Το ήθος των γονιών χτίζει το χαρακτήρα των παιδιών

Είναι μεγάλο πλεονέκτημα για τα παιδιά αν οι γονείς τους έχουν ξεκαθαρισμένη στάση ζωής. Αν έχουν, δηλαδή, ήθος, με το οποίο κρίνουν τα γεγονότα. Το ήθος ενεργεί σαν οικοδομικό υλικό...

στο χαρακτήρα του παιδιού. Όσο πιο ξεκάθαρες και γεμάτες αποδοχή είναι οι αντιλήψεις σας για τον κόσμο, τόσο πιο σταθερά θα εδραιώνεται αυτή η ηθική στάση και τόσο πιο εύκολο θα είναι για τα παιδιά σας να προσαρμοστούν στους κοινωνικούς κανόνες.

 Η στάση σας απέναντι στα προβλήματα της ζωής αποκαλύπτεται από τις συζητήσεις σας. Αυτά που ακούνε τα παιδιά στο σπίτι έχουν μεγάλη σημασία για την ανάπτυξή τους. Πρέπει να είστε προσεκτικοί μ’ αυτά που λέτε μπροστά στο παιδί σας, και ποτέ μην υποτιμάτε τη νοημοσύνη τον. Καταλαβαίνει πολύ περισσότερα απ’ όσα εσείς νομίζετε. Μπορεί να μη γνωρίζει ακόμα κάποιες λέξεις, αλλά κι απ’ την πολύ μικρή του ηλικία είναι ικανό να “πιάσει” το νόημα μιας συζήτησης ανάμεσα στους ενήλικους. Και, προσοχή:

«Άνθρωπός τις ην πλούσιος…Πτωχός δε τις ην ονόματι Λάζαρος…»

α. Η γνωστή παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου μας δίνει με πολύ άμεσο και εποπτικό τρόπο το βάθος όλης της πραγματικότητας. Αναφέρεται στο εδώ, την παρούσα ζωή, αλλά επεκτείνεται και στο επέκεινα, την άλλη ονομαζόμενη ζωή, ρίχνοντας συνεπώς φως εκεί που οι ανθρώπινες αισθήσεις αδυνατούν να διεισδύσουν. Από την άποψη αυτή, η παραβολή έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον ιδίως για την εποχή μας,  για την οποία τα θέματα του μεταιχμίου της ζωής με τον θάνατο θεωρούνται αγαπημένα θέματα πολλών συνανθρώπων μας, μερικές δε φορές μονοπωλούν και το ενδιαφέρον τους. Το περίγραμμα όμως αυτό της παραβολής: του εδώ της ζωής αυτής και του εκεί της άλλης, ενώ υφίσταται στην πραγματικότητα – ο λόγος του Κυρίου συνιστά πάντοτε αποκάλυψη – θέλει να τονίσει μεταξύ  άλλων την αλήθεια ότι ανάλογα με τον τρόπο που οι άνθρωποι ζουν στο εδώ, καθορίζεται και το εκεί. Η ποιότητα της ζωής στον κόσμο τούτο προσδιορίζει και την ποιότητά της στην άλλη ζωή.

β. 1. Τα δύο πρόσωπα που κυρίως προβάλλονται στην παραβολή, ο πλούσιος και ο Λάζαρος, έχουν καταρχάς τα ακριβώς αντίθετα γνωρίσματα, και όσον αφορά τη ζωή αυτή και όσον αφορά την άλλη. Πλούσιος ο ένας, στον κόσμο τούτο, «ευφραινόμενος καθ’  ημέραν λαμπρώς»∙ πτωχός ο άλλος, που όχι μόνον δεν έχει τα απαραίτητα προς το ζην, αλλά είναι γεμάτος και από πληγές, τις οποίες γλείφουν οι σκύλοι. Και εν μια ροπή αντιστρέφονται τα πάντα: ο πλούσιος οδηγείται στον Άδη, στον «τόπο» δηλαδή της βασάνου, με κύριο γνώρισμα την οδύνη. Εκεί, με πλήρη συνείδηση του παρελθόντος και του παρόντος του, με επίγνωση του εαυτού του και της οικογενείας του, αλλά και με παντελή αδυναμία, ζητά έστω μία μικρή ανάψυξη για τον ίδιο, βιώνοντας το άγχος επιπρόσθετα των συγγενών του, μη τυχόν ευρεθούν στην ίδια τραγική κατάσταση με αυτόν. Ο Λάζαρος από την άλλη, οδηγημένος από αγγέλους στη Βασιλεία του Θεού, ευρίσκεται στους κόλπους του Αβραάμ, στον «τόπο» δηλαδή των δικαίων, των ευρισκομένων μέσα στο φως της παρουσίας του Θεού. Κόλαση ο ένας, Παράδεισος ο άλλος.

Η σιωπή του Θεού, η πιο ευγενική απάντησή Του

Γέροντας Σωφρονίος του Έσσεξ

Συχνά ο Θεός δεν απαντά στις προσευχές μας. Σιωπά. Πολλοί εκλαμβάνουν τη σιωπή Του ως ένδειξη τού ότι ο Θεός “δεν υπάρχει”, “πέθανε”.

Αν όμως σκεφτόμαστε σε ποιά θέση φέρνουμε το Θεό με τα πάθη μας, τότε θα βλέπαμε ότι Αυτός δεν έχει άλλη επιλογή, παρά μόνο να σιωπήσει. Ζητάμε από Αυτόν να υποστηρίξει στις αδικίες μας. Δεν μας ενοχοποιεί φανερά.

Μας αφήνει να πορευτούμε στους πονηρούς δρόμους μας και να θερίσουμε τους καρπούς των προσωπικών μας αμαρτιών.

Από το δικό μου, κυρία

Το παρακάτω κείμενο αφιερώνεται στους δασκάλους εκείνους που δεν σταματούν να αναλώνονται, να πεθαίνουν συναισθηματικά, να αδειάζουν κυριολεκτικά όλο το μέσα τους για χάρη των μαθητών τους. Σ΄ αυτούς που δεν υπολογίζουν κόπους ούτε και λογαριάζουν αν ο μισθός είναι λίγος και δε φτάνει, που δεν δειλιάζουν ούτε φοβούνται να εκτεθούν. Μην τους ψάχνετε σε μουσεία, βρίσκονται ανάμεσά σας …

“….. Το Δεκέμβρη του 1943, αρχή ενός ακόμα χειμώνα πείνας και παγωνιάς, άχνισε κάτι ζεστό ξαφνικά στην αυλή του σχολείου μας. Ήταν ένα μεγάλο καζάνι και μέσα είχε συσσίτιο για τα παιδιά. Γύρισα στο σπίτι περήφανη, κρατώντας με προσοχή ένα τενεκεδάκι γεμάτο σούπα πηχτή. «Γιατί δεν την έτρωγες στο σχολείο, καρδούλα μου;» λαχτάρισε η μάνα μου. «Αν σου χυνόταν στο δρόμο;» «Θα φάτε λίγη σούπα κι εσείς, αλλιώς δεν τρώω καθόλου», δήλωσα ορθά κοφτά. «Το ίδιο κι εγώ», φώναξε ο Μάνος, ο αδερφός μου. Κι έτσι γινόταν από κείνη τη μέρα σε κάθε συσσίτιο που κουβαλούσαμε οι δυο μας από το σχολείο. Η σούπα ερχόταν τακτικά, πάντα η ίδια, άνοστη και πηχτή.

Ώσπου μια μέρα, μας μοίρασαν κάτι ξεχωριστό. Μπήκαμε στη γραμμή και μας έβαλαν στα τενεκεδάκια κάτι σα μέλι, αλλά σκούρο κοκκινωπό. “Γλυκόζη” το είπαν. Βουτούσαν τα παιδιά το δάχτυλο στη γλυκόζη, το έγλειφαν με απόλαυση και γελούσαν ευτυχισμένα, πειράζονταν μεταξύ τους. ΄Ενα μεσημέρι, γυρίζοντας ο αδερφός μου από το σχολείο, δεν ήθελε να βάλει μπουκιά στο στόμα του – ούτε από τη σούπα ούτε από τη γλυκόζη. Ταραγμένος φαινόταν, έτοιμος να βάλει τα κλάματα. «Τι συμβαίνει παιδί μου;» ανησύχησε η μαμά. Εκείνος δεν έβγαζε λέξη. Κι όσο δε μιλούσε, τόσο επέμενε η μάνα μου να μάθει, τόσο μεγάλωνε και η δική μας η περιέργεια. Με τα πολλά, αποφάσισε τελικά να μιλήσει. Κι αυτό που μας είπε γράφτηκε στη μνήμη μου ανεξίτηλα.

Να συμβουλεύουμε με δάκρυα!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Θέλεις να διορθώσεις τον αδερφό σου; Δάκρυσε, προσευχήσου στο Θεό γι΄ αυτόν, αφού τον πάρεις ιδιαιτέρως, παρακίνησε τον στο καλό, συμβούλεψε τον, παρακάλεσε τον.

Πολλοί πολλές φορές δεν ωφελήθηκαν καθόλου από τις συμβουλές, συγκινήθηκαν όμως από τα δάκρυα και την συμπάθεια.

Με την αγάπη και τα δάκρυα μπορούμε να διορθώσουμε και τους κακούς.

Πόνεσε εσύ, ίσως έτσι συνέλθει και πονέσει κι εκείνος. Όπως ακριβώς ο άρρωστος που δεν έχει όρεξη, όταν δει τον γιατρό του να τρώει φαγητό, παρακινείται κι αυτός να φάει, έτσι θα συμβεί κι εδώ, αν ο κακός σε δει να θρηνείς για την κατάσταση του, θα μαλακώσει, θα γίνει καλός και πράος άνθρωπος.

Από την εκδρομή της Ενορίας μας στην Παναγία Σουμελά - Παναγία Δοβρά - Άγιο Δημήτριο Θεσσαλονίκης- Άγιο Παϊσιο

Η πίστη βάση της αγάπης

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Η πίστη είναι η βάση της αγάπης. Ξαγρύπνα ασταμάτητα, για να κρατάς την πίστη, και ξαγρύπνα ασταμάτητα ώστε ο σπόρος της αγάπης, τον οποίο η πίστη φέρνει μέσα της, να αυξηθεί και να σου φέρει χαρά. Εφόσον μόνη της η πίστη χωρίς την αγάπη, θα παρέμενε κρύα και άχαρη. Όμως και όταν μέσα σου κρυώσει η αγάπη, και δεν αυξηθεί και δεν φέρει καρπό χαράς, κράτα την πίστη και περίμενε.

Κράτα την πίστη με κάθε κόστος. Και περίμενε, ακόμα και χρόνια, μέχρι η αγάπη να φυτρώσει από την πίστη. Εάν χάσεις την αγάπη, θα έχεις χάσει πολλά, όμως εάν χάσεις και την πίστη, τα έχεις χάσει όλα. Εάν χάσεις την αγάπη, θα έχεις χάσει τον καρπό από το δέντρο, όμως εάν χάσεις την πίστη, θα έχεις κόψει το δέντρο.

Κι αν δεν βρεις δρόμο … Φτιάξε.

Στην αγάπη δεν υπάρχουν έτοιμοι δρόμοι …

Μ.Λ

Πρέπει νὰ πιστεύουμε στὰ ὄνειρα;

Βαρνάβας Λαμπρόπουλος (Ἀρχιμανδρίτης)

Πρέπει νὰ δίνωμε σημασία στὰ ὄνειρα;

Ἕνα ἐρώτημα ποὺ μᾶς ἀπασχολεῖ συχνά. Μᾶς ἀπασχολεῖ ἐντονότερα, μετὰ ἀπὸ μία νύκτα ποὺ εἴδαμε κάποιο τρομακτικὸ ὄνειρο. Καὶ ὄχι σπάνια μᾶς συγκλονίζει τὸ γεγονὸς ὅτι κάποιο ὄνειρο ποὺ εἴδαμε, βγῆκε ἀληθινό! Τότε εἶναι ποὺ θεριεύει ἡ πίστη μας στὰ ὄνειρα. Καὶ σιγὰ-σιγὰ καταντᾶμε νὰ τὰ θεωροῦμε ΣΙΓΟΥΡΕΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙΣ γιὰ τὸ τί θὰ μᾶς συμβεῖ στὸ μέλλον.


Πρέπει, λοιπόν, νὰ πιστεύουμε στὰ ὄνειρα;

Ι. ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ 2016

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ

ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ

Ι. ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟΥ

ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ 

Πανηγυρίζει το Ιερόν Παρεκκλήσιον Αγίου Νεκταρίου του Ναού μας, την Τρίτη 8 και την Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2016 κατά το ακόλουθο πρόγραμμα:

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

Τρίτη 8 Νοεμβρίου

18:00 Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετ' αρτοκλασίας και θείου κηρύγματος.

22:30 Ιερά αγρυπνία

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου

07:00 Όρθρος και Πανηγυρική Θ. Λειτουργία.

17:00 Μεθέορτος Εσπερινός μετ' αρτοκλασίας και Ιερά Παράκλησις του Αγίου.

Συγκοινωνία: 859(μπλε λεωφορειο) από ΗΣΑΠ Πειραιά, στάση Αγ Παντελεήμων

     20 (τρόλευ) από ΗΣΑΠ Πειραιά, στάση Ούλωφ Πάλμε

Κατά το διήμερο του Εορτασμού θα τεθεί προς ευλογία και προσκύνηση των πιστών τεμάχιο Ι. Λειψάνου του Αγίου

Εκ του Ι. Ναού

"Δεν μπορείς να αγαπάς αν δεν συγχωρείς...

Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. κ. Παύλος

«…Αυτό που χαρακτηρίζει το χριστιανό, είναι η αγάπη και η συγγνώμη. Δεν μπορείς να αγαπάς αν δεν συγχωρείς. Και δεν αγαπάς ούτε το Θεό ούτε τους ανθρώπους παρά το δικό σου θέλημα. Και η συγγνώμη βγαίνει χωρίς δυσκολία απ’ την καρδιά που αγαπά το Θεό και επειδή αγαπά το Θεό αγαπά και τον αδελφό του.

Έτσι μπαίνουμε σε ένα στάδιο πνευματικού αγώνα και καλούμεθα να ετοιμάσουμε τον εαυτό μας, να τον συμμαζέψουμε. Και η Εκκλησία μας, μαζί με αυτά, μας καλεί να εξετάσουμε τον εαυτό μας και να προετοιμαστούμε.

Ἡ φιλαργυρία. Ἡ βαρειὰ ἀρρώστεια τῆς ψυχῆς

Κόντογλου Φώτης

«Ποιήσατε ὑμῖν βαλάντια μὴ παλαιούμενα, θησαυρὸν ἀνέκλειπτον ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ὅπου κλέπτης οὐκ ἐγγίζει» (Λουκ. ιβ', 33)

«Ρίζα πάντων τῶν κακῶν ἐστὶν ἡ φιλαργυρία» (Α' Τιμοθ., στ', 10)


Ἀπ’ ὅλες τὶς ἀρρώστειες ποὺ παθαίνει ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἡ πιὸ σιχαμερή, κατὰ τὴν κρίση μου, εἶναι ἡ φιλαργυρία, ἡ τσιγγουνιά. Ἀπὸ μικρὸς τὴν ἀπεχθανόμουνα. Καὶ τώρα, μ' ὅλο πού, μὲ τὴν ἡλικία, ἄλλαξα γνώμη γιὰ πολλὰ πράγματα, γιὰ τὴν τσιγγουνιὰ δὲν ἄλλαξα. Προτιμῶ νάχω νὰ κάνω καὶ μ' ἕναν φονιὰ ἀκόμα, παρὰ μ' ἕναν τσιγγούνη. Γιατί, ὁ φονιὰς μπορεῖ νὰ σκότωσε σὲ ἀναβρασμὸ ψυχῆς, ἀπάνω στὸν θυμό του, καὶ νὰ μετανοίωσε ὕστερα, ἐνῶ ὁ τσιγγούνης εἶναι ψυχρὸς ὑπολογιστής, ὡς τὸ κόκκαλο χαλασμένος. Στὸν φονιὰ μπορεῖ νὰ βρεῖς καὶ κάποια αἰσθήματα, στὸν τσιγγούνη δὲν θὰ βρεῖς κανένα. Ὁ τσιγγούνης, εἶναι βέβαια πάντα ἐγωιστής, ἀγαπᾶ μοναχὰ τὸν ἑαυτό του, ἀλλά, πολλὲς φορές, εἶναι ἕνα τέρας χειρότερο κι ἀπὸ τὸν ἐγωιστή, γιατί μπορεῖ νὰ μὴν ἀγαπᾶ μήτε τὸν ἑαυτό του, καὶ νὰ τὸν ἀφήσει νὰ πεθάνει ἀπὸ τὴν πείνα.

Το πρελούδιο μιας άνοιξης

Για μερικά πράγματα αξίζει να περιμένεις! Αξίζει να προσπαθείς μέσα απ'την αναμονή. Δοκιμάζεσαι έτσι...

Όπως η φύση το χειμώνα. Που περιμένει... Περιμένει σιωπηλά την άνοιξη. Κι όταν εκείνη έρθει, τότε ευωδιάζει ο τόπος απ'τα λουλούδια και γεμίζει χρώματα όλη η γη...

Αν σου τύχουν τέτοιες καταστάσεις αναμονής, χαμογέλα! Μην τις θεωρήσεις χαμένες και άχρηστες αυτές τις στιγμές... Είναι ευκαιρίες μοναδικές για να δοκιμαστείς. Ν'αποκτήσεις υπομονή κι ελπίδα. Και θα'ναι ακόμη πιο ωραίο αν αυτή η φάση της σιωπής, της αναμονής συνοδεύεται απ'τη γλύκα της προσευχής.

Δοκίμασε και θα δεις!

πηγή:http://imsm.gr/

Ὁσία Ματρῶνα ἡ Θαυματουργός ἡ Χιοπολίτιδα - 20 Οκτωβρίου

Ὀνομαζόταν Μαρία καὶ γεννήθηκε στὸ χωριὸ Βολισσὸς τῆς Χίου ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ πλουσίους, τὸν Λέοντα καὶ τὴν Ἄννα. Ἕξι ἄλλες ἀδελφές τῆς Μαρίας, μεγαλύτερές της, παντρεύτηκαν ἡ μία μετὰ τὴν ἄλλη, περιζήτητες νύφες γιὰ τὴν ὀμορφιά, τὴν ἀνατροφὴ καὶ γιὰ τὴν καλὴ προίκα τους.

Ἡ μικρότερη ἀφοσιώθηκε στὴ μελέτη τῶν θείων καὶ ἀσχολεῖτο θερμὰ μὲ φιλανθρωπικὰ καθήκοντα. Ἔτσι θέλησε νὰ ἀκολουθήσει ἄλλο δρόμο. Ἡ τακτικὴ ἐπαφή της μὲ τὶς καλογριὲς τῶν γυναικείων μοναστηριῶν τοῦ νησιοῦ, ἔκανε τὴν Μαρία νὰ ποθήσει τὴν ἁγνὴ μοναχικὴ ζωή. Ἀλλὰ ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς γονεῖς της, τὴν συγκρατοῦσε στὸ πατρικό της σπίτι.

Εμπόδια της προσευχής και κατανίκηση τους

Το να προσεύχεται κανείς και να αφοσιώνεται στο έργο της προσευχής είναι αγώνισμα. Πρόκειται για έναν κοπιώδη αγώνα. Όπως αναφέρει και ό γέροντας Σωφρόνιος "ενίοτε ή προσευχή ρέει μέσα μας σαν ισχυρός ποταμός και άλλοτε ή καρδιά μας αποβαίνει αποξηραμένη". Ό αγωνιζόμενος στο άθλημα της προσευχής χριστιανός έχει να αντιμετωπίσει ένα πλήθος εμποδίων, τα όποια ορθώνονται εμπρός του εξαιτίας του αόρατου πολέμου του διαβόλου, αλλά κι εξαιτίας της αμαρτωλότητά του.

Τα εμπόδια αυτά θα μπορούσαμε να τα αναφέρουμε ως εξής:...

α) Ή φυσική οκνηρία: πρόκειται για την κούραση και τον κόπο της καθημερινής μας ζωής. Συντετριμμένος ό άνθρωπος από την καθημερινή βιοπάλη, αδυνατεί να αφιερώσει χρόνο προς συγκέντρωση και προσευχή, γιατί, λέγει στον εαυτό του, ή κούραση δεν του επιτρέπει την συγκέντρωση του νοός στο ταμείον του.

Αποφθέγματα - Ὅσιος Μάρκος ὁ Ἀσκητής

Ο,ΤΙ ΚΑΛΟ θυμᾶσαι, κάνε το• καὶ αὐτὸ ποὺ δὲν θυμᾶσαι θὰ σοῦ ἀποκαλυφθεῖ. Μὴ παραδώσεις ἀπερίσκεπτα στὴ λησμοσύνη τὴν ἔννοια τοῦ καλοῦ.

ΜΗ ΛΕΣ ὅτι ἔχεις ἀποκτήσει κάποια ἀρετὴ χωρὶς θλίψη• δὲν ἔχει δοκιμαστεῖ ἡ ἀρετὴ ποὺ ἀπόκτησες εὔκολα.

ΠΟΛΛΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ τῶν ἄλλων εἶναι γιὰ τὸ καλό μας• τίποτα ὅμως δὲν εἶναι πιὸ ὠφέλιμο γιὰ τὸν καθένα ἀπὸ τὴ δική του γνώμη.

ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ νὰ γιατρευτεῖς φρόντισε τὴ συνείδησή σου, ὅ,τι σοῦ λέει κάνε το, καὶ θὰ βρεῖς τὸ φάρμακο.

ΤΑ ΚΡΥΦΑ κάθε ἀνθρώπου τὰ γνωρίζει ὁ Θεὸς καὶ ἡ συνείδηση• ἀπὸ αὐτὰ τὰ δύο καθένας ἂς διορθώνεται.

ΟΠΟΙΟΣ ΕΞΥΒΡΙΖΕΙ τὴ φρόνηση καὶ περηφανεύεται γιὰ τὴν ἀμάθειά του, δὲν εἶναι μόνο στὰ λόγια ἀνίκανος ἀλλὰ καὶ στὴ γνώση.

ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ἄλλο ἡ σοφία στὰ λόγια καὶ ἄλλο ἡ φρόνηση, ἔτσι διαφέρουν ἡ ἀνικανότητα στὰ λόγια καὶ ἡ ἀφροσύνη.

Το «συγνώμη» είναι τελικά η πιο δύσκολη λέξη

Γιώργου Κυπριανού

Περιπλανώμενος και ευφραινόμενος μέσα σε άσματα και μουσικές δικές μας και ξένες, βρίσκομαι ενίοτε ενώπιον πολλών εκπλήξεων. Μια από αυτές υπήρξε και ένα τραγούδι παλιό, αγγλικό, μέσα από το οποίο είδα και αισθάνθηκα πολλές αλήθειες. Μέσα από τους στίχους, ο πληγωμένος από την αγάπη άνθρωπος και χωρισμένος από το αγαπημένο του πρόσωπο, αναρωτιέται συνεχώς για τον τρόπο με τον οποίο θα βρει ξανά την παρηγοριά της παρουσίας του. Συνεχώς διερωτάται για το πώς θα πάψει η μοναξιά, πώς θα ξανακερδίσει πίσω την αγάπη, πώς θα αποτελειώσει το βασανιστικό ξύπνημα χωρίς τη ζεστή παρουσία του ηγαπημένου. Αβάσταχτη εμπειρία, η οποία όλο και χειροτερεύει, γίνεται πιο σκληρή, κόλαση. Μέχρι που συμπεραίνει, πως ο μοναδικός δρόμος σωτηρίας και λύσης είναι η «συγνώμη», η οποία φαίνεται να είναι η πιο δύσκολη λέξη.   

Τι άλλο είναι η πιο πάνω ανθρώπινη εμπειρία πληγωμένης αγάπης από την αντανάκλαση αυτής της ίδιας της πράξης του Μυστηρίου της Εξομολόγησης. Μου θύμισε ειλικρινά και έκπληκτα την πηγή και αφετηρία κάθε μεταμέλειας και ειλικρινούς μετάνοιας του  ανθρώπου απέναντι στο Θεό. Τι άλλο είναι κάθε πράξη εξομολόγησης παρά η διάθεση του ανθρώπου για επανασύνδεσή του με τον Ηγαπημένο του Θεό; Η υποσυνείδητη ή ακόμα καλύτερα ενσυνείδητη ομολογία ότι χωρίς τον Θεό δεν αντέχω άλλο, θέλω ξανά πίσω τον Θεό στη ζωή μου, ότι δεν αντέχω την πνευματική μου μοναξιά, την απουσία του Θεού, το πόσο δεν αντέχω να κοιμάμαι και να ξυπνώ γνωρίζοντας πόσο πρόδωσα την αγάπη του Θεού;

Ξεκίνα να φυτεύεις νέους παραδείσους....

Έλεγε ένας αγιορείτης, « όταν σου πετάει ο διάολος πέτρες, πάρε της και κτίσε εκκλησία» και ο Χριστιανόπουλος από άλλο μετερίζι αναφέρει, «έχτισα τον παράδεισο μου με τα υλικά της κόλασης σου..». 

Θα έρθει η μέρα που θα ανακαλύψεις ότι ο προδότης κοιμόταν στην αγκαλιά σου. Θα έρθει η μέρα, που θα νιώσεις ότι σε εκμεταλλεύτηκαν και έπαιξαν με θράσος πάνω στα πιο παρθένα και αγνά όνειρα σου. 

Ότι σε χρησιμοποίησαν για να πατήσουν στα πόδια τους και μόλις πάτησαν σε κλότσησαν με τον πιο χυδαίο τρόπο. 

Δίψα Θεοῦ

Όποιος αισθάνθηκε τις αμαρτίες του, είναι ανώτερος από εκείνον που ανασταίνει  νεκρούς με την προσευχή του … Ο πορευόμενος στο δρόμο του Θεού πρέπει να τον ευχαριστεί για όλες τις θλίψεις που τον βρίσκουν … μη φοβηθείς τους πειρασμούς, διότι μέσα από αυτούς βρίσκεις θησαυρό… Κατά το μέτρο της ταπεινοφροσύνης, σου δίνει ο Θεός και τη δύναμη να υπομένεις τις συμφορές σου. Και όσο αγαπάς το Θεό, τόσο μεγαλώνει η χαρά που σου χαρίζει το άγιο Πνεύμα.

Το πιο πολύτιμο μάθημα...

Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του "αδύναμο" σημείο, την αχίλλειο πτέρνα του, εκείνη που αρκεί για να διαλύσει το οικοδόμημα της γαλήνης του. Ο μεγαλύτερος φόβος, ήταν πάντα η απώλεια ενός δικού μου ανθρώπου από τη ζωή μου. Ο Θεός όμως, με όλη Του την αγάπη, με έβαλε στον στίβο αυτού του αγωνίσματος, για να μου δώσει το πολύτιμο μάθημά Του. Όπως ακριβώς ένας τεχνίτης ρίχνει το υλικό του στη φωτιά, το λειώνει, το χτυπά, σμιλεύει τις άκρες του, τη τραχιά του επιφάνεια, μέχρι να πάρει τη μορφή που του πρέπει. 

Και με δίδαξε το πιο πολύτιμο μάθημα: ότι ο μόνος που πραγματικά βρίσκεται αέναα, ακατάληπτα, ολοκληρωτικά κοντά μας στο πέρασμα της ζωής είναι Εκείνος. Ότι κάθε άνθρωπος, κάθε άλλη αγάπη, κάθε αγαπημένο πρόσωπο, μπορεί να έρθει και να φύγει, μπορεί να μας πληγώσει, μπορεί να χαθεί στην πορεία της ζωής, μπορεί το καλό του να υπαγορεύει μία πορεία μακρινή από τη δική μας πορεία. 

Πάθη και πόνος

Μοναχού Μωυσή Αγιορείτη(+)

Πάθος σημαίνει πάθημα, πτώση, υποδούλωση, ο­δύνη, άλγος. Ο πιο πονεμένος και δυστυχισμένος εί­ναι ο εμπαθής άνθρωπος. Νοσεί, αφού αγαπά τα πάθη, τα λατρεύει, τα προσκυνά, δεν τ’ αφήνει παρότι τον ταλαιπωρούν. Πρόκειται για ένα φοβερό και παθογό­νο διχασμό. Ενώ του δίνονται ευκαιρίες ν’ απεγκλωβισθεί τις απορρίπτει. Οι εμπαθείς επιλογές όμως του ανθρώπου του κοστίζουν. Οι άνθρωποι μαθαίνουν να ζουν μία μέτρια, χλιαρή και χαλαρή, μονότονη, ανια­ρή, ανολοκλήρωτη, μίζερη, κακόμοιρη, ρηχή, άχαρη ζωή. Η βίωση της άρνησης και της αποτίναξης αυτού του τρόπου ζωής αποτελεί οδυνηρή εμπειρία. Αφαι­ρείται από τον ίδιο τον άνθρωπο η δυνατότητα βιώσεως μιας αυθεντικής, καθαρής, ανυπόκριτης, τίμιας και ειλικρινούς ζωής. Είναι λυπηρό να πλανάται και να αιχμαλωτίζεται ο άνθρωπος σε αυτή την ανόητη ζωή. Να σκηνοθετεί μία αμεταμόρφωτη ζωή μέσα στην ε­μπάθεια. Σίγουρα κύριος υποκινητής είναι ο δαίμο­νας, αφού κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά όλα τα πάθη είναι δαιμονοκίνητα. Ο άνθρωπος βέβαια ε­πιλέγει μόνος του τον τρόπο αυτό ζωής. Ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα ν’ αντισταθεί, ν’ αντικρούσει τα πάθη, ν’ απελευθερωθεί. Μα δυστυχώς συχνά δεν το κάνει.

Σὲ ποιὸν νὰ δίνουμε ἐλεημοσύνη καὶ μὲ ποιὸ τρόπο;

Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς λέει: «Παντὶ τῷ αἰτοῦντι σοι δίδου». Αὐτὸ σημαίνει πὼς πρέπει νὰ εὐεργετοῦμε καὶ νὰ ἐλεοῦμε ὅλους, χωρὶς νὰ διακρίνουμε τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν κατάστασή τους, τὸ κοινωνικὸ παρελθόν τους ἢ τὴ θρησκεία τους. Πρέπει νὰ δίνουμε τὴν ἐλεημοσύνη μας στὸν καθένα ποὺ τὴν ἔχει πραγματικὰ ἀνάγκη.

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέει πὼς πρέπει νὰ εἴμαστε σπλαχνικοὶ πρὸς τοὺς φτωχοὺς καὶ ἐκείνους ποὺ εἶναι δυστυχισμένοι ἀπὸ ὁποιαδήποτε αἰτία. Σὰν ἄνθρωποι πρέπει νὰ δίνουμε τὴν ἐλεημοσύνη μας στοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ὅποια κι ἂν εἶναι ἡ αἰτία ποὺ τοὺς κάνει νὰ ζητιανεύουν, εἴτε εἶναι χῆρες καὶ ὀρφανὰ εἴτε ἐξορίστηκαν ἀπὸ τὴν πατρίδα τους, εἴτε ὑποφέρουν ἀπὸ τὴν αὐταρχικότητα τῶν κυβερνώντων εἴτε ἀπὸ τὴ σκληρότητα τῶν προϊσταμένων, εἴτε ἀπὸ τὴν ἀπανθρωπιὰ τῶν φοροεισπρακτόρων εἴτε ἀπὸ τὴν ἀπληστία τῶν ἐχθρῶν, εἴτε ἀπὸ τὴν ἁρπαγὴ τῆς περιουσίας τους εἴτε ἀπὸ τὴν ἀπώλεια ποὺ εἶχαν λόγῳ ναυαγίου. Ὅλοι τους ἔχουν δικαίωμα καὶ μερίδιο στὴ συμπάθειά μας. 

"Η ζωή θα μπορούσε να ονομάζεται αγάπη και η αγάπη ζωή"

π. Μιχαήλ Καρδαμάκη (+)

«Ουκ έστιν τούτο ανθρώπινον, αλλ’ ο Θεός τους έρωτας τούτους εγκατέσπειρε» (Ι. Χρυσόστομος)

Χωρίς την αγάπη όλα μένουν μετέωρα και ατελείωτα. Η αγάπη είναι ο «σύνδεσμος της τελειότητας» (Κολ. 3,14), το πρώτο και έσχατο μέτρο και κριτήριο των προσώπων, των γεγονότων και των πραγμάτων.

Η ζωή θα μπορούσε να ονομάζεται αγάπη και η αγάπη ζωή. «Ο σκοπός σου είναι η ζωή και η ζωή σου είναι η αγάπη, δηλαδή ο κάθε άλλος». Ο άλλος δεν είναι η κόλασή μου, αλλά ο παράδεισός μου. Γίνεται η κόλασή μου, όταν δεν γίνομαι παράδεισός του. «Όσο απομακρυνόμαστε μεταξύ μας, τόσο απομακρυνόμαστε και από τον Θεό… και όσο ενωνόμαστε με τον πλησίον, τόσο ενωνόμαστε με το Θεό» (Αββάς Δωρόθεος). Τον Θεό «δεν μπορείς να τον συναντήσεις παρά μόνο μέσα στην αγάπη για τον άλλον, που φτάνει μέχρι το να κάνεις δικό σου τον πόνο του, γιατί, αν ο Θεός είναι αγάπη, δεν μπορεί να ζει παρά μέσα στην κατάσταση της αγάπης για τον άλλο».

Κυριακή Γ΄Λουκά :«Μή κλαῖε...»

Ὅταν συναντήθηκαν οἱ δύο πομπές, τοῦ θανάτου ἀπό τήν μία καί τῆς ζωῆς ἀπό τήν ἄλλη, ἐκεῖνο πού ἐκίνησε τόν Χριστό νά ἀναστήσει τόν υἱό τῆς χήρας ἦταν τό γεγονός ὅτι «ἐσπλαχνίσθη ἐπ’αὐτήν». Αὐτή τήν φορά κανείς δέν τόν προσκάλεσε παρά μόνο ἡ εὐσπλαχνία του.

Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή. Τό ἐδήλωσε ὁ ἴδιος: «ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή». Για νά ζήσει κανείς γιά πάντα πρέπει νά ἑνωθεῖ μαζύ του. Μερικές φορές ἐδάκρυσε στήν διάρκεια τῆς ἐπίγειας διακονίας του. Ἀπεκάλυψε ἔτσι τήν ἀγάπη του γιά τό γένος μας.

Ἐδάκρυσε γιά τόν φίλο του Λάζαρο, γιά τήν Καπερναούμ, γιά τά Ἰεροσόλυμα. Σήμερα εἶπε στήν χήρα «μήν κλαῖε!». Σέ κάθε ἕνα ἀπό ἐμᾶς λέγει «μήν κλαῖε, ἐγώ εἶμαι γιά σένα». Ἡ ὅλη διακονία τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο εἶναι ἡ ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης του. Εἶναι θαυμαστό ὅτι παρά τήν ἀναξιότητά μας ὁ Κύριος μᾶς ἀγαπᾶ. Ἡ ἀγάπη του δέν ἔχει σχέση μέ τήν ἀναμαρτησία μας, ὁ Κύριος ἀφήνει τά ἑνενήντα ἑννέα πρόβατα στήν στάνη του (τήν Ἐκκλησία) καί ἀναζητᾶ τό ἀπολωλός. Γιά τόν λόγο αὐτό ἡ Ἐκκλησία προσεύχεται στόν Χριστό πού εἶναι «ὁ τούς δικαίους ἀγαπῶν καί τούς ἁμαρτωλούς ἐλεῶν». Εἶναι σχεδόν ἀνεξιχνίαστο γιατί ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ «μανικῶς» καί ἐργάζεται τήν σωτηρία μας, μέχρι νά ἀνακαλύψουμε ὅτι αὐτό πού μᾶς τρέφει εἶναι ἡ ἀγάπη του καί ὄχι τό ψωμί, ἀκόμη κι ὅταν ἐμεῖς ἀμελοῦμε τά σωτηριώδη.

Αγιασμός - Έναρξη Κατηχητικών 2016-17

Δελτίο τύπου Ι. Πανηγύρεως Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης 1 - 2 Οκτωβρίου 2016

Με λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια εορτάσθηκε το Παρεκκλήσιο των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης στον Ι. Ναό μας, παρουσία πλήθους ευσεβών χριστιανών.

Την Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου έγινε η πάνδημος Υποδοχή και Ενθρόνισις της Ι. Εικόνος Παναγίας  Σουμελά στον Ι. Ναό μας. Στον Μ. Πανηγυρικό Εσπερινό που ακολούθησε, χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ.κ. Σεραφείμ.

Το Σάββατο 1 Οκτωβρίου τελέσθηκε ο Μ. Πανηγυρικός Εσπερινός των Αγίων Κυπριανού & Ιουστίνης όπου χοροστάτησε ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Μοζαμβίκης κ.κ. Χρυσόστομος και εν συνεχεία πραγματοποιήθηκε η λιτάνευσις της Ι. Εικόνος της Παναγίας  Σουμελά, της Ι. Εικόνος των Αγίων μαζί με τα χαριτόβρυτα Ι. Λείψανα Αυτών. Στο τέλος της περιφοράς έγινε η αρτοκλασία μπροστά από το Ι. Παρεκκλήσιο των Αγίων Κυπριανού & Ιουστίνης και ακολούθησε ποντιακό γλέντι.

Φωτογραφικά στιγμιότυπα από τον Εορτασμό του Ι. Παρεκκλησίου Αγίων Κυπριανού & Ιουστίνης

Στιγμιότυπα από την Υποδοχή - Ενθρόνιση της Ι. Εικόνος Παναγίας Σουμελά στο Ναό μας

Romfea.gr | Βαγγέλης Καρπαθάκης

Παρουσία πλήθους πιστών πραγματαοποιήθηκε σήμερα, Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2016 η υποδοχή της Ιεράς Εικόνας της Παναγιάς Σουμελά (αντίγραφο) στην Δραπετσώνα, το οποίο κατασκευάστηκε κατόπιν δωρεάς του κ. Δημήτρη Μελισαννίδη.

Η Ιερά Εικόνα συνοδευόταν από οχήματα της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, του Λιμενικού Σώματος και μηχανής της Ελληνικής Αστυνομίας όπου και παραδώθηκε στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ, παρουσία του Πρωτοσύγκελου της Ιεράς Μητροπόλεως Αρχιμ. Νύφων Καπογιάννη, του Προϊστάμενου του Ιερού Ναού Αγίου Παντελεήμονος π. Γεωργίου Θεοδωρόπουλου, και κληρικών της Ιεράς Μητροπόλεως.

Στην συνέχεια εκπρόσωποι ποντιακού συλλόγου απέδωσαν τιμές στην Ιερά Εικόνα της Παναγίας και Προστάτιδας των Ποντίων.

Στην υποδοχή παρέστησαν ακόμη η μπάντα του Δήμου Πειραιώς, οι Σύλλογοι Ποντίων: Μεταμόρφωσης, Νικαίας, Περάματος, Κορυδαλλού - Δραπετσώνας και Περιστερίου, τμήμα Προσκόπων της περιοχής καθώς και κοπέλες με παραδοσιακές Ποντιακές στολές.

Κατά την υποδοχή τελέστηκε δέηση σε εξέδρα που είχε διαμορφωθεί για τον λόγο αυτό, ενώ στην συνέχεια ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς μεταξύ άλλων ανέφερε: "Η Ιερά Εικόνα είναι δωρεά από το γνήσιο τέκνο του Πόντου κ. Δημήτρη Μελισαννίδη εις μνήμη του πατρός του Ζώρα''.

''Έτσι και η Ιερά Μητρόπολης προσφέρει αυτήν την Ιερά Εικόνα στα τέκνα της τα οποία ζούνε και αντλούνε δύναμη, χάρη, ευλογία, αλλά και για να θυμούνται την θυσία του ποντιακού πληθυσμού και να την μεταλαμπαδεύουν στις νέες γενιές'' συμπλήρωσε ο Σεβασμιώτατος.

Στην συνέχεια ο κ. Σεραφείμ αναφέρθηκε στην ανάγκη της μεταλαμπάδευσης της ιστορίας μας στους νέους λέγοντας χαρακτηριστικά: "Η Εκκλησία επιμένει και θα επιμένει πάντοτε, ότι δεν είναι ορθόν, πρέπον οι Έλληνες να λησμονούν την ιστορία τους, να αρνούνται τα μαρτύρια των Πατέρων τους, να αποδέχονται μία δήθεν πολυπολιτισμικότητα η οποία επιδιώκει την ομογενοποιήση και την καταδολίευση της ελευθερίας τους".

''Γι' αυτό η Εκκλησία εναντιώνεται σε σχεδιασμούς ασταθών ανθρώπων οι οποίοι θέλουν να μεταλλάξουν το Θρησκευτικό μας φρόνημα, το Ορθόδοξο μας φρόνημα, την κοινωνία μας με τους Αγίους, με τους Μάρτυρες μας, θέλουν να μεταλλάξουν τους νέους μας σε πρόσωπα απρόσωπα σε νέους αδύναμους'' τόνισε σε άλλο σημείο ο Μητροπολίτης Πειραιώς.

Στην συνέχεια ο Μητροπολίτης Πειραιώς υπογράμμισε: ''Θέλουν με την πολιτική τους βούληση να μην μεταλαμπαδέυονται τα ζώπυρα του Γένους στις επόμενες γενιές, για να έχουμε μία μάζα απρόσωπη. Δεν είναι ύβρις λοιπόν προς τις τριακόσιες πενήντα τρείς χιλιάδες όπου σφαγιάσθηκαν, κατακρεουργήθηκαν και απογχονίστηκαν, να μαθαίνουν οι επίγονοι, τα παιδιά μας δηλαδή, τα ενενήντα εννέα δήθεν ονόματα όπως τα λένε του Αλλάχ;''

Κλείνοντας ο Σεβασμιώτατος σημείωσε: ''Υψώνοντας σήμερα την Παναγιά μας, την Παναγιά την Σουμελά, την κυρά του Πόντου υψώνουμε με αγάπη, με πίστη την καρδιά μας, τους μάρτυρες μας τους Αγίους μας, χωρίς άρνηση της ετερότητας, αλλά πάντοτε με αποδοχή του άλλου όποιος και αν είναι, και πάντα με σεβασμό και τιμή στους αγώνες των πατέρων μας και την ιστορία μας γιατί αν χάσουμε την ιστορία χάσαμε και την ύπαρξη μας''.

Επίσης ο Σεβασμιώτατος ευχαρίστησε τους συλλόγους των Ποντίων οι οποίοι έτρεξαν για να τιμήσουν την Μάνα τους, την Μάνα όλων μας, την Κυρία Σουμελά αλλά και την μπάντα του Δήμου, τον ευαγή κλήρο, τους τοπικούς άρχοντες, όλους όσους συνέβαλαν στην πάνδημη υποδοχή της Παναγιάς της Αθηνιώτισσας που έγινε μάνα του ποντιακού πληθυσμού και όπου σήμερα αντίγραφο της Σεβασμίας Εικόνας της ενθρονίζεται στην πόλη της Δραπετσώνας για να είναι το υπέρτατο αιώνιο ορόσημο της κοινωνίας μας με τον Θεό και τον ανθρωπο.

Να αναφερθεί ότι στην συνέχεια, ακούστηκε ο Εθνικός Ύμνος και ακολούθως μεταφέρθηκε με πομπή η Εικόνα της Παναγιάς Σουμελά στον Ιερό Ναό του Αγίου Παντελεήμονος, Πολιούχου Δραπετσώνας όπου και τοποθετήθηκε σε ειδικό προσκυνητάρι προς ευλογία και προσκύνηση των πιστών.

Να σημειωθεί ότι μετά την τοποθέτηση της Ιεράς Εικόνας τελέστηκε Δοξολογία χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ.Σεραφείμ και στην συνέχεια Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός.

Τέλος στον Εσπερινό παρευρέθηκαν οι Βουλευτής του Σύριζα κ. Νίνα Κασιμάτη, ο Εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας κ. Κωνσταντίνος Κατσαφάδος, ο Πρόεδρος της ένωσης καταναλωτών κ. Σηφάκης Μιχάλης, ο Δήμαρχος κ. Χρήστος Βρεττάκος, μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου καθώς και πλήθος κόσμου.