Ὁ Οὐρανός στή γῆ

Αγιορείτου μοναχού Παταπίου Καυσοκαλυβίτου

Ε να ὁδοιπορικό πρός τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀλλά καί τῶν ψυχῶν μας εἶναι γιά ὅλους ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα. Οἱ διαθέσεις πού δημιουργοῦνται στίς ἀνθρώπινες ψυχές κατά τίς συγκλονιστικές καί κοσμοϊστορικές αὐτές ἡμέρες ἐκφράζουν τήν στροφή ἀγάπης πρός τόν Θεό Δημιουργό, ἀγάπη πού δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνα συναίσθημα. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτή ἡ ὀντότητά Του. «Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστίν, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει». Ὁ Χριστός ἦλθε στήν γῆ καί περπάτησε ἀνάμεσά μας, γιατί ἔπρεπε νά περάσει ἀπό τόν θάνατο καί νά τόν νικήσει, γιά χάρη τῆς ἀνθρωπότητας. Καί αὐτό τό γεγονός συγκλονίζει τήν ψυχή αὐτοῦ πού παρακολουθεῖ καί βιώνει τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα.

Τό ἦθος τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι σταυραναστάσιμο. Μέ τήν πολύπλευρη ὀδύνη, ἀπό τίς μαστιγώσεις μέχρι καί τήν πορεία πρός τόν σταυρικό θάνατο, μέ τήν πλήρη αὐτή κατάργηση τῆς φιλαυτίας καί φιληδονίας, τήν ὁποία ὁ Κύριος πραγμάτωσε, ἐπέσυρε πίσω Του τά ἑκατομμύρια τῶν φιλόπονων ψυχῶν πρός μίμησή Του. Μέ τόν σταυρικό Του θάνατο ὁ Κύριος ἀπέδωσε (θά μπορούσαμε νά ποῦμε μέ ἐκφράσεις τῆς σύγχρονης ἐπικαιρότητας) στό «παγκόσμιο λογιστήριο» τήν ὀφειλή τοῦ «παγκόσμιου χρέους», καθώς ὁ Κύριος δέν «ἔπαθε» μόνο γιά τήν γενεά τῶν ἡμερῶν του, ἀλλά καί γιά τίς ἑπόμενες, γιά τό σύνολο τῆς ἀνθρωπότητας.

Η ζωή τοῦ Ἁγιορείτου μοναχοῦ μπορεῖ νά εἶναι ἕνας συνεχής σταυρός, συνάμα ὅμως εἶναι καί μία πρόγευση τῆς Ἀνάστασης, ἀπ᾿ αὐτήν ἐδῶ τήν ζωή. Πάσχα λοιπόν στό Ἅγιον Ὄρος δέν σημαίνει μιά ἁπλή θρησκευτική τελετουργία. Σημαίνει συμπύκνωση καί συγκεφαλαίωση ὅλου τοῦ χρόνου καί σύνολης τῆς ζωῆς τῆς κοινωνίας τοῦ Θεοῦ μέ τόν ἄνθρωπο καί τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό. 

Στό Ἅγιον Ὄρος δώδεκα αἰῶνες τώρα οἱ ὑμνολογίες συνεχίζονται, οἱ προσευχές διάπυρες ἀνεβαίνουν ἀενάως,μαζί μέ τό θυμίαμα, στόν Παντοκράτορα Κύριο, καί τά πρόσωπα τῶν μοναστῶν ἀστράφτουν ἀπό μυστική χαράγιά τήν ἐλπιζόμενη καί τήν ἐπιδιωκόμενη σωτηρία τους. Τόσο στόν ναό ὅσο καί στίς καρδιές τῶν ἀγρυπνούντων ξεδιπλώνεται ὁλόκληρο τό σχέδιο τῆς πρόνοιας τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. 

Ἡ ἄβυσσος τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου προκαλεῖ τήν ἄβυσσο τῆς θεϊκῆς εὐσπλαγχνίας. Τούς θεσπέσιους Αἴνους διαδέχεται ἡ ἰσάγγελος Δοξολογία. Καί μετά· ὁ Οὐρανός στή γῆ! Μέ τό ὑπερφυέστατο μυστήριο τῆς Θείας Λειτουργίας. Τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, πού παρέδωσε στήν ἀνθρωπότητα ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, τή Μεγάλη Πέμπτη, κατά τόν Μυστικό Δεῖπνο. Ὁ Κύριος, πρίν ἀπό τόν Μυστικό Δεῖπνο, ζώστηκε τό λέντιον καί ἔπλυνε τά πόδια τῶν μαθητῶν Του, δείχνοντάς μας ὅτι ὁ δρόμος πού ὁδηγεῖ στήν θέωση περνάει ἀπό τήν πύλη τῆς ταπεινώσεως καί τῆς ἐν Χριστῷ κοινωνίας μέ τόν συνάνθρωπο. Μόνο ἔτσι θά μπορέσουμε νά συμμετέχουμε στό κατεξοχήν μυστήριο τῆς συναντήσεως τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Χριστό, πού εἶναι καί τό κέντρο τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας· τήν Θεία Εὐχαριστία. Σέ συνθῆκες κατάνυξης, καί μακριά ἀπό κοσμικότητες καί πυροτεχνήματα ἑορτάζεται ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα καί τό Πάσχα στό Ἅγιον Ὄρος.

Ὁλονύκτιες ἀκολουθίες, βυζαντινοί ὕμνοι, ἐπιβλητικές λιτανεῖες, μελωδικές κωδωνοκρουσίες δημιουργοῦν στάἱερά ἁγιορειτικά καθιδρύματα ἀνεπανάληπτες πνευματικές στιγμές, συνεγείροντας τίς ψυχές τόσο τῶν μοναχῶνὅσο καί τῶν πολυάριθμων προσκυνητῶν. Γι᾿ αὐτό ὅσοι βρέθηκαν Πάσχα στόν Ἄθωνα δηλώνουν ὅτι πρόκειται περί ἀξέχαστης ἐμπειρίας. Μέσα στήν ἀτμόσφαιρα αὐτή τῆς νίκης, τῆς χαρᾶς καί τῆς πανηγύρεως, τοῦ φωτός πού μεταδόθηκε στόν κόσμο ἀπό τό ἀνέσπερο φῶς πού ἔλλαμψε ἀπό τόν τάφο, σκοτεινά πάθη, μικρότητες, θανατηφόρα μίση καί μνησικακίες δέν ἔχουν χῶρο ὕπαρξης. Καί αὐτό εἶναι τό ἄμεσο δῶρο τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ: ἡ συγγνώμη πού ἀνέτειλε ἐκ τοῦ τάφου.

Μηνύματα ἀπό τό Πάσχα, φίλοι ἀναγνῶστες: Ἡ ἀγάπη καί εἰρήνη τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο, τοῦ ἀνθρώπουπρός τόν Θεό καί τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν συνάνθρωπο.
Γιατὶ ὅπως ὁ Χριστός, ἔτσι κι ἐμεῖς, ἀπὸ τὴ θλίψη τοῦ Σταυροῦ καὶ τοῦ πάθους, ἀπὸ τὸν πόνο καὶ τὸ θάνατο, φθάνουμε στὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως, πρὸς τὴν ὁποία καὶ πορευόμαστε μὲ κουράγιο καὶ δύναμη.

πηγή