ίδιος είναι πιο αυθεντικός ερμηνευτής του νόμου του Θεού από τον Ίδιο το Θεό που έδωσε το νόμο. Την υποκρισία να θεωρεί τον εαυτό του τακτοποιημένο έναντι του Θεού και των ανθρώπων, χωρίς να μπορεί να αγαπήσει, χωρίς να βλέπει την κύρια εντολή που δίδει ως παρακαταθήκη ο Θεός στον κόσμο Του.

Όταν συζητάτε μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν

 

Μια μέρα, ένας σοφός έκανε την παρακάτω ερώτηση στους μαθητές του:

- Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;
- Γιατί χάνουν την ηρεμία τους, απάντησε ο ένας.
- Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν παρότι ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους;, ξαναρωτά ο σοφός.
- Ξεφωνίζουμε, όταν θέλουμε να μας ακούσει ο άλλος, είπε ένας άλλος μαθητής.

Και ο δάσκαλος επανήλθε στην ερώτηση:
- Μα τότε δεν είναι δυνατόν να του μιλήσει με χαμηλή φωνή;

Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά... καμιά δεν ικανοποίησε τον δάσκαλο...

Με ποιόν τρόπο γνώρισε την πίστη ο Ντοστογιέφσκυ

 

Θεοδόσιος Μαρτζούχος

(Πρωτοσύγκελλος Ι. Μ. Νικοπόλεως και Πρεβέζης)

 

Να ’σαι είκοσι δύο χρονών και να ’σαι θανατοποινίτης! Να περιμένεις να σε κρεμάσουν! Η ζωή μπροστά γεμάτη ομορφιά και νειάτα και ’σένα να θέλουν να σε σκοτώσουν;

Και γιατί τέλος πάντων; Γιατί θέλησες να υπάρχει ισότητα και σωστό στην κοινωνία! Να μην υπάρχουν αφεντάδες και…δούλοι. Να ’μαστε όλοι ίσοι. Και να ’ναι όλα ίσια. Όχι στραβά κι ανάποδα.

 

Και να ’χεις κι αυτές τις κυρούλες εδώ τώρα στο τρένο που σε πάει στην εξορία! Τσιμπούρια:

- «Πάρε αδερφέ ένα ευαγγέλιο».