Η κρίσιμη ευκαιρία της κρίσεως

Αρχιεπ. Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας Αναστασίου

Κυρίαρχο θέμα, τον τελευταίο καιρό, είναι η οικονομική κρίση και συνοδεύεται συνήθως από κατήφεια, μελαγχολία και απαισιοδοξία. Εν τούτοις, η κρίση είναι δυνατόν να γίνει αποφασιστική ευκαιρία για να ανακαλύψουμε θαμμένους θησαυρούς αξιών του γένους μας, που μπορούν να μας οδηγήσουν σε νέα ανοδική πορεία. Γι᾽ αυτό όμως, απαιτείται προ πάντων σοβαρή αυτοκριτική. Δυστυχώς, η σημασία της λέξεως κρίση έχει φθαρεί. Και αντί να οδηγεί στην έντιμη αναγνώριση των δικών μας λαθών, χρησιμοποιείται για να τονίσει τα λάθη άλλων.

ΑΓΑΠΗ - Αγιου Μαξίμου του Ομολογητού

Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού

Όποιος αγαπάει το Θεό, δεν είναι δυνατό να μην αγαπήσει και κάθε άνθρωπο σαν τον εαυτό του.

Και όσους ακόμα είναι υπόδουλοι στα πάθη τους, κι αυτούς τους αγαπάει σαν τον εαυτό του, και χαίρεται με αμέτρητη και ανείπωτη χαρά, όταν τους βλέπει να διορθώνονται.

«Όποιος με αγαπάει»,

λέει ο Κύριος, «θα τηρήσει τις εντολές μου» (Ιω. 14, 23). «Και η δική μου εντολή είναι να αγαπάτε ο ένας τον άλλο» (Ιω. 15,12). Εκείνος λοιπόν που δεν αγαπάει τον πλησίον του, αθετεί την εντολή του Κυρίου.

Και όποιος αθετεί την εντολή του Κυρίου, ούτε τον Κύριο είναι δυνατό ν' αγαπήσει.

Η αντιμετώπιση των ασθενειών

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

Όλα δίνονται από το Θεό. Και όλα δίνονται για τη σωτηρία μας. Μ’ αυτή τη σκέψη να δεχθείς κι εσύ την ασθένειά σου, ευχαριστώντας το Θεό, που φροντί­ζει για τη σωτηρία σου. Τώρα, το πως συντελεί στη σωτηρία μας οτιδήποτε παραχωρεί ό Κύριος, μόνο Εκείνος το γνωρίζει. Εμείς συνήθως δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε. Στέλνει λ.χ. μια συμφορά άλλοτε για να μας παιδαγωγήσει, άλλοτε για να μας αφυπνί­σει πνευματικά, άλλοτε για να μας γλυτώσει από ενα μεγαλύτερο κακό, άλλοτε για να μας αυξήσει τον ουράνιο μισθό, άλλοτε για να μας απαλλάξει από κά­ποιο πάθος κ.ο.κ. Εσύ, λοιπόν, ν’ αναλογίζεσαι τις αμαρτίες σου και να λες: «Δόξα σ’ Εσένα, Κύριε, που με τιμωρείς δίκαια!». Να συλλογίζεσαι ότι πρωτύτερα είχες ξεχάσει το Θεό και να λές: «Δόξα σ’ Εσένα, Κύ­ριε, που μου έδωσες αφορμή και γνώση για να Σε θυμάμαι συχνά!». Να σκέφτεσαι οτι, αν ήσουν υγιής, πιθανότατα δεν θα έκανες το καλό, και να λές: «Δόξα σ’ Εσένα, Κύριε, που μ’ εμπόδισες από την αμαρ­τία!». Αν αντιμετωπίζεις μ’ αυτόν τον τρόπο και μ’ αυτές τις σκέψεις την ασθένεια σου, το φορτίο σου θα γίνει πολύ ελαφρό.

Για το άγχος

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

Θα αναφερθώ και πάλι στο παράπονό σου για την ταραχή και τη σύγχυση , την αταξία και την ακαταστασία του λογισμού, κατάσταση που προκαλείται από τις καθημερινές βιοτικές μέριμνες και ασχολίες.

Τι θα ένιωθες , αν δεν είχες τίποτα να κάνεις; Ανία. Και σε τι θα καταντούσες; Σε εφάμαρτη ραθυμία. Χρειάζεσαι, λοιπόν, την εργασία. Χρειάζεσαι την ενασχόληση με το νοικοκυριό. Είναι, άλλωστε, καθήκον σου, καθήκον που πρέπει να εκπληρώνεις, με ευσυνειδησία. Όλοι οι άνθρωποι, ως μέλη του κοινωνικού συνόλου, οφείλουμε να εργαζόμαστε με τέτοιο τρόπο, πάντως, που να μην χάνουμε τη μνήμη του Θεού. Μα πώς θα το κατορθώσουμε;

Υπάρχει μια λαϊκή αντίληψη αρκετά διαδεδομένη, σύμφωνα με την οποία τα επαγγελματικά και τα οικιακά έργα, καθώς και όλες γενικά οι επίγειες ασχολίες, βρίσκονται έξω από το πεδίο των θείων πραγμάτων και των θεάρεστων δραστηριοτήτων . Έτσι, όταν σ’ έναν άνθρωπο γεννιέται η επιθυμία της θεάρεστης ζωής, συχνά ακολουθείται από τη σκέψη της αποταγής του κόσμου και της καταφυγής στην έρημο. Αυτό, όμως, δεν είναι σωστό. Τα καθημερινά βιοτικά έργα, από την καλή επιτέλεση των οποίων εξαρτάται η ομαλή λειτουργία της οικογένειας και της κοινωνίας, ορίστηκαν από τον Θεό ως μέρος της επίγειας ζωής μας, γι’ αυτό και η ενασχόληση μ’ αυτά δεν συνιστά λιποταξία στο στρατόπεδο της ασέβειας, αλλά συνέχεια και συμπλήρωση της ενασχολήσεως με τα καθαυτό θεία έργα. Οι άνθρωποι, λοιπόν, που ζουν στον κόσμο , έχοντας μια τέτοια αντίληψη, θεωρούν ότι, συμμετέχοντας στην κοινωνική ζωή και εκτελώντας τις καθημερινές εργασίες τους, ούτε μπορούν ούτε και οφείλουν να διατηρούν τη μνήμη του Θεού. Διαπιστώνοντας ότι έχεις επηρεαστεί απ’ αυτή την αντίληψη, σε προτρέπω να την αποβάλεις. Απόκτησε την πεποίθηση ότι όλα όσα κάνεις, είτε μέσα στο σπίτι είτε έξω από το σπίτι, ως άνθρωπος, ως θυγατέρα, ως αδελφή, ως Μοσχοβίτισσα τώρα, είναι και καθορισμένα από τον Θεό και ευάρεστα σ’ Αυτόν. Στο Ευαγγέλιο υπάρχουν ειδικές εντολές για τα βιοτικά έργα. Είναι δυνατόν τηρώντας αυτές τις εντολές , να δυσαρεστείς τον Θεό; Όχι, βέβαια. Τον Θεό Τον δυσαρεστείς μόνο αν δεν εκτελείς τα έργα σου σύμφωνα με το θέλημά Του. Τότε εργάζεσαι μάταια και βρίσκεσαι μακριά από τον Κύριο.

Αναθεώρησε, λοιπόν, τη στάση σου. Πίστεψε πως με τις βιοτικές ασχολίες σου εκπληρώνεις θείες εντολές και αντιμετώπισέ τες με το ανάλογο πνεύμα. Έτσι, καθώς όλα θα τα κάνεις με φόβο Θεού, ο νους σου όχι μόνο δεν θ’ απομακρύνεται από τον Κύριο, αλλά, απεναντίας, θα έρχεται όλο και πιο κοντά Του.

Υπηρέτες του Θεού είμαστε όλοι. Εκείνος καθορίζει τις ασχολίες του καθενός μας, παρακολουθώντας συνάμα αν και πώς τις εκτελούμε. Παρακολουθεί, λοιπόν, κι εσένα. Να το θυμάσαι αυτό και να κάνεις το καθετί, ό,τι κι αν είναι, όπως θα το έκανες αν σου το είχε αναθέσει απευθείας ο ίδιος ο Θεός.

Με το ίδιο πνεύμα να δέχεσαι στο σπίτι σου κάθε επισκέπτη: Να σκέφτεσαι ότι ο Θεός τον στέλνει και κοιτάζει να δει αν θα του δείξεις αληθινή αγάπη. Όταν, πάλι, επισκέπτεσαι εσύ κάποιον , να σκέφτεσαι ότι ο Θεός σου έχει αναθέσει μιαν αποστολή, και κοιτάζει να δει αν θα την εκτελέσεις σύμφωνα με το θέλημα Του.

Προδιαθέτοντας έτσι τον εαυτό σου, θα είσαι πάντα κοντά στον Θεό. Καμιά δουλειά δεν θ’ αφαιρεί από το νου σου τη μνήμη Του. Φτάνει μόνο, το ξαναλέω, όλα να τα κάνεις με φόβο Θεού. Αυτό το ιερό αίσθημα είναι που διατηρεί αμετάπτωτη την προσήλωσή μας στον Κύριο.

Περιττό είναι, βέβαια, να πω ότι, αφού έχεις αποφασίσει να ζήσεις θεάρεστα , καμία θέση δεν έχουν στη ζωή σου ασχολίες που δεν ευαρεστούν τον Θεό, ασχολίες μάταιες, ασχολίες εφάμαρτες, ασχολίες που βλάπτουν την ψυχή.

Πέρα από τη λαϊκή αντίληψη, για την οποία σου γράφω εδώ, υπάρχει και κάτι άλλο που σχετίζεται με τις καθημερινές ασχολίες μας, κάτι που θα το χαρακτήριζα ως ασθένεια. Αυτή η ασθένεια είναι το ά γ χ ο ς. Έχουμε χρέος να εκτελούμε με προθυμία , προσοχή και επιμέλεια κάθε έργο που μας αναθέτει η πρόνοια του Θεού. Αυτό το χρέος δηλώνεται με έμφαση από τη φοβερή αγιογραφική προειδοποίηση: «Καταραμένος να ’ναι όποιος εκτελεί τα έργα του Κυρίου με αμέλεια» ( Ιερ. 31: 10 ) . Αλλά το άγχος και η ανησυχία, ή μάλλον οι πολλές ανησυχίες που αναστατώνουν την καρδιά και της αφαιρούν την ειρήνη, είναι μια αρρώστια του πεσμένου ανθρώπου, που, μετά την ανταρσία του ενάντια στον Θεό, παραδέρνει από ‘δω κι από ‘κει, ανίσχυρος και φοβισμένος. Το άγχος επιφέρει διατάραξη των λογισμών και δεν μας επιτρέπει να επιτελέσουμε σωστά τα έργα μας. Γι’ αυτό σου συνιστώ να μην του δώσεις τόπο στην καρδιά σου. Όποτε διαπιστώνεις ότι σε απειλεί, να το διώχνεις με την εγκάρδια επανάληψη της ευχής του Ιησού. Να εκτελείς με προθυμία και επιμέλεια κάθε έργο σου, ακόμα και το πιο ασήμαντο, αλλά την επιτυχία να την περιμένεις από τον Κύριο. Και όταν οι προσπάθειές σου δεν τελεσφορούν, να δέχεσαι την αποτυχία ως παραχώρηση του Κυρίου για το συμφέρον της ψυχής σου. Έτσι δεν θα σε κυριεύει ποτέ το άγχος.
Ο Θεός βοηθός!


«Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
γράμματα σε μια ψυχή» ΕΚΔΟΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΙΙΚΗΣ 2000 http://eisdoxantheou-gk.blogspot.com/ 

Ἡ θεραπεία τῶν Γεργεσηνῶν

+ Anthony Bloom, Μητροπολίτου Σουρόζ (1914- 2003)

Στό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Πόσο οἰκεία μᾶς εἶναι αὐτή ἡ ἱστορία. Κάθε φορὰ πού τή διαβάζουμε, ἀνακαλύπτουμε ξανά κάτι πού ἀγγίζει τήν καρδιά μας ἤ φωτίζει μέ ἕνα νέο φῶς τό νοῦ μας. Καί σήμερα θά ἤθελα νά στρέψω τήν προσοχή σας σέ τρία χαρακτηριστικά σημεῖα αὐτοῦ τοῦ κειμένου.Τό πρῶτο εἶναι ἡ συμπεριφορά τοῦ δαιμόνων, τῶν δυνάμεων τοῦ κακοῦ, στά θύματά τους. Οἱ δυνάμεις τοῦ κακοῦ δέν ἔχουν ἄλλο σκοπό ἤ ἐπιθυμία ἀπό τό νά κυριέψουν ἕνα ζωντανό πλάσμα, νά τό κάμουν νά ὑποφέρει καί νά ἐκπληρώνει τό θέλημά τους. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς διδάσκουν ὅτι οἱ δαίμονες δέν δροῦν ἄμεσα στόν κόσμο· αὐτό πού μποροῦν νά κάνουν εἶναι νά σκλαβώνουν τά ἀνθρώπινα ὄντα καί νά τά χρησιμοποιοῦν γιά νά κάμουν τό κακό. Ἔτσι σ’ αὐτό ἀποσκοποῦσαν αὐτές οἱ δυνάμεις τοῦ κακοῦ: νά σκλαβώσουν αὐτούς τούς ἄνδρες καί νά τούς κάνουν ὄργανο καταστροφῆς καί συνάμα νά ὑποφέρουν.

Η αμαρτία είναι άρνηση της αγάπης

πρεσβύτερος Ηλίας Γ. Διακουμάτος

Η διάπραξη της αμαρτίας αποτελεί άρνηση της παρουσίας του Χριστού στη ζωή μας, προσβολή του ονόματός Του και επιβολή του εγώ μας. «Η αμαρτία είναι κατ' ουσίαν άρνηση αγάπης. Η αγάπη δεν είναι υπόθεση απλών λόγων και συναισθημάτων. Είναι πρώτιστα υπόθεση της θέλησης. Θέλουμε ό,τι θέλει το πρόσωπο που αγαπάμε. Επιθυμούμε ό,τι εκείνο επιθυμεί. Προσπαθούμε με όλες μας τις δυνάμεις να κάνουμε ό,τι μας ζητά. Αν δεν το κάνουμε, σημαίνει πως δεν αγαπούμε αληθινά και ειλικρινά.» (Λεβ Ζιλέ).Εγωπαθής κίνηση η αμαρτία, που στρέφεται κατά του Ιησού, που πέθανε για τον άνθρωπο. Προτάσσουμε τον εγωισμό μας απέναντι στο θέλημα Εκείνου, που έχυσε το Αίμα Του για τη σωτηρία μας. Καθημερινή υπόθεση η τέλεση της αμαρτίας και συχνή η παράβαση και η ανομία. Έτσι αποδεικνύουμε τη φίλαυτη ικανοποίηση του δικού μας θελήματος. Προτιμούμε να διαφεντεύει στη ζωή μας ο φίλαυτος και παλαιός άνθρωπος, παρά η αγαπητική παρουσία του Ιησού.

«Ωσεί άμμος θαλάσσης» οι αμαρτίες μας, άλλες τόσες οι λόγχες που λογχίζουν το Σώμα του Ιησού. Αυτός όμως ανταπαντά με τη συγχώρεση, με το έλεος, με τη φιλανθρωπία, προ πάντων όμως με την αγάπη Του. Με μια αγάπη που ξεχειλίζει από καρδιά «καίουσα από έρωτα για τον άνθρωπο» (John Meyendorf).

Η Ανάληψη του Κυρίου

Lev Gillet,

Εάν έχουμε ζήσει τη χαρά της Πασχαλινής περιόδου, είναι σπάνιο να μην νιώσουμε ένα σφίξιμο στην καρδιά, όταν έρχεται η μέρα της Αναλήψεως. Ξέρουμε πολύ καλά ότι είναι μία από τις μεναλύτερες γιορτές της Χριστιανοσύνης. Κι όμως , μας φαίνεται σαν αναχώρηση, σαν χωρισμός, ότι ο Κύριός μας δεν είναι πια παρών με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Οι μαθητές δεν αντέδρασαν έτσι. Θα μπορούσε n λύπη να τους έχει καταβάλει, αυτοί όμως αντιθέτως» υπέστρεψαν εις Ιερουσαλήμ μετά χαράς μεγάλnς»(Λουκ. 24:36-53). Γιατί n Ανάληψη χαροποιεί τους χριστιανούς ;

Καταρχάς, διότι n δόξα του Κυρίου μας είναι πολύτιμη για μας. Η Ανάληψη επιστέφει την επίγεια αποστολή Του. Ολοκλήρωσε το έργο που Του ανάθεσε ο Πατήρ, και προς Αυτόν τείνει τώρα με όλο το είναι Του. Σε λίγο ο Πατέρας θα Τον υποδεχθεί, όπως αρμόζει στη νίκη που κέρδισε κατά της αμαρτίας και του θανάτου, μια νίκη που κατακτήθηκε με τόσο πόνο. Σε λίγο θα δοξαστεί στον ουρανό. Η δόξα και η επιθυμία του Κυρίου μας πρέπει να είναι σημαντικότερες για μας από την «αισθητή παρηγοριάς» που αντλούμε από την παρουσία Του. Ας μάθουμε να αγαπούμε τόσο τον Κύριό μας, ώστε να χαιρόμαστε με τη δική Του χαρά.

Στη συνέχεια, η Ανάληψη σηματοδοτεί το γενονός ότι ο Πατήρ αποδέχεται όλο το λυτρωτικό έργο του Υιού. Η Ανάσταση ήταν το πρώτο εκτυφλωτικό σημείο αυτής της αποδοχής. Η Πεντηκοστή θα είναι το τελικό. Η νεφέλη που σήμερα περιβάλλει τον Ιησού και ανεβαίνει μαζί Του στον ουρανό αντιπροσωπεύει τον καπνό του ολοκαυτώματος που ανεβαίνει από το θυσιαστήριο προς τον Θεό. Η θυσια έγινε δεκτή. Ο Πατήρ υποδέχεται το Θύμα, όπου κοντά Του θα συνεχίσει να προσφέρει αιωνίως τη θυσία Του. Το έργο της σωτηρίας μας ολοκληρώθηκε.

Ο Ιησούς δεν επιστρέφει μόνος στον Πατέρα. Είναι ο ασώματος Λόγος που κατέβηκε και έζησε μετά των ανθρώπων. Σήμερα είναι ο Λόγος που εγένετο Σαρξ, αληθινός Θεός και τέλειος άνθρωπος, που εισέρχεται στη βασιλεία των Ουρανών. Φέρνει μαζί Του την ανθρώπινη φύση την οποία είχε ενδυθεί. Ανοίγει τις πύλες της Βασιλείας για την ανθρωπότητα . Κατακτούμε « μέσω πληρεξουσίου» τα επουράνια αγαθά: «Όντας nμάς νεκρούς τοις παραπτώμασι … συνήγειρε και συνεκάθισεν εν τοίς έπουρανίοις εν Χριστώ ‘Ιησού» . Εάν είμαστε πιστοί, προόρισε για μας θεση στη Βασιλεία. Η παρουσία μας εκεί είναι αυτό που επιθυμεί και περιμένει.

Η Ανάληψη καθιστά για μας τη σκέψη του ουρανού περισσότερο παρούσα και επίκαιρη. Σκεπτόμαστε άραγε αρκετά τη μόνιμη κατοικία μας; Για τους περισσότερους χριστιανούς, η ουράνια ζωή είναι κάτι σαν συμπλήρωμα της επίγειας. Κάτι σαν υστερόγραφο, σαν το παράρτημα ενός βιβλίου, του οποίου το κυρίως κείμενο έχει γραφτεί στη γη. Το αντίθετο όμως είναι το αληθινό. Η επίγεια ζωή, μας δεν είναι παρά ο πρόλογος του βιβλίου. Η ζωή στον ουρανό θα είναι το κείμενο, και το κείμενο δεν θα έχει τέλος. Για να χρησιμοποιήσουμε μια άλλη εικόνα, η γήινη ζωή μας είναι μια σήραγγα-στενή, σκοτεινή και πολύ σύντομη- που οδηγεί σ΄ένα υπέροχο και ηλιόλουστο τοπίο. Σκεπτόμαστε πάρα πολύ αυτό που είναι η ζωή μαs τώρα . Δεν σκεπτόμαστε αρκετά αυτό που θα είναι στο μέλλον : « Α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε… α ητοίμασεν ο Θεος τοις αγαπώσιν Αυτόν» . Στον ‘Ορθρο τns σημερινής εορτής ψάλλουμε: «Αγγελικώs οι έν κόσμω πανηνυρίσωμεν…». Πράγμα που σημαίνει, ας σκεπτόμαστε περισσότερο τουs αγγέλουs, ας προσπαθήσουμε να εισέλθουμε στα δικά τους αισθήματα, να γευθούμε κάτι από αυτά που γεύθηκαν αυτοί, όταν ο Υιός επέστρεψε εν δεξιά του Πατρός. Aς μεταφερθούμε πρώτα-πρώτα κοντά στην Υπεραγία Θεοτόκο και τους αγίους, που θα είναι οι αληθινοί συμπολίτες μας: «Το πολίτευμα ημών εν ουρανοίς ύπάρχει , εξ ου και απεκδεχόμεθα σωτήρα Κύριον Ιησού Χριστόν ». Η ζωή μας θα μεταμορφωνόταν, εάν, ήδη από τώρα, ρίχναμε την καρδιά μας στην αντίπερα όχθη, πέρα από αυτόν τον κόσμο, στη Βασιλεία, όπου βρίσκονται όχι μόνον τα αληθινά αγαθά μας, αλλά και τα αγαθά όλων εκείνων που αγαπούμε .

Οι μαθητές, αφού αποχωρίστηκαν τον Ιησού, παρέμεναν πλήρεις ελπίδας, διότι ήξεραν ότι θα τουs εδίδετο το Πνεύμα. Τους παρήγγειλε «άπο Ιεροσολύμων μη χωρίζεσθαι, αλλά περιμένειν την επαγγελίαν του πατρός…». Η νεφέλη περιβάλλει τον Ιησού ,αλλά δεν έχει πάρει ακόμη το χρώμα της φλόγας της Πεντηκοστής Ο Ιησούς φεύγοντας μας σταθεροποιεί σε μια στάση, όχι λύπης αλλά χαρούμενης και γεμάτης εμπιστοσύνη προσμονής .

«Και εγένετο εν τω ευλογείν αύτον αυτούς διέστη απ’ αυτών και άνεφερετο εις τον ούρανόν. Και αυτοί προσκυνήσαντες αυτόν επέστρεψαν εις Ιερoυσαλήμ μετά χαράς μεγάλης.» Να τι θα έπρεπε να είναι για μας η γιορτή της Αναλήψεως. Εάν ο Ιησούs απομακρύνεται ευλογώντας, κι αν εμείς Τον προσκυνούμε γονατιστοί ενώ ανεβαίνει, θα σηκωθούμε γεμάτοι με καινούργια δύναμη-καρπό της ευλογίας και της προσκύνησης- και θα επιστρέψουμε, όπως οι απόστολοι, «μετά χαράς μεγάλης».

( Lev Gillet, (ενός Μοναχού της Ανατολικής Εκκλησίας) ΠΑΣΧΑΛΙΝΗ ΚΑΤΑΝΥΞΗ, Εκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ, Αθήνα 2009, σ.124-128).

Πηγή:Ιερέας Ανατολικής Εκκλησίας 

"Η αγωνία ενός μικρού αγγέλου"

Μια φορά και ένα καιρό ένα παιδί ήταν έτοιμο να γεννηθεί. Την προηγούμενη ημέρα ρώτησε το Θεό: «Μου λένε ότι θα με στείλεις αύριο στη γη.Φοβάμαι. Πώς θα μπορέσω να ζήσω εκεί; Είμαι μικρός και αβοήθητος». Και ο Θεός του απάντησε: «Μην ανησυχείς. Έχω φροντίσει για σένα. Μεταξύ πολλών Αγγέλων διάλεξα έναν και για σένα. Θα σε περιμένει στη γη και θα σε φροντίζει».Το παιδί επέμενε.

«Ναι, αλλά εδώ στον παράδεισο δεν κάνω τίποτα άλλο από το να τραγουδάω και να γελάω κάθε μέρα! Μόνο αυτά χρειάζομαι για να είμαι ευτυχισμένος! Θα νοιώθω τόση ευτυχία στη γη;»

Τότε ο Θεός του είπε:

«Ο Άγγελος που έχω διαλέξει για σένα, ο Άγγελός σου, θα σου τραγουδάει όλη την ημέρα. Θα αισθάνεσαι την αγάπη του κι έτσι θα είσαι ευτυχισμένος».

Και το παιδί ρώτησε:

«Και πώς θα καταλαβαίνω τους ανθρώπους, όταν θα μιλούν, αφού δεν ξέρω τη γλώσσα τους;»

«Αυτό είναι εύκολο», του είπε ο Θεός. «Ο Άγγελός σου θα σου λέει τα πιο όμορφα και γλυκά λόγια, που έχεις ακούσει ποτέ και με πολλή υπομονή και φροντίδα θα σε μάθει να μιλάς»!

Και ύστερα το παιδί κοιτώντας το Θεό ρώτησε: «Και τι θα κάνω, όταν θα θέλω να μιλήσω σε σένα;»

Ο Θεός χαμογέλασε στο παιδί και του είπε: «Ο Άγγελός σου θα σε μάθει πώς να προσεύχεσαι»!

Και το παιδί είπε: «Έχω ακούσει ότι στη γη υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι, που είναι κακοί. Ποιος θα με προστατεύσει από τους κακούς;»

Ο Θεός αγκάλιασε το παιδί και του είπε:

«Ο Άγγελός σου θα σε υπερασπιστεί ακόμα και αν χρειαστεί να βάλει σε κίνδυνο την ζωή του».

Λυπημένο το παιδί τον ρώτησε: «Ναι, αλλά πάντα θα είμαι λυπημένος, γιατί δε θα σε βλέπω πια».

- «Ο Άγγελός σου θα σου μιλάει συνέχεια για μένα και θα σε διδάξει τον τρόπο που θα μπορέσεις να γυρίσεις πάλι σε μένα.Έτσι και αλλιώς δε θα σου λείψω ποτέ, αφού θα είμαι πάντα δίπλα σου».

Τη συγκεκριμένη στιγμή επικρατούσε απόλυτη γαλήνη στον παράδεισο και οι μακρινές φωνές από τη γη είχαν ήδη ακουστεί.

Το παιδί βιαστικά ρώτησε: «Θεέ μου αν πρέπει να φύγω τώρα πες μου το όνομα του Αγγέλου μου!»

Και ο Θεός απάντησε: «Τον Άγγελό σου θα τον αναγνωρίσεις εύκολα. Άλλωστε θα είναι ο πρώτος που θα αντικρίσεις, φτάνοντας στη γη. Το όνομα του Αγγέλου σου δεν είναι τόσο σημαντικό...

…θα την φωνάζεις απλά «μαμάκα»!

Πηγή: ΣΤΑΜΑΤΙΑ Λ. Μ. ΣΤΑΜΑΤΗ

Κυριακή του Παραλύτου

Ο Χριστός ήταν και είναι η μόνη και διαρκής παράκληση κάθε ανθρώπου. Φυγαδεύει κάθε θλίψη και μεταμορφώνει κάθε ανθρώπινο πόνο. Κανένας δεν αγάπησε τόσο πολύ τον άνθρωπο και δεν τον απάλλαξε από τον φόβο των οριακών του καταστάσεων, όσο ο Χριστός.

Στα Ιεροσόλυμα, στον χώρο της προβατικής κολυμβήθρας, στην επιλεγόμενη Βηθεσδά γίνεται το θαύμα της θεραπείας του παραλυτικού, που σήκωνε το σταυρό της ασθένειάς του 38 ολόκληρα χρόνια.

Στην κατάσταση αυτή όπως συμπεραίνουμε από το ευαγγελικό κείμενο τον οδήγησε η αμαρτία και η διακοπή της σχέσεώς του με το Θεό. Και εκεί που τα ανθρώπινα σχήματα είχαν καλλιεργήσει μέσα του την απελπισία και τη μοναξιά, εκείνος περίμενε υπομονετικά τη θεραπεία του. Και το θαύμα γίνεται. Ο Θεός δεν τον αφήνει. Ο λόγος του Χριστού είναι σωτήριος. «Να, έχεις γίνει καλά. Από ‘δω και πέρα μην αμαρτάνεις για να μην πάθεις χειρότερα». Η λυτρωτική παρουσία του Κυρίου θεραπεύει το σώμα και την ψυχή του παραλύτου

Ο Θεός γίνεται προσιτός με την άκτιστη χάρη Του και τις άκτιστες ενέργειές Του, που είναι μέρος της θείας υπάρξεώς Του. Ο άνθρωπος μπορεί πραγματικά να συναντήσει το Θεό. Η συνάντηση όμως αυτή γίνεται με τρόπο ησυχαστικό, δηλαδή γίνεται στο χώρο της καρδιάς, όπως έγινε η συνάντηση του Χριστού με τον Παραλυτικό.

Η αναζήτηση λοιπόν, του Θεού δε γίνεται μόνο με την ανθρώπινη διάνοια αποκομμένη από την υπόλοιπη ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά με τον όλο αδιαίρετο άνθρωπο, και κέντρο αυτής της προσπάθειας είναι η ανθρώπινη καρδιά.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να συναντήσει τον Θεό όσο βρίσκεται ο διάβολος μέσα στην καρδιά του, που συχνά εξουσιάζει την καρδιά του ανθρώπου.

Η μόνη μας φροντίδα πρέπει να είναι η βίωση της ζωής του Χριστού, να είμαστε μαθητές Του και να πάψουμε να είμαστε δέσμιοι της αμαρτίας. «Πας ο ποιών την αμαρτίαν, δούλος εστί της αμαρτίας. Ο δε δούλος ου μένει εν τη οικία εις τον αιώνα. Ο Υιός μένει εις τον αιώνα. Εάν ουν υμάς ελευθερώση όντως ελεύθεροι έσεσθε» (Ιω. 8, 34-36). Αυτή ακριβώς την ελευθερία χαρίζει ο Κύριος στον παραλυτικό, στον καθένα μας, ο οποίος αγωνίζεται να γίνει υιός του Θεού και να κατοικήσει αιώνια στην οικία του Πατρός του. Βέβαια η προσευχή μας γι’ αυτό δεν έρχεται αμέσως. Δεν είναι εύκολη υπόθεση να διατηρούμε στην καρδιά μας τη μνήμη του Θεού, ενώ είμαστε περικυκλωμένοι από ένα κόσμο, ο οποίος δεν προσεύχεται και δεν ζει ευχαριστιακή ζωή.

Η προσευχή μεταφέρει το νου και την καρδιά στην αιωνιότητα και το μόνο που μας απασχολεί είναι πως θα γίνουμε άξιοι του Θεού. Αυτό δεν σημαίνει μια παθητική ζωή έξω από τους αδελφούς μας, μια κατακόρυφη ατομική σχέση με το Θεό. Αντίθετα, ο άνθρωπος της προσευχής είναι εκείνος που με την προσευχή του αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους, όλη την κτίση, όλο τον κόσμο. Το πνεύμα της προσευχής μας κάνει να κυριαρχούμε στα πάθη μας και όχι στους άλλους, μας κάνει ανθρώπους αγάπης, ευσπλαχνίας, κατανοήσεως, ευγένειας. Μας κάνει να είμαστε σαν τον Κύριο που άκουσε το παράπονο του παραλυτικού και τον θεραπεύει, τον λυτρώνει.

Η προσευχή στη χαρά, στη δοκιμασία, στον πειρασμό και στον αγώνα είναι η ελπίδα μας και η χαρά μας.

π. Ε. Π.

Πηγή: http://logosparakliseos.blogspot.com/

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΩΣ ΣΥΝΕΡΓΟΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

Η Ενανθρώπηση του Κυρίου έπρεπε να πραγματοποιηθεί μετά από την ελεύθερη συγκατάθεση και αποδοχή της από τους ανθρώπους. Η εν Χριστώ αγάπη του Θεού πρέπει να γίνει αποδεκτή σε μία κοινωνία εμπιστοσύνης, υπακοής και αγάπης του ανθρώπου. Γι’ αυτό και ο Θεός «της υπομονής και της παρακλήσεως» αναζητούσε σε όλη την περίοδο της Ιεράς Ιστορίας το κατάλληλο πρόσωπο, που θα εκπροσωπούσε όλους τους ανθρώπους και θα αποδεχόταν την έλευση του Μεσσίου προσφέροντας μάλιστα την «ανθρώπινη σάρκα» στον Θεό Λόγο.

Η Παρθένος Μαρία ήταν εκείνη, που ετοιμάστηκε από τον Θεό, αλλά και από την καθαρή, παρθενική και αμόλυντη φύση της να γίνει η Μητέρα του Ενανθρωπήσαντος Κυρίου. Η Παναγία εκπροσωπεί ολόκληρο το ανθρώπινο γένος στην αποδοχή και την συνεργία του μυστηρίου της Θείας Οικονομίας. Η Παναγία αντιπροσωπεύει το «πεπτωκός» ανθρώπινο γένος του παλαιού Αδάμ, αλλά συγχρόνως με το μυστήριο της Σαρκώσεως του Χριστού αρχίζει και μία νέα δημιουργία (=καινή κτίση).

Η Παναγία δέχθηκε την Χάρη του Θεού και σ’ αυτό συνετέλεσε πολύ η προσωπική της αγιότητα και καθαρότητα από κάθε αμαρτία. Το μυστήριο της Παναγίας αρχίζει από την πλήρη αφιέρωση της στον Θεό και τον πνευματικό αγώνα κατά της αμαρτίας και μάλιστα σ’ ένα απαράδεκτο και αρνητικό περιβάλλον, όπως ήταν η κωμόπολη της Ναζαρέτ. Εδώ φαίνεται καθαρά, πως οι θεουργικές δυνάμεις του «κατ’ εικόνα Θεού» πλασθέντος ανθρώπου διαθέτουν τον εσωτερικό δυναμισμό, που μπορεί να μεταλλάξει σε καλό δρόμο και το χειρότερο κοινωνικό περιβάλλον.

Αν ο άνθρωπος δεν ακολουθεί αυτό το υπόδειγμα της Παναγίας, τότε ο πνευματικός δυναμισμός και εξοπλισμός του αδυνατεί και υποτάσσεται στην τραγική και δαιμονική κατάσταση του περιβάλλοντος. Η Παναγία είναι η Κεχαριτωμένη, «ότι εύρε χάριν παρά Θεού» για να γίνει Μητέρα του Σαρκωθέντος Θεού Λόγου. Η ειδική όμως πληρότητα της χάριτος του Θεού αποκαλύπτεται στην Παναγία, όταν φθάνει στο σημείο να αποδέχεται πρώτη από όλα τα κτίσματα την σωτηρία του θυσιασθέντος Υιού και Θεού της.

Η μετοχή της Παναγίας σ’ αυτή την σωτηρία δεν είναι μόνο η ρομφαία, που πέρασε και ετραυμάτισε την μητρική καρδιά της. Έχουμε όμως και την πλήρη αποδοχή της σωτηρίας, που την οδήγησε στην «κατά χάριν» θέωση της από αυτόν ακόμη τον παρόντα κόσμο. Το μυστήριο της Ενανθρωπήσεως του Κυρίου, όπου με την συμμετοχή της συνείργησε η Παναγία, ήταν και γι’ αυτήν το μυστήριο της προσωπικής υπάρξεως της. Βέβαια η κατάσταση της υπάρξεως της ήταν ξεχωριστή και μοναδική. Γι’ αυτό και η παρθενική της καθαρότητα εστόλισε την ζωή της, που ήταν αφιερωμένη και παραδομένη στο θέλημα του Θεού.

Η Παναγία ζούσε για τον Θεό και όχι αποκλειστικά για τον εαυτό της. Η Αειπαρθενία της Θεοτόκου αναφερόταν και στον νουν και την ψυχή και το σώμα της. Η Εκκλησία μας θεωρεί την Παναγία σε μια κατάσταση πληροτητος και τελειότητος και την βλέπει πάντα αχώριστα ενωμένη με τον «Υιόν και Θεόν» της «καθήμενον εν δεξιά του Θεού και Πατρός». Η Εκκλησία μας ψάλλουσα ομολογεί:

«Τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησεν ως γάρ ζωής μητέρα προς την ζωήν μετέστησεν, ο μήτραν οικήσας αειπάρθενον» (Κοντάκιο Κοιμήσεως). Η Παναγία είναι μια ζώσα μετοχή στη μεσιτική ιδιότητα του Ιησού Χριστού ( = Μεσίτης Θεού και ανθρώπων) και στη λυτρωτική και σώζουσα αγάπη Του. Η Θεοτόκος είναι η πραγματική κοινή Μητέρα όλων των ανθρώπων, γιατί η ουσία της μητρότητας της είναι η πλήρης ταύτιση της με τον Θεάνθρωπο Κύριο. Από τον βαθμό της λατρείας του ανθρώπου προς την Θεοτόκο εξαρτάται και η αναγεννώσα και σώζουσα σχέση του με την Εκκλησία.
Η Παναγία την εικονίζει και αδιάκοπα συνδέει τους ανθρώπους μαζί Της, δηλαδή με τον Ιησού Χριστό.

ΚΩΝ/ΝΟΥ ΣΟΦ. ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗ

Μητρική μεσιτείαΗ Υπεραγία Θεοτόκος είναι πνευματική Μητέρα των Χριστιανών, διότι ο Υιός της είναι αδελφός μας, καθώς είπε ο ίδιος «πορεύου προς τους αδελφούς μου» (Ιωάννου κ' 17). Ακόμη είναι Μητέρα των Χριστιανών, διότι κοινωνούμε την πανάχραντο σάρκα του Υιού της κατά Συμεών τον νέον θεολόγον. Άρα κάθε Χριστιανός είναι υιός κατά χάριν της Παναγίας και πρέπει να την μακαρίζει, διότι υπερβαίνει κατά την αγάπη και συμπάθεια, την φιλοστοργία και τα σπλάγχνα, όλες τις φυσικές μητέρες.

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι η Κυρία Θεοτόκος μεσιτεύει μεταξύ του σαρκωθέντος Ιησού και των ανθρώπων. Ο άγιος Γερμανός λέει ότι χωρίς την βοήθεια της Θεοτόκου κανείς δεν θα ήταν πνευματικός, κανείς δεν θα γνώριζε τον Θεό, κανείς δεν θα σωζόταν, κανείς δεν θα εύρισκε έλεος. Αυτή δίνει καιρό μετανοίας στον αμαρτωλό και στον αδιόρθωτο. Γι’ αυτό ο θλιβόμενος σ’ αυτήν καταφεύγει, ο άρρωστος σ’ αυτήν προσκολλάται, ο πολεμούμενος πίσω απ’ αυτήν οχυρώνεται, αυτή μεταβάλλει το θυμό-οργή-θλίψη των πονηρών αγγέλων, αυτή μεταστρέφει την απειλή και καταδίκη, διότι αγαπά πολύ το γένος των Χριστιανών. Γι’ αυτό ο λαός των Χριστιανών με δισταγμό αποτείνεται στον Θεό, ενώ με θάρρος αυτήν παρακαλεί και της έχει εμπιστοσύνη.

Μέσω της Θεοτόκου πρέπει να ικετεύουμε τον Χριστό, που γεννήθηκε απ’ αυτήν. Καθώς διά της παραβάσεως του Αδάμ το ανθρώπινο γένος αμάρτησε στον Θεό και Πατέρα και συμφιλιώθηκε με Αυτόν μέσω του Κυρίου μας Ιησού Χριστού (Ρωμαίους ε' 10), έτσι και όταν αμαρτάνουμε και γινόμαστε εχθροί του Χριστού, δεν μπορούμε με άλλο μέσο ν’ απολαύσουμε τη συγχώρηση των αμαρτιών μας και να συμφιλιωθούμε με Αυτόν, παρά μόνο μέσω της Πανάχραντου και αγαπημένης του Μητέρας, διά της οποίας κατατροπώνουμε και τους εχθρούς μας Δαίμονες, (ιε' 319).

Από αυτά συμπεραίνουμε ότι, επειδή ο Υιός του Θεού είναι χρεώστης στη Μητέρα Του, γι’ αυτό χρεωστικώς έπρεπε να την δοξάσει με όλες τις θεοπρεπείς δόξες και τιμές πρώτον, και δεύτερον χρεωστικώς πρέπει να εισακούει τις ικεσίες και αιτήσεις της Μητέρας Του.

Είδες δόξες, αγαπητέ; είδες μεγαλεία της Παρθένου; Πρόστρεχε λοιπόν με ευλάβεια και πίστη σ’ αυτήν και δι’ αυτής θα λάβεις από τον Θεό τα προς σωτηρίαν αιτήματα σου (ιε' 548).
Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

Ιερομ. ΜΑΞΙΜΟΣ

Πηγή:Πηγή Ζωής

ΑΡ. ΦΥΛΛΟΥ 135 - 15 Αυγούστου 2007

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΕ 5 ΛΕΠΤΑ