Ἡ Ἱστορία τῆς Ἁγίας Ζώνης

Σύγγελης Κωνσταντῖνος

Στὶς 31 Αὐγούστου θὰ ἑορτάσουμε καὶ φέτος τὴν Κατάθεση τῆς Τιμίας Ζώνης τῆς Θεοτόκου. Ἀποτελεῖ τὸ μοναδικὸ ἱερὸ κειμήλιο ποὺ σχετίζεται μὲ τὸν ἐπίγειο βίο τῆς Θεοτόκου καὶ διασῴζεται μέχρι σήμερα στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Βατοπαιδίου στὸ Ἅγιο Ὄρος, στὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας. Ἡ ἴδια ἡ Θεοτόκος τὴν ὕφανε ἀπὸ τρίχες καμήλας.

Οἱ πληροφορίες γιὰ τὸν ἐπίγειο βίο τῆς Θεοτόκου εἶναι λιγοστὲς καὶ προέρχονται ἀπὸ τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ ἀπὸ τὴν παράδοση ποὺ διασώθηκε ἀπὸ τοὺς ἀποστολικοὺς ἀκόμη χρόνους.

Ἡ Θεοτόκος μέχρι τὴν Κοίμησή της παρέμεινε στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἦταν μέλος τῆς πρώτης Ἐκκλησίας. Τὴ φροντίδα της εἶχε ἀναλάβει ὁ ἀγαπημένος μαθητὴς τοῦ Κυρίου, ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης.

Οἱ τελευταῖες στιγμὲς τῆς ἐπίγειας ζωῆς της εἶναι θαυμαστὲς καὶ συγκινητικές. Κοντὰ της βρέθηκαν οἱ Ἀπόστολοι οἱ ὁποῖοι ἔφτασαν ἀπὸ τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης στὰ Ἱεροσόλυμα μὲ τρόπο θαυμαστό, «ἐπὶ νεφελῶν».

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού

Θα ξανασυναντηθούμε 
διαδικτυακά 
-Θεού θέλοντος- 

στις αρχές 

του νέου εκκλησιαστικού έτους. 

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!!

Εν τη Γεννήσει τήν παρθενίαν εφύλαξας, εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε

Κινδυνεύει η πίστη...

Μας λένε πως δεν κινδυνεύει η πίστη με όλα αυτά τα μέτρα που επιβάλλονται λόγω κορωνοϊού. Ο κίνδυνος είναι, όπως υποστηρίζουν, για τις ζωές των ανθρώπων που είναι τα "ύψιστο" αγαθό που μας χάρισε ο Θεός.

Κινδυνεύει η πίστη όταν κλείνουμε τις Εκκλησίες και δεν μπορούμε να αναχθούμε στη θεωρία της αλήθειας που για τον Άγιο Νικόλαο Καβάσιλα "ενθεωρείται" στα ιερά μυστήρια.

Κινδυνεύει η πίστη όταν παρουσιάζονται "θεολογικές" απόψεις ότι δεν πειράζει αν δεν πάμε στην Εκκλησία γιατί ο Θεός είναι παντού, καταργώντας μ' αυτόν τον τρόπο το Σώμα του Χριστού που είναι η ίδια η Εκκλησία.

Κινδυνεύει η πίστη όταν προβάλλεται ότι η πίστη είναι ατομικό και όχι Εκκλησιαστικό γεγονός και ο καθένας μπορεί να πιστεύει όπως και ό,τι θέλει καταργώντας τη διδασκαλία και την πίστη των Πατέρων της Εκκλησίας.

Κινδυνεύει η πίστη όταν διατρανώνεται πως το ύψιστο αγαθό είναι η εφήμερη τούτη ζωή και όχι η σχέση και η σύνδεση του ανθρώπου δια της Εκκλησίας με το Θεό, δηλαδή η αιώνια ζωή.

Κινδυνεύει η πίστη όταν αλλοιώνεται η διδασκαλία της Εκκλησίας, καταργώντας τις Λιτανείες, την προσκύνηση των Εικόνων και των Λειψάνων, υιοθετώντας τη θεολογία της αποστείρωσης.

Κινδυνεύει η πίστη όταν χρησιμοποιούνται αποσπασματικά και επιλεκτικά αναφορές σε Πατέρες, σε Αγίους, ακόμα και στο Πηδάλιο για να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα. (Μέχρι και για την Οσία Μαρία την Αιγυπτία μας είπαν που είχε να κοινωνήσει χρόνια ολόκληρα, λες και η Οσία δεν κοινωνούσε εξαιτίας κάποιου λοιμικού φόβου και εξωτερικής επιβολής).

Κινδυνεύει τέλος, η πίστη όταν στο όνομα της αγάπης για τον πλησίον, κλεινόμαστε στον εαυτό μας, δημιουργούμε απρόσωπες σχέσεις, καταργούμε την ανθρώπινη επαφή, καλλιεργούμε το φόβο και θεωρούμε το διπλανό μας όχι ως αδελφό για να τον διακονήσουμε ακόμα και με κίνδυνο τη ζωή μας, αλλά ως κάποιον που επιβουλεύεται την υγεία και τη δική μας επιβίωση.

Εν κατακλείδι, κινδυνεύουμε να παρεκκλίνουμε από την Οδό όταν διαχωρίζουμε την αλήθεια από την αγάπη, υπερτονίζοντας επιλεκτικά το ένα από τα δύο μέρη. Γινόμαστε έτσι ή αγαπολόγοι ή σκληροκάρδιοι και ζηλωτές ουκ κατ' επίγνωσιν. Βάζουμε σε κίνδυνο την πίστη του Χριστού και επομένως τη δική μας σωτηρία, μια και ο Χριστός δεν κινδυνεύει από τίποτα.

π. Γ.Θ.

ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ

 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Παλαιότερα οι νέοι ονειρεύονταν την αλλαγή της κοινωνίας ως τρόπο υπέρβασης της κρίσης και των αδικιών. Αλλαγή σήμαινε γκρέμισμα του κατεστημένου. Αντικατάσταση των ισχυρών. Μία νέα κοινωνία, χωρίς εξουσία αλλά με τη ελευθερία της αυτοδιάθεσης. Σήμερα μία μειοψηφία εξακολουθεί να πιστεύει σ’  αυτές τις ιδέες. Συνήθως αναρχικοί και μπαχαλάκηδες. Οι περισσότεροι αρκούνται στην αλλαγή του κόσμου σε μία εικονική πραγματικότητα. Και αν…

      Μένουν οι ανθρώπινες σχέσεις. Κι εκεί επενδύουμε στην αλλαγή. Των άλλων. Από εκείνους εξαρτάται η επιτυχία της όποιας σχέσης. Εμείς είμαστε οι άψογοι. Ή «σε όποιον αρέσουμε». Το εγωκεντρικό φρόνημα μάς καθιστά βέβαιους ότι είμαστε αυτάρκεις. Ακόμη κι αν καταλαβαίνουμε τα ελαττώματα του χαρακτήρα μας, ανταπαντούμε ότι και οι άλλοι έχουν. Άρα, αν μας αγαπούνε, οφείλουν να μας αποδεχτούν. Κανείς δεν αλλάζει για χάρη του άλλου. Όλα είναι θέμα εξουσίας. Θα επικρατήσει αυτός που είναι πιο δυνατός να αντέξει στην πίεση του άλλου.

        Η αλλαγή προϋποθέτει ταπείνωση. Ο πολιτισμός μας μιλά για αυτοεκτίμηση. Δρόμοι μάλλον αλληλοαποκλειόμενοι. Αυτός που είναι ταπεινός, εκτιμά αλλιώτικα τον εαυτό του. Τον θεωρεί εικόνα Θεού, που έχει αμαυρωθεί από τα πάθη. Συγκρίνει τον εαυτό του με τον Απόλυτο Θεό και τους αγίους και αισθάνεται την ανεπάρκειά του. Έναντι των άλλων θεωρεί τον εαυτό του πάντων έσχατο και διάκονό τους. Αλλαγή είναι η αγάπη και η προσφορά σ’ αυτούς. Εκτιμά τον εαυτό του αγαπώντας τους άλλους.

Η ζωή θα είναι αγάπη και η αγάπη θα είναι ζωή

Θυμηθείτε: Ο απόστολος Παύλος λέει ότι η αγάπη είναι το θεμέλιο του νόμου. Η Παλαιά Διαθήκη δεν νομοθετεί πρακτικά αυτή την αγάπη· απλώς εδραιώνει τη δικαιοσύνη στις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους και ανάμεσα στον Θεό και στους ανθρώπους. Αυτή είναι και η σύγχρονη ανθρωπιστική αγάπη: είναι ένα μέσο και μια δύναμη που οργανώνει και μεταμορφώνει τη ζωή. Και στις δύο περιπτώσεις, αυτό προκύπτει από την ανικανότητα των ανθρώπων να εξοικονομήσουν μέσα τους αρκετό χώρο γι' αυτή την αγάπη. Όμως, πράγματι, η στάση του Θεού έναντι των ανθρώπων είναι πάντα η ίδια, επειδή ο Θεός δεν αλλάζει.

Στην Καινή Διαθήκη, όμως, η ωφελιμιστική αυτή έννοια της αγάπης εξαφανίζεται. Και έτσι προκύπτει το «τω θέλοντί σοι κριθήναι και τον χιτώνα σου λαβεί, άφες αυτώ και το ιμάτιον» και το «όστις σε αγγαρεύσει μίλιον εν, ύπαγε μετ' αυτού δύο». Στην περίπτωση αυτή, αυτός που δίνει ξανά το κίνητρο του δώρου του και επικεντρώνεται στο πρόσωπο αυτού που ζητά, οπότε καταργούνται τα σύνορα ανάμεσα στο εγώ και στον άλλο. Και βέβαια, το αποκορύφωμα είναι το πλύσιμο των ποδιών των μαθητών και το σταυρικό πάθος.

Αυτή είναι η χαρά και η ελπίδα μας

ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΟΜΗΤΟΡΑ... 

Όταν η ψυχή κατέχεται από την αγάπη του Θεού, τότε, ω, πως είναι όλα ευχάριστα, αγαπημένα και χαρμόσυνα! Η αγάπη, όμως, αυτή συνεπάγεται θλίψη· κι όσο βαθύτερη είναι η αγάπη, τόσο μεγαλύτερη είναι κι η θλίψη.

Η Θεοτόκος δεν αμάρτησε ποτέ, ούτε καν με τον λογισμό, και δεν έχασε ποτέ τη χάρη, αλλά κι αυτή είχε μεγάλες θλίψεις. Όταν στεκόταν δίπλα στον Σταυρό, τότε ήταν η θλίψη της απέραντη σαν τον ωκεανό και οι πόνοι της ψυχής Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτεροι από τον πόνο του Αδάμ μετά την έξωση από τον Παράδεισο, γιατί και η αγάπη της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερη από την αγάπη του Αδάμ στον Παράδεισο. Κι αν επέζησε, επέζησε μόνο με τη θεία δύναμη, με την ενίσχυση του Κυρίου, γιατί ήταν θέλημά Του να δει την Ανάσταση και ύστερα, μετά την Ανάληψή Του, να παραμείνει παρηγοριά και χαρά των Αποστόλων και του νέου χριστιανικού λαού.

Εμείς δεν φτάνουμε στο πλήρωμα της αγάπης της Θεοτόκου, και γι' αυτό δεν μπορούμε να εννοήσουμε πλήρως το βάθος της θλίψεώς της. Η αγάπη της ήταν τέλεια. Αγαπούσε άπειρα τον Θεό και Υιό Της, αλλ' αγαπούσε και τον λαό με μεγάλη αγάπη. Και τι αισθανόταν άραγε, όταν εκείνοι, που τόσο πολύ η ίδια αγαπούσε και που τόσο πολύ ποθούσε τη σωτηρία τους, σταύρωναν τον αγαπημένο της Υιό;

Αυτό δεν μπορούμε να το συλλάβουμε, γιατί η αγάπη μας για τον Θεό και τούς ανθρώπους είναι λίγη. Κι όπως η αγάπη της Παναγίας υπήρξε απέραντη και ακατάληπτη, έτσι απέραντος ήταν κι ο πόνος της που παραμένει ακατάληπτος για μας.