Ο Απόστολος Παύλος

ΛΑΜΠΡΟΣ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΣ Θεολόγος - Καθηγητής

Ο μέγας Απόστολος των Εθνών Παύλος δεν ανήκε στη χορεία των δώδεκα Αποστόλων. Δε γνώρισε τον Κύριο όσο ζούσε στη γη, αλλά αποκαλύφτηκε κατόπιν σε αυτόν και κλήθηκε να γίνει απόστολός Του, όντας αυτός πολέμιος της Εκκλησίας.

      Η Εκκλησία μας χαρακτήρισε τον Απόστολο Παύλο ως τον«Πρώτον μετά τον Ένα», δηλαδή τον σημαντικότερο άνδρα επί γης μετά τον Χριστό και ως το «πολύτιμο σκεύος Χριστού». Δίκαια, διότι ο μέγας αυτός Απόστολος προσέφερε στην Εκκλησία του Χριστού τις πιο ανεκτίμητες υπηρεσίες της ιστορίας Της! Αυτός είναι ο ουσιαστικός θεμελιωτής Της στα έθνη, ως τα πέρατα της οικουμένης!

      Τις πληροφορίες για τον βίο και το έργο του μεγάλου Αποστόλου αντλούμε από το βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων» και από τις Επιστολές του, αλλά και από άλλες αρχαιότατες εξωβιβλικές μαρτυρίες. Αναφέρουμε ενδεικτικά τα εξής χωρία: Πραξ.9,1-29, 22,3-21,26,9-20, Γαλ.1,13-24, A΄Κορ.15,8, Εφ.3,8, Φιλιπ.3,12, κλπ. Το ιεραποστολικό του έργο περ-γράφεται στα κεφάλαια 13^ο - 28^ο του βιβλίου των «Πράξεων των Αποστόλων». 

       Γεννήθηκε γύρω στο 15 μ.Χ. στην Ταρσό της Κιλικίας από Iουδαίους γονείς, οι οποίοι κατάγονταν από την φυλή του Βενιαμίν. Ονομαζόταν Σαούλ ή Σαύλος και επίσης είχε και το ρωμαϊκό όνομα Παύλος. Οι εύποροι γονείς του έδωσαν στον φιλομαθή γιο τους υψηλή παιδεία. Επίσης το αξιόλογο ελληνιστικό πνευματικό κλίμα της Ταρσού επέδρασαν θετικά στην διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. Τόσο ο πατέρας του όσο και ο Παύλος ανήκε στην αίρεση των Φαρισαίων. Αυτό σημαίνει ότι από μικρός είχε καλλιεργήσει στην ανήσυχη ψυχή του θέρμη και ζήλο για την πίστη του.

Φιλοσοφούμε μπροστά στον τάφο και όταν φεύγουμε δυστυχώς ξεχνάμε..

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Συμβαίνει όταν ένας άνδρας και μια γυναίκα πα­ντρεύονται, υπογράφουν συχνά ένα συμβόλαιο, με το οποίο ρυθμίζουν από πριν την τύχη της περιουσίας τους σε περίπτωση θανάτου του ενός ή του άλλου: 

"Αν ο σύζυγος πεθάνει πριν από τη σύζυγο, θα γίνει τούτο. Αν η σύζυγος πεθάνει πριν από το σύζυγο, θα γίνει τούτο και τούτο". Καλά-καλά δεν γνωρίστη­καν ακόμα, καλά-καλά τη ζωή τους δεν άρχισαν, και το θάνατο σκέφτονται. Πολλές φορές, μάλιστα, το συμ­βόλαιο αναφέρει τι θα γίνει, αν πεθάνει το παιδί, που θα γεννήσουν: "Αν το παιδί, που θα γεννηθεί, πεθά­νει, θα γίνει αυτό κι αυτό». Ακόμα δεν φάνηκε ο από­γονος, και εκδόθηκε η απόφαση του θανάτου του! Τί θέλω να πω με όλα αυτά;

 Ότι, πηγαίνοντας στο συμβολαιογραφείο για τη σύνταξη ενός συμβολαίου, ο καθένας γνωρίζει πως ο θάνατος θα επισκεφθεί κά­ποια στιγμή τον ίδιο ή έναν δικό του άνθρωπο. Το θε­ωρεί απόλυτα φυσιολογικό και αναπόφευκτο. Όταν, όμως, έρθει ο θάνατος, ξεχνάει όσα έγραψε και άλλα λέει. "Έπρεπε να πάθω εγώ τέτοιο πράγμα;", φωνά­ζει με θρήνους και αναστεναγμούς ο άντρας που χή­ρεψε. "Περίμενα να με βρει τέτοια συμφορά και να χάσω τη γυναίκα μου;". Τί λες, άνθρωπέ μου;Όταν ήσουνα, ή μάλλον νόμιζες πως ήσουνα, μακριά από το θάνατο, ήξερες καλά τους φυσικούς νόμους· τώρα που έπαθες τη συμφορά, τους ξέχασες;

Ὁ Ὅσιος Δαβὶδ ἐν Θεσσαλονίκη - 26 Ιουνίου

Ὁ Ὅσιος Δαβὶδ καταγόταν ἀπὸ τὴ βόρεια Μεσοποταμία, ποὺ ἦταν μεγάλο μοναστικὸ κέντρο, καὶ ἐγεννήθηκε περὶ τὸ 450 μ.Χ. Γιὰ λόγους ποὺ δὲν ἀναφέρονται ἦλθε στὴ Θεσσαλονίκη μαζὶ μὲ τὸ μοναχὸ Ἀδολᾶ. Κατὰ τὸ βιογράφο τους ὁ Ὅσιος εἰσῆλθε ἀρχικὰ στὴ μονὴ τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Θεοδώρου καὶ Μερκουρίου, ἐπιλεγομένη Κουκουλλιατῶν, τῆς ὁποίας ἡ τοποθεσία προσδιορίζεται «ἐν τῷ ἀρκτικῷ μέρει τῆς πόλεως πλησίον τοῦ τείχους ἐν ᾧ ἐστι τὸ παραπόρτιον τῶν Ἀπροΐτων». Τὸ προσωνύμιο «Κουκουλλιατῶν» ἢ «Κουκουλλατῶν» δηλώνει τοὺς μοναχοὺς ποὺ ἔφεραν κουκούλιο, ἴσως κατὰ ἰδιάζοντα τρόπο, ἂν κρίνει κανεὶς ἀπὸ τὶς σωζόμενες ἀπεικονίσεις τοῦ Ὁσίου, δηλαδὴ ριγμένο στοὺς ὤμους. Ἡ θέση τῆς μονῆς πρέπει νὰ ἀναζητηθεῖ βορειοανατολικὰ τῆς Ἀκροπόλεως, ἐκεῖ ὅπου ἀναγνωρίζεται τὸ τοπωνύμιο «Κῆπος τοῦ Προβατᾶ».

Ένα... γέμισμα!

Θά σοΰ τό πώ, παιδί μου, γιά νά ένισχυθεΐς στήν πίστη ότι ό Κύριος δέν έγκαταλείπει τούς δικούς του, όταν αύτοί μέ απόλυτη έμπιστοσύνη στή στοργική Πρόνοιά Του άφήνουν τούς έαυτούς τους καί τις οίκογένειές τους στά χέρια Του...

Μέ τούτα τά λόγια άρχισε ό πατήρ 'Ιωάννης νά διηγείται σέ πνευματικό του παιδί τό περιστατικό έκεΐνο άπό τήν ιερατική του ζωή καί διακονία, όταν νέος άκόμα άρχιμανδρίτης γυρνοϋσε τά χωριά τού θεσσαλικοϋ κάμπου ώς ιεροκήρυκας τής Μητροπόλεως.

-Πάνε χρόνια τώρα, άλλά τό γεγονός έκεΐνο δέν είναι δυνατόν νά σβήσει μέσα μου. Είναι κάτι πού θά τό θυμούμαι σ’ όλη μου τή ζωή.

Κι άρχισε νά διηγείται:

ΗΜΕΡΙΔΑ ΚΥΡΙΑΚΗ 28 ΙΟΥΝΙΟΥ

Γενέθλιον του Προδρόμου - Η άσκηση ως δυνατότητα ελευθερίας του ανθρώπου

Η εορτή του γενεθλίου του τιμίου Προδρόμου (24 Ιουνίου), προβάλει στην Εκκλησία τη δυνατότατα της ασκήσεως ως την κατ' εξοχήν μορφή ελευθερίας, και πορείας συνδέσεως του ανθρωπίνου προσώπου με  το πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού.

Ο άγιος Ιωάννης έζησε στο μεθόριο της προ και μετά Χριστόν εποχής. Λειτούργησε τη ζωή του με απλότητα και λιτότητα, γεγονός το οποίο τονίζεται από την περιγραφή της ενδυμασίας και της διατροφής του (Φορούσε μάλλινο ένδυμα "από τρίχες καμήλου και ζώνη δερμάτινη περί την οσφύ του", η δε διατροφή του ήταν άγριο μέλι και ακρίδες). 

Εγκαινιάζει μια νέα εποχή κατά την οποία "η Βασιλεία του Θεού βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν". Η Βασιλεία των Ουρανών η οποία δεν είναι μια μελλοντική ή  διανοητική κατάσταση, αλλά ο σύνδεση δια των Ευαγγελικών εντολών του ανθρώπου  με τον Σταυρωθέντα και Αναστάντα Χριστό. 

Κυριακή Γ’ Ματθαίου: Η αγωνιώδης μέριμνα

Ο τελευταίος στίχος του χερουβικού ύμνου, που ψάλλεται πριν την μεγάλη είσοδο, προτρέπει τους πιστούς να απωθήσουν «πᾶσα τήν βιοτικήν μέριμναν» για να υποδεχτούν «τόν βασιλέα τῶν ὅλων».

Με τον ύμνο αυτό η Εκκλησία εξαγγέλλει μυσταγωγικά το κύριο αίτημα του σημερινού ευαγγελίου και μας καλεί να συγκρίνουμε τις ανάγκες του βίου μας με τις ανώτερες αξίες της ψυχής. Το αίτημα διατυπώνεται με συνοπτικό τρόπο στην εντολή «μή μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καί τί πίετε μηδέ τό σῶμα ὑμῶν τί ἐνδύσησθε …».

Πρόκειται για ένα αίτημα που φωτογραφίζει την εποχή μας. Ποτέ άλλοτε οι μέριμνες του βίου δεν απορρόφησαν τόσο πολύ τον άνθρωπο όσο σήμερα. Προβλέποντας τις συνέπειες, μιας τέτοιας αγωνιώδους μέριμνας, η παραπάνω εντολή απευθύνεται σήμερα σε μας και μάς καλεί να δώσουμε μαρτυρία εγκράτειας και αυτοθυσίας για να πείσουμε τους άλλους με τη στάση μας να δοξάζουνε μαζί μας «τόν πατέρα ἡμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς».

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΒΑΣΙΛΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΧΕΣ ΤΗΣ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

Ὑπὸ τοῦ ἀρχιμανδρίτου Νικοδήμου Μπαρούση

Εἰς τὴν ἔγκριτον ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος», (εἰς τὸ φύλλον 1643 καὶ εἰς τὴν σελίδα 5), μεταξὺ ἄλλων ἀναγράφεται ὅτι ὁ ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας «ἁπλῶς ἀναφέρει τὴν συνήθεια, ποὺ τότε εἶχε ἐπικρατήσει, νὰ μὴ ἀκούγωνται οἱ εὐχές». Ἐπ’ αὐτοῦ θὰ ἤθελα νὰ διατυπώσω συμπληρωματικῶς κάποιες ἀπόψεις [1]:

1. Θὰ πρέπῃ νὰ τονισθῇ ὅτι ἡ ἐποχὴ αὐτή, «τότε», κατὰ τὸν αἰδεσιμολογιώτατον ἀρθρογράφον, εἶναι ἡ περίοδος τῆς μεγάλης θεολογικῆς ἀκμῆς τοῦ ΙΔ΄ αἰῶνος, ἡ ἐποχὴ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καὶ τῆς ὑψηλῆς ἡσυχαστικῆς θεολογίας, μὲ ὅλες τὶς πνευματικές, λειτουργικὲς καὶ κοινωνικὲς αὐτῆς προεκτάσεις. Ἐφ’ ὅσον λοιπὸν οἱ ὄντως «πνευματοφόροι Πατέρες» ἐδέχθησαν νὰ μὴ ἀκούγωνται οἱ εὐχές, τὶς ὁποῖες ἐδιάβαζαν ὅταν ἐτελοῦσαν τὴν θείαν Λειτουργίαν, «ἀρκεῖ ἡμῖν», κατὰ τὴν περὶ τὰ τοιαῦτα ἀντίληψι τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου [2].

2. Ἐπειδή, ἀφ’ ἑνὸς μέν, ὁ τρόπος ἀναγνώσεως τῶν εὐχῶν τῆς θείας Λειτουργίας «ἐκφράζει τὴν θεολογία τῆς λατρείας»[3] καὶ «ἀποτελεῖ κλειδὶ τῆς ἐκκλησιολογικῆς μας κατανοήσεως»[4], ἀφ’ ἑτέρου δέ, «ὁ Καβάσιλας εἶναι ὁ θεολόγος τῆς θείας Εὐχαριστίας»[5], εἶναι ἀδύνατον, νομίζω, ὁ ἱερὸς λειτουργιολόγος Πατὴρ νὰ ἀναφέρῃ κατ’ ἐπανάληψιν (περὶ τὶς δέκα φορὲς) τὴν βασικὴν αὐτὴν λειτουργικὴ πρᾶξι, δίχως νὰ λαμβάνῃ θέσι.

Ο συνήγορος του... Θεού

Αρχιμ. Αρσένιος Κατερέλος

Ὁ Θεός δέν ζητά συνηγόρους, πού προβάλλουν μέ τά λόγια τους τήν αξία τοῦ Χριστιανισμού.

Ζητά πιστούς, πού νά δείχνουν μέ τόν άψογο βίο τους, τήν δύναμη του Χριστού. Ἡ καλύτερη υπεράσπιση τοῦ Χριστιανισμού, ἀλλά καί ἡ χειρότερη δυσφήμισή του, προέρχεται ἀπό τον βίο καί τήν πολιτεία των φερομένων ως πιστών του. 

Πολλοί μιλούν γιά τόν Χριστιανισμό μέ τό μέτρο, ἀλλά τόν ζούν με τόν πόντο. 

Ἡ διαφορά μεταξύ του φανατισμού καί της πίστης είναι, ότι τήν πίστη μπορείς νά τήν εξηγήσης, χωρίς νά γίνης έξω φρενών. 

Ενώ εσύ μου φώναζες...

Κατερίνας Μάλλιου

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να σε φοβάμαι... 

Ενώ εσύ μου φώναζες, τραυμάτιζες την αυτοπεποίθηση μου...

 Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι δεν είχα αξιοπρέπεια επειδή ήμουν μικρός... 

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να μην τολμάω, να μη δοκιμάζω, να μην προσπαθώ να ανακαλύπτω, να μην παίρνω πρωτοβουλίες, για να μη θυμώνεις... 

Ενώ εσύ μου φώναζες, με έκανες να νιώθω ασήμαντος και αδύναμος... 

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου έδειχνες ότι δεν μπορούσα να σε εμπιστεύομαι... 

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι δεν μπορούσα να σου μιλήσω αν είχα κάποιο πρόβλημα ή κάποιος μου έκανε κακό, γιατί φοβόμουν πώς θα αντιδρούσες... 

Ναί μέν, ἀλλά.....

George Carlin

Τὸ παράδοξο τῶν καιρῶν μας εἶναι, ὅτι:

Ἐνῷ ἔχουμε οἰκοδομήσει οὐρανοξύστες, ἡ διάθεσή μας εἶναι χαμηλή, ὅσο ἕνα μονόροφο σπίτι.

Ἐνῷ ἔχουμε κατασκευάσει δρόμους ταχείας κυκλοφορίας, εἴμαστε στενόμυαλοι καὶ οἱ ἀντιλήψεις μας πιὸ στενὲς κι' ἀπὸ ἕνα σοκάκι.

Ἐνῷ καταναλώνουμε περισσότερα, διαθέτουμε λιγότερα.

Ἐνῷ ἀγοράζουμε περισσότερα, τ' ἀπολαμβάνουμε λιγότερο.

Ἐνῷ ἔχουμε μεγαλύτερα σπίτια, οἱ οἰκογένειές μας εἶναι μικρότερες.

Ἐνῷ ἔχουμε στὴ διάθεσή μας περισσότερες εὐκολίες, ὁ ἐλεύθερος χρόνος μᾶς εἶναι ἀνύπαρκτος.

Αφού θα βρεθούμε γυμνοί μπροστά στο Θεό...

Ἁγ. Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου

Ἀφοῦ λοιπόν θά βρεθοῦμε γυμνοί μπροστά στόν Θεό... 

Γιατί σκεπάζουμε τό σῶμα μας μέ πολυτελεῖς στολές, μέ λαμπρά ἐνδύματα καί μέ ὡραῖα ὑποδήματα;

Γιατί τρέχουμε νά  προϋπαντήσουμε τούς ἄρχοντες;

Γιατί μᾶς ἀρέσει νά μᾶς χαιρετοῦν;

Γιατί ἐπιδιώκουμε τίς πρωτοκαθεδρίες στά ἐπίσημα γεύματα;

Ο θαυμαστός βίος του Αγίου Τύχωνος - 16 Ιουνίου

Ο Άγιος Τύχων καταγόταν από την αρχαία Αμαθούντα της Κύπρου, τη σύγχρονη αγιώνυμη κοινότητα του Αγίου Τύχωνα της Λεμεσού. Έζησε περί τα τέλη του 4ου αι. μ.Χ. Γόνος ευσεβών γονέων, αφιερώθηκε στον Θεό και αφού διαμοίρασε την περουσία τους στους φτωχούς, διαδέχθηκε στον θρόνο της Αμαθούντος τον Άγιο Μνημόνιο.

Το όνομά του ταυτίστηκε με τη μεταστροφή της πλειονότητας της επισκοπικής περιφέρειάς του στον Χριστιανισμό και τον μαρασμό της ειδωλολατρικής λατρείας της Αφροδίτης που ήκμαζε από την αρχαιότητα στην περιοχή. Ο βιογράφος του, ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, αναφέρει μια μέρα κρήμνισε τα αρχαία είδωλα και εκδίωξε από τον ναό της Αφροδίτης την ιέρειά της, η οποία αργότερα κατηχήθηκε και ασπάσθηκε την πίστη του Χριστού, λαμβάνοντας το όνομα Ευανθία. 

Η προσευχή ως συνάντηση με το Θεό

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

«Ζούμε τόσο, όσο επικοινωνούμε με τον Θεό και η κοινωνία με τον Θεό συμβαίνει μέσω της προσευχής». Η επισήμανση αυτή προέρχεται από το Μητροπολίτη Ιλαρίωνα Αλφέγιεφ και καταγράφεται στο βιβλίο του « Το μυστήριο της πίστης». Είναι η επισήμανση όλων όσων μπόρεσαν να ζήσουν την προσευχή ως σχέση με τον Αόρατο κι ως συνουσία με το Θεό, κατά τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος.

Είναι αλήθεια ότι με τις λέξεις συνεννοούμαστε στο σημείο που εκφράζουν κοινή εμπειρία. Αν με τη λέξη προσευχή εννοούμε μια απλή αναφορά των αιτημάτων μας ή μια βιαστική εκφορά λέξεων για επιτέλεση του θρησκευτικού μας καθήκοντος, σίγουρα η αναφορά της προσευχής σε κοινωνία με το Θεό είναι ακατανόητη.

Ο θείος έρως...

αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

- Γέροντα, ο θείος έρως είναι η αγάπη για τον Θεό; 

- Ο θείος έρως είναι κάτι ανώτερο από την αγάπη για τον Θεό. 

Είναι τρέλα. Αγάπη - έρως - τρέλα, όπως φθόνος - μίσος - φόνος. 

Η ακριβή αγάπη προς τον Θεό, με τις θυσίες της, γλυκοβράζει την καρδιά, και σαν τον ατμό πετιέται ο θείος έρως, ο οποίος δεν μπορεί να συγκρατηθεί, και ενώνεται με τον Θεό. 

Ο θείος έρως λυγίζει τα σκληρά κόκκαλα και γίνονται τόσο μαλακά, που ο άνθρωπος δεν μπορεί να σταθεί όρθιος, πέφτει κάτω! 

Ακολουθώντας το Χριστό...

Το μέτρο της κρίσεώς μας  θα είναι πάντοτε η γνησιότητα και ο πόθος της καρδιάς μας...

• Ακολουθούμε το Χριστό για να αυξήσουμε την "ψαριά" μας ή... αφήνουμε τα πάντα πίσω για την πείνα της "άλλης" αλιείας;... 

• Λειτουργούμε το Χριστό στο σπάσιμο του ατομισμού μας, ώστε να ανοιγόμαστε στη σχοινοβασία της αγάπης ή... "χτίζουμε" καθημερινά ψηλότερα τα τείχη μας που διασφαλίζουν τη σταθερότητα της μίζερης όμως, και άχαρης ζωής μας;...

• Ζητάμε από το Χριστό "θαύματα" για την ικανοποίηση των "θέλω" μας (και μάλιστα των "ιερών") ή... προσανατολίζουμε  την ύπαρξή μας στο καθημερινό όντως θαύμα της παρουσίας Του;... 

• Πορευόμαστε με το Χριστό στο Γολγοθά και στα τα Πάθη του ή... Τον κατεβάζουμε από το Σταυρό Του ζητώντας ανέσεις και ευκολίες;...

• Γευόμαστε το Χριστό στη διακονία... στο πλύσιμο των ποδιών... στην άκρα ταπείνωσή Του ή... επιθυμούμε  πρωτοκαθεδρίες... τιμές... αξιώματα (και δη εκκλησιαστικά);...

• Τελικά, σωζόμαστε μόνοι μας, με τα καλά μας έργα και την ανωτερότητα του ηθικισμού μας, χτίζοντας τον πύργο της σύγχρονης Βαβέλ μας, ή... επιτρέπουμε στο Χριστό ασκώντας την ελευθερία δια της υπακοής, να κατέλθει στην άβυσσο του παραΛόγου της ζωής και της ιστορίας μας και να μας συνΑναστήσει;...

Η αναμέτρηση με τον εαυτό μας είναι σκληρή και αδυσώπητη, όμως, και η μοναδική οδός για μετάνοια... για γνησιότητα... για τη Βασιλεία του Θεού...τώρα και πάντοτε...

Ο δεκάλογος των συζύγων

1. Μην κάνετε τον δάσκαλο στον ή στη σύντροφό σας. Ο καλύτερος τρόπος να τον διδάξετε είναι να τον αγαπάτε.
2. Ο γάμος είναι μια διαρκής, αλλά ωραία περιπέτεια που βοηθάει ν' ανακαλύπτουμε τον αληθινό εαυτό μας, τον ψυχικό κόσμο του συντρόφου μας και να γνωρίζουμε καλύτερα τον Θεό.
3. Τον σύντροφό μας τον αποδεχόμαστε όπως είναι, με τις αδυναμίες και τις ιδιοτροπίες του και όχι όπως εμείς θα θέλαμε να είναι. - Η Οικογένεια είναι παλαίστρα και γυμναστήριο.
4. Προσπαθείστε να καταλάβετε τον ή τη σύζυγό σας. Μη λησμονείτε ότι ο άνδρας σκέφτεται με τη λογική και η γυναίκα με την καρδιά. 

Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, Τα ναρκωτικὰ και οι νέοι

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 10ῃ Ἰουνίου 2015

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Ἡ πρόσφατη ἀνακίνησι τοῦ κατεγνωσμένου ἀπό τήν σώφρονα ἰατρική κοινότητα θέματος τοῦ ἀπαραδέκτου διαχωρισμοῦ τῶν ἐξαρτησιογόνων καί παραισθησιογόνων οὐσιῶν σέ δῆθεν μαλακές καί σκληρές οὐσίες καί ἡ διοργάνωσι στήν πλατεῖα Συντάγματος τῶν Ἀθηνῶν φιέστας γιά τήν ἀπενοχοποίηση τῶν τραγικῶν συνεπειῶν τῆς χρήσεως τῆς ἰνδικῆς κάναβης μᾶς ὑποχρεώνει ποιμαντικῶς νά ἀναφερθοῦμε στό ἐξόχως σοβαρό καί ἐξαιρέτου σημασίας καί τραγικότητος θέμα τῆς ἀπειλῆς θανάτου τῶν νέων ἀνθρώπων ἀπό τήν χρήση ἐξαρτησιογόνων καί παραισθησιογόνων οὐσιῶν.

Ὁ ἐθισμὸς καὶ ἡ χρήση ναρκωτικῶν ἢ ἑξαρτησιογόνων οὐσιῶν ἀπὸ ἀνθρώπους κάθε ἡλικίας ἀλλὰ κυρίως ἀπὸ τοὺς ἐφήβους καὶ τοὺς νέους εἶναι ἕνα πολυδιάστατο τραγικὸ φαινόμενο ποὺ ἐξαπλώνεται καθημερινὰ ὅλο καὶ περισσότερο φέρνοντας πρὸ τῶν πυλῶν τοῦ θανάτου αὐτὰ τὰ τραγικὰ πρόσωπα καὶ τὶς οἰκογένειές τους, ἀλλὰ καὶ τὴν κοινωνία τὴν ἴδια, μέσα στὴν ὁποία ἐξελίσσεται αὐτὴ ἡ παθογένεια.

Αγ. Λουκάς ο Ιατρός - 11 Ιουνίου

ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ (ΒΟΪΝΟ-ΓΙΑΣΕΝΕΤΣΚΙ)

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΥΜΦΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΚΡΙΜΑΙΑΣ

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΤΟΠΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΑΝΑΤΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ

1877-1961

ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΒΙΟΣ

     Ο Άγιος αρχιεπίσκοπος Λουκάς, κατά κόσμον Βαλεντίν του Φέλιξ Βόινο-Γιασενέτσκι, γεννήθηκε στις 14/27 Απριλίου 1877 στο Κέρτς της χερσονήσου της Κριμαίας. Το οικογενειακό περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγάλωσε ήταν ιδιόμορφο, καθώς ο πατέρας του ήταν ρωμαιοκαθολικός, ενώ η μητέρα του, αν και ορθόδοξη, περιοριζόταν σε καλές πράξεις χωρίς να συμμετέχει ενεργά στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας.

     Πολύ νωρίς μετακομίζουν στο Κίεβο. Στο Κίεβο ο Βαλεντίν αποφασίζει να σπουδάσει ιατρική. Παίρνει το πτυχίο του με άριστα το 1903 και παρακολουθεί μαθήματα Οφθαλμολογίας.

Άσκηση ιατρικής – οικογένεια

     Το 1904, με το ξέσπασμα του Ρωσο-Ιαπωνικού πολέμου, βρέθηκε στην Άπω Ανατολή, όπου εργάστηκε ως χειρουργός με μεγάλη επιτυχία. Εκεί συναντήθηκε με την Άννα Βσιλίγιεβνα Λάνσκαγια, τη μέλλουσα σύζυγό του, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά. Μετά το τέλος του πολέμου εργάζεται σε διάφορα επαρχιακά νοσοκομεία. Οι επιτυχίες του είναι τόσες πολλές που η φήμη του εξαπλώνεται γρήγορα και ασθενείς καταφθάνουν από παντού. Την ίδια εποχή μελετάει σχετικά με την τοπική αναισθησία και συντάσσει επιστημονικά άρθρα. Διαπρεπής στις εγχείρησης των οφθαλμών και αποφασίζει να ασχοληθεί με τη θεραπεία των πυογόνων λοιμώξεων.

Άγιος Λουκάς ο Ιατρός: Το νόημα των θλίψεων

Συχνά ρωτούν οι άνθρωποι γιατί, για ποιο λόγο, Κύριος ο Θεός τους στέλνει θλίψεις και πολλές φορές και πολύ σοβαρές δοκιμασίες;

Είναι πολύ σημαντικό για τον κάθε χριστιανό να καταλάβει ότι οι θλίψεις μάς αποστέλλονται κατά το θέλημα του Θεού, το πάντοτε αγαθό και σωτήριο

. Τις περισσότερες φορές μάλιστα στέλνονται όχι σαν τιμωρίες, για τις αμαρτίες μας, αλλά για να επαναπροσδιορίσουμε τους δρόμους μας και τις καρδιές μας ή σαν απάντηση στα αιτήματα που απευθύνουμε στο Θεό. Οι άνθρωποι πολλές φορές περιμένουν από το Θεό να πραγματοποιήσει αυτά που ζητούν στις προσευχές τους με ένα τρόπο που οι ίδιοι θεωρούν ότι είναι ο καλύτερος. Ο Θεός, όμως, συχνά άπαντα στις δεήσεις τους με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο και όχι μ’ αυτόν που θα ήθελαν ή θα φαντάζονταν.

ΠΟΣΟ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΑΡΑΓΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙΚΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ;

Μπροστά σε κεντρικό περίπτερο προάστιου της Αθήνας....

Πίσω η πλατεία με δέντρα και παγκάκια...πελάτες περιμένουν , τρεις πριν από μένα, για να ψωνίσουν, ένας πατέρας με την κορούλα του, γύρω στα πέντε, ξανθοί και ψηλόλιγνοι και οι δυο, ξανθοί και γαλανομάτηδες. Μετανάστες, σκέφτηκα, από κάποια γειτονική μας χώρα. Ο πατέρας ήδη είχε πάρει απ΄το ψυγείο δυο μπύρες και ρούφαγε τη μια ψάχνοντας συνάμα και την τσέπη του για να βγάλει λεφτά να πληρώσει. Το κοριτσάκι του αμίλητο είχε καρφώσει τα ματάκια του πάνω στις σοκοφρέτες που ήταν αραδιασμένες στα δεξιά. Δίπλα στο κοριτσάκι, αριστερά του και μπροστά μου, μια δεκάχρονη μικρή, με απορία πρώτα έρριξε μια ματιά γρήγορη στον πατέρα και τις μπύρες του και με το βλέμμα της ακολούθησε τη ματιά της κορούλας του που ήταν καρφωμένη στις σοκοφρέτες. Όλα από δω και πέρα έγιναν σε δευτερόλεπτα. 

ΤΟ «ΟΥΚ ΕΣΤΙ ΜΟΥ ΑΞΙΟΣ» ΚΑΙ Η ΑΓΙΟΤΗΤΑ

Άγιος είναι αυτός που αξίζει να είναι μαθητής του Χριστού, λέει ο Κύριός μας απευθυνόμενος προς τους μαθητές του και προς κάθε χριστιανό, ο οποίος θέλει να Τον ακολουθήσει. Όποιος αγαπά τον κόσμο, τους φυσικούς συγγενείς του, όποιος δεν σηκώνει τον σταυρό του και δεν ακολουθεί τον Χριστό δεν αξίζει να θεωρείται και να είναι μαθητής Του. «Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος^. και ο φιλών υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος^.  και ος ου λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου, ουκ έστι μου άξιος» (Ματθ.10, 37-39). Όποιος είναι δεμένος με το παρελθόν του, όπως αυτό εκφράζεται στα πρόσωπα των γονέων του, όποιος είναι προσκολλημένος στο μέλλον, όπως αυτό εκφράζεται στα πρόσωπα των παιδιών του, όποιος είναι προσκολλημένος στον εαυτό του, στο παρόν του, όπως αυτό εκφράζεται με την άρνηση να αναλάβει τον σταυρό του και να ακολουθήσει την πορεία της θυσίας, της αγάπης, της αφιέρωσης, της προσφοράς, της νίκης εναντίον των παθών, δεν αξίζει να είναι μαθητής του Χριστού, δεν αξίζει τη δωρεά της αγιότητας. Διότι ο άνθρωπος ο οποίος έχει ως κέντρο της ζωής του ό,τι έχει και όχι την αγάπη προς το Πρόσωπο Εκείνο που του δίνει ό,τι έχει, από τον χρόνο και τη ζωή, μέχρι τα πρόσωπα, τα βιώματα, τις δυνατότητες για αναζήτηση νοήματος, αυτός ο άνθρωπος τελικά δεν μπορεί να ακολουθήσει την οδό της αγιότητας, την οδό της μαθητείας στο Χριστό.

Ιερά Αγρυπνία

Την Τετάρτη 10 Ιουνίου 

θα πραγματοποιηθεί 

Ι.Αγρυνία στο Ναό μας 

επί τη μνήμη 

του Αγίου Λουκά του Ιατρού 

Επισκόπου Συμφερουπόλεως 

και της 

Παναγίας 

"Άξιον Εστί", 

από τις 22:00 - 01:30 

κατά το Αγιορείτικο τυπικό.

Η Εκκλησία δεν λειτουργεί με κοσμικούς θεσμούς

Ἀρχιμανδρίτης Βασίλειος Γοντικάκης

Ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει ὡς διαρκὴς θεοφάνεια. Ἐὰν «ὁ ἐωρακὼς τὸν Υἱὸν ἐώρακε τὸν Πατέρα» καὶ ὁ ἐωρακὼς τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας ἐώρακε τὸν ἀοράτως μεθ᾿ ἡμῶν ὄντα Θεάνθρωπον Κύριον καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα.

Δὲν ὑπάρχει μὲ ἄλλο τρόπο ἡ Ἐκκλησία καὶ μὲ ἄλλο τρόπο διδάσκει ἢ θεολογεῖ. Ὁ τριαδικὸς τρόπος ὑπάρξεως συνιστᾷ τὸ μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀποτελεῖ τὸ σαφὲς κήρυγμα, ποὺ πείθει τὸν ἄνθρωπο ὅτι ὁ Θεὸς Πατὴρ ἀγαπᾷ τὸν κόσμο καθὼς ἠγάπησε καὶ ἀγαπᾷ τὸν Υἱόν.

Καὶ αὐτὴ ἡ αἴσθηση τῆς θεϊκῆς ἀγάπης, ποὺ παρέχει ἐλευθερία, ἀποτελεῖ τὸ ἀπαραίτητο καὶ φυσιολογικὸ κλίμα μέσα στὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ ἀναπτυχθεῖ ὁ ἄνθρωπος.

Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο πιστεύει ὁ ἄνθρωπος, ἔχει ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό, γιατί ζεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι εἶναι ἕνα σῶμα καὶ ἕνα πνεῦμα μὲ τὸν Θεάνθρωπο. Ἔχει ὀργανικὴ σχέση μαζί Του, ὅπως τὸ κλῆμα μὲ τὴν ἄμπελο.

Ἂν μὲ κοσμικὸ τρόπο διοργανώνομε τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς θεσμοὺς καὶ μὲ πνευματικό, νομίζομε, τρόπο κηρύττομε τὸ Εὐαγγέλιο, αὐτὸ σημαίνει ὅτι καὶ τὰ δυὸ (θεσμὸς καὶ χάρισμα) πάσχουν καὶ εἶναι ἀμφιβόλου γνησιότητος.

Νήστευε, όμως τον έτρεφαν οι έπαινοι των ανθρώπων.

Σὲ μιὰ κωμόπολη ζοῦσε κάποιος ποὺ τόσο πολὺ νήστευε, ὥστε ὅλοι νὰ τὸν διαφημίζουν σὰν μεγάλο νηστευτή. Ἡ φήμη του ἔφθασε καὶ στὸν ἀββὰ Ζήνωνα. Τότε ὁ ἀββὰς τὸν κάλεσε κοντά του. Ἐκεῖνος ἦρθε. Χαιρετήθηκαν καὶ κάθισαν. Ὁ ἀββὰς ἄρχισε τὸ ἐργόχειρό του καὶ ἡ ὥρα περνοῦσε σὲ ἀπόλυτη σιωπή.

 Ὁ νηστευτής, μὴ μπορώντας νὰ μιλήσει, ἄρχισε νὰ στενοχωρεῖται καὶ ν' ἀδημονεῖ. Στὸ τέλος δὲν ἄντεξε καὶ εἶπε:

- Εὐχήσου γιὰ μένα, ἀββά, γιατὶ θέλω νὰ φύγω.

- Γιατί; τὸν ρώτησε ἐκεῖνος.

- Νιώθω σφίξιμο στὴν καρδιά μου καὶ δὲν ξέρω τί συμβαίνει. Στὸν κόσμο νηστεύω μέχρι τὸ βράδυ καὶ δὲν νιώθω καμιὰ δυσκολία. Ἐδῶ στὴν ἔρημο δὲν ἀντέχω.

Μυρίπνοα άνθη

Αγίου Ισαάκ του Σύρου

Αν παρακαλέσεις το Θεό για κάποιο πράγμα, και δεν σ’ ακούσει γλήγορα, μη λυπάσαι· γιατί εσύ δεν είσαι πιο σοφός από τον Θεό. Κι’ αυτό γίνεται, είτε γιατί είσαι ανάξιος να πάρεις ό,τι ζητήξεις, είτε γιατί οι δρόμοι της καρδίας σου δεν είναι σαν αυτό που ζήτηξες, αλλά το ανάποδο ή γιατί δεν έφταξες ακόμα εκεί που πρέπει για να δεχθείς το χάρισμα που ζητάς· γιατί δεν πρέπει να επιχειρούμε να φτάξουμε σε μεγάλα μέτρα πριν να έρθει ο καιρός, για να μην ατιμαστεί το χάρισμα του Θεού, αν μας το δώσει χωρίς νάμαστε άξιοι· γιατί ό,τι αποχτιέται εύκολα, γλήγορα χάνεται· αλλά κάθε πράγμα που βρίσκεται  με πόνο της καρδίας, φυλάγεται προσεχτικά.

*Δίψασε για τον Χριστό για να σε μεθύσει με την αγάπη του. Σφάλιξε τα μάτια σου από τα τερπνά της ζωής, για να καταξιωθείς από τον Θεό να βασιλέψει στην καρδιά σου η ειρήνη Του. Νάσαι εγκρατής από τα πράγματα που βλέπουνε τα μάτια σου, για να αξιωθείς την πνευματική χαρά. Αν δεν αρέσουν στο Θεό τα έργα σου, μη ζητήξεις απ’’ αυτόν να σου δώσει κάποια μεγάλα χαρίσματα, για να μην γίνεις σαν άνθρωπος που πειράζει τον Θεό. Κατά τη διαγωγή σου πρέπει νάνε και η προσευχή σου· γιατί είναι αδύνατο να ζητά τα επουράνια κάποιος που είναι δεμένος με τα της ζωής, κι’ όποιος καταγίνεται με τα κοσμικά να ζητά τα θεϊκά· γιατί κάθε ανθρώπου η επιθυμία, από τα έργα του δείχνεται, και σε κείνα τα πράγματα που δείχνει τη σπουδή του, γι’ αυτά αγωνίζεται στην προσευχή του. Λυτός που θέλει τα πολύ μεγάλα, δεν καταγίνεται με τα πιο τιποτένια.

Η θαυμαστή εμφάνιση του αγίου Λουκιλλιανού στον Γέροντα Παΐσιο (3 Ιουνίου 1979)

Ήταν 2 Ιουνίου 1979 απόγευμα. Ο Γέροντας είχε μόλις μεταφέρει τα πράγματά του στο κελλί της Παναγούδας χωρίς να προλάβει να τα τακτοποιήσει. Ετοιμαζόταν για τον εσπερινό και ρώτησε τον μοναχό που τον βοηθούσε ποιος άγιος εόρταζε την επόμενη ,αλλά εκείνος δεν θυμόταν. Του είπε ότι αύριο που θα έρθει θα του πει και έφυγε βιαστικός, γιατί σουρούπωνε.

Την συνέχεια την διηγήθηκε ο γέροντας ως εξής: « Είχα τα Μηναία σε κιβώτια . Έψαχνα να βρω τα γυαλιά μου για να δω τον άγιο της ημέρας και δεν τα έβρισκα. Για να μην χάνω χρόνο, έκανα τον εσπερινό με το κομποσκοίνι λέγοντας: «Άγιοι της ημέρας, πρεσβεύσατε υπέρ ημών».

Όταν σηκώθηκα μετά τα μεσάνυχτα, πάλι προσπάθησα με τον φακό για μισή ώρα να βρω τον Άγιο, χωρίς αποτέλεσμα. Είπα: «Πάει το Μεσονυκτικό». Για να μην περάσει η νύχτα ψάχνοντας έλεγα πάλι στο κομποσκοίνι,  «Άγιοι του Θεού…» , χωρίς να αναφέρω τα ονόματα των αγίων της ημέρας.

»Είδα τότε τον άγιο Παντελεήμονα αν συνοδεύει κάποιον μέσα στο Κελλί μου.

Τι κάνει η Εκκλησία;

Τό έρώτημα τό έχουμε ακούσει πολλές φορές, ίσως μάλιστα κάποιες άπό αύτές νά τό έχουμε διατυπώσει καί έμεΐς οί ίδιοι… Τί κάνει ή “Εκκλησία; Τόσα προβλήματα… τόσες πλάνες… τόσες εις βάρος τής πίστεως ένέργειες σκοτεινών κέντρων… ποΰ είναι ή ’Εκκλησία;

Τό έρώτημα, όπως τίθεται, ύπονοεΐ ότι Εκκλησία είναι οί έπίσκοποι καί οί ιερείς, καί έπομένως κατ’ ούσίαν πρός αύτούς άπευθύνεται. Είναι όμως έτσι τά πράγματα;

Πρέπει νά ομολογήσουμε ότι σ’ αύτή τήν άντίληψη κρύβεται κάποιο λάθος καίριο καί ούσιαστικό καί άκρως έπικίνδυνο γιά τήν ’ίδια τή ζωή τής Εκκλησίας. Λάθος πού άποτελεΐ μεγαλύτερο κίνδυνο γιά τήν Εκκλησία άπό όποιαδήποτε έπιβουλή έκδηλώνεται έναντίον της. Άς προσπαθήσουμε νά τό έξηγήσουμε αύτό.

Η προσπάθεια της πεταλούδας...

Ένας καθηγητής βιολογίας εξηγούσε στους μαθητές του πως μια κάμπια γίνεται πεταλούδα. Τους είπε λοιπόν ότι, κατά τις επόμενες δυο ώρες, η πεταλούδα θα προσπαθούσε να βγεί από το κουκούλι και, αφού τους τόνισε πως κανείς δεν έπρεπε να τη βοηθήσει, έφυγε...