Αλήθεια τι φταις; Ποιος σου έμαθε πως η ζωή δεν είναι δίπολο... πως δεν εξαντλείται ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο...στο εγώ και το εσύ...
Από μικρό παιδάκι βίωσες έναν αδυσώπητο μανιχαϊσμό...μια πάλη μεταξύ της "αλήθειας" και του "ψεύδους"...του "σωστού" και του "λάθους"...του "καλού" και του "κακού"...
Είδες την μάνα να μαλώνει με τον πατέρα...τον αδελφό να χωρίζει από τον αδελφό...τον φίλο από τον φίλο...στο όνομα του "δίκιου" και της "αλήθειας"...
Σε δίδαξαν πως η διασφάλιση της μοναξιάς επιτυγχάνεται με τον καλύτερο τρόπο πίσω από τις μάσκες των ρόλων...την αγελοποίηση του προσώπου... τις μάχες με τους "εχθρούς"... Πως είναι πιο εύκολο από την ανάληψη προσωπικής ευθύνης και αλλαγής, να λειτουργείς στην απρόσωπη περιχαράκωση μιας κάποιας ιδεοληψίας...
Και έγινες ο καλύτερος μαθητής, ξεπερνώντας και αυτούς τους δασκάλους...
Περιχαρακώθηκες πίσω από μια ομάδα ποδοσφαίρου... εντάχθηκες στην κομματική νεολαία του σχολείου... συνδικαλίστηκες στο χώρο της εργασίας... κατέβηκες στους δόμους... αποκοιμήθηκες στα παράθυρα της τηλεόρασης...
Τσακώθηκες αμέτρητες φορές στο σπίτι... στη δουλειά... στο καφενείο... για την "αλήθεια"... Στο διαδύκτιο, λειτούργησες πάντοτε κρυμμένος στην ανωνυμία... Ως άλλος Δον Κιχώτης αντλούσες την ύπαρξή σου στην ίδια την αντιπαλότητα... στη μάχη με τους "εχθρούς". Πολέμησες συνειδητά και λυσσαλέα τον όποιο "αντίπαλο" με όλα τα όπλα που σου έδιναν οι μηχανισμοί της δικής σου αυτοάμυνας...
Και τώρα Ναι ή Όχι...
Σε λίγο θα νυχτώσει και φοβάμαι... Φοβάμαι όχι από δειλία, ούτε το όχι ή το ναι...
...Φοβάμαι γιατί δεν μπόρεσα να σου χαρίσω λίγη ζεστασιά... λίγο ήλιο για το σκοτάδι...
...Φοβάμαι την παγωνιά των καρδιών...τη μοναξιά του εγώ και του εσύ...το άγριο βλέμμα στα μάτια...και στις καρδιές...
...Φοβάμαι γιατί ποτέ δε συναντηθήκαμε... δεν αγαπήσαμε πραγματικά ο ένας τον άλλο...
...Φοβάμαι πως μετά από τόσες μάχες...τόσους εχθρούς που πολεμάμε για να νικήσουμε, ...χάσαμε την ίδια τη ζωή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου