+π. Μιχαήλ Καρδαμάκη
...Το κριτήριο μιας ιερατικής διακονίας δεν είναι ό,τι κατορθώνει η δραστηριότητα ενός ιερέα, αλλά ό,τι αυτός επιτρέπει στον μόνο Ιερέα - και καλό Ποιμένα - της Καινής Διαθήκης, να εργασθεί στη γρηγορούσα ψυχή του ανθρώπου...
Οι άνθρωποι δεν θα μισήσουν τελικώς τον Χριστό, αλλά θα εγκαταλείψουν ανενόχως την Εκκλησία, εκείνη που δεν παύει να ερωτοτροπεί με την ιστορία και να επιδιώκει την εγκόσμια εγκαθίδρυσή της...
Οι αθλιέστερες των περιστάσεων σε μια ιστορική περιπέτεια, κληρικών και λαϊκών πιστών, είναι αυτές που κατασκευάζονται από τους θεωρούντας εαυτούς ως αξιωματούχους ή προϊσταμένους, εκείνους που ενεργούν πάνω από την Εκκλησία και συνεπώς βιάζουν εωσφωρικώς την Εκκλησία. Σε αντίθεση με τους πιστούς, κληρικούς και λαϊκούς, που ζουν στην Εκκλησία και για την Εκκλησία, μάρτυρες της αγιότητας και της ελευθερίας της...
Η Ιερωσύνη η οποία γνωρίζεται πάντοτε ως θυσία και ουδέποτε ως άνεση, με έχει διδάξει ότι το μεγαλύτερο έγκλημ, που διαπράττεται στο όνομα της ιερωσύνης των ανθρώπων, αγνώριστης στην Ιερωσύνη του Χριστού, είναι η μυστηριακή απογύμνωση της Εκκλησίας, της μητέρας όλων των ανθρώπων, και η παραμόρφωσή της σε θρησκευτική ιδεολογία ή σε "πολιτική Ορθοδοξία"...
Το ιερατείο, στην εκκλησιαστική μονοκρατορία του, ή μάλλον στη θρησκευτική παντοκρατορεία του, αλλότριο εν πολλοίς της Ιερωσύνης του Χριστού, μυστηρίου ταπεινώσεως και αγάπης, είχε σχεδόν πάντοτε ως έργο του την προβολή της άτεγκτης δικαιοσύνης ενός απρόσιτου Θεού....Και είναι αυτό το ιερατείο που στην απάντησή του στους πειρασμούς της ιστορίας συγχέει τη διακονία με την εξουσία, την παρουσία του Χριστού με την αντιπροσώπευσή Του, εμποδίζοντας τον Χριστό να έρχεται στους ανθρώπους και τους ανθρώπους να πηγαίνουν στο Θεό...
Η Εκκλησία υπάρχει εκεί που λειτουργούν οι όροι της τελειότητας, της τέλειας ελευθερίας της αγάπης του Θεού, μιας αγάπης που είναι μόνο ο Θεός και που ενεργεί μόνο ο Θεός, στον άνθρωπο που αναζητά την τελειότητά του, που πάσχει την τέλεια ελευθερία του στη μια και μόνη αγάπη...
Ετσι, ο ιερατικός σταυρός αντικαταστάθηκε από το εφημεριακό καθήκον, η θυσιαστική αγιότητα από την επαγγελματική εντιμότητα, καλλωπιζόμενη και επιβραβευόμενη από πληθώρα εεκλησιαστικών διάκρίσεων και οφφικίων...
Είμαστε ανάξιοι της ιερατικής κλήσεώς μας, όταν παλεύουμε προς διάσωση ή δικαίωση του προσώπου δια του προσώπου μας και όχι προς εγκατάλειψη και αυτοπαράδοση του προσώπου μας στον Κύριο και Ιερέα Ιησού Χριστό...
Εκείνο που βιώνει ένας Ιερέας του Θεού είναι το πλήρωμα μιας ευλογίας, η αίσθηση ή μάλλον το κατόρθωμα, μαρτυρία μιας αποκλειστικής αγαπητικής σχέσεως, να είναι μόνος και ξένος μετά του Μόνου και Ξένου...
Η μεγάλη θλίψη ή η πραγματική κόλαση μας είναι μόνο η άρνηση ή η κατάλυση του δώρου της αγάπης, η απόπνιξη ή η ερήμωση της καρδιάς, που δεν αγαπά και δεν την αγαπούν, ή που δεν αγαπά χριστιανοπρεπώς τον Θεό και τον πλησίον της, χωρίς δηλαδή ανταπόκριση ή ανταμοιβή....Αυτό το θαύμα ευαγγελίζεται ή Ιερωσύνη....Και αυτή η αγάπη δεν υπάρχει έξω της Εκκλησίας και της Ιερωσύνης μέσα στην αποκάλυψη της αγάπης του Θεού. Είναι η μόνη οδός για να νικήσουμε την ιστορική γελοιοποίηση και γελοιογράφησή τους.
Από το βιβλίο του π. Μιχαήλ Καρδαμάκη, Εκκλησία η ωραιωθήσα αγάπη, εκδ. Μαίστρος, Αθήνα 2001
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου