Πέντε τρόποι μετανοίας

+Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος πρακτικά μας δείχνει πέντε δρόμους της μετανοίας. Μας λέγει:

Πρώτος δρόμος μετανοίας είναι ν' αυτοκαταδικάζεσαι για τις αμαρτίες σου. Ο Κύριος εκτιμά ιδιαίτερα αυτή σου την πράξη. Αυτός που μόνος του καταδίκασε τ' αμαρτήματά του πολύ δύσκολα θα τα επαναλάβει. Η έγκαιρη εξέγερση της συνειδήσεως σου διά της αυτοκατηγορίας δεν θα έχει κατήγορο στο ουράνιο κριτήριο.

Δεύτερος αξιόλογος δρόμος μετανοίας είναι να μη βαστάς κακία για κανένα, ακόμα και γι' αυτούς τους εχθρούς σου. Να συγκρατείς πάντοτε την οργή σου, να συγχωρείς τ' αμαρτήματα των άλλων, γιατί έτσι θα εξαλείψει και τα δικά σου ο Κύριος. Είναι αυτό ένα αποτελεσματικό καθαρτικό, αφού μας το υπέδειξε ο ίδιος ο Κύριος λέγοντας: Αν συγχωρέσετε τους χρεώστες σας, τότε θα σας συγχωρήσει σίγουρα και ο ουράνιος πατέρας μας (Ματθ. 6. I).

Ἡ προστασία τῶν ἁγίων Ἀγγέλων καί ἡ ψυχική ἰατρεία τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος.

+ Αρχιμ. Γεωργίου Καψάνη

Δικαίως ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾶ κάθε Δευτέρα, ἀλλά καί στίς 8 Νοεμβρίου κάθε ἔτος τή μνήμη τῶν Ἁγίων Ἀρχαγγέλων Μιχαήλ καί Γαβριήλ καί πασῶν τῶν ἐπουρανίων δυνάμεων διά πολλούς λόγους. Πρῶτον, διότι ἔκαμαν καί κάμουν τελείαν ὑπακοήν εἰς τό Ἅγιον Θέλημα τοῦ Κυρίου. Δεύτερον, διότι περιεχόμενο τῆς ζωῆς τους, τῆς ὑπάρξεώς τους εἶναι ἡ ἀέναος δοξολογία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Τρίτον, διότι ὑπηρετοῦν τήν σωτηρίαν ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων. Δεῖγμα κι αὐτό τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ, ὅτι ὄχι μόνον ἔκανε τόσα δῶρα στό ἀνθρώπινο γένος, ἀλλά καί τοῦτο οἰκονόμησε νά ὑπάρχουν λειτουργικά πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα χάριν τῶν σωζομένων.

Γιά ὅλους αὐτούς τούς λόγους τιμοῦμε τούς Ἁγίους Ἀγγέλους καί Ἀρχαγγέλους, τά λειτουργικά πνεύματα καί νιώθουμε ὅτι μέσα στήν Ἁγία Ἐκκλησία εἴμαστε ἕνα. «Κοινή πανήγυρις» λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἀνθρώπων καί ἀγγέλων, μία χοροστασία, μία λειτουργία. Εἶναι παρόντες στίς συνάξεις τῆς Ἐκκλησίας ἤ καί ἀόρατοι, ἀλλά εἶναι παρόντες, προΐστανται τῶν πιστευόντων. Μᾶς βοηθοῦν μέ τίς πρεσβεῖες καί προστασίες τους καί εἶναι πάντοτε κοντά μας καί μάλιστα ὁ φύλακας Ἄγγελος τῆς ψυχῆς μας.

Έμφυλες (ή μήπως έκφυλες;) ταυτότητες

Α. Παπαγιάννης, Ιατρός

Με κατάπληξη διάβασα την εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας προς τα γυμνάσια για «Υλοποίηση στο Γυμνάσιο Θεματικής Εβδομάδας Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης σε ζητήματα Διατροφής, Εθισμού - Εξαρτήσεων και Έμφυλων Ταυτοτήτων κατά το Σχολικό Έτος 2016 -2017», στα πλαίσια της οποίας μεταξύ άλλων θα πρέπει να «αποδομηθούν τα έμφυλα στερεότυπα».

Τι ακριβώς σημαίνει και πού αποβλέπει αυτή η ‘αποδόμηση’; Μήπως σε μια αμφίβολη ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των παιδιών, με θόλωση των γραμμών που διαχωρίζουν τον άνθρωπο σε ‘άρσεν και θήλυ’, όπως γνωρίζαμε εδώ και χιλιάδες χρόνια, ‘από κτίσεως κόσμου’; Προφανώς σε κάποιους βολεύει μια τέτοια θολούρα, ώστε να μπορούν να ‘ψαρεύουν’ και να δημιουργούν ομοίους τους (κατά το γνωστό σύνθημα «Άνδρας (ή γυναίκα) δεν γεννιέσαι, γίνεσαι»). Η κατάσταση θυμίζει ζωηρά τον μύθο του Αισώπου για την αλεπού με την κομμένη ουρά: θέλοντας να μειώσει τη δική της μειονεξία, προσπαθούσε να πείσει ότι «έτσι είναι η μόδα» και ότι πρέπει οι άλλες αλεπούδες να ακολουθήσουν το παράδειγμά της.

Η ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑ ΤΗΣ «ΘΕΤΙΚΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ»

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

 Είναι της μόδας να διαφημίζεται η ανάγκη να έχουμε «θετική ενέργεια» στη ζωή μας. Διαφημιζόμενα καταναλωτικά αγαθά, αποκρυφιστικές ομάδες, αλλά και φιλοσοφίες ασιατικής προέλευσης με σήμα κατατεθέν ότι μέσα από τον διαλογισμό, την χρήση φυλαχτών, την αξιοποίηση λατρευτικών τρόπων της ανατολής θα αποκτήσουμε όρεξη για ζωή ή θα ακυρώσουμε την πρόσληψη αρνητικής ενέργειας κάνουν μερίδα ανθρώπων και ιδίως νέων στην ηλικία να στρέφονται στον τσαρλατανισμό ή να θεωρούν ότι η ζωή μας κυριαρχείται από το αρνητικό, μόνο που αυτό είναι απρόσωπο. Καλλιεργούν μία αίσθηση ότι για τις αποτυχίες μας, την κακή μας διάθεση, τα λάθη μας δεν φταίμε εμείς, αλλά μία απρόσωπη ενέργεια, την οποία πρέπει να διώξουμε.

Όσιος Εφραίμ ο Σύρος (28 Ιανουαρίου)

Ὁ ὅσιος Ἐφραίμ γεννήθηκε στίς ἀρχές τοῦ 4ου αἰώνα μ.Χ. στήν Νίσιβη τῆς Συρίας ἀπό γονεῖς Ὁμολογητές καί Μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι τήν περίοδο τῶν σκληρῶν διωγμῶν ἐπί Διοκηλητιανοῦ ἔδωσαν μέ παρρησία τήν ὁμολογία τους γιά τόν ἀληθινό Θεό καί τήν σφράγισαν μέ τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου τους. Γι’ αὐτό καί ὁ ὅσιος, ὅταν ἀναφερόταν σέ αὐτούς, ἔλεγε: «Μαρτύρων συγγενής εἰμί». Διδάσκαλο εἶχε τόν Ἐπίσκοπο Ἰάκωβο, ἄνδρα μεγάλης θεολογικῆς παιδείας, ὁ ὁποῖος τόν χειροτόνησε διάκονο. Ἄλλη χειροτονία δέν ἔλαβε. Ὑπῆρξε γνήσιος ἀσκητής, φλογερός ρήτορας καί περίφημος συγγραφέας. Τόν ἀπεκάλεσαν προφήτη τῶν Σύρων, στύλο τῆς Ὀρθοδοξίας, στόμα καί κιθάρα τοῦ Πνεύματος, καί κρατήρα κατανύξεως. Λίγο πρίν ἀπό τήν κοίμησή του ἐπισκέφθηκε στήν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας τόν Μέγα Βασίλειο.

Ἐτελειώθη ἐν εἰρήνῃ.

Στήν συνέχεια, θά προσπαθήσουμε νά εἰσέλθουμε στόν εὐώδη λειμώνα τῶν θεοπνεύστων γραφῶν του, προκειμένου νά δρέψουμε μερικά ἄνθη, τά ὁποῖα εἶναι γεμάτα μέ θεσπέσιο μεθυστικό ἄρωμα, γιά νά τά προσφέρουμε σέ ἐκείνους πού εἶναι ἐθισμένοι στά οὐράνια ἀρώματα. Μέ ἄλλες λέξεις, θά παρατεθοῦν, ἀποσπάσματα ἀπό τούς λόγους τοῦ Ὁσίου, οἱ ὁποῖοι εἶναι πάντοτε ἐπίκαιροι, διδακτικοί καί ὠφέλιμοι.

Τα σημάδια της αγάπης προς τον Θεό

Ἅγιος Τύχων (Ἐπίσκοπος Ζαντόνκ)

Ἄς δοῦμε ποιά εἶναι τά σημάδια τῆς ἀγάπης μας πρός τόν Θεό, γιά νά μήν ἔχουμε ψεύτικη ἰδέα γιά τήν ἀγάπη αὐτή. Γιατί σέ τίποτε ἄλλο δέν ἀπατᾶται ὁ ἄνθρωπος, ὅσο στό θέμα τῆς ἀγάπης. Τά σημάδια τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης εἶναι τά ἑξῆς:

Α΄ Ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν Του

Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος καθορίζει καί λέει: «Ὁ ἔχων τάς ἐντολάς Μου καί τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνος ἐστιν ὁ ἀγαπῶν Με» (Ἰω. 14 : 21). Ὅποιος ἀγαπάει εἰλικρινά τόν Θεό, προσπαθεῖ νά φυλάγεται ἀπ᾿ ὅσα δέν ἀρέσουν σ᾿ Ἐκεῖνον καί ἀγωνίζεται νά ἐφαρμόζει ὅσα Ἐκεῖνος ἀγαπάει. Γι᾿ αὐτό ἐκτελεῖ τίς ἅγιες ἐντολές τοῦ Κυρίου. Ἑπόμενο εἶναι λοιπόν νά μήν ἔχουν ἀγάπη πρός τόν Θεό ὅσοι χριστιανοί δέν δείχνουν ἐνδιαφέρον γιά τίς ἐντολές Του. Σ᾿ αὐτούς συγκαταλέγονται καί οἱ κακοποιοί, ὅσοι βλάπτουν τούς ἄλλους μέ ποικίλους τρόπους, οἱ ἄσωτοι, οἱ μοιχοί, οἱ αἰσχροί, οἱ κλέφτες, οἱ ἅρπαγες, οἱ ληστές, οἱ ἄδικοι…

Σ᾿ αὐτούς συγκαταλέγονται οἱ πονηροί, οἱ δόλιοι, οἱ γόητες, οἱ ἀπατεῶνες καί οἱ ὑποκριτές. Σ᾿ αὐτούς συγκαταλέγονται ἀκόμα οἱ μάγοι κι᾿ ἐκεῖνοι πού τούς φωνάζουν στά σπίτια τους καί γενικά ὅλοι οἱ παράνομοι. Αὐτοί, ὅπως δέν ἀγαποῦν τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, ἔτσι δέν ἀγαποῦν κι᾿ Αὐτόν τόν Ἴδιο. Αὐτοί ἀγαποῦν τόν ἑαυτό τους καί τά πάθη τους, καί ὄχι τόν Θεό καί τόν ἅγιο νόμο Του.

Παιδαγωγικὰ θέματα - ΄Αγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Δὲν εἶναι ἀξιοπερίεργο τὸ ὅτι στέλνουμε τὰ παιδιά μας στὸ σχολεῖο νὰ μάθουν γράμματα καὶ τέχνες καὶ ἐξαντλοῦμε ὅλες μας τὶς δυνατότητες γιὰ τὴν ἐπιτυχία αὐτοῦ τοῦ σκοποῦ καὶ δὲν ἐνδιαφερόμαστε νὰ τὰ ἀναθρέψουμε συγχρόνως καὶ σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ;

Ἒ λοιπὸν νὰ ξέρετε ὅτι, ὅταν ἀνατρέφουμε τὰ παιδιά μας, ἔτσι ὥστε νὰ γίνουν, ἀναιδῆ, ἀκόλαστα, ἀπειθάρχητα, βάναυσα, τότε, ἐμεῖς πρῶτοι θὰ γευθοῦμε τοὺς καρποὺς τῆςκακίας τους.

Ἂς προσέξουμε λοιπὸν αὐτὸ τὸ θέμα κι ἂς ὑπακούσουμε σ᾿ αὐτὸ ποὺ μᾶς διδάσκει ὁ μακάριος Ἁπόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος μᾶς συμβουλεύει νὰ ἀνατρέφουμε τὰ παιδιά μας καὶνὰ τὰ παιδαγωγοῦμε, σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Νὰ τοὺς δίνουμε πάντα ἐμεῖς πρῶτοι τὸ καλὸ παράδειγμα καὶ νὰ τὰ συνηθίσουμε ἀπὸ μικρὰ στὴν μελέτη τῶν θείων Γραφῶν.

Ἰωάν. Χρυσόστομος: P.G. 61,150, κ. εξ.

Φωτογραφικά στιγμιότυπα από την Αρχιερατική Θ. Λειτουργία

Φωτογραφικά στιγμιότυπα από τη Θεία Λειτουργία στην ενορία μας, Ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας, 

Μητροπολίτου Πειραιώς Φαλήρου και Δραπετσώνας 

κ.κ Σεραφείμ 

την Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2017.

Ο πειρασμός των θαυμάτων

Η σύγχρονή μας «χριστιανική»κοινωνία έχη μια παράξενη τάση: Να ψάχνη για θαύματα και να κάνη θαύματα! Την τάση αυτή δεν πρέπει να την αφήσωμε να περάση απαρατήρητη. Με κανένα τρόπο. Και για πολλούς λόγους. Και ιδιαίτερα, γιατί την τάση αυτή, την τάση που έχουν πολλοί να θέλουν να κάνουν θαύματα και να ψάχνουν για θαύματα, οι άγιοι πατέρες μας την καταδικάζουν πολύ αυστηρά. Και την καταδικάζουν, επειδή κάτω από το «ευσεβές» κάλυμμα της τάση αυτής κρύβεται η φιλαυτία. Και είναι πολύ φοβερό να μπορή η φιλαυτία να κρύβεται στην ψυχή. Γιατί τότε δεσπόζει σ’ αυτήν ανενόχλητα. Και την διαλύει.

Ο μεγάλος διδάσκαλος των μοναχών άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει τα εξής:

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Ο ΠΕΡΣΗΣ - 22 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

Μάγος από μάγους

 

Ο ένδοξος Μάρτυρας του Χριστού Αναστάσιος, καταγόταν από την Περσία. Έζησε το έτος 610 μ.Χ. Κατά την εποχή εκείνη βασιλιάς της Πέρας ήταν ο Χοσρόης, του δε Βυζαντίου ο αυτοκράτορας Ηράκλειος. Το πρώτο όνομα του Αγίου ήταν Μάργουνδατ. Ο πατέρας του ήταν ένας από τους πιο σοφούς και τους πιο αρίστους στην σατανική τέχνη της μαγείας και ονομαζόταν Βάβ. Αυτός, λοιπόν, ο πατέρας του Αναστασίου, είχε πολλούς μαθητές, στους οποίους μάθαινε, πώς να φτιάχνουν μάγια. Μεταξύ των μαθητών του ξεχώριζε και ο Αναστάσιος. 

Ο πατέρας του, έβαλε όλη του την σατανική δύναμη και τέχνη να κάνη το παιδί του ένα από τους μεγαλύτερους μάγους του καιρού του, ώστε να ξεπεράσει ακόμη κι αυτόν τον ίδιο, τον εαυτό του, στην μαγεία. Όταν ο Αναστάσιος μεγάλωσε, ο πατέρας του τον έγραψε σε κάποιο τάγμα, που το λέγανε τάγμα των τηρώνων, δηλ. τάγμα των νεοσυλλέκτων.

 

Ο Τίμιος Σταυρός θαυματουργεί στην Περσία

Οι Πέρσες εκστράτευσαν εναντίον της Ιερουσαλήμ και την κυρίευσαν. Στα Ιεροσόλυμα βρήκαν και λεηλάτησαν πάρα πολλά πράγματα μεγάλης αξίας. Μεταξύ όλων των πραγμάτων αυτών εκείνο πού είχε την μεγαλυτέρη αξία για τους χριστιανούς, ήταν ο Τίμιος και ζωοποιός και σωτήριος Σταυρός του Χριστού μας. Ο αιχμάλωτος Σταυρός τους γλύτωσε από την ειδωλολατρία και τους χάρισε την ελευθερία τους. Όσο καιρό βρισκόταν στην Περσία ο Σταυρός πάντοτε άστραφτε και παντού άπλωνε τις ευεργετικές ακτίνες της χάριτος σαν όπλο σωτήριο και ακατανίκητο. Εκείνοι που είχαν πολλή διάθεση, και δέχονταν την αληθινή πίστη του Χριστού, κατά τρόπον θαυμαστό τους φώτιζε. Ένας από αυτούς πού δέχτηκαν την πίστη ήταν και ο Αναστάσιος.

Ζακχαῖος

Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ του Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Tὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο εἶναι ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ μᾶς προετοιμάζουν γιὰ τὴν Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ. Αὐτὰ τὰ ἀναγνώσματα ποὺ ξεκίνησαν τὴν προηγούμενη ἑβδομάδα δὲν εἶναι ἁπλὰ ἀσύνδετα μεταξύ τους· μᾶς δείχνουν πῶς νὰ προετοιμάσουμε τοὺς ἑαυτοὺς μας καὶ ὅπως μιὰ σκάλα, μᾶς ὁδηγοῦν στὴν στιγμὴ ποὺ θὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ συναντηθοῦμε μὲ τὴν πιὸ σπουδαία πραγματικότητα τῆς ἱστορίας, τὸ πιὸ σπουδαῖο γεγονὸς της – τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Θὰ ἤθελα νὰ προσέξετε δύο πράγματα στο σημερινὸ Εὐαγγέλιο.

Ὁ Ζακχαῖος ἦταν κοντὸς στὸ ἀνάστημα καὶ ὅμως ἤθελε νὰ δεῖ τὸν Χριστὸ, νὰ Τὸν δεῖ κατάματα καὶ γιὰ νὰ τὸ ἐπιτύχει, σκαρφάλωσε σὲ μιὰ συκομουριὰ γιὰ νὰ μπορέσει νὰ δεῖ πάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια τοῦ πλήθους ποὺ εἶχε συγκεντρωθεῖ γιὰ νὰ Τὸν δεῖ. Αὐτὸ εἶναι ἕνα γεγονὸς ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ ἐπίσης καὶ μιὰ εἰκόνα ἀπὸ τὴν ὁποία μποροῦμε νὰ ὠφεληθοῦμε. Εἴμαστε ὅλοι τόσο μικροὶ· ὄχι μόνο σωματικὰ, ἀλλὰ πνευματικὰ, ἀπὸ κάθε ἄποψη, οἱ καρδιὲς μας εἶναι πολὺ μικρὲς, ὁ νοῦς μας εἶναι περιορισμένος. Ἄν ἐπιθυμοῦμε νὰ συναντήσουμε τὸν Χριστὸ καὶ νὰ Τὸν δοῦμε καθὼς εἶναι πραγματικά, δὲν ἀρκεῖ νὰ προσπαθήσουμε – πρέπει νὰ σκαρφαλώσουμε, πρέπει νὰ ἐπωφεληθοῦμε ἀπὸ ἕνα ὕψος ποὺ δὲν εἶναι δικό μας γιὰ νὰ δοῦμε αὐτὸ ποὺ διαφορετικὰ δὲν θὰ μπορούσαμε οὔτε νὰ δοῦμε, οὔτε νὰ καταλάβουμε. Αὐτὸ τὸ ὕψος ποὺ εἶναι προφανῶς τόσο ταπεινὸ ὅσο τὸ δέντρο ὅπου σκαρφάλωσε ὁ Ζακχαῖος, εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴ διδασκαλία της, τὴν ἐμπειρία της ποὺ δὲν ἐκφράζεται μόνο προφορικὰ μέσα ἀπὸ τὶς διδαχὲς, ἀλλὰ μὲ τὸν τρόπο ποὺ ζεῖ, ἐπειδὴ ζῶ χριστιανικὰ σημαίνει ζῶ μιὰ ζωὴ ποὺ ἀφαιρεῖ κάθε τι περιττὸ.

Η συνάντηση του αγίου Αντωνίου με το άγιο Παύλο το Θηβαίο

Ο ίδιος είπε: «Κανείς δεν μπορεί να εισέλθει στη βασιλεία των ουρανών, χωρίς να δοκιμάσει πειρασμούς (=δοκιμασίες). Βγάλε από τη μέση τους πειρασμούς και τότε κανείς δεν θα υπάρχει που να σώζεται.»

Είπε ο αββάς Αντώνιος: «Είδα όλες τις παγίδες του εχθρού (δηλαδή του διαβόλου) απλωμένες πάνω στη γη. Και στέναξα και είπα: Ποιος άραγε θα τις προσπεράσει χωρίς να τον πιάσουν; Και άκουσα φωνή να μου λέει: Η ταπεινοφροσύνη.»

Είπε πάλι: «Είναι μερικοί που έλιωσαν τα σώματά τους με την άσκηση, επειδή όμως τους έλειπε η διάκριση, βρέθηκαν μακριά από τον Θεό».

Κάποιος που κυνηγούσε στην έρημο άγρια ζώα, είδε τον αββά Αντώνιο να αστειεύεται με τους αδελφούς και σκανδαλίστηκε. Θέλοντας δε ο γέροντας να τον διδάξει ότι είναι ανάγκη πού και πού να συγκαταβαίνει κανείς στους αδελφούς, τού λέγει: «Βάλε μια σαϊτα στο τόξο σου και τέντωσέ το». Το έκαμε εκείνος. Τού λέγει: «Τέντωσέ το πιο πολύ». Και το τέντωσε. Και πάλι τού λέγει: «Ακόμη πιο πολύ». Τού απαντά τότε ο κυνηγός: "Αν το τεντώσω υπερβολικά, θα σπάσει το τόξο». Και ο γέροντας τού λέει: «Έτσι και στο έργο του Θεού. Αν τεντώσουμε υπερβολικά τη συμπεριφορά μας απέναντι στους αδελφούς, θα σπάσουν και αυτοί. Πρέπει λοιπόν πού και πού να συγκαταβαίνουμε στους αδελφούς». Και έφυγε πολύ ωφελημένος από τον γέροντα. Οι δε αδελφοί, στηριγμένοι, έφυγαν και πήγαν στον τόπο τους.

Ο άγιος Γεώργιος, ο Νεομάρτυς, ο Φουστανελλάς- 17 Ιανουαρίου

Ο άγιος νεομάρτυρας Γεώργιος, ο πολιούχος των Ιωαννίνων, γεννήθηκε το 1808 στο χωρίο Τσούρχλι των Γρεβενών, το οποίο σήμερα προς τιμή του ιερού του βλαστήματος μετονομάστηκε σε «Άγιος Γεώργιος». Οι γονείς του ήσαν άνθρωποι πτωχοί αλλά ευσεβείς. Ζούσαν από τη γεωργία. Έτσι, δεν κατόρθωσαν να μορφώσουν το γιό τους, στον οποίον όμως μεταλαμπάδευσαν τη φλόγα της χριστιανικής τους πίστεως. Στην ηλικία των 18 ετών ο Γεώργιος στερήθηκε την προστασία των γονέων του, τους οποίους κάλεσε ο Θεός κοντά του, και κατέφυγε στα Ιωάννινα. Εκεί υπηρετούσε ως ιπποκόμος στην υπηρεσία διαφόρων Τούρκων, οι οποίοι ήσαν προύχοντες του τόπου και τον αποκαλούσαν Χασάν Αγά και ειρωνικά κατά την περίοδο του μαρτυρίου του Γκιαούρ Χασάν. Διακρινόταν ο μακάριος για την ακεραιότητα του χαρακτήρα του, την απλότητα του ήθους του και γενικά για τα χριστιανικά του προτερήματα, με τα οποία ήταν κατακοσμημένος, και το ψυχικό του κόσμο, που χαροποιούσε όλους.

Σε αυτή την ηλικία ο Γεώργιος αρραβωνιάσθηκε μια νεαρή χριστιανή, την Ελένη, ενώ υπηρετούσε σε κάποιον ακόλουθο του Εμίν Πασά. Δεν πρόλαβε όμως να χαρεί, γιατί δολίως συκοφαντήθηκε στους Τούρκους ότι, ενώ πριν από χρόνια είχε προσέλθει στον Ισλαμισμό, πάλι επέστρεψε στο Χριστιανισμό. Οδηγήθηκε τότε στη φυλακή των Ιωαννίνων, όπου ομολόγησε ότι ουδέποτε έγινε αρνησίχριστος και, αφού εξετάσθηκε και βρέθηκε απερίτμητος, αφέθηκε ελεύθερος.

Πώς μπορώ να κρατήσω ένα φίλο;

Ο Γιωργάκης, ένα δωδεκάχρονο αγόρι, ενώ περπατούσε στην αμμουδιά με τη μαμά του ξαφνικά  τη ρώτησε:

«Μαμά, πώς μπορώ να κρατήσω ένα φίλο, όταν τελικά τον βρω;»

Η μητέρα του για μια στιγμή σάστισε με το αναπάντεχο της ερώτησης του γιού της. Με μια γρήγορη κίνηση έσκυψε και πήρε στη φούχτα της όση άμμο μπορούσε. Την έκλεισε στις παλάμες της δυνατά αλλά εκείνη γλιστρούσε σιγά σιγά και διέφευγε ανάμεσα από τα δάχτυλά  της. Όσο την έσφιγγε δυνατότερα στις παλάμες της για να την συγκρατήσει τόσο μεγαλύτερη απώλεια είχε! Στον κίνδυνο να χάσει όλη την άμμο άνοιξε τις παλάμες της. Η άμμος αυτοστιγμεί σταμάτησε να διαρρέει!

Ο Γιωργάκης κοιτούσε απορημένος με ορθάνοιχτα τα παιδικά του μάτια. Τέλος δίνοντας  ένα φιλί στη μαμά του, ξεφώνισε γεμάτος ενθουσιασμό:

«Τώρα κατάλαβα. Όταν νιώθει λεύτερος!».

πηγή:http://isagiastriados.com

Κύριε, ελέησον

†Μωυσής μοναχός Αγιορείτης

Και ξαφνικά ανοίγει ένα παραθυράκι στο νου.

Έρχεται ένα φως. Τότε έχεις μια άλλη αίσθηση. Τότε το κατανοείς καλά.

 

Όχι προς το ετυμολογικό. Μα με μια κατάνυξη και συναίσθηση και θεία θαλπωρή.

Και λές:

«Τι αλλο να λέω;» Παρά μόνο πάλιν και πολλάκις και συνεχώς: «Κύριε ελέησον!»

Δίχως να βαριέσαι. Δίχως να κουράζεσαι. Αυτό τα λέει όλα. Δεν θέλει άλλα και πολλά. Μόνο ποιητικά μπορεί κανείς μερικές φορές να εκφραστεί. Η προσευχή είναι ποίηση. Όλες οι προσευχές είναι ποιήματα.

Η θεραπεία των δέκα λεπρών - Ομιλία του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, περί Ευχαριστίας

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

Ο μιμητής του Ιώβ, ο θείος Χρυσόστομος, εσυνήθιζε πάντοτε να λέγη το αξιομνημόνευτον αυτό απόφθεγμα, σε κάθε περίσταση. «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν. Δεν θα παύσω να το επαναλαμβάνω πάντοτε, για όλα όσα μου συμβαίνουν». Το ίδιο εσυνήθιζε να λέγη και ο μέγας της Θεσσαλονίκης Γρηγόριος ο Παλαμάς σε κάθε υπόθεση, μιμούμενος τον θείον Χρυσόστομον, ο οποίος με την εύλαλον γλώσσα του προσθέτει: Ας ευχαριστούμε λοιπόν για όλα, για ό,τι και αν συμβή, αυτό είναι ευχαριστία. Διότι το να το κάνης αυτό όταν όλα πηγαίνουν ομαλά, δεν είναι σπουδαίον, επειδή σε αυτό ωθεί η ιδία η φύσις των πραγμάτων. Εάν όμως ευχαριστούμε ενώ ευρισκόμεθα στο βάθος των κακών, αυτό είναι θαυμαστόν. Πράγματι, όταν εμείς ευχαριστούμε για εκείνα τα οποία άλλοι βλασφημούν και αποθαρρύνονται, κοίτα πόση η φιλοσοφία! Πρώτον, εύφρανες τον Θεόν. Δεύτερον, εντρόπιασες τον διάβολο. Τρίτον, αυτό που συνέβη το απέδειξες μηδαμινό. Δηλαδή συγχρόνως και εσύ ευχαριστείς, και ο Θεός απομακρύνει την λύπη, και ο διάβολος υποχωρεί.

Τίποτε αγιώτερον δεν υπάρχει από την γλώσσα, που μέσα στα κακά ευχαριστεί τον Θεόν. Όντως δεν υστερεί σε τίποτε από την γλώσσα του μάρτυρος. Στεφανώνεται και αυτή ομοίως με εκείνον. Διότι και αυτή έναν δήμιον έχει ενώπιόν της, ο οποίος την αναγκάζει να αρνηθή τον Θεόν δια της βλασφημίας. Τον διάβολον έχει, ο οποίος με δημίους λογισμούς την σχίζει σε λωρίδες, και την σκοτίζει με την λύπη. Αν λοιπόν κάποιος υπομείνη τα βάσανα και ευχαριστήση, έλαβε στέφανον μαρτυρίου.

Αρχιερατική Θ. Λειτουργία στο Ναό μας

Την Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2017 

θα έχουμε τη χαρά 

και την ευλογία 

να Ιερουργήσει 

και να τελέσει 
Κτητορικό Μνημόσυνο
στον Ι. Ναό μας,

ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας, 

ο Πειραιώς 

κ.κ. Σεραφείμ.

Το μεγαλύτερο κήρυγμα είναι η ζωή μας.

Παύλος Παπαδόπουλος

Σηκωνόταν κάθε πρωί και πριν κάνει οτιδήποτε άλλο κατευθυνόταν προς το προσκυνητάρι. Έκανε τον σταυρό της, αργά, ευλαβικά. Έπιανε με το δεξί της χέρι το μικρό ποτηράκι που χρησιμοποιούσε για καντήλι το έφερνε στο αριστερό της χέρι και ξανάκανε το σταυρό της. Το άφηνε απαλά πάνω στο τραπέζι που βρισκόταν εκεί δίπλα, άνοιγε μια μικρή μπιζουτιέρα που μέσα αντί για χρυσαφικά είχε θυμίαμα, καρβουνάκια, φυτιλάκια. Πρόσθετε λίγο λάδι, άλλαζε το φυτιλάκι, το άναβε ψέλνοντας το «Άξιον εστίν», το τοπετούσε και πάλι στο κέντρο του προσκυνηταριού. Το παλιό φυτιλάκι με την χαρτοπετσέτα δεν τα πετούσε στα σκουπίδια, είχε μια ειδική σακούλα, όταν γέμιζε την έπαιρνε και την έκαιγε σε μια άκρη της αυλής του σπιτιού της.

Κάθε μέρα ο γιος της την πετύχαινε σε κάποιο σημείο αλλαγής του φυτιλιού. Αυτός πήγαινε πάντα βιαστικά στο μπάνιο, να πλυθεί, να ντυθεί να πάει στην δουλειά. Ο πατέρας του τους είχε αφήσει εδώ και χρόνια, μάλλον καλύτερα που έφυγε μιας και η καημένη του η μάνα τράβηξε πολλά από τα μεθύσια και τις ασωτίες του.

Η χάρις τοῦ Θεοῦ ἔρχεται μόνη της, ξαφνικά, ὅταν ὁ τόπος της ψυχής εἶναι καθαρός, δίχως ἐμεῖς νὰ τὴ δοῦμε νὰ πλησιάζῃ...

Ἅγιος Μακάριος τῆς Ὄπτινα

Χρησιμοποίησε τὴν ἄδεια, παγωμένη ξηρασία τῆς προσευχῆς σου σὰν τροφὴ γιὰ τὴν ταπείνωσί σου.

Νὰ προσεύχεσαι ἁπλά.

Μὴν περιμένεις νὰ βρῇς μέσα στὴν καρδιά σου κανένα ἀξιόλογο δῶρο τῆς προσευχῆς.

Νὰ θεωρῇς τὸν ἑαυτό σου ἀνάξιο γι’αὐτό. Τότε θὰ βρῇς γαλήνη. 

Χρησιμοποίησε τὴν ἄδεια, παγωμένη ξηρασία τῆς προσευχῆς σου σὰν τροφὴ γιὰ τὴν ταπείνωσί σου.

 Νὰ ἐπαναλαμβάνῃς συνεχῶς: δὲν εἶμαι ἄξιος Κύριε, δὲν εἶμαι ἄξιος.

Η επιτυχία της αποτυχίας

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

          «Ο σκοπός του πνευματικού εργάτη είναι ν’ αποτυγχάνει, για να φαίνεται η δύναμη του Θεού». Ο λόγος αυτός του άγιου Γέροντα Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτη, που ανάφερε σε ομιλία του σε ιερείς της Θεσσαλονίκης, παραπέμπει στην αποτυχία του Ιησού Χριστού, που σταυρώθηκε ως κακούργος και απέθανε μόνος. Μα μήπως και οι μάρτυρες, όπως και οι ασκητές και οι γνήσιοι χριστιανοί μέσα στον κόσμο, δεν ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο;

          Η νοοτροπία των ανθρώπων αποφεύγει την αποτυχία, κυνηγά την επιτυχία σ’ όλους τους τομείς της ζωής. Ποιος, άλλωστε, θα ήθελε να αποτύχει στο γάμο του, στο επάγγελμά του, στην κοινωνική καταξίωση; Όλοι επιθυμούμε την ήσυχη ζωή, που η επιτυχία στην οικογενειακή, επαγγελματική και κοινωνική ζωή εγγυάται.

          Ωστόσο, στον κόσμο αυτό τίποτα δεν είναι δεδομένο και μόνιμο. «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν», ψάλλουμε κατά την αρτοκλασία στον εσπερινό, όπου φανερώνεται «των σαλευομένων η μετάθεσις ως πεποιημένων, ίνα μείνη τα μη σαλευόμενα» (Εβρ. 12,27), δηλαδή φαίνεται η διατάραξη των καταστάσεων του κόσμου τούτου, για να μείνει ό,τι δεν διαταράσσεται, το γνήσιο και αληθινό.

Πῶς νὰ φερόμαστε σὲ δύσκολα παιδιὰ

Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης

(Ἐπιστολὴ γραμμένη ἀπὸ τὸν γέροντα Παΐσιο σὲ μιὰ οἰκογένεια ποὺ ἦταν πολὺ πιστή, μορφωμένη κοινωνικὰ καὶ πνευματικά, καὶ βρισκόταν σὲ ἀπόγνωση λόγω τῆς συμπεριφορᾶς τῆς κόρης τους).


Ἀγαπητέ μου ἀδελφὲ «Χαῖρε ἐν Κυρίῳ.

Σχετικὰ μὲ τὸ παιδί σας πού μοῦ γράφετε, ἔχω τὴ γνώμη ὅτι μία αὐστηρὴ στάση θὰ τὸ κάνη πολὺ χειρότερα. Νὰ τοῦ λέτε τὸ καλὸ μὲ καλὸν τρόπο καὶ νὰ μὴν τὸ πιέζετε μετά, ἀλλὰ νὰ δείχνετε ὅτι στενοχωρεῖσθε γιὰ τὸν δρόμο ποὺ τραβάει (πράγμα ποὺ θὰ φαίνεται μόνο του, γιατί οὔτε ἡ χαρὰ κρύβεται οὔτε καὶ ἡ στενοχώρια). Θὰ κάνετε ἐσεῖς τὸ καθῆκον σας μὲ τὶς συμβουλὲς καὶ μετὰ νὰ τὸ ἐμπιστευθῆτε στὸν Θεό. Νομίζω ὅτι περισσότερα ἀποτελέσματα θὰ φέρη, ὅταν ὁ πόνος ἀξιοποιηθῆ στὴν προσευχή, παρὰ νὰ πονᾶτε γιὰ τὶς ἀταξίες τοῦ παιδιοῦ ἐπιμένοντας, γιατί τὸ παιδὶ τώρα εἶναι ἀναστατωμένο ἀπὸ τὴν σάρκα καὶ ὑπὸ τὴν ἐπίδραση τοῦ πονηροῦ, γιατί τοῦ ἔδωσε δικαιώματα.

Άγγελοι με ένα… φτερό

Ένα κοριτσάκι γύρισε σπίτι του από μιαν επίσκεψη στο γειτονικό σπίτι, που μόλις είχε πεθάνει με τραγικό τρόπο η οχτάχρονη κορούλα του.

-Τι πήγες να κάνεις; ρώτησε ο πατέρας της.

-Πήγα για να παρηγορήσω τη μητέρα της, απάντησε η μικρή.

-Και πώς μπόρεσες να το κάνεις, τόσο μικρή που είσαι; τη ρώτησε ο πατέρας της.

-Έπεσα στην αγκαλιά της και έκλαψα μαζί της, απάντησε η μικρή.

 Η αγάπη βλέπει και παρατηρεί. Αφουγκράζεται και ακούει. Αγαπώ σημαίνει συμμετέχω με όλο μου το είναι. Όποιος αγαπά ανακαλύπτει μέσα του αστείρευτες (ακένωτες) πηγές παρηγοριάς.  Είμαστε άγγελοι μονάχα με ένα φτερό. Μπορούμε να πετάξουμε μόνο αγκαλιασμένοι!

BrunoFerrero. Απόδοση από τα Ιταλικά Αθ. Αστ. Γκάτζιος 
πηγή:http://isagiastriados.com

ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ

Ἀναμφίβολα ἡ ἀποδοχή τῆς ἀλήθειας καί τῆς ἀγάπης ὡς ὑψηλῶν ἀρετῶν γιά τούς περισσοτέρους ἀνθρώπους εἶναι κάτι τό αὐτονόητο. Σπάνια θά βρεθεῖ ἄνθρωπος ὄχι ἁπλῶς νά ἀμφισβητήσει ἀλλά καί νά ὑποβαθμίσει τήν ἀξία τους. Τό πρόβλημα ἀνακύπτει ἀπό τή στιγμή πού θά θέσει κανείς τό ἐρώτημα τοῦ περιεχομένου τῶν ἀρετῶν αὐτῶν καί τῆς σχέσεως μεταξύ τους. Ἐκεῖ θά ἀρχίσει ἡ διαφοροποίηση, ἡ ὁποία σέ γενικές γραμμές  παίρνει τήν κατεύθυνση εἴτε τῆς φιλοσοφικῆς εἴτε τῆς χριστιανικῆς κατανοήσεως τῶν ἀρετῶν αὐτῶν.

Καί φιλοσοφικά μέν ἡ ἀλήθεια καί ἡ ἀγάπη κατανοοῦνται κυρίως ὡς ἔννοιες καί ἰδέες, ὡς κάτι συνεπῶς πού σχετίζεται πρωτίστως μέ τήν ἀνθρώπινη νόηση καί ἔπειτα μέ τήν ἀνθρώπινη πράξη, ὅπως καί ὡς καταστάσεις πού μποροῦν νά ὑφίστανται αὐθύπαρκτα χωρίς ἄμεση σχέση τῆς μιᾶς μέ τήν ἄλλη. Χριστιανικά ὅμως ἡ ἀλήθεια καί ἡ ἀγάπη δέν κατανοοῦνται πρωτίστως σέ σχέση μέ τόν ἄνθρωπο, ἀλλά σέ σχέση μέ τόν Θεό, καί γι’ αὐτό οὐδέποτε μποροῦν νά παρουσιαστοῦν ἀνεξάρτητες ἡ μία ἀπό τήν ἄλλη. Πάνω σ’ αὐτήν τή χριστιανική κατανόηση θά μείνουμε γιά λίγο στή συνέχεια.

Ο άγιος Προφήτης Πρόδρομος και Βαπτιστής Ιωάννης - 7 Ιανουαρίου

Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου,δασκάλου

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ 

Πρόκειται για τον τελευταίο προφήτη, τον προφήτη ο οποίος συνδέει την Καινή με την Παλαιά Διαθήκη, του οποίου ο σκοπός της ζωής του υπήρξε η αναγγελία της ενανθρώπισης του Υιού του Θεού. Πρόκειται για τον Ιωάννη τον βαπτιστή στον οποίο θα προσέλθει ο Κύριος να βαπτισθεί και Αυτός και να δοθεί με αυτόν τον τρόπο η ευκαιρία της επιφανείας του Αγίου Τριαδικού Θεού.

Ο Υιός “ταπεινών εαυτόν” βαπτίζεται, το Πνεύμα το Άγιον,«Ωσεί περιστερά», φανερώνεται σαν ένα περιστέρι και η φωνή του Θεού Πατρός ακούγεται να δηλώνει: «ουτός εστιν ο υιός μου ο αγαπητός». Αυτός είναι ο αγαπητός Μου Υιός. Εδώ λοιπόν βλέπουμε την εξαιρετική τιμή που επιφυλάσσει ο Θεός στο “σκεύος εκλογής του”, τον τελευταίο από την πλειάδα των προφητών Του: την προαναγγελία της σωτηρίας του γένους των ανθρώπων, που έχει υποσχεθεί αιώνες πριν ο ίδιος ο Θεός στους πρωτόπλαστους. Πρόκειται για την μοναδική τιμή, σ’ αυτόν που μέσα στην ταπείνωσή του, λέγει στους ακροατές του ότι «ου ουκ ειμί άξιος το υπόδημα των ποδών λύσαι». Δηλαδή διαμαρτυρόμενος όταν τον παρομοιάζουν με τον αναμενόμενο Μεσσία λέγει ότι δεν είναι άξιος ούτε τα κορδόνια των υποδημάτων Του να λύσει.

Για τον Μεγάλο Αγιασμό και τη χρήση του

 

Ο Μεγαλος Αγιασμος τελεῖται κάθε χρόνο τήν 5η καί 6η Ἰανου­α­ρίου. Πολλοί εἶναι αὐτοί οἱ ὁποῖοι ρωτοῦν ἄν ὁ Ἁγιασμός αὐτός πίνεται, χρησιμοποιεῖται γιά ραντισμό, φυλάσσεται στά σπίτια καί ἄν ἀντι­καθιστᾶ τή θεία Κοινωνία.

Τό κείμενο πού ἀκολουθεῖ, μεταγλωττισμένο στή νεοελληνική, ἀποτελεῖ «εἰδική γνωμοδότηση περί τοῦ θέματος τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ, δηλ. πῶς λαμβάνεται αὐτός παρά τῶν χριστιανῶν, ἐάν φυλάσσεται καί ἐάν ἀπ' αὐτόν μεταλαμβάνουν» οἱ πιστοί, συν­τα­χθέν ὑπό τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Πατρῶν κυροῦ Νικο­δή­μου. Ἀρχικῶς αὐτή δημοσιεύθηκε στά ΔΙΠΤΥΧΑ τοῦ ἔτους 1999 (σσ. οη΄-π΄), πρός ἐνημέρωση τῶν εὐλαβέστατων Ἐφημερίων καί πληρο­φόρη­ση τῶν πιστῶν.

 1. Ὑπάρχει διαφορά ἀνάμεσα στό Μεγάλο Ἁγιασμό πού τελεῖται τήν παραμονή τῶν Θεοφανείων καί ἐκεῖνον τῆς κύριας ἡμέρας τῆς ἑορτῆς;

Ο βίος του Οσίου Γερασίμου του Ιορδανίτη σε κινούμενα σχέδια

Ο βίος του Οσίου Γερασίμου του Ιορδανίτη σε κινούμενα σχέδια με αγγλικούς ύπότιτλους.

Διδαχή από τον οσιακό βίο του Αγίου Νικηφόρου του λεπρού - 4 Ιανουαρίου

O κατά κόσμον Νικόλαος Τζανακάκης εγεννήθη στο ορεινό χωριό Σηρικάρι των Χανίων που ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Κισάμου και Σελήνου, κατά το έτος 1890. Στο χωριό αυτό τελείωσε το δημοτικό σχολείο. Οι πτωχοί ξωμάχοι γονείς του πέθαναν ενόσω ήταν μικρός. Τότε τον ανέλαβε ο πάππους του Ιωάννης. Στα δεκατρία του χρόνια πτωχός και απελπισμένος ηναγκάσθη να φύγει από το χωριό για τα Χανιά όπου έπιασε δουλειά σε ένα κουρείο.

Ήταν τότε αρχές του εικοστού αιώνα όταν ήρχισαν να φαίνονται στο σώμα του νεαρού εφήβου τα πρώτα σημά­δια της βιβλικής ασθένειας της λέπρας (η οποία κατ’ ευφημισμόν λέγεται ιερά νόσος) που μόνο το άκουσμά της προκαλούσε τον φόβο και την απέχθεια. Τι κι αν κάποιοι την ονόμασαν νόσο του Χάνσεν; Όλοι την ήξεραν για με­ταδοτική αρρώστια και τους ντόπιους ή ξενοφερμένους ασθενείς τους απομόνωναν στο θρυλικό νησί της Σπιναλό­γκα όπου εκμετρούσαν το ζην υπό άθλιες συνθήκες. Είχαν περάσει 20 αιώνες από τότε που ο Θεάνθρωπος θερά­πευσε τους 10 λεπρούς και όμως η αρρώστια έκανε ακό­μη μεγάλη θραύση…

Ὁ Ὅσιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ - 2 Ιανουαρίου

Ὁ Ὅσιος Σεραφεὶμ γεννήθηκε στὸ Κοὺρσκ τῆς Ρωσίας στὶς 19 Ἰουλίου 1759 καὶ ὀνομάσθηκε Πρόχορος. Οἱ γονεῖς του, Ἰσίδωρος καὶ Ἀγάθη Μοσνίν, ἦταν εὐκατάστατοι ἔμποροι.

Ὁ πατέρας του εἶχε ἐργοστάσια πλινθοποιίας καὶ παράλληλα ἀναλάμβανε τὴν ἀνέγερση πέτρινων οἰκοδομημάτων, ναῶν καὶ σπιτιῶν. Κάποτε ἄρχισε νὰ χτίζει στὸ Κοὺρσκ ἕνα ναὸ πρὸς τιμὴν τοῦ Ὁσίου Σεργίου τοῦ Ραντονέζ, τοῦ Θαυματουργοῦ, ἀλλὰ ξαφνικὰ τὸ 1762, πεθαίνει, ἀφήνοντας στὴν σύζυγό του τὴ μέριμνα γιὰ τὴν ὁλοκλήρωση τοῦ ναοῦ.

Ὁ Πρόχορος κληρονόμησε τὶς ἀρετὲς τῶν γονέων του καὶ ἰδίως τὴν εὐσέβειά τους.Σὲ ἡλικία δέκα ἐτῶν ἄρχισε νὰ μαθαίνει μὲ ζῆλο τὰ ἱερὰ γράμματα, ἀλλὰ ἀρρώστησε ξαφνικὰ βαριὰ χωρὶς ἐλπίδα ἀναρρώσεως.

Στὴν κρισιμότερη καμπὴ τῆς ἀσθένειας εἶδε στὸν ὕπνο του τὴν Παναγία, ἡ ὁποία ὑποσχέθηκε ὅτι θὰ τὸν ἐπισκεφθεῖ καὶ θὰ τὸν θεραπεύσει. Πράγματι, ἔτυχε μία μέρα νὰ γίνεται λιτανεία καὶ νὰ περνᾷ ἔξω ἀπὸ τὴν οἰκία τοῦ μικροῦ ἄρρωστου παιδιοῦ, ἡ θαυματουργὴ εἰκόνα τῆς Θεοτόκου. Τὴν στιγμὴ ἐκείνη ἔπιασε δυνατὴ βροχή.