Κυριακή των μυροφόρων

Αλεξάνδρου Σμέμαν

Ακούγοντας τη διήγηση για τη σταύρωση και το θάνατο του Χριστού, κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας, με εντυπωσιάζει συνεχώς μια λεπτομέρεια της ιστορίας: η μέχρι τέλους αφοσίωση μιας χούφτας ανθρώπων, κυρίως γυναικών, για τις οποίες το ευαγγέλιο δεν λέει σχεδόν τίποτε άλλο. Αυτό που γνωρίζουμε είναι πως οι μαθητές του Χριστού, όλοι τους, έφυγαν και τον άφησαν μόνο. Ο Πέτρος Τον αρνήθηκε τρεις φορές. Ο Ιούδας Τον πρόδωσε. Τα πλήθη ακολουθούσαν το Χριστό ενώ κήρυττε, και όλοι περίμεναν να πάρουν κάτι απ' Αυτόν: προσδοκούσαν βοήθεια, θαύματα και θεραπείες, περίμεναν την απελευθέρωσή τους από τη μισητή Ρωμαϊκή κατοχή, περίμεναν απ' Αυτόν να ασχοληθεί με τις επίγειες μέριμνές τους. [...]

Τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον;

Αρχιμ/του Τιμοθέου Κ. Κιλίφη

Το ερώτημα αυτό το έθεσαν μεταξύ τους οι μυροφόρες γυναίκες προτού πάνε στον τάφο του Χριστού, για ν' αλείψουν το σώμα του με αρώματα. Ερώτημα δικαιολογημένο, και δύσκολο, γιατί "ο λίθος ην μέγας σφόδρα".

Και όμως δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια μέσα στην απογοήτευσή τους. Προχώρησαν χωρίς να έχουν λύση στα χέρια τους. Είχαν, όμως, δέσει την καρδιά τους με το Χριστό. Προχώρησαν με την πίστη και την αφοσίωση σ' αυτόν.

Και η λύση δόθηκε από τον ουρανό. Μόλις έφτασαν στον τάφο βρήκαν τον λίθο αποκυλισμένο. Ο ουρανός έδωσε τη λύση του.

Όλοι μας προχωρούμε ανάμεσα σε ογκόλιθους. Αμέτρητοι είναι οι ογκόλιθοι που βρίσκονται μπροστά μας. Ογκόλιθοι φτώχειας, αρρώστιας, φόβου θανάτου, συκοφαντίας, κατατρεγμών, δυσπιστίας, κρίσης θεσμών, εκδήλωσης παθών και άλλοι πολλοί, που αρκετές φορές είναι τρομακτικοί. Πολλές φορές τρομάζουμε κι απελπιζόμαστε βλέποντας τους τεράστιους αυτούς ογκόλιθους που φράζουν το δρόμο της ζωής μας.

Όμως, δεν πρέπει να φοβόμαστε. Αν προχωρούμε, όπως οι μυροφόρες, με πίστη και αφοσίωση στον Χριστό, οι ογκόλιθοι θα υποχωρούν.

Κανένας ογκόλιθος ποτέ δεν είναι δυνατότερος από το Χριστό.

Από το βιβλίο: Στοχασμοί από τον άμβωνα