Η Ταπείνωση

Αγίου Σιλουανού

… Τον πρώτο καιρό μετά τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος σκέφθηκα : Ο Κύριος μου συγχώρεσε τις αμαρτίες μου, το μαρτυρεί μέσα μου η χάρη. Τι μου χρειάζεται, λοιπόν, περισσότερο ; Δεν πρέπει όμως να σκεφτόμαστε έτσι . Παρότι μας συγχωρούνται τα αμαρτήματα, εν τούτοις πρέπει να τα θυμόμαστε όλη τη ζωή μας και να θλιβόμαστε γι‘ αυτά, για να διατηρούμε τη συντριβή της καρδιάς . Εγώ δεν το ήξερα αυτό και έπαψα να έχω συντριβή και υπέφερα πολλά από τους δαίμονες. Και απορούσα, τι συμβαίνει μ ‘ εμένα; Η ψυχή μου γνωρίζει τον Κύριο και την αγάπη Του. Τότε πώς μου έρχονται κακοί λογισμοί; Αλλά ο Κύριος με σπλαχνίστηκε και με δίδαξε ο Ίδιος πώς πρέπει να ταπεινωθώ: «Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι».

Νέφος Μαρτύρων (Κυριακή των Αγίων Πάντων)

Μετά την Ανάσταση, μαζί με άλλα, ο Ιησούς Χριστός είπε στους Αποστόλους και τα εξής· «λήψεσθε δύναμιν επελθόντος του Αγίου Πνεύματος εφ’ υμάς και έσεσθέ μοι μάρτυρες έως εσχάτου της γης». Θα λάβετε δύναμη, όταν θα έλθει σ’ εσάς το Άγιο Πνεύμα και θα είσαστε μάρτυρές μου, ως την άκρη της γης. Η Εκκλησία λοιπόν, αφού εόρτασε τον ερχομό του Αγίου Πνεύματος, εορτάζει σήμερα τη μνήμη όλων των Αγίων της, που η αγιοσύνη τους είναι καρπός της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος. Για όλους λοιπόν τους Αγίους, που μαρτύρησαν «τον λόγον του Θεού και την μαρτυρίαν Ιησού», και που δεν είναι λίγοι, αλλά ένα ολόκληρο σύννεφο, θα μιλήσουμε σήμερα.

Χριστιανός είναι ο άνθρωπος, που κάθε ημέρα δίνει «την μαρτυρίαν Ιησού Χριστού», για την οποία λέγει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψη. Αυτό βέβαια δεν είναι ανθρώπινο κατόρθωμα, αλλά γίνεται με την προαίρεση και τη θέληση του ανθρώπου και με τη χάρη και τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, «δι’ ον προφήται άπαντες και Θεού Απόστολοι μετά Μαρτύρων εστέφθησαν», καθώς ψάλλομε στον ύμνο της Πεντηκοστής. Αυτή η μαρτυρία είναι στ’ αλήθεια ένας αγώνας και μια πάλη, καθώς γράφει ο Απόστολος, όχι «προς αίμα και σάρκα», εναντίον δηλαδή φυσικών έχθρων και εναντιοτήτων, αλλά «προς τας αρχάς… του σκότους», ένας αγώνας και μια πάλη πνευματική. Γι’ αυτό και τα όπλα, που μεταχειρίζεται ο Χριστιανός για τη μαρτυρία του Ιησού Χριστού είναι όπλα πνευματικά. Αυτό εννοεί ο Απόστολος, όταν γράφει· «ων ουκ ην άξιος ο κόσμος». Όσα υπέφεραν κι όσα κατόρθωσαν οι Άγιοι για τη μαρτυρία Ιησού Χριστού δεν ήταν και ποτέ δεν είναι άξιος να τα κατορθώσει ο κόσμος, με όλες τις φυσικές δυνάμεις και τα μέσα που μπορεί να διαθέσει. Αυτά είναι παθήματα και κατορθώματα, που ξεπερνάνε τα ανθρώπινα μέτρα, και οι Άγιοι τα κατόρθωσαν μόνο με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.

Έτσι, ως αποτέλεσμα της θείας δύναμης, που χορηγείται στους ανθρώπους ανάλογα με την προαίρεση και την πίστη τους, τα παθήματα και τα κατορθώματα των Αγίων αξίζουν περισσότερο απ’ όλο τον κόσμο. Και πραγματικά ό,τι θα μείνει και θα σταθεί κάποτε μπροστά στο Θεό, σαν πολύτιμο και ένδοξο έργο μέσα σε όσα πράττουν οι άνθρωποι θα είναι μόνο η μαρτυρία Ιησού Χριστού, το αίμα και το δάκρυ κι ο ιδρώτας των Αγίων «εν ονόματι Ιησού Χριστού».

Αλλά στο γεγονός της μαρτυρίας συμβαίνει μεγάλο μυστήριο του Θεού, που είναι μυστήριο αγάπης και δεσμού μεταξύ όλων των Αγίων, και εκείνων που μαρτύρησαν και εκείνων που μαρτυρούν. Εκείνοι που μαρτύρησαν και βρίσκονται τώρα «εν χειρί Θεού», «ουκ εκομίσαντο την επαγγελίαν»· δεν είδαν να εκπληρώνεται η υπόσχεση του Θεού, δεν άκουσαν ακόμα το «Δεύτε οι ευλογημένοι», γιατί περιμένουν εκείνους που μαρτυρούν τώρα στη γη. Ο Θεός πρόβλεψε κάτι καλύτερο για μας· δεν θέλησε να είναι χωριστή η τελείωση εκείνων, που ο αγώνας τους ήταν κοινός με τον δικό μας. Όλοι μαζί θα δοξαστούν οι Άγιοι που δίνουν τη μαρτυρία Ιησού Χριστού, κι αυτό είναι το μέγα μυστήριο του Θεού, το μυστήριο της αγάπης και του δεσμού των πιστών μέσα στην Εκκλησία, την Εκκλησία που είναι τώρα στον ουρανό κι εκείνη που βρίσκεται ακόμα στη γη. Δεν θα ήσαν τέλειοι οι Άγιοι, αν δεν περίμεναν να φτάσουμε κι εμείς στη δική τους τελειότητα· «του Θεού περί ημών κρείττον τι προβλεψαμένου, ίνα μη χωρίς ημών τελειωθώσιν». Ο Θεός κάτι καλύτερο πρόβλεψε για μας, να μας περιμένουν δηλαδή οι Άγιοι, για να λάβουμε όλοι μαζί το βραβείο.

Το μεγάλο αυτό μυστήριο του Θεού είδε και άκουσε ο ευαγγελιστής Ιωάννης, όπως το γράφει στην Αποκάλυψη. Είδα, λέγει, κάτω από το ουράνιο θυσιαστήριο τις ψυχές εκείνων που σφάχθηκαν «διά τον λόγον του Θεού και διά την μαρτυρίαν του αρνίου». Και άκουσε ο Ευαγγελιστής τη φωνή των αθώων θυμάτων, που φώναζαν κι έλεγαν προς το Θεό· «έως πότε, Δέσποτα άγιε και αληθινέ, δεν κάνεις κρίση και δεν εκδικείσαι το αίμα των μαρτύρων που χύθηκε και χύνεται στη γη από τους εχθρούς σου;». Και στο δίκαιο αυτό παράπονο των αγίων Μαρτύρων δόθηκε η απάντηση του Θεού· να αναπαυθούν ακόμα και να περιμένουν λίγο, ώσπου να συμπληρωθεί ο αριθμός των αδελφών μαρτύρων, όλων εκείνων που μέλλουν μέχρι τη συντέλεια των αιώνων να δώσουν την καλή ομολογία και τη μαρτυρία του Ιησού Χριστού.

Η φωνή των Μαρτύρων βοά προς το Θεό, καθώς βοούσε η φωνή του δικαίου Άβελ και η απάντηση του Θεού προς τους δικαίους στον ουρανό είναι να αναπαύονται και να περιμένουν. Από το άλλο μέρος η παραγγελία του Αποστόλου προς τους δικαίους στη γη είναι να αγωνίζονται και να υπομένουν να μη λησμονούν το σύννεφο των μαρτύρων, που πριν από αυτούς έδωσαν την καλή ομολογία· να πετάνε από πάνω τους κάθε μάταιο κοσμικό βάρος· να φυλάγονται από την αμαρτία, που ενεδρεύει σε κάθε περίσταση και να τρέχουν τον αγώνα του βίου τους με υπομονή·πο «…τοσούτον έχοντες περικείμενον ημίν νέφος μαρτύρων, όγκον αποθέμενοι πάντα και την ευπερίστατον αμαρτίαν δι’ υπομονής τρεχωμεν τον προκείμενον ημίν αγώνα» .

Και δεν είναι μόνο το σύννεφο των μαρτύρων που πριν από μας αγωνίσθηκαν κι έδωσαν τη μαρτυρία Ιησού Χριστού, αλλά πρώτος απ’ όλους ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, ο αρχηγός και θεμελιωτής της πίστεως μας· εκείνος που πήγε μπροστά απ’ όλους, τέλειωσε νικητής τον αγώνα και μας δείχνει τον τρόπο και μας δίνει τη δύναμη να τον τελειώσουμε κι εμείς το ίδιο. Επάνω του να είναι τα μάτια μας και στ’ αχνάρια του να περπατάμε. Ο ίδιος καλεί τους ανθρώπους να τον ακολουθήσουν, ελεύθερα και με τη θέλησή τους, όταν λέγει· «όστις θέλει…». Κι ο ίδιος τους προτρέπει να τον μιμούνται, όταν τους διδάσκει· «…ίνα, καθώς εγώ εποίησα υμίν, και υμείς ποιήτε».

Πρέπει να προσέξουμε πως αυτό, που η θεία Γραφή λέγει μαρτυρία κι αυτό, που η Εκκλησία ονομάζει μαρτύριο, είναι το ίδιο. Η μαρτυρία Ιησού Χριστού φτάνει ως το μαρτύριο· μαρτύριο του σώματος, που σφραγίζεται με αίμα και μαρτύριο της συνειδήσεως χρονιότερο και επιπονότερο, που ποτίζεται με ιδρώτα και δάκρυ. Η πείνα και η δίψα για τη δικαιοσύνη είναι πείνα και δίψα των αγίων, εκείνων που κάθε ημέρα μαρτυρούν και δίνουν την καλή ομολογία. Γι’ αυτούς είναι γραμμένο «ώδε έστιν η υπομονή και η πίστις των αγίων», γιατί οι άγιοι δεν κάνουν επανάσταση και δεν γκρεμίζουν για να φτιάξουν τον κόσμο, αλλά εργάζονται και χτίζουν για να γίνει καλύτερος ο κόσμος. Ο κόσμος δεν γίνεται καλύτερος με τη δική μας αδικία επάνω στους άδικους, αλλά με περισσότερη δικαιοσύνη και υπομονή των αγίων. Γιατί σκοπός δεν είναι να γίνει καλύτερος ο κόσμος, αλλά να γίνει πρώτα καλύτερος ο άνθρωπος, για να μπορέσει έτσι να φτιάξει τον κόσμο. Δεν είναι τα πράγματα που φτιάχνουν τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος που φτιάχνει τα πράγματα. Μέσα σ’ έναν κόσμο άδικο και βρώμικο, η φωνή του Θεού λέγει· «ο δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω έτι, και ο άγιος αγιασθήτω έτι». Όλο πιό δίκαιοι κι όλο πιό άγιοι, για να μπορέσουμε να φτιάξουμε τον κόσμο. Εδώ βέβαια ο λόγος δεν έχει τελειωμό. Υπάρχει τόση αντίθεση και σύγχυση στις γνώμες των ανθρώπων, που ό,τι και να πεις κινδυνεύεις να δεχθείς σφοδρή επίθεση από κάθε πλευρά. Όμως εμείς δεν λέμε δική μας γνώμη, αλλά ό,τι λέγει ο Θεός· «ο άγιος αγιασθήτω έτι».

Ο κόσμος παρουσιάζει την εικόνα της Αποκάλυψης· είναι η αμαρτωλή γυναίκα, που πίνει και μεθά «εκ του αίματος των αγίων και εκ του αίματος των μαρτύρων Ιησού…». Και η Εκκλησία μέσα στον κόσμο, που προσπαθεί να τον προσλάβει και να τον μεταμορφώσει, εορτάζει σήμερα τη χριστιανική αγιοσύνη· την αγιοσύνη όχι σαν μια αφηρημένη έννοια και θεωρητική ιδέα, αλλά ως ζωντανή αρετή και προσωπική πείρα όλων των Αγίων. Αυτοί οι Άγιοι, οι με κάθε τρόπο «πεπελεκισμένοι διά την μαρτυρίαν Ιησού», όπως αναφέρεται στην Αποκάλυψη, είναι ένα ολόκληρο σύννεφο, μέσα στο οποίο ζούμε και αναπνέουμε. Είναι ο ιερός κόσμος της Εκκλησίας, με τη ζωή και την παράδοσή της, μέσα στην οποία γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε και γινόμαστε «κατά δύναμιν Θεού» μάρτυρες των παθημάτων και της ανάστασης Ιησού Χριστού, καθώς και ελπίζουμε να γίνουμε «και της μελλούσης αποκαλύπτεσθαι δόξης κοινωνοί». Και ο κόσμος αυτός δεν είναι διανοητικό κατασκεύασμα, φτιαχτός και ιδεολογικός, αλλά πραγματικός και ζωντανός· ένα ολόκληρο «περικείμενον ημίν νέφος μαρτύρων». Αμήν.

(Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης +Διονυσίου, «Ο Λόγος του Θεού», τ. Β΄, εκδ. Αποστ. Διακονία, σ.642-646)

Πηγή:http://fdathanasiou.wordpress.com/

Ο Παράκλητος

 

Του μητροπολίτη Προικοννήσου κ. Ιωσήφ

 

Βασιλεύ ουράνιε, Παράκλητε, τό Πνεύμα τής Αληθείας.Δέκα ημέρες μετά τήν εις ουρανούς Ανάληψί Του ο εκ νεκρών αναστάς καί αιωνίως ζών Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, απέστειλε, κατά τήν ημέρα τής

Πεντηκοστής, τήν επαγγελία τού Πατρός, τήν ευλογημένη υπόσχεσι δηλ. πού ο ουράνιος Πατήρ Του είχε δώσει διά τού Προφήτου Ιωήλ στήν ανθρωπότητα, ότι θά «εκχύση» κατά τούς έσχατους καιρούς τό Πνεύμα Του «επί πάσαν σάρκα». Απέστειλε καί εφανέρωσε στόν κόσμο τόν νέο Παράκλητο, τό ομοούσιο μ’ Αυτόν καί τόν Πατέρα τρίτο πρόσωπο τής Αγίας Τριάδος, τό Πνεύμα τής Αληθείας, τό εκ τού Πατρός εκπορευόμενον.

Αυτό τό οποίο λαχταρούσε η ανθρωπότητα καί ζητούσε σπαραξικάρδια στή μετάνοιά του ο Δαβίδ: «Πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοίς εγκάτοις μου μή απορρίψης με από τού προσώπου Σου καί τό Πνεύμα Σου τό Άγιον μή αντανέλης απ’ εμού».

Έτσι, αυτό τό Πνεύμα, τήν αΐδια χαρά τού Πατρός καί τού Υιού, τό είδαμε νά κατέρχεται τήν Πεντηκοστή, τήν τρίτη ώρα τής ημέρας, στίς εννιά δηλ. τό πρωΐ, στό υπερώο, όπου ήταν κατά τό σύνηθες συναγμένοι οι Μαθητές, «προσκαρτερούντες ομοθυμαδόν τή προσευχή καί τή δεήσει σύν γυναιξί καί Μαρία τή Μητρί τού Ιησού καί σύν τοίς αδελφοίς Αυτού», ωσάν ένα βίαιο φύσημα, καί νά επικάθεται στίς κεφαλές των, εν είδει πυρίνων γλωσσών, νά πλημμυρίζη τήν ύπαρξί τους, μέ άμεσο ορατό αποτέλεσμα νά γεμίσουν όλοι τους από χαρίσματα, από δυνάμεις θαυματουργίας καί ιαμάτων, καί κηρύγματος τού λόγου καί τών μεγαλείων τού Θεού.

Καί μάλιστα σέ ξένες γλώσσες, προκειμένου νά γνωρίσουν τήν αλήθεια καί τά πλήθη τών ξένων καί αλλογλώσσων πού ευρίσκονταν στήν Ιερουσαλήμ γιά τή μεγάλη ιουδαϊκή εορτή τής Σκηνοπηγίας, «Πάρθοι καί Μήδοι καί Ελαμίται, καί οι κατοικούντες τήν Μεσοποταμίαν, Ιουδαίαν τε καί Καππαδοκίαν, Πόντον καί τήν Ασίαν, Φρυγίαν τε καί Παμφυλίαν, Αίγυπτον καί τά μέρη τής Λιβύης τής κατά Κυρήνην, καί οι επιδημούντες Ρωμαίοι, Ιουδαίοι τε καί προσήλυτοι, Κρήτες καί Άραβες» καί λοιποί. Μάλιστα η συγκεκριμένη γλώσσα πού δέχθηκε ο κάθε Απόστολος, ήταν καί τό «φύλλο πορείας», θά λέγαμε, τό οποίο πήρε από τόν Θεό γιά ποιά χώρα καί περιοχή προοριζόταν νά ευαγγελισθή, σέ ποιό λαό θά έπρεπε νά καταγγείλη τή νέα ζωή τής χάριτος, κατά τήν ευφυή παρατήρησι τού ιερού Χρυσοστόμου: «Έπειδή γάρ ήσαν ακούσαντες τής δεσποτικής φωνής, ‘Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη’, ηπόρουν δέ λοιπόν καί ηγνόουν, όποι δεί έκαστον τραπήναι, καί πρός ποίον δεί κλίμα τής οικουμένης κηρύξαι τόν λόγον, έρχεται τό Πνεύμα τό Άγιον εν είδει γλωσσών, εκάστω μερίζον τής κατά τήν οικουμένην διδασκαλίας τά κλίματα, καί διά τής δοθείσης γλώττης καθάπερ δέλτω τινί γνωρίζον εκάστω τής εμπιστευθείσης αρχής τε καί διδασκαλίας τόν όρον».

Η παρατήρησι αυτή τού Χρυσορρήμονος απαντά αποστομωτικά καί στούς λήρους τών συγχρόνων αιρετικών Πεντηκοστιανών καί άλλων «Χαρισματικών» Προτεσταντών περί γλωσσολαλίας. Τά «αλαμπουρνέζικα» πού όχι βεβαίως τό Άγιον, αλλά κάποιο «άλλο» πνεύμα τούς βάζει στό στόμα, ποιό σκοπό εξυπηρετούν; Γιά τόν «ευαγγελισμό» τίνος λαού, ποιάς φυλής, προορίζονται; Μέ τίνος ανθρώπου τήν γλώσσα ή τήν διάλεκτο ταυτίζονται; Ποιός καταλαβαίνει τό παραμικρό από τίς δαιμονικές «λογοδιάρροιες» πού εκστομίζουν όταν λάβουν τό τάχα «χάρισμα γλωσσολαλίας» από τό τάχα «άγιο πνεύμα» πού τούς καταλαμβάνει;

Αλλά ο Παράκλητος δέν ήλθε στόν κόσμο γιά νά εντυπωσιση, νά θαμπώση, νά «κάμη φιγούρες», κατά τό δή λεγόμενον, αλλά γιά νά σώση λαούς φυλές καί γλώσσες, ως Πνεύμα καί διδάσκαλος τής αληθείας, Πνεύμα φωτισμού, αγιασμού, ιατρείας, αναγεννήσεως, ζωής καί σωτηρίας! Γι’ αυτό, μέ τήν επιφοίτησί Του οι Απόστολοι κατέστησαν αμέσως «ιατροί τής οικουμένης, καί γεωργοί, καί κυβερνήται• ιατροί μέν, επειδή νοσήματα εθεράπευον• γεωργοί δέ, επειδή τόν λόγον τής ευσεβείας κατέσπειρον• κυβερνήται δέ, επειδή τό κλυδώνιον τής πλάνης έπαυσαν», όπως πάλι ο θείος Χρυσόστομος επισημαίνει.

Έρχεται τό Άγιο Πνεύμα σάν φωτιά καί σάν βίαιο φύσημα ανέμου. Όχι φωτιά, ούτε βίαιο φύσημα ανέμου, αλλά σάν! «Ώσπερ φερομένης πνοής βιαίας» καί «γλώσσαι ωσεί πυρός». Όπως παλαιότερα στόν Ιορδάνη, κατά τήν Βάπτισι τού Χριστού εφάνηκε «ωσεί περιστερά». Όχι περιστέρι, αλλά σάν περιστέρι. «Ίνα μηδέν αισθητόν υποπτεύσης περί τού Πνεύματος», υπογραμμίζει ο Χρυσόστομος. Δέν είναι ούτε άνεμος, ούτε φωτιά, ούτε περιστέρι! Δέν πρόκειται γιά κτίσμα, όπως εβλασφημούσαν οι Πνευματομάχοι, ούτε γιά μιά απρόσωπη δύναμι, αλλά γιά Θεό αληθινό, προσωπικό, παντέλειο, ομοούσιο καί συναΐδιο καί ομόθρονο καί ομοβασίλειο μέ τόν Πατέρα καί τόν Υιό, πού εξ άκρας αγαθότητος γίνεται μεθεκτός κατά τίς άκτιστες θείες Ενέργειές Του από τούς άξιους, καί δι’ αυτών συνιστά τήν Εκκλησία!
Μέ τήν Ανάληψι τού Θεανθρώπου Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ανελήφθη η ανθρώπινη φύσις μας - τό ανθρώπινο σώμα καί η ανθρώπινη ψυχή, καί εγκαταστάθηκε δοξασμένη στόν θρόνο τής μεγαλωσύνης τού Θεού. «Καί γάρ η φύσις η ημετέρα πρό δέκα ημερών εις τόν θρόνον ανέβη τόν βασιλικόν, καί τό Πνεύμα τό Άγιον κατέβη σήμερον πρός τήν φύσιν τήν ημετέραν• ανήνεγκεν ο Κύριος τήν απαρχήν τήν ημετέραν, καί κατήγαγε τό Πνεύμα τό Άγιον», σημειωνει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Τά δύο αυτά, η άνοδος δηλ. τού Θεανθρώπου καί η κάθοδος τού Παρακλήτου, είναι κατά τόν ιερό Πατέρα, αρραβώνας καί «ενέχυρο» (αμανάτι) τής σωτηρίας μας: «Έλαβον Πνεύμα εξ ουρανού τό τού Θεού, έχω μου τόν αρραβώνα βέβαιον. Ποίον αρραβώνα; Άνω τό Σώμα Αυτού, κάτω τό Πνεύμα Αυτού πρός ημάς». Καί πάλι: «Εχομεν ούν τό ενέχυρον Αυτού άνω, ήγουν τό Σώμα, ό εξ ημών προσελάβετο, καί κάτω τό Άγιον Πνεύμα μεθ’ ημών». Έτσι, μετά τήν Ανάληψι, η Πεντηκοστή βεβαιώνει καί πιστοποιεί καί επισφραγίζει τόσο τήν συγγένεια ημών τών Χριστιανών μέ τόν Θεό, όσο καί τήν ίδια τή σωτηρία μας! Εμείς Τού εδώσαμε σώμα καί ψυχή, Εκείνος μάς εχάρισε Πνεύμα Άγιον, κι έτσι «γένος εγένετο έν, Θεού καί ανθρώπων».

Οι Απόστολοι, όπως γνωρίζουμε, είχαν λάβει παλαιότερα τό βάπτισμα τού Ιωάννου, τό βάπτισμα τού ύδατος, τό οποίο ήταν βάπτισμα μετανοίας, εις άφεσιν αμαρτιών μόνον. Κατά τήν Πεντηκοστή εβαπτίσθηκαν, κατά τήν πρόρρησι τού Προδρόμου, καί «εν Πνεύματι Αγίω καί πυρί», τό οποίο σημαίνει βάπτισμα αναγεννήσεως (παλιγγενεσίας) καί υιοθεσίας! Έτσι αναγεννήθηκαν «εν καινότητι ζωής» καί έγιναν κατά χάριν υιοί τού εν Τριάδι Θεού καί «θείας κοινωνοί φύσεως». Κατέστησαν ολοκληρωμένα καί τετελειωμένα όργανα τής Χάριτος, διά τών οποίων ο Πανάγιος Τριαδικός Θεός ανεμόρφωσε καί ανεγέννησε όλη τήν οικουμένη!

Αυτό τό Πνεύμα πού έλαβαν οι Απόστολοι καί οι άλλοι παρόντες στό υπερώο τής Πεντηκοστής, τό ελάβαμε καί εμείς κατά τό άγιο Βάπτισμά μας εις τό Όνομα τής Αγίας Τριάδος, καί μέ τό ιερό Χρίσμα μας διά τού Αγίου Μύρου! Αυτό έδωσε καί σέ μάς τήν υιοθεσία, μάς αξίωσε δηλαδή νά γίνουμε υιοί καί θυγατέρες τού Θεού! Αυτό, ως «Πνεύμα σοφίας, συνέσεως, βουλής, ισχύος, γνώσεως, ευσεβείας, φόβου Θεού, ... Πνεύμα τό γινώσκον άπαντα, τό διδάσκον, τό πνέον όπου θέλει καί όσον, ..., οδηγούν, λαλούν, ...., αποκαλυπτικόν, φωτιστικόν, ζωτικόν, ..., μεριζόμενον εν γλώσσαις πυρίναις, διαιρούν χαρίσματα, ποιούν Αποστόλους, Προφήτας, Ευαγγελιστάς, ποιμένας καί διδασκάλους, .. σοφώτατον καί πολύτροπον ταίς ενεργείαις καί σαφηνιστικόν πάντων καί τρανωτικόν», όπως τό ονομάζει ο Θεολόγος Γρηγόριος, μάς οδηγεί, όχι μόνον «εις γήν ευθείαν», όπως ζητούσε ο Προφητάναξ, αλλά καί «εις πάσαν τήν αλήθειαν», κατά τήν αψευδή υπόσχεσι τού Χριστού.

Αυτό μάς εχάρισε τό φώς τό αληθινό τής Ορθοδοξίας, τής Θεογνωσίας καί τής Θεολογίας, δηλ. τήν πίστι τήν αληθινή, στήν οποία πιστεύομε, προσκυνούντες τήν Παναγία Τριάδα. Αυτό μάς αξίωσε «Τριάδα σέβειν Αγίαν»! Αυτό ζεσταίνει τήν καρδιά μας γιά ν΄ αγαπήσωμε τόν Θεό καί μάς κάνει νά φωνάζωμε στόν ουράνιο Πατέρα μας τρυφερά: «-’Αββά ο Πατήρ»! δηλαδή, -Πατερούλη μας! -Γλυκέ μας Πατέρα! «Ώστε όταν καλέσης τόν Πατέρα», σημειώνει ο πολύς τά θεία Χρυσόστομος, «αναμνήσθητι ότι τού Πνεύματος τήν ψυχήν κινούντος ηξιώθης τής προσηγορίας εκείνης»! Αυτό μάς φωτίζει νά ομολογούμε πίστι εις τό όνομα τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: «Ουδείς δύναται ειπείν Κύριον Ιησούν, ει μή εν Πνεύματι Αγίω»! Αυτό μάς βοηθεί ν΄ αναγνωρίζωμε στό πρόσωπο τού άλλου τόν αδελφό μας, τήν έμψυχη εικόνα τού Θεού!

Αυτό μάς δίδει τήν δυνατότητα νά διακρίνωμε τό θέλημα τού Θεού καί μάς παρακινεί στήν τήρησι τών εντολών Του, στήν εργασία τού αγαθού, στό χτίσιμο τών αρετών! Αυτό μάς χαρίζει θέλησι σωτηρίας καί προσευχή, καί γίνεται τό ίδιο προσευχή μας! «Τό Πνεύμα συναντιλαμβάνεται ταίς ασθενείαις ημών• τό γάρ τί προσευξώμεθα καθό δεί ουκ οίδαμεν, αλλ’ αυτό τό Πνεύμα υπερεντυγχάνει υπέρ ημών στεναγμοίς αλαλήτοις», όπως διδάσκει ο θεόσοφος Απόστολος Παύλος. Αυτό μάς ενισχύει ποικιλότροπα καί αποφασιστικά στόν πνευματικό μας αγώνα, στόν πόλεμο κατά τών ψυχοκτόνων παθών καί στήν καλλιέργεια τής πολύανθης ευαγγελικής αρετής! Αυτό συγκροτεί ολόκληρο τό οικοδόμημα τής Εκκλησίας! «Όλον συγκροτεί τόν θεσμόν τής Εκκλησίας»!

Καί όπως πάλι ο ιερός Χρυσόστομος επισημαίνει, «Διά τού Πνεύματος τού Αγίου ιερέων βλέπομεν χορούς, διδασκάλων έχομεν τάγματα. Από τής εντεύθεν πηγής καί αποκαλύψεων δωρεαί, καί ιαμάτων χαρίσματα καί τά λοιπά πάντα, όσα τήν ‘Εκκλησίαν τού Θεού κοσμείν είωθεν, εντεύθεν έχει τήν χορηγίαν». Αυτό ενεργεί όλα τά ιερά Μυστήρια, αυτό μάς χαρίζει τήν Ιερωσύνη τού Χριστού, μάς καθιστά μέλη τού Σώματός Του, μάς τρέφει πνευματικώς, μάς καθαρίζει από τ΄ αμαρτήματα! Αυτό μάς χαρίζει «αγάπην, χαράν, ειρήνην, μακροθυμίαν, χρηστότητα, αγαθωσύνην, πίστιν, πραότητα, εγκράτειαν», όπως διδάσκει ο μέγας Παύλος, πού είχε προσωπικά τρυγήσει καί γευθή πλουσιοπάροχα, όσο λίγοι, τόν «καρπόν τού Πνεύματος».
Αυτό καταρτίζει τούς Αγίους – γεννά τούς Αγίους! Γι’ αυτό καί τήν πρώτη Κυριακή αμέσως μετά τήν Πεντηκοστή, η Εκκλησία άγει τήν εορτή τών Αγίων Πάντων. Δηλαδή μάς παρουσιάζει επίσημα καί πανηγυρικά τούς καρπούς τού Αγίου Πνεύματος!

Η Δευτέρα μετά τήν Πεντηκοστή είναι καί λέγεται Δευτέρα τού Αγίου Πνεύματος, γιατί είναι εξαιρετικώς αφιερωμένη σ’ Αυτό, ή μάλλον σ’ Αυτόν, τόν τρίτο τής Τριάδος, τό Πνεύμα τό Άγιον, τόν αγαθό Παράκλητο, τόν Οποίο καί μάς καλεί ο Απόστολος Παύλος νά μήν Τόν λυπούμε μέ ποικίλες αμαρτίες καί έχθρες καί διχοστασίες καί βλασφημίες καί κακίες: «Καί μή λυπείτε τό Πνεύμα τό Άγιον τού Θεού, εν ώ εσφραγίσθητε εις ημέραν απολυτρώσεως»! Ακόμη περισσότερο χρεωστούμε νά μήν Τόν «παροξύνωμε» μέ τήν απείθειά μας καί νά μήν Τόν αποδιώκουμε καί σβήνωμε από τή ζωή μας μέ τήν αμέλεια, τήν ακηδία, τήν αδιαφορία καί τήν ψυχώλεθρη αμετανοησία μας: «Τό Πνεύμα μή σβέννυτε»!

Ο ίδιος δέ ο Χριστός μάς διδάσκει αυστηρότατα νά προσέξωμε νά μή φθάσωμε στήν έσχατη πώρωσι νά αρνούμεθα τήν χάρι καί τήν αλήθεια τού Αγίου Πνεύματος, νά μήν εθελοτυφλούμε καί απορρίπτωμε τίς ενέργειές Του πρός σωτηρίαν μας ή, ό μή γένοιτο!, νά τίς συκοφαντούμε ως τάχα δαιμονικές, διότι αυτό δέν θά μάς συγχωρεθή στόν αιώνα τόν άπαντα: «Λέγω υμίν, πάσα άμαρτία καί βλασφημία αφεθήσεται τοίς ανθρώποις, η δέ τού Πνεύματος βλασφημία ουκ αφεθήσεται τοίς ανθρώποις... ός άν είπη κατά τού Πνεύματος τού Αγίου, ουκ αφεθήσεται αυτώ ούτε εν τώ νύν αιώνι ούτε εν τώ μέλλοντι».

Άς μήν κουραζώμαστε, όσοι πιστοί, νά ικετεύωμε τόν πρώτο Παράκλητο, τόν Χριστό, μέ τόν ωραίο ύμνο τής Γ΄ Ώρας: «Κύριε, ο τό Πανάγιόν Σου Πνεύμα εν τή τρίτη ώρα τοίς Αποστόλοις Σου καταπέμψας, τούτο, Αγαθέ, μή αντανέλης αφ’ ημών, αλλ’ εγκαίνισον ημίν τοίς δεομένοις Σου»!Σκοπός τής ζωής μας δέν είναι άλλος, από τήν απόκτησι τού Αγίου Πνεύματος, όπως έλεγε ο Άγιος Σεραφείμ τού Σάρωφ, γιατί χωρίς Αυτό αγιασμός, σωτηρία καί θέωσις δέν υπάρχει! Άς τό ζητάμε, λοιπόν, ταπεινά, επίμονα κι ασταμάτητα.

Καί ταυτόχρονα άς τολμούμε ν΄ απευθυνώμαστε καί κατ’ ευθείαν στόν ίδιο τόν «άλλο Παράκλητο», πού ήλθε γιά νά μή μείνωμε ορφανοί, τόν «θησαυρόν τών αγαθών καί ζωής χορηγόν», νά κάνη συγκατάβασι στήν αναξιότητά μας καί νάρχεται νά σκηνώνη μέσα μας αδιαλείπτως, νά μάς αποπλύνη «από πάσης κηλίδος», νά μάς «παρακαλή», νά μάς παρηγορή, νά μάς στηρίζη, νά καθαρίζη τήν καρδιά μας, νά φωτίζη τόν νού καί τήν οδό μας, νά μάς ετοιμάζη θέλησι μετανοίας καί σωτηρίας, ν΄ αγιάζη τά βήματά μας, νά ευλογή καί νά καρποφορή τίς αγαθές προσπάθειές μας, ν΄ αναφτερώνη τήν ελπίδα μας, νά συγκρατή σέ ευστάθεια καί πίστι αληθινή κι ορθόδοξη όλες τίς κατά τόπους άγιες Εκκλησίες, νά λαλή αγαθά στίς καρδιές τών ισχυρών τής γής υπέρ τής Εκκλησίας καί υπέρ τών αδυνάτων καί αδικουμένων τής γής, νά ειρηνεύη τόν κόσμο καί τίς ψυχές μας, καί νά χαρίζη ανάπαυσι αιώνια στούς κατά πνεύμα καί κατά γένος οικείους μας πού έχουν απέλθει τού κόσμου τούτου...

Πηγή: http://www.agioritikovima.gr/news1/6864-o-paraklitos

Πεντηκοστή, λόγος ψυχοφελής και θαυμάσιος.

 

Η  Ορθόδοξος εκκλησία μας, εορτάζει την μεγάλην και λαμπροφόρον ημέρα, της πεντηκοστής καθ’ην το πνεύμα το άγιον, εκατέβη εις τους αγίους αποστόλους, εν είδη πυρήνων γλωσσών και τους ανέδειξε από αγράμματους, σοφούς, από αδύνατους ανθρώπους σε λεοντάρια του Θεού. Έχουμε μια απόδειξη αυτού του θαύματος, δηλαδή της ανθρώπινης αδυναμίας και την έκφραση της δυνάμεως του Θεού, το πώς όταν επισκιάσει τον άνθρωπο τον αδύνατο τον κάνει δυνατό, ισχυρό και ωφέλιμο άνθρωπο.

Ο απόστολος Πέτρος σαν άνθρωπος, πάνω στην αδυναμία του, αρνήθηκε τον Χριστό. Όταν όμως το πνεύμα το άγιον επεφοίτησε κατά την ημέρα της πεντηκοστής, έγινε λιοντάρι και εκήρυξε το Ευαγγέλιο, εκήρυξε τον Χριστό μας και εμαρτύρησε με σταυρικό θάνατο. Και ακριβώς η ημέρα της πεντηκοστής, είναι η μέρα που πανηγυρίζει η εκκλησία μας, την αγία τριάδα, πανηγυρίζει το άγιο πνεύμα, το οποίο επεφοίτησε και ανέδειξε τους αγίους μας αποστόλους πανσόφους και σωτήρας του κόσμου. Και επ’αυτού του θέματος, επ’αυτής της εορτής, έχω σημειώσει κάτι και το οποίο θα σας διαβάσω επειδή και έρχεται αυτή η μεγάλη μέρα και δεν θα είμαι εδώ για να ακούσετε κάτι. Γιατί την μεγάλη και πάνφωτον ημέρα του αγίου πνεύματος που κάθε ψυχή που είναι προετοιμασμένη το δέχεται αυτό το άγιο πνεύμα και γίνεται και αυτός φώς και φωστήρας του Χριστού.